คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : แก้วเล่ห์เสน่ห์ร้าย [บทที่ 5]
หญิงสาวในชุดไปรเวทสบายๆสลัดผมยาวสลวยไว้ด้านหลัง ใบหน้าหวานที่ดูเป็นธรรมชาติไม่ได้เติมแต่งสิ่งใดนอกเสียจากลิปติกมันวาวบนริมฝีปากได้รูป แว่นแฟชั่นอันสวยถูกคล้องไว้กับคอเสื้อก่อนที่จะเดินเข้าไปภายในอาคารเบื้องหน้า เธอสาวเท้าตรงไปยังเคาน์เตอร์ที่มีหญิงสาวในชุดนางพยาบาลนั่งอยู่ หล่อนกำลังก้มหน้าก้มตาสาละวนอยู่กับแผ่นกระดาษยาวบนโต๊ะจนไม่ได้สังเกตการมาถึงของหญิงสาว
นุ่นยืนมองการกระทำของนางพยาบาลชั่วครู่อย่างไม่รีบร้อนอะไรนัก หล่อนขีดๆเขียนๆและมีบางจังหวะที่หล่อนหยุดคิดก่อนจะอุทานพร้อมลุกขึ้นยืนเมื่อหล่อนสังเกตเห็นเธอ
“ขอโทษค่ะ” หล่อนส่งประกายยิ้มมาให้ “มีเรื่องอะไรให้ช่วยหรือค่ะ”
“อ้อ เอ่อ...อยากจะมาติดต่อเรื่องอุบัติเหตุเมื่อคืนนี้นะค่ะ พอดีว่าเมื่อคืนมีอุบัติเหตุรถคว่ำเข้ามาตอนประมาณตีสอง ไม่ทราบว่าคนเจ็บพักอยู่ห้องไหนหรอค่ะ”
“งั้นสักครู่นะคะ เดี๋ยวดิฉันจะเช็คข้อมูลให้” หล่อนนั่งลงเลื่อนกระดาษกับปากกาเมื่อครู่ออกห่างพร้อมกับคีย์ข้อมูลบางอย่างลงเจ้าเครื่องคอมพิวเตอร์รุ่นเก่าบนโต๊ะ ซึ่งมันก็ใช้เวลาไม่นานมากเมื่อหล่อนเอ่ยถาม “ตอนตีสอง ใช่...คุณกฤติแก้ว ภัคนันย์ภิรมย์เทพหรือเปล่าค่ะ”
“กฤติแก้ว” นุ่นทวนชื่อพร้อมส่ายหน้าเบาๆ “เอ่อ... ผู้ชายค่ะไม่ใช่ผู้หญิง”
“ค่ะ” นางพยาบาลยิ้มน้อยๆ “ผู้ชาย อุบัติเหตุรถคว่ำเมื่อคืนเข้ามาตอนตีสองสิบเจ็ดนาที เวลาประมาณนี้มีรายเดียวค่ะ”
หญิงสาวขมวดคิ้ว ‘กฤติแก้ว’ นี่เธอหูเพี้ยนหรือฟังผิดทำไมชื่อถึงได้เหมือนผู้หญิงเสียเหลือเกิน แต่ยังไงก็เถอะลองๆไปดูก่อนก็แล้วกันถ้าโชคดีก็อาจใช่
“ค่ะ ไม่ทราบว่าห้องไหนหรอค่ะ”
“ห้องพิเศษ ชั้น4 408 ค่ะ”
นุ่นเอ่ยขอบคุณหล่อน เธอเดินผ่านช่องจ่ายยา ห้องฉุกเฉิน ห้องผู้ป่วยรวมไปเรื่อยๆจนกระทั่งทะลุออกอีกฟากหนึ่งของตึก เธอตัดสินใจเดินผ่านสวนหย่อมขนาดเล็กถึงแม้ว่าหยดน้ำจากยอดหญ้าจะทำให้รองเท้าของเธอเปียกชื้นก็ตามแต่นั้นมันก็ทำให้เธอย่นระยะทางและเวลาลงได้นิดหน่อย
หญิงสาวขยับเดินขึ้นจากสวนหย่อม มองตรงไปยังลิฟท์ที่มีผู้คนยืนรออยู่ ก่อนจะหยุดชะงักใช้ความคิด เสร็จแล้วจึงเดินกลับไปยังสวนหย่อมเช่นเดิม
“ขอหน่อยแล้วกันนะ” เธอเอื้อมมือไปเด็ดดอกกล้วยไม้ที่ชูช่อสวยสง่าบนต้นไม้ใหญ่แล้ววิ่งกลับไปยังลิฟท์อีกครั้ง
ชั้น4 ห้อง408 ‘นายกฤติแก้ว ภัคนันย์ภิรมย์เทพ’ นุ่นยืนอ่านชื่อ ในมือถือดอกกล้วยไม้ไว้แน่น เธอชะโงกหน้ามองผ่านกระจกบานเล็กหน้าประตู ก่อนจะตัดสินใจเคาะตามมารยาทเมื่อไม่มีเสียงใดตอบรับเธอจึงค่อยๆแง้มประตูเปิดออก
ภายในห้องไม่มีใครอยู่นอกเสียจากคนเจ็บบนเตียง นุ่นเดินเข้าไปช้าๆมองร่างของชายหนุ่มที่มีสายน้ำเกลือและผ้าพันแผลเต็มไปหมด ความรู้สึกผิดเป็นสิ่งแรกที่แล่นเข้ามาในความคิด ทั้งรอยฟกช้ำตามใบหน้า ผ้าพันแผลที่ถูกปิดล้อมบริเวณศีรษะและเนื้อตัวยังคงมีรอยเลือดจางๆให้เห็นอยู่เล็กน้อย
“ยังไงฉันก็ต้องขอบใจนาย แล้วก็... ขอโทษ” ดอกกล้วยไม้ในมือถูกวางไว้บนเตียงใกล้กับมือของชายหนุ่ม “ฉันคงไม่ได้มาเยี่ยมนายอีก แต่ฉันรู้แล้วก็ดีใจนะ ว่านายปลอดภัย” เธอเอื้อมมือไปสัมผัสหลังมือชายหนุ่มแผ่วเบา นัยน์ตาคู่สวยร้อนผ่าว พร่ามัวอย่างควบคุมมันไม่ได้ ความรู้สึกหลากหลายกำลังเล่นงานหญิงสาว เมื่อเห็นสภาพของชายหนุ่มเป็น ‘หนัก’ มากกว่าที่คิดมันยิ่งทำให้เธอรู้สึกผิดมากยิ่งขึ้นกว่าเดิมอีกหลายเท่าตัว และเหตุนี้นำมาซึ่งการ ‘โทษ’ ตัวเอง
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเรียกให้เธอตื่นจากภวังค์ ปาดน้ำตาออก สูดลมหายใจเข้าปอดขับไล่ความอ่อนแอนั้นทิ้งไป
“พี่นล” เธอกรอกเสียงพูดให้เป็นปกติหากแต่เธอยังทำมันได้ไม่ดีพอ
“ยัยน้อง” เสียงนั้นฟังดูร้อนรนผิดปกติ “อยู่ที่ไหน”
“น้องอยู่ที่โรงพยาบาล พี่นลมีอะไรหรือเปล่า” ยังดีที่พี่ไม่สามารถจับผิดน้ำเสียงได้นั่นอาจเป็นเพราะร้อนรนจนไม่ทันสังเกต
“ตอนนี้ไอ้รุจอยู่ที่บ้าน มันมาตามหาน้อง” เสียงพูดฟังดูคล้ายกระซิบเบาเข้าไปทุกขณะ “อย่าพึ่งกลับมาบ้านจนกว่าพี่จะติดต่อกลับไปเข้าใจไหม”
“แล้วจะให้น้องไปอยู่ที่ไหน”
“อยู่ที่ไหนก็ได้ ไกลบ้านได้เท่าไหร่ยิ่งดี” เสียงปลายสายกำลังจะแย้งหากแต่ผู้เป็นพี่ขัดขึ้นเสียก่อน “พี่ขอเวลาจัดการเรื่องนี้ ห้ามติดต่อพี่ ห้ามติดต่อใครทางบ้านเด็ดขาด เข้าใจไหม”
นุ่นได้แต่ฟังอย่างไม่เข้าใจเธอไม่ได้ตอบกลับจนคนเป็นพี่ต้องถามย้ำอีกรอบ
“นานแค่ไหน แล้วน้องจะรู้ได้ยังไงว่าพี่จะปลอดภัย”
“ห่วงตัวเองเถอะยัยน้อง พี่สัญญาว่าพี่จะเอามันกลับคืนมาให้ได้ แล้วพี่จะติดต่อกลับไปอีกที” นลเงียบรอฟังคำตอบแต่ไร้ซึ่งเสียงของผู้เป็นน้อง “พี่ขอโทษที่เรื่องมันเป็นแบบนี้ น้องรัก” เสียงนั้นขาดหายไปทันทีหลังพูดจบ
น้ำตาที่เก็บกลั้นเอาไว้พรั่งพรูออกมาอย่างเหลืออด เธอไม่สามารถหยุดมันไว้ได้อีกแล้ว ทุกอย่าง ทุกๆอย่างกำลังทำให้เธอจนตรอก
“รุจ” เสียงรอดไรฟันฉาบไปด้วยความโกรธจัด เธอยืนจ้องโทรศัพท์เครื่องเล็กในมือที่ถูกบีบแน่นด้วยแรงโทสะ ชีวิตเธอป่นปี้ไม่เหลือความสุขตั้งแต่ไอ้คนที่ชื่อ ‘พิศาล’ ก้าวเข้ามาในชีวิตของแม่เธอ!!
เพชรลากขาตัวเองมาตามทางเดินบนชั้นสี่เพื่อกลับเข้ามาทำหน้าที่นายพยาบาลเฝ้าคนไข้ เขาถือถุงพะรุงพะรังเต็มไม้เต็มมือไปหมด ทั้งข้าวของเครื่องใช้ อาหารการกิน เสื้อผ้า ยาสีฟัน พูดได้ว่าของทุกอย่างครบครันคล้ายจะย้ายมาอยู่เป็นเดือน
“จะเปิดประตูยังไงว่ะ” พึมพำกับตัวเองเบาๆเมื่อมือไม่มีเหลือให้ใช้ประโยชน์อย่างอื่นได้อีกนอกจากถือของ
เพชรจึงตัดสินใจรวบรวมแรงที่มีทั้งหมดยกมือสองข้างขึ้นพร้อมกันแล้วบิดลูกบิดแรงๆเร็วๆกระแทกตัวเข้าไปทันที เขาเซนิดหน่อยแต่วิธีนี้ก็ได้ผล
“หนักๆ” ถุงมากมายถูกกระแทกวางลงบนชั้นวางของ ชายหนุ่มสะบัดมือไปมา ถอนหายใจเมื่อรู้สึกเบามือขึ้นเยอะ
“สวัสดีค่ะ” เสียงทักดังขึ้น เพชรสะดุ้งหันหน้ามองที่มาของเสียงก่อนจะอุทานเสียงดังฟังชัด
“เธอ!!”
อัพๆๆ อัพตอนที่ 5 แล้วจร้า
ฝากด้วยนะค่ะ ขอบคุณคร่าาา
ความคิดเห็น