คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
รีไรท์...
รู้นะะว่าิอะไรันอยู่..."อีแล้วเหรอ" ใ่ไหมล่ะะ (อาะมีอีหลายเที่ยว ทำใไว้ไ้เลย่ะ)
อนับเป็นรีไรท์รั้ที่ 5 นะะ
รอบนี้ะัส่วนที่บรรยายละเอียเินไปออ และัมุที่มาไม่ถูเวลาออ้วย(ถึะยัไม่รู้ว่าอยู่รไหน็เถอะ)
แล้วะพยายามปรับวามเสถียรอาแรเอร์หลั แ่ัพวัวประอบใ้แล้วทิ้ส่วนให่ออไป่ะ
านนี้อาะทำให้ัวประอบแบบรียูไ้นำมาใ้ประโยน์ันนทำให้เนื้อหาเปลี่ยนนิหน่อยนะะ
(ออภัยทั้ย้อนหลัและล่วหน้าสำหรับารรีไรท์บ่อย เนื่อาที่บ้านไม่มีนรัารอ่าน เพื่อนๆ ็ไม่รัารอ่านแนวแฟนาี ทำให้เรา้อเียนเอเออเอไม่มีน่วยวิเราะห์)
รอบนี้เอาริๆ นะะ ถ้ารีเอร์เห็นเนื้อหารไหนวรปรับแ้ หรือไม่สมเหุสมผล สามารถท้วไ้เลย่ะ ะไ้แ้ไ้ทันที
-
-
***
เสียฝีเท้า้าวเป็นัหวะั้อไปทั่วทาเินยาวสีาวสะอา
เสาสีาวนาห้านโอบสลัลวลายเทพและนาฟ้าในหลาหลายอิริยาบถบน้อนเมเรียรายไปลอแนวทาเิน
เพานเปิโล่นมอเห็นท้อฟ้าระ่าใสไร้้อนเมทว่าลับไร้ึ่วอาทิย์ประับ
บนฟ้าว้ารึ่หนึ่เป็นท้อฟ้าสว่าสีฟ้าสใสประับ้วยเาอาวเราะสามว
วหนึ่สีแแส อีวหนึ่สีเียวใบไม้ และวสุท้ายสีทออ่อน
อีรึ่ฟ้านั้นเป็นท้อฟ้ายามรารีที่ประับ้วยาวเราะห์เ็มวสอว
วหนึ่สีาวนวลและอีวเป็นสีน้ำเิน
พื้นที่โถทาเินเป็นหินเามันวาวนสะท้อนเาร่าที่ำลั้าวเิน
ายุยาวสีแลิบทอที่แทริ้นทอำบนเนื้อผ้าให้เปล่ประายระยิบระยับระเพื่อมไหวามัหวะาร้าวเิน
มือเรียวบาพื้นแนเสื้อยาวเผยผิวาวเนียนละเอียประอลูแ้วใสเอาไว้อย่าเบามือ
ลำอระหปราศาเรื่อประับ าเรียวไ้รูปประับริมฝีปาบาเป็นระับ
มูโ่เป็นสันและวาสีแทอเป็นประายเ่นเียวับผมยาวระพื้นที่เลียไปับุยาวับ้อยัปลายทาอย่าเย็นา
ที่สุปลายทาราวับเป็นสุอบโลที่ไร้ึ่พื้นิน
มีเพียท้อฟ้ามืและสว่าให้เห็น ับระทรรีสูว่าสอเมรรอบสีเินหล่อเป็นลวลายอ่อน้อยามฝั้วยเพรเม็เล็ให่เรียสลับันไป
เรือนระลอยอยู่ลาอาาศ ห่าาสุเส้นทาเพียเล็น้อย
ภายในระไม่สะท้อนภาพใๆ แม้ว่าร่าสีแทอะยืนอยู่หน้าระแล้ว
“ท่านพ่อ”เสียทุ้มนุ่มมาาร่าสูบ่ให้รู้ว่าเาือบุรุษ
เา้อมายเล็น้อยล่าวับบานระที่พลันเรือแสสีาวออมา
“บุร้า
หลายปีแล้วสินะที่เ้ามิไ้มาเยี่ยมเยือน้าเลย”เสียที่ทั้ทุ้ม่ำและหวานนุ่มนวลนไม่อาแยเพศไ้ัาบานระ
“ออภัยอรับ ผมยุ่ับารเรียมารสำหรับวันำระล้าที่ะถึ”
“ใล้ะถึแล้วหรือ...พวมนุษย์เป็นอย่าไรบ้า”เสียาระเปี่ยม้วยวามห่วใย
“ยัำเริบเสิบสานอรับ
เินว่ารึ่เื่อว่านเอเป็นให่และไม่เารพนับถือพวเราอีแล้ว”ใบหน้าอายหนุ่มไร้ึ่อารม์
“...เ่นนั้นหรือ”เสียระพลันลายเป็นเศร้าศร้อย
“พวปีศาเล่า”น้ำเสียาระพลันแปรเป็นเรียบเย็น
“อายุยืนยาวหลายร้อยพันปี
และำเนิทายาทยายเผ่าพันธุ์อย่า่อเนื่ออรับ”
“...เ่นนั้นหรือ”ไม่มีระแสวามห่วใยาระ
“ยาม้าไม่อยู่ โลมนุษย์สบสุหรือไม่”ำถามมาพร้อมับระแสวามห่วหาอาธร
“อรับ
พวผูู้แลอยูแลวบุมวามสบอยู่อรับ”
“...”แสาระยัเรือรอ
ทว่าเาลับสัมผัสไ้ถึระแสวามยินี
“แล้ว ‘ุมพลั’ อพวเราเล่า เรียมพร้อมแล้วหรือไม่”
“...ใล้แล้วอรับ
เพียรอร่าเนื้อหมรอบอายุัยนี้ ทุอย่า็ะพร้อมแล้วอรับ”ายหนุ่มหยุิรู่หนึ่
“ีมา...หวัว่าะไม่มีสิ่ใมาแทรแ”
“ผมะอยูแลเออรับ”
“ี ้าะพัผ่อน่อ
ีเหลือเินที่ไ้สนทนาับเ้า เรื่อุมพลัอเรา ้าอฝาเ้า้วย”
“อให้ท่านพ่อพัผ่อนอย่าสบายใเถิอรับ”ายหนุ่ม้อมายเล็น้อยอย่านอบน้อม
ะที่แสาระ่อยๆ าหายไป เาึ่อยยืายึ้น วาสีทอมอระ
ทว่านัยน์าลับ้อมอไปไลว่านั้น
“ุมพลัที่บ่มเพาะมานับพันปี ้าะไม่ให้มีสิ่ใผิพลาอย่าแน่นอนอรับ”
***
ความคิดเห็น