คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แก้วเล่ห์เสน่ห์ร้าย [บทที่ 2]
“ใจเย็น ไอ้เพชร ใจเย็น” ธามกระโดดเข้าขวางทันทีเมื่อเปิดประตูห้องโรงพยาบาลได้ เนื่องรู้นิสัยดีว่าคนเป็นน้องต้องกระโจนเข้าใส่น้องคนเล็กเป็นแน่ แต่นั่นก็ยังไม่เร็วพอที่จะหยุดไอ้มือเร็วที่กระชากเอาคอเสื้อของคนที่ตัวเล็กกว่าพร้อมถามเสียงดัง
“ไอ้คิน มันเกิดอะไรขึ้น” คินได้แต่ทำหน้างง ตัวลอยจากโซฟาเพราะแรงกระชาก หนังสือในมือร่วงลงสู่พื้น พร้อมกับเสียงพี่ชายคนโตที่ดังขึ้นและพยายามแกะมือเพชรออกจากคอเสื้อคิน
"มีอะไรค่อยๆคุยกัน อย่าใช้อารมณ์ ไอ้เพชรปล่อย”
ธามออกแรงดึงมือเพชรอีกครั้งและจังหวะที่เพชรปล่อยมือ ธามก็แทรกตัวเข้ายืนระหว่างกลางคนทั้งสองพร้อมยั้งอกเพชรเอาไว้ "ที่ฉันคุยกับแกในรถเนี่ย ไม่ได้เข้าหูแกเลยใช่มั้ยไอ้เพชร ใจเย็นหน่อยสิว่ะ”
ในระหว่างที่พี่ชายทั้งสองสวมบทคุณครูดุลูกศิษย์อยู่ คินก็จัดแจงให้เสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่กลับอยู่ในสภาพเดิม แล้วก้มเก็บหนังสือก่อนจะมองหน้าเพชรแล้วหัวเราะเบาๆอย่างขำๆ
“ไอ้คินขำอะไรว่ะ” เพชรชะโงกหน้ายักษ์ถามอย่างไม่สบอารมณ์
“นี่พี่ยังไม่เลิกใจร้อน อารมณ์ร้อนอีกหรอครับ” คำถามคล้ายล้อเลียนเสียมากกว่าจนคนถูกล้ออยากจะเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อมันอีกรอบแต่ติดที่มีไอ้ธามขวางกลางอยู่
“พอแล้ว แกก็อย่าไปยั่วโมโหมัน” ธามออกเสียงดุจริงจัง คินจึงได้แต่เงียบไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจอะไรนักก่อนจะโยนหนังสือลงบนโต๊ะพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งตามเดิม
“ไอ้แก้วมันปลอดภัยแล้ว แต่ยังไม่ฟื้นเพราะมันพึ่งออกจากห้องฉุกเฉินเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี่เอง ยาคงยังไม่หมดฤทธิ์ แต่เดี๋ยวมันก็ฟื้นเพราะเสียงแกนั่นแหละไอ้เพชร”
ประโยคท้ายเล่นเอาธามต้องเหนื่อยอีกรอบก่อนจะหันไปเอ็ดน้องชายคนเล็ก "ไอ้คินแกก็รู้อยู่ ยังจะมากวนประสาทมันอีก ฉันเหนื่อยนะเว้ย หรือว่าถ้าวันนี้แกไม่โดนมันต่อยสักทีสองทีแกอยู่ไม่ได้ ถ้าเป็นอย่างนั้นก็บอกกันดีๆฉันจะได้ไม่ต้องเหนื่อยห้ามมัน” ว่าเสร็จเจ้าตัวก็ปล่อยมือออกจากเพชรพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งอีกคน
“ฉันพูดจริงๆนี่หว่า”
“ยัง ยังไม่หยุดอีก” ธามมองหน้าเพชรและคินอย่างเซ็งๆ ถอนหายใจยาว เหนื่อยที่จะห้ามไอ้สองคนนี้เต็มที ตั้งแต่เล็กจนโตยังกัดกันไม่เลิก
“จะเล่าได้รึยังว่าเรื่องมันเป็นยังไงมายังไง ทำไมไอ้แก้วโดนยิง แล้วแกยังมานั่งปากเสียตรงนี้ได้”
“โห คุณพี่ครับ นั่นมันเป็นคำถามที่กลั่นกรองและดีที่สุดเท่าที่คิดได้แล้วใช่มั้ยนั่น”
“ไอ้...” เพชรกัดฟันแยกเขี้ยว ฉุนเฉียวที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากกระแทกตัวลงนั่งเป็นคนสุดท้าย โดยมีคินยิ้มร้ายอย่างพอใจ
“ตอบมาได้แล้ว เรื่องมันเกิดยังไง” เสียงดุข้างๆทำเอาคินหุบยิ้มจัดท่านั่งเสียใหม่ มองหน้าพี่ๆทั้งสองพร้อมกับเปิดปากเล่าเรื่อง
“เมื่อคืนฉันเห็นไอ้แก้วมันกำลังจะออกไปข้างนอก ฉันก็ถามว่ามันจะไปไหน มันก็บอกว่าจะเข้ากรุงเทพ ไปดูแข่งรถ ฉันก็ทำหน้างงๆ บอกว่ามันจะห้าทุ่มแล้วแข่งรถบ้าอะไรของมัน” คินเหลือบมองธามและเพชรเป็นพักๆ "ฉันไม่เชื่อมัน มันก็เลยบอกให้ฉันมากับมัน แล้วฉันก็ไป”
จังหวะที่รถหยุดคินจ้องมองฝูงคนมากมายเบื้องหน้า แสงไฟสลัวๆจากข้างทางทำให้เขาสังเกตเห็นรถมอเตอร์ไซต์คันใหญ่หลากหลายสีจอดเรียงรายเป็นแถวหน้ากระดานอย่างเป็นระเบียบ เสียงร้องเชียร์ดังขึ้นเป็นช่วงๆประกอบกับท่าทางของแต่ละคนที่แตกต่างกันไป
“แข่งรถอะไรของแก ไอ้แก้ว” คินหันกลับมาถามคนนั่งข้างๆ สายตาที่มองมาคล้ายกับไม่อยากจะเชื่อว่านี่มันคือสถานที่แข่งรถ "นี่มันไม่ใช่ที่ที่แข่งรถ นี่มัน...ทางหลวงชัดๆ”
“ก็เออ แกเห็นเป็นอะไร อย่าบอกนะว่าแกเห็นเป็นถนนดินแดง” ว่าเสร็จแก้วก็หัวเราะขำก่อนลงจากรถทิ้งให้คินตะโกนโหวกเหวกอยู่คนเดียว
แก้วค่อยๆเดินเข้าไปพยายามทำตัวให้กลมกลืนกับกลุ่มคนเหล่านี้ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ร่างสูงของเขาก็หลบไม่พ้นสายตาของบรรดาสาวๆที่กำลังพยายามส่งรอยยิ้มหวานมาให้ แก้วยิ้มตอบตามมารยาทก่อนจะหันหลังกลับไปมองน้องชายคนเล็กที่กำลังกึ่งวิ่งกึ่งเดินมาทางเขา
เสียงเฮดังสนั่นพร้อมกับฝูงคนที่พากันวิ่งกรูเข้าหาผู้ชนะ แก้วหันกลับไปมอง เห็นรถสีดำคันใหญ่วิ่งผ่านเข้าเส้นชัยมาลิบๆก่อนจะตามมาด้วยสีเทาอีกคัน
ทันทีที่จอดรถได้ เจ้าของรถคันสีเทาถอดหมวกกันน๊อคออกก่อนจะเควี้ยงลงบนพื้นถนนอย่างแรง "ไอ้รุจ” เสียงเรียกชื่อตะโกนดังทำเอาคินสะดุ้งเมื่อเดินเข้ามาใกล้ "เล่นแบบนี้แกยังกล้าชนะฉันอยู่หรอ”
“แก้ว ฉันว่าสถานการณ์ฉุกเฉินแล้วว่ะ”
“เออ” ตอบเพียงสั้นๆก่อนจะสนใจสถานการณ์ตรงหน้าต่อ "ขอให้มันแค่ฉุกเฉินไม่ใช่มูลนิธิเก็บศพ” คินทำหน้าแหย ยิ้มเจื่อนๆแล้วเดินตามแก้วเข้าไป
“ทำไมฉันจะไม่กล้าว่ะ ก็ฝีมือแกมันห่วยเอง โทษฉันไม่ได้นะโว้ย” คนพูดหัวเราะเสียงดัง "แกมันไม่มีปัญญาชนะฉันเอง ไอ้นล พิรุณรัตน์” นลกระชากคอเสื้อรุจ นัยน์ตาดำประกายกร้าวจ้องมองคนตรงหน้าอย่างเกลียดชัง
“พี่นล อย่า” หญิงสาวร่างเล็กกระโดดเข้าดึงมือที่เงื้อหมัด เธอส่ายหน้าเบาๆเป็นเชิงห้าม "มันไม่คุ้มกันหรอก เชื่อนุ่นนะ” ดวงตาหวานเว้าวอน ใบหน้าเรียวดูกังวลอย่าเห็นได้ชัด
“นี่ น้องนุ่นใช่มั้ย” รุจหันหน้าไปหาเธอส่งยิ้มให้ มันเป็นยิ้มที่เธอไม่คิดอยากจะเห็นมันเลยสักนิด "ไม่มีใครอื่น ก็คงใช่ ถ้าอย่างนั้นก็...” มือใหญ่ยื่นไปเพื่อแตะสัมผัสหากแต่มือนลไวกว่า
“แกไม่มีสิทธิ์แตะผู้หญิงคนนี้”
“ไม่มีสิทธิ์” รุจย้อนถามสีหน้าฉงนใจ "แล้วสุนัขตัวไหนที่มันเห่าไว้ว่ะ ว่าใครชนะได้ผู้หญิงคนนี้” นลกัดฟันจนเห็นเป็นสันนูน นัยน์ตากร้าวมากขึ้นยิ่งกว่าเดิม
“พี่นล” เสียงเรียกเบาหวิวลึกในลำคอ เธอก้มหน้าคล้ายกับหวาดกลัวกับเหตุการณ์ตรงหน้าแต่แล้วเธอกลับเชิดหน้าขึ้นอีกครั้งซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่นลโดนหมัดของอีกฝ่ายล้มลง
“อย่างแก ไม่มีใครคุ้มกะลาหัวหรอก ที่มีกินมีใช้ทุกวันนี้ก็เพราะสมบัติของพ่อแม่แกทั้งนั้น ฉันอยากรู้นักว่าถ้าไอ้พิศาล มันใช้เงินของพวกแกหมด พวกแกจะมีปัญญาเอาที่ไหนใช้ว่ะ”
“ไอ้รุจ” นลกระโดดลุกขึ้นชกหน้ารุจโดยมีเสียงนุ่นตะโกนห้ามอยู่ข้างๆ
ทุกอย่างดูชุลนุมวุ่นวายไปหมด ทุกคนยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้าโดยที่ไม่มีใครช่วยใคร เสียงเล็กๆที่พยายามตะโกนห้ามดูไร้ประโยชน์เมื่อไม่มีใครฟัง เธอแทบสติแตกอย่างไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรดีก่อนจะตัดสินใจวิ่งเข้าไปดึงตัวรุจที่ขึ้นค่อมพี่ชายเธออยู่
“พอได้แล้ว” นุ่นตะโกนสุดเสียง ใช้แรงทั้งหมดที่มีรั้งตัวรุจเอาไว้ "ฉันบอกให้หยุด” ได้ผลเสียงของเธอทำให้รุจหยุดการกระทำแต่กลับหันมามองหน้าเธอช้าๆ
“ได้ ฉันหยุดก็ได้” รุจจ้องหน้าหญิงสาวก่อนจะมองหน้าเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ซึ่งมันทำให้เธอรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้กำลังดูถูกเธออยู่ "ไปได้แล้ว” เขาคว้าข้อมือเธอพร้อมออกแรงดึง แต่นุ่นพยายามดิ้นรนพร้อมกับแกะมือที่พันธนาการเธออยู่ออก ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์ในเมื่อเธอไม่สามารถสู้แรงของผู้ชายคนนี้ได้ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังขืนตัวเองไว้ให้ได้มากที่สุด
“พี่นล” เมื่อรู้ว่าไม่มีทางสู้แรงของรุจได้ เธอจึงได้แต่หันไปมองและเรียกชื่อพี่ชายเธอที่พยายามยันตัวลุกขึ้นแต่ไม่เป็นผล
“ฉันว่าน่าสงสารผู้หญิงคนนั้นนะ แกว่ามั้ยไอ้แก้ว” ประโยคท้ายคินหันมามองคู่สนทนาก่อนจะรู้ตัวว่าพูดอยู่คนเดียว “ไอ้แก้ว ไอ้...” ปากก็บ่นไป ในใจก็นึกว่ามันคงเดินกลับไปที่รถแล้วและจังหวะที่กำลังจะหันหลังกลับเสียงอันเคยคุ้นก็ดังขึ้นหากแต่มันดันดังผิดที่ผิดทาง
“ก็ผู้หญิงเขาไม่อยากไปด้วยยังจะหน้าด้านหน้าทนดึงเขาไปทำไมว่ะ” ประโยคกวนๆ พร้อมกับน้ำเสียงหยันๆจะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจากพี่ชายร่วมสายเลือดของเขาเอง คินหันหน้ากลับมาแทบจะทันทีก่อนจะวิ่งฝ่ากลุ่มคนเข้าไปอีกทีแต่ทีนี้เขาขอเป็นแถวหน้าสุดแบบวีไอพีแทนก็แล้วกัน
“ยุ่งอะไรด้วย ไอ้หน้าอ่อน”
“อันที่จริงมันก็ไม่ใช่เรื่องของฉันหรอกนะ แต่บังเอิญว่าหน้าอ่อนๆอย่างฉันเนี่ยไม่อยากจะอยู่ทำตัวเป็นพวกอันธพาลให้มันหนักโลกเหมือนพวกหน้าแก่ๆที่ทำตัวสุนัขไม่รับประทานไปวันๆ”
คินเหวอกับคำพูดที่พี่ชายของเขาพ่นออกมา เขามองหน้าแก้วสลับกับคู่กรณีแล้วกลืนน้ำลายลงคออย่างหนืดๆ
รุจขบกราม กำมือแน่นจนนุ่นต้องร้องโอดโอยเสียงดัง "แกกล้ามาก”
“ใช่ฉันกล้า แล้วยังกล้าได้มากกว่านี้อีก” แก้วเลื่อนนัยน์ตามองหญิงสาวร่างเล็ก อมยิ้มน้อยๆอย่างถูกใจ "ผู้หญิงคนนี้ถ้าฉันชนะ ฉันได้ แต่ถ้าฉันแพ้” แก้วชี้ไปยังรถคันใหม่ของเขาพร้อมกับชูกุญแจขึ้น “รถคันนั้นกับผู้หญิงคนนี้เป็นของแก" สิ้นคำคินได้แต่ทำตาปริบๆ ปวดหัวอย่างชนิดที่ไม่เคยเป็นมาก่อน คิดได้ยังไงก็นั้นมันรถคันใหม่ที่ไอ้แก้วมันพึ่งถอยออกมาเมื่อไม่กี่เดือนนี่เอง ให้ตายสิก่อนพูดมันเอาอะไรทำสมองว่ะ
“แกท้าฉันหรอ” เสียงรอดไรฟันที่ฟังดูแล้วเหมือนเจ้าตัวกำลังพยายามข่มอารมณ์เอาไว้ จนทำให้ใบหน้าภายใต้แสงไฟดูแดงขึ้นเพราะความโกรธ
“ใช่ฉันกล้าท้า” หุ่นสูงโปร่งของชายหนุ่มก้าวขยับไปเบื้องหน้า เผิชญกับนัยน์ตาอันแข็งกระด้างของชายหนุ่มที่ดูจะตัวเล็กกว่าเขาเล็กน้อยอย่างไม่กลัวเกรง ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างช้าๆชัดๆ "แล้วแกละกล้ารับรึเปล่า”
ลมเย็นของค่ำคืนที่ล่วงเลยเข้ารอบดึกทำเอาคินเสียวสันหลังวาบมองเสี้ยวหน้าของพี่ชายสลับไปมากับ 'คู่อริ' ที่พึ่งก่อขึ้นใหม่ เขาทำอะไรได้ไม่มากนักนอกเสียจากนึกเจ็บใจที่พรุ่งนี้อาจจะเจอแต่เรื่องและปัญหาที่ไม่ควรจะมีเพียงเพราะความเป็น 'พระเอกจำเป็น' ของพี่ชายของเอาเอง
ความคิดเห็น