คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : แก้วเล่ห์เสน่ห์ร้าย [บทที่ 3]
“ผู้หญิง” เพชรขมวดคิ้ว ทำหน้าสงสัย "ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร”
คินไหวไหล่เหยียดตัวตามสบายบนโซฟาตัวยาว "ไม่รู้เหมือนกัน แต่เธอชื่อนุ่น ส่วนพี่ชื่อนล” เขาตอบเพียงง่ายๆสายตาจ้องมองคนป่วยบนเตียง "แต่ที่ฉันดู ท่าทางจะถูกใจมันว่ะ ไอ้แก้วนะไม่ใช่ฉัน”
“อาจจะไม่ใช่แค่ถูกใจ” ธามทำหน้าครุ่นคิด โดยมีเพชรสังเกตอาการอยู่ข้างๆ มองธามสลับกับแก้วไปๆมาๆก่อนจะไปหยุดอยู่ที่คิน
“แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นยังไงบ้างว่ะ”
คินยันกายลุกขึ้นนั่งเต็มตัวอีกครั้ง กัดริมฝีปากเบาๆพยายามนึกถึงใบหน้าของหญิงสาว "น่ารัก แต่ก็ไม่รู้นะแล้วแต่คนมอง แต่ที่เห็นชัดๆ หุ่นเป๊ะมาก สุดยอด” ว่าพลางชูมือขึ้นทำท่าทางประกอบ
“ไอ้คินไอ้ทุเรศ แกอ่านกินผู้หญิงรึไง”
“อ้าว นั่นมันแกไม่ใช่ฉัน” เพชรแทบจะกระโดดขึ้นกระชากคอเสื้อคิน แต่ติดที่ว่าโดนขู่เสียก่อน "อ๊ะๆ อย่านะโว๊ย ไม่งั้นฉันไม่เล่าต่อ แล้วแกก็จะไม่ได้รู้ตอนสำคัญ”
คนโดนขู่หยุดค้างการกระทำ เปลี่ยนมาเป็นชี้นิ้วแทน "ครั้งนี้ฉันยกให้ ไอ้แก้วฟื้นเมื่อไหร่แกเสร็จฉันแน่”
“เสร็จ เมื่อไหร่จะทะเลาะเสร็จ” ธามที่นั่งเงียบมานานพูดขึ้นมองหน้าคนเป็นน้องทีละคน "คุยกันได้พูดกันได้ไม่เคยเกินห้านาที เป็นอะไรกัน" ทั้งเพชรและคินสบตากันไม่มีคำตอบสำหรับคำถามที่ทั้งสองยกให้เป็นปัญหาโลกแตก "เพชรแกก็หัดใจเย็นๆ ไม่ใช่อะไรๆก็จะใช้แต่อารมณ์ และแก คิน ไอ้เรื่องกวนประสาท ยั่วโมโหชาวบ้านเนี่ย ก็ถนัดนัก” ทั้งสองสงบลง นั่งฟังเทศน์ไปได้สักพัก คินก็เริ่มเล่าเรื่องต่อ มีเพชรนั่งฟังโดยไม่แย้ง ไม่ถามอะไรอีก
เสียงรถดังกระหึ่ม แต่สิ่งที่ดังยิ่งกว่าเห็นจะเป็นเสียงหัวใจที่เต้นโครมครามด้วยความตื่นเต้นของคิน คินขยับพยุงนลไว้โดยมีนุ่นช่วยพยุงอีกข้างเช่นเดียวกัน
“ผมไม่เคยเห็นพวกคุณ พวกคุณไม่ใช่คนแถวนี้ใช่มั้ย”
“อ้อ ไม่หรอกครับ ผมไม่ใช่คนแถวนี้” คินตอบคำถามอย่างเป็นมิตร ยิ้มให้หญิงสาวก่อนจะแนะนำตัวเองอย่างสุภาพ ตามด้วยชายหนุ่มที่ดูจะอายุมากกว่าเขา
“ครับ ผมนล ส่วนนี่ก็นุ่นน้องสาวผม” นลตอบรับ หันหน้าไปยังหญิงสาวร่างเล็กก่อนจะหันกลับมาพูดต่อ "ขอบคุณนะครับที่ช่วย แต่ถ้าเลือกได้พวกเราไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเพราะคนที่จะซวยไม่ใช่พวกผมแต่จะเป็นพวกคุณเอง”
คินเลิกคิ้วมองหน้าคนพูดอย่างไม่ค่อยเข้าใจเท่าใดนัก ก็แค่เรื่องเล็กนิดเดียวในความคิดของเขาในตอนแรกแต่ตอนนี้สงสัยคงต้องเปลี่ยนความคิดเสียใหม่เมื่อนลทำสีหน้าจริงจังจนคินเริ่มจะหวาดๆ
เสียงบึ่งมอเตอร์ไซต์ออกจากเส้น ตามด้วยเสียงเชียร์ที่ดังไม่แพ้กัน คินมองตามลุ้นระทึกสุดตัว งานนี้ถ้าแพ้มีเสียวแน่ๆ ไม่ใช่ว่าอะไรหรอก เขาก็แค่เสียดายรถเท่านั้นเอง
“คุณคิดว่าพี่ชายคุณจะชนะมั้ย” คำถามที่ทำให้คินสะดุด เขามองหน้านลอย่างไม่เข้าใจ จนนลต้องรีบอธิบายต่อ "ไม่ใช่ว่าพี่คุณไม่เก่งหรอกนะ แต่ไอ้รุจมันเล่นสกปรก พอสบจังหวะเหมาะมันจะหักรถปาดหน้าจนเราเสียหลักล้ม แล้วมันก็จะมีเวลาในช่วงนี้แหละ”
“นี่คุณ. . .”
“ไม่ต้องห่วงหรอก ถ้าพี่คุณเจ๋งจริง เขาต้องชนะ เพราะเขารู้แล้วว่าหมอนั่นเล่นสกปรกยังไง” นลยิ้มที่มุมปาก ยังดีที่ก่อนการแข่งเขาสามารถบอกให้แก้วรู้ตัวก่อนโดยที่รุจยังไม่ทันสังเกตเห็น
“ไม่น่าละคุณถึงหัวเสียนักตอนที่คุณ . . . เอ่อ . . .”
“ถ้าไม่ลอบกัดแล้วผมแพ้ ผมก็นักกีฬาพอที่่จะไม่โวยวาย”
คินยิ้มเริ่มรู้สึกถูกโชคชะตากับคนคนนี้มากยิ่งขึ้นแต่เขาก็ยังไม่เข้าใจในบางเรื่องอยู่ดี จนอดถามออกไปไม่ได้ "ขอโทษนะครับ แล้วทำไมคุณถึงได้เอาน้องสาวคุณเป็นเครื่องพนันละ ผมว่าลักษณะท่าทางคุณดูจะรักแล้วก็หวงน้องสาวยิ่งกว่าอะไร แล้วทำไมถึง . . .”
นลยิ้มพยักหน้า "ผมเข้าใจ แต่ที่ทำมันเกี่ยวกับเรื่องครอบครัวระหว่างผมกับมัน” ทันทีที่คำว่าเรื่องครอบครัวหลุดออกจาปากนล คินก็รีบขอโทษทันทีหากแต่นลไม่ได้ว่าอะไร "ก็อย่างว่า ถ้าจะล่อคนอย่างไอ้รุจออกมาได้ ก็มีอยู่เรื่องเดียว” นลหันมองหน้านุ่น เอ่ยเสียงแค้น "เรื่องผู้หญิง”
“มาแล้ว” เสียงเล็กเอ่ยขึ้น เรียกให้ชายหนุ่มทั้งสองหันกลับไปมองบนถนน
รถมอเตอร์ไซต์สองคันแล่นแข่งกันเข้ามาคันหนึ่งนำและอีกคันตาม คินไม่แน่ใจว่ารถแก้วคันไหน ความสว่างที่มีไม่มากพอบวกกับความเร็วและความไกลที่เกินกว่าเขาจะตัดสินได้ว่าคันไหนเป็นของพี่ชายเขา ทุกอย่างทำให้คินอึดอัด เขาลุ้นจนตัวโก่ง ไม่มีใครพูดอะไรกันอีก มีเพียงความเงียบที่แพร่กระจายเอาความอึดอัดและความกดดันกระจายเต็มไปหมด แม้กระทั่งเสียงตะโกนและเสียงเชียร์ยังหดหายเหลือไว้เพียงเสียงลมพัดที่พัดออกมาพร้อมกับการถอนหายใจของคิน
“พี่ชายคุณ” นลเอ่ยช้าๆชัดๆอยู่ข้างๆ สายตายังคงจับจ้องไปที่การแข่ง "เจ๋ง” ทันทีที่เอ่ยจบรถสีเทาก็พุ่งทะยานเข้าสู่เส้นชัย
คินร้องตะโกนเสียงดังด้วยความดีใจ เขาปล่อยมือจากนลก่อนจะวิ่งเข้าไปหาแก้วที่กำลังถอดหมวกกันน๊อคออก ซึ่งเป็นจังหวะที่เขาพึ่งจะรู้ตัวว่าเขาดีใจและเป็นบ้าร้องตะโกนอยู่คนเดียว แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้คนอย่างเขารู้สึกแย่ เพียงแค่รู้สึกอายนิดๆก็เท่านั้นเอง
“สุดยอดว่ะ ทำได้ไง ฉันลุ้นแทบแย่”
“เรื่องจิ๊บๆ” ว่าเสร็จก็ยื่นหมวกให้คนของนลก่อนจะเหลือบไปมองร่างของคนสองคนที่กำลังเดินเข้ามาหา "พวกเขาเป็นยังไงกันบ้าง”
“พวกเขาเป็นยังไงกันบ้าง” คินทวนคำมองตามสายตาแก้ว "จะถามว่าพวกเขาหรือเธอคนนั้นคนเดียวกันแน่” แก้วหันกลับมามองหน้าคิน บ่นในใจเงียบๆคนเดียว เกลียดนักไอ้พวกชอบรู้ทันคนอื่นเขา
“เออ แล้วไง” เมื่อถูกมองอย่างจับผิดแก้วจึงได้แต่เฉไฉไปเรื่อย
คินไหวไหล่ มองร่างของสาวน้อยที่พยุงพี่ชายเข้ามา ก่อนจะเข้าไปช่วยพยุงอีกแรงหนึ่ง "ไอ้แก้ว นี่คุณนล แล้วนั้นก็คุณนุ่น” แก้วยิ้มในพยางค์ท้ายกำลังจะเอ่ยทำความรู้จักอยู่แล้วเชียวแต่ดันมีเสียงพญามารดังขัดขึ้นเสียก่อน
“แก” เสียงเรียกไม่เรียกเปล่า ร่างนั้นเดินเข้ามากระชากคอเสื้อแก้ว นัยน์ตาดุดันโกรธแค้น และเดือดพล่าน "แกเล่นแบบนี้แกยังกล้าชนะฉันหรอว่ะ” แก้วจ้องตอบนัยน์ตานั้น ทิ้งตัวสบายๆ ไม่ได้พูดไม่ได้เอ่ยอะไรนอกจากยิ้ม ยิ้มอย่างเดียว จนรุจต้องตะคอกถามอย่างเหลืออด
“ยิ้มทำไม หน้าฉันมันไปเหมือนญาติฝ่ายไหนของแกรึไง”
“เปล่า ฉันไม่ได้ยิ้มอะไร และฉันแน่ใจว่าฉันไม่มีญาติแบบแกแต่ถ้าเป็นไอ้ตัวที่เลี้ยงไว้เฝ้าบ้านเนี่ยพอจะเทียบเคียงกันได้นะ” รุจกำคอเสื้อแก้วแน่นขึ้นจนแก้วเริ่มรู้สึกจะหายใจไม่ออก แต่นั้นก็ยังฝืนพูดจนได้ "แต่แกรู้สึกแปลกๆมั้ย ไอ้ประโยคที่แกบอกว่า ฉันกล้าชนะแกได้ไง ฉันว่าฉันคุ้นๆประโยคนี้เหมือนจะได้ยินเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้นะ”
ถ้าอยากมีเรื่องขอให้บอก ไอ้แก้ว จัดให้ได้ทุกสถานการณ์ แต่ขอร้องละไม่ใช่ตอนนี้ คินอยากตะโกนบอกมันเสียเหลือเกินแต่ก็ทำได้แค่เพียงรอดูสถานการณ์รอบข้าง
“เพื่อนคุณไม่น่าทำแบบนี้” เสียงนลเอ่ยขึ้น เขามองหน้าคินซึ่งคินก็ไม่สามารถเปลี่ยนสถานการณ์ใดๆได้ "พวกคุณจะเดือดร้อน”
“โอ๊ย แค่นี้ก็เดือดแล้ว” คินพูดยิ้มแหยๆ "เดือดมากกว่าร้อยองศาซะอีก”
“มันไม่ตลก” นุ่นเอ่ยแทรกขึ้นปล่อยมือจากนลแล้วเดินตรงเข้าไปหาแก้วกับรุจ
“แกโกงฉัน”
“แล้วจะให้ฉันตอบว่าไง” แก้วสวนกลับทันควัน "หรือจะให้ฉันบอกว่า ฝีมือแกมันห่วยเอง ช่วยไม่ได้ แล้วนั่น ไอ้เลือดที่มันไหลอาบหน้าแกอยู่ก็เป็นเพราะแกไม่ฉลาด หมวกกันน๊อคมีแกไม่ใส่ ทำไมแกจะเก็บไว้แทะเล่นแทนกระดูกรึไง” เหมือนได้ยินเสียงเส้นด้ายที่ถูกดึงจนขาดดังก้องอยู่ในโสตประสาท แก้วเบี่ยงตัวหลบได้ทันเมื่อหมัดแรกถูกปล่อยเข้าใส่ เขาใช้มือจับมือรุจแล้วกระชากอย่างแรงพร้อมกับบิดจนรุจต้องร้องเสียงดังเพราะความเจ็บ "ทำกับคนอื่นไว้ยังไง พอโดนเข้าบ้างทำใจรับไม่ได้ ต้องรีบทำตัวเป็นอันธพานเอาคืนเขา แล้วไงต่อพอแพ้ราบคาบก็วิ่งไปฟ้องพ่อไม่ก็แม่เสร็จแล้วก็ยกพวกเข้าทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู้ เสร็จภาระกิจแล้วก็สะใจ ยังงั้น ใช่มั้ย” แก้วสะบัดมือปล่อย จับคอเสื้อให้ดูดีเช่นเดิม
“ยอมรับซะเถอะว่านายแพ้แล้ว และฉันเป็นอิสระ” รุจหันขวับ มองนุ่นก่อนจะหันกลับมาจ้องแก้วอีกครั้ง
“ฉันไม่ต้องรอฟ้องพ่อฟ้องแม่ ฉันก็สามารถรุมกระทืบแกได้ ... ตอนนี้” ยิ้มที่คล้ายแสยะยิ้มทำให้แก้วระวังตัวเองมากขึ้น เขายืนบังนุ่นเอาไว้แล้วมองไปรอบๆ
ร่างของชายมากมายหลายคนเดินประดาหน้ากันเข้ามา แก้วถอยห่างโดยมีนุ่นอยู่ข้างหลัง คินเห็นสถานการณ์ไม่น่าไว้วางใจตัดสินใจจะกระโดดเข้าไปช่วยผู้เป็นพี่แต่ถูกนลห้ามเอาไว้
“คนของผมจัดการเอง คุณช่วยมามากแล้ว คุณรีบไปเอาตัวพี่ชายคุณแล้วรีบออกไปจากที่นี้ซะ” นลสั่งเป็นสัญญาณมือ กลุ่มชายที่มากพอๆกันเดินเข้าไปหาแก้วประชันหน้ากับกลุ่มของรุจโดยมีนลเป็นคนนำ
“อย่าอยู่ห่างพี่” นลกระซิบอยู่ข้างๆหูซึ่งนุ่นก็พยักหน้าแต่โดยดี "ส่วนคุณ กลับไปซะเถอะ ขอบคุณมากสำหรับการช่วยเหลือ ถ้ามีโอกาศผมจะตอบแทนคุณ ผมสัญญา” พูดเพียงเท่านั้นทุกอย่างก็เกิดชลมุนวุ่นวาย ฝ่ายไหนเป็นฝ่ายไหนดูสับสนงงงวยไปหมด
“ไอ้แก้ว กลับได้แล้ว ไป” คินกระตุกมือแก้ว แต่รู้สึกเหมือนจะไม่ได้ผลเมื่อแก้วยังมองตามหญิงสาวที่มองตอบเขาเช่นเดียวกัน ทุกอย่างเหมือนมันเร็วจนคินควบคุมสถานการณ์ไม่ได้และสิ่งที่ไวกว่าความคิดของเขาเห็นจะเป็นร่างสูงๆของคนที่กำลังเดินลิ่วเข้าไปในสนามรบโน้น จะเรียกก็เรียกไม่ทันเสียแล้ว และนั้นก็เป็นเหตุให้เขาต้องกระโดดเข้าสู่สนามรบด้วยอีกคน
แก้วซัดคนที่เข้ามาทำร้ายเขา ก่อนจะพยายามเดินเข้าไปช่วยนุ่นแต่แล้วก็ยังไปไม่ถึงเมื่อตลอดทางที่เขาเดินฝ่าเข้ามายังคงมีคนเข้ามาเล่นงานเขาตลอด จนเจ้าตัวต้องสบถออกมาอย่างไม่เป็นคำ
“แก้ว” เสียงเรียกดังมาจากข้างหลังเขา แก้วหันกลับไปมองเพียงชั่วครู่แต่นั้นก็มากพอที่จะเปิดโอกาศให้เขาโดนเข้าเต็มๆที่ใบหน้า คินทำหน้าเจ็บแทนแต่แล้วก็เกือบเจ็บจริงเมื่อกำปั้นพุ่งเข้าใส่ ดีที่หลบทันก่อนจะหันไปซัดมันแทนจนล้มลงนอนนิ่งไม่กระดิก
“หน้าฉันบวม แกรับผิดชอบ” แก้วชี้หน้าคาดโทษ อย่างเอาเรื่อง หากแต่คินไม่สนใจ
“แก้ว” คินเรียกอีก ทำเอาแก้วรำคาญ "โน้น นลมันหายไปไหนว่ะ” แก้วมองตามหน้าคินที่บุ้ยใบ้ให้มองไปอีกทาง และเพียงเสี้ยงวินาทีร่างที่ยืนอยู่ข้างๆก็วิ่งไป โน้น ที่เขาว่าซะแล้ว "เรื่องผู้หญิงสำคัญนัก ไอ้บ้าหญิง” บ่นอยู่คนเดียวแล้วต้องกระโดดหลบเมื่อเท้าใหญ่ โผล่พรวดเข้ามา
แก้วเข้าขวาง ดึงมือรุจให้ออกห่างนุ่นก่อนจะซัดเข้าที่หน้ารุจเต็มๆไปหนึ่งที รุจลูบแก้มไปมามองหน้าแก้วอย่างหงุดหงิด
“สรุปว่าแกจะมีเรื่องกับฉันให้ได้ใช่มั้ยวันนี้” แก้วไม่ตอบแต่เดินเข้าไปบังตัวนุ่นไว้แทน "เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องอะไรของแกเลย ไปซะฉันไม่อยากให้เรื่องมันวุ่นมากกว่านี้”
แก้วหันไปสบตากับนุ่น มองหน้ารุจแล้วตั้งท่ายืนด้วยท่าสบายๆมากกว่าเดิม "ได้ ฉันไป แต่ผู้หญิงคนนี้ต้องไปด้วย”
“แต่. . . ฉันไม่ชอบประโยคที่มีคำว่าแต่ แต่ แล้วก็แต่” คำสุดท้ายรุจกระแทกเสียง ย่างสามขุมเข้าใกล้ "ตอนแรกก็ไม่อะไรหรอกนะ แต่ตอนนี้ฉันชักเริ่มจะเห็นอะไรแล้วละ”
รุจเข้าทำร้ายแก้ว ทั้งคู่ผลัดกันชกผลัดกันต่อยจนรุจเสียท่าล้มลงซึ่งเป็นจังหวะที่แก้วสามารถเข้าฉุดมือนุ่นให้เธอวิ่งตามเขา ส่วนรุจเมื่อลุกขึ้นได้เขาพยายามวิ่งตามแต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเมื่อต้องฝ่ากลุ่มคนเป็นสิบๆที่กำลังชกต่อยกันอยู่ เขาจึงได้แต่สบถและหงุดหงิดใจที่ทำอะไรไม่ได้
“ขึ้นรถ” แก้วสั่งแต่นุ่นไม่ทำตามเธอยืนมองหาพี่ชายเธอโดยไม่ได้สนใจชายหนุ่มแม้แต่น้อย "นี่ ฉันบอกให้ขึ้นรถ”
นุ่นสะบัดมือชายหนุ่มออก "ฉันไม่ขึ้น”
“แล้วจะยืนอยู่ทำไม” เสียงถามห้วน จนนุ่นต้องหันมองหน้าคนถามอย่างไม่สบอารมณ์
“ฉันอยู่เพราะพี่ชายฉันอยู่ในนั้น”
“แล้วเธอช่วยอะไรได้ ถ้าอยากช่วยพี่ชายเธอก็ขึ้นรถ”
“ไม่” เธอตอบเสียงแข็ง หันกลับไปมองหาพี่ชายเธอต่อ แก้วจึงจับข้อมือเธอแล้วลากพร้อมกับยัดตัวเธอเข้าไปในรถ ขู่เมื่อเธอพยายามดิ้น
“ถ้ายังไม่อยากให้พี่เธอตาย ก็อยู่เฉยๆแล้วเข้าไปนั่งดีๆ” ถึงจะเป็นคำขู่แต่นุ่นยังคงจ้องหน้าชายหนุ่มนิ่งไม่ขยับอยู่ดี "จะจ้องหน้าผมอีกนานมั้ยครับ ถ้าไม่ขยับฉันจะอุ้มเธอขึ้นแล้วก็เข้าไปนั่งขับรถโดยมีเธอนั่งอยู่บนตักฉันแบบนั้นดีมั้ย” ไม่ตอบหญิงสาวไม่ตอบ แก้วจึงยิ้มพร้อมกับทำท่าทำทางจะเข้ามาอุ้ม เธอจึงได้ขยับข้ามไปอีกฝั่ง
“น่าเกลียด” เป็นคำด่าที่แก้วฟังแล้ว ...ยิ้ม... เขากระโดดขึ้นรถพร้อมกับกำชับอีกรอบ
“จะวิ่งลงไปก็ได้นะ แต่ถ้าฉันจับเธอได้ เธอได้มานั่งขับรถกับฉันแน่ หรือถ้าไอ้พวกนั้นจับตัวเธอได้ ฉันก็จะไม่ช่วยแล้ว ขี้เกลียจ”
“ฉันก็ไม่ได้ขอ”
“ไม่เป็นไร ไม่ขอก็จะช่วย เพราะฉันอยากช่วย” แก้วมองสบตาเธอแล้วอมยิ้ม ก่อนจะถอยรถยาวแล้วขับหายไปโดยมีสายตาของใครบางคนมองตามด้วยความงงงวย พร้อมกับสบถด่า
/////////////////////////////////////
บทที่ 3 แล้ว ขอบคุณทุกๆคนเลยนะค่ะ ที่ให้โอกาศ อ่านนิยายเรื่องนี้
หากมีข้อผิดพลาด ก็ขออภัยด้วยค่ะ หรือ
หากว่ามีคำติ/ชม ก็ช่วยเม้นท์บอกด้วยนะค่ะ ถือเป็นความกรุณาอย่างยิ่งค่ะ
ขอบคุณมากๆจ้าาาา
ความคิดเห็น