คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : วันๆ บนโลกมนุษย์ 2 (10%)
วันๆ บนโลกมนุษย์
2
“ลำบาก ลำบาก และลำบาก!” เสียงคร่ำครวญของใครบางคนดังขึ้นหลังจากที่เดินลงจากรถบัสรับส่ง เธอลากกระเป๋าเดินทางซึ้งมีสัมภาระของตัวเธออย่างทุลักทุเลก่อนที่จะแหงนหน้ามองอาคารตรงหน้า
อาคารที่ถูกสร้างด้วยสถาปัตยกรรมแบบโรโคโค หลังคาที่มีความโค้งนู้นพร้อมลวดลายวิจิตรงดงามประดุจพระราชวัง รั่วของโรงเรียนซึ้งทำจากเหล็กดัดซึ้งมีลวดลายสวยงามสูงประมาณสองเมตรได้สีดำ มันเป็นลายคล้ายๆ รูปของเถาวัลย์เลื่อยพันกันมั่วจนดูไม่ออกว่าเส้นไหนเป็นเส้นไหน ในวินาทีนั้นหญิงสาวรู้สึกตื่นตาตื่นใจขึ้นมาชั่วขณะ
เธอเผยรอยยิ้มราวกับบ้านนอกเข้ากรุงอย่างไรอย่างงั้น
“วาวๆๆๆ! สวย สวย สวยงามอะไรขนาดนี้ปราสาททองคำขาวยังเทียบไม่ติดเลยนะเนี่ย!?” หญิงสาวหรือก็คือลู ดรากอนนาเอ่ยปากชมโรงเรียนแสนสวยประดุจพระราชวังในเทพนิยายซึ้งหาที่ใดเปรียบมิได้ออกมาก่อนจะเต้นแร้งเต้นกาด้วยความดีใจสุดๆ ทำเอาเหล่าเด็กนักเรียนคนอื่นๆ ซึ้งกำลังเดินอยู่ในระแหวกนั้นมองเธอด้วยสายตาประเมินค่าว่าเป็นคนโรคจิต บางคนถึงกับเดินออกหางจากตัวลูบ บางคนก็หันไปกระซิบนินทากับเพื่อนข้างๆ พร้อมกับรีบวิ่งเข้าโรงเรียนทันที แต่ถึงกระนั้นลูกับไม่รู้สึกอะไรเลยและไม่คิดที่จะหยุดเต้นแร้งเต้นกาด้วยสงสัยเธอคงเป็นพวกความรู้สึกช้าไม่ก็พวกหน้าด้านหน้าทนละมั้ง แต่ทว่า...
“นี้เธอนะ... ” เสียงแหลมสูงราวกับเด็กผู้หญิงของบุคคลปริศนาที่จู่ๆ ก็เข้ามาทักเธอแบบห้วนๆ ดังขึ้น ลูหยุดเต้นแร้งเต้นกาแล้วหันหน้าไปหาเจ้าของเสียง เจ้าของเสียงนั้นคือเด็กหนุ่มคนหนึ่ง เขามีดวงตาสีเขียวน้ำทะเลอันว่างเปล่าจนลูเดาอารมณ์ความรู้สึกของเขาไม่ได้ เรือนผมตัดสั้นระต้นคอสีน้ำเงินเข้มจนเกือบจะเป็นสีดำ ขอบตาของเขานั้นดำเหมือนหมีแพนด่าสงสัยเขาคงจะนอนน้อย เขาคนนั้นรูปร่างสูงโปร่งและสวมเครื่องแบบของโรงเรียนดรากูลนัสหรือก็คือสถานที่ที่ลูยืนชมและเต้นแรงเต้นกานั้นละ
ลูตอบรับเสียงเรียกของชายหนุ่มคนนั้น
“มีอะไรเหรอค่ะ?” เธอกล่าวอย่างสุภาพก่อนที่จะหันหน้าไปทางชายหนุ่มหมีแพนด่าคนนั้น ซึ้งคำว่าชายหนุ่มหมีแพนด่านั้นคือโค้ดเนมที่ลูตั่งให้ชายหนุ่มผู้นั้น ชายหนุ่มหมีแพนด่าหาวหนึ่งทีก่อนจะพูดต่อ “เธอมาผิดที่แล้วล่ะ... โรง ‘บาลบ้าอยู่ทางนู้นเดินไปประมาณสามกิโลก็ถึงแล้วสำหรับเธอคงเดินไหวหรือป่าวนะ?” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยความเฉือยชาแต่เป็นการแนะนำให้ลู ถึงนั้นจะมีจุดประสงค์คือแนะนำสถานที่ที่เขาคิดว่าลูควรไปแต่นั้นกลับกลายเป็นคำไร้สาระและกวนประสาทลูไปซะงั้น “ฉัน” เธอกำหมัดแน่นก่อนที่จะพุ่งหาอีกฝ่ายด้วยความเร็วสูง “ไม่ได้บ้านะย่ะ!” วาดลวดลายหมัดหวังที่จะชกอีกฝ่ายให้กระจุยด้วยแรงของมังกรสายเลือดบริสุทธิ์ในตัวเธอ แต่ว่านั้นกลับไม่เป็นผลเพราะ...
ชายหนุ่มคนนั้นรับหมัดของเธอด้วยมือเปล่าแถมใช้มือข้างเดียวซะด้วยทำให้เกิดคลื่นลมกระแทกรอบข้างเนื่องจากความเร็วและแรงที่เข้ามาปะทะนั้นถูกหยุดกะทันหัน ลูถึงกับข้างไปชั่วขณะเพราะไม่นึกเลยว่าจะมีใครสามารถหยุดหมัดของเธอได้ ตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยเห็นใครที่ไหนหยุดหมัดของเธอได้เลยแม้แต่คนเดียว เพราะเหตุใดทำไมถึงไม่มีใครสามารถหยุดหมัดของเธอได้เลยนะหรือ นั้นเป็นคำถามง่ายๆ เพราะลูคือมังกรสายเลือดบริสุทธิ์ที่เกิดจากพ่อและแม่เป็นพี่น้องกัน ซึ้งมังกรสายเลือดบริสุทธิ์นั้นจะมีพละกำลังและเวทมนตร์มากเป็นพิเศษนอกจากนั้นยังมีความสามารถพิเศษอีกอย่างหนึ่งด้วยคือมีความน่ากินเป็นพิเศษมากกว่ามังกรตัวใดบนโลกอีกด้วย
“นะ นี้นาย... เป็นใคร?” เสียงของเธอสั่นเทาเล็กน้อยแฝงความตกใจนิดๆ สีหน้าของเธอตอนนี้แสดงถึงความตกใจสุดขีดเลยก็ว่าได้ มันก็สมควรที่จะเป็นแบบนั้นในเมื่อเธอมั่นใจในตัวเองว่าต้องไม่มีใครเหนือกว่าตนได้อีกแล้วเป็นแน้นี้นา “โซระ... ” เสียงแหลมสูงของชายหนุ่มตอบกลับมาพร้อมๆ กับที่เขาลดมือลง ลูมองหน้าของชายหนุ่มคนนั้นดวงตาสีฟ้าอควาสะท้อนรูปหน้าของเขาคนนั้นด้วยความเคลือบแคลง ชายหนุ่มคนนั้นหาวออกมาอีกครั้งก่อนจะเดินผ่านตัวลูด้วยกิริยาเหมือนคนเพิ่งเจอเรื่องร้ายๆ มาตั้งแต่เช้า เขาสะพายกระเป่าพาดบ่าแต่ก่อนที่เขาจะเดินจากไปได้ไกลนักเขาก็หยุดเดินแล้วเหลียวหลังมองลู “โทวะ โซระ...ฉันชื่อโทวะ โซระ เด็กเกียตินิยมห่วยเป็นที่หนึ่งของโรงเรียน ไร้ความสามารถและโดดเรียนเป็นประจำ” จบเขาก็เดินเข้าประตรั่วโรงเรียนไป
ลูยังคงยืนแข็งทื่อเป็นหินอยู่ตรงนั้น
“โซระ... เหรอ? จะเมมโมรี่ไว้ในสมองแล้วกันนะ” ลูเอ่ยก่อนที่เธอจะเดินตรงไปหยิบกระเป๋าสัมภาระของเธอแล้วเดินเข้าโรงเรียนอย่างทุลักทุเลแต่ทว่า... เธอก็ถูกเสียงของใครบางคนทักเข้าให้อีกแล้ว
“เออ... คุณครับไม่ทราบว่าคุณใช้คนในภาพนี้หรือเปล่าครับ!?” เสียงของใครบางคนดังขึ้นเขาคนนั้นมีผมสีน้ำเงินอีกแล้ว ลูมองเขาคนนั้นด้วยสายตาพิจารณาคนตรงหน้าซึ้งยืนหอบในมือถือกระดาษแผ่นหนึ่งเอาไว้อย่างลังเลใจ เขาคนนี้สวมชุดนักเรียนหญิง เขามีผมสีน้ำเงินตัดสั้น ใบหน้าของเขานั้นมีผิวที่สวย เนียน กว่าคนทั่วไปแถมขาวมากซะด้วย จนตอนนี้ลูเริ่มมีความลังเลใจที่จะใช้สรรพนามเรียกเขาว่าอะไรดี ควรจะใช้คำว่า “เธอ” หรือ “นาย” ดีก็ในเมื่อเขาคนนี้...
เหมือนผู้หญิงเปะ
“นี้เธอนะ... มีอะ ร...” ลูยังไม่ทันที่จะพูดจบทั้งประโยคบุคคลตรงหน้าก็พูดแทรก
“คือว่าผมเป็นผู้ชายนะครับ! กรุณาใช้สรรพนามคำว่านายด้วยนะครับขอร้อง!” เขาเอ่ยประโยคคำขอร้องออกมาแล้วยืดตัวขึ้นยืนหลังตรง ตอนนี้ลูเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าชายหนุ่ม(?)คนนี้เหมือนผู้หญิงยิ่งกว่าอะไรดีแถมที่คอยังใส่สร้างคอลูกปัดสีขาวนวลไว้ซะด้วย!
ลูถึงกับค้าง
ความคิดเห็น