คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ลมหายใจกับความคิดถึง Part Two.
“ก๊อก…ก๊อกๆ…”
วันเสาร์ถัดมาผมก็ได้มาที่โรงพยาบาลอีกครั้งพลางเคาะประตูห้องพักของออมในมือของผมถือตะกร้าที่มีผลไม้นาๆชนิดทั้งส้ม ฝรั่ง องุ่น กับน้ำสับปะรด ที่ป้าเอามาฝากจากภาคเหนือไว้ให้กินเสียเยอะแยะเมื่อวันพุธที่แล้วแม่ผมก็เอาไปแจกเพื่อนบ้านก็แล้ว มันก็ยังเยอะอยู่ดีผมก็เลยหยิบมาสักเล็กน้อยเอามาเป็นของฝากออม แต่ว่าความรู้สึกหัวใจที่เต้นโครมครามนี้ไม่ว่านานแค่ไหนก็ไม่ชินซักที…
“ค่า…รอเดี๋ยวนะคะ…”
“โครมมม!!!...”
“ว้ายยย!!!...โอ๊ย!!!”
“หา…!!!”
ผมได้ยินเสียงโครมครามดังออกมาจากในห้องของเธอจึงรีบผลักประตูเข้าไปในห้องของเธอทันที ภาพที่ผมเห็นก็คือออมหมอบล้มอยู่กับพื้นโดยมีของที่เคยวางไว้ที่โต๊ะกระจัดกระจายไปทั่วด้วย ผมหัวใจตกไปอยู่ตาตุ่มรีบตรงไปพยุงเธอขึ้นมาทันที ผมยาวสลวยของเธอยุ่งไม่เป็นทรงและเปื้อนน้ำที่พื้นผมรีบจับเธอนั่งที่เก้าอี้ก่อนที่จะเอ่ยปากถาม
“ปะ…เป็นอะไรไหม…เจ็บหรือเปล่า…”ออมส่ายหน้าพลางกัดริมฝีปาก
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ…ขอบคุณนะหิน”ผมตรวจดูรอบๆตัวเธออย่างคราวๆไม่พบแผลอะไรก็โล่งใจก่อนจะนั่งลงเก็บของที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น แต่แล้วออมก็ค่อยๆลุกขึ้นจากที่เก้าอี้แล้วก็พยายามคลำมือไปทั่วผมก็รีบลุกขึ้นคว้าเข้าที่มือเธอ
“อะไรเหรอครับ…ออมหาอะไรอยู่…”
“ก็เครื่องเล่นเพลงของหินนั่นล่ะค่ะ…ออมจำไม่ได้ว่าเอาไปวางไว้ไหนแล้ว…ขอโทษด้วยนะคะ”ผมมองไปรอบๆก็เห็นMP3ของผมวางอยู่บนโต๊ะวางของหลังห้องผมก็ถอนหายใจ
“เจอแล้วล่ะครับ…ออมอยู่นิ่งๆสักครู่นะเดี๋ยวผมเก็บของให้”เธอหันดวงตาที่มองไม่เห็นของเธอมาทางผมแล้วก็พยักหน้าเบาๆ
“ค่ะ…รบกวนด้วยนะคะ”
“ครับ…”
ผมใช้เวลาสิบกว่านาทีในการจัดการห้องของออมให้กลับมาเป็นแบบเดิมพอจัดการเสร็จผมก็มานั่งแกะส้มให้ออมทาน ถึงตอนแรกผมจะรู้สึกประหม่าอยู่บ้างแต่ในตอนนี้ก็รู้สึกประหม่าน้อยลงอย่างเห็นได้ชัดพอผมปอกเสร็จก็ยื่นให้ออมเธอก็รับมาพร้อมรอยยิ้มทำให้ผมรู้สึกเหมือนภายในหัวใจของผมนั้นอบอุ่นขึ้นมา
“รสชาติเป็นไงบ้าง…อร่อยไหม”ผมถามเมื่อเธอทานไป3ผลแล้วเธอก็หันมายิ้มให้ผมอย่างมีความสุข
“หวานมากค่ะ…อร่อยมากด้วย หินไปได้มาจากที่ไหนเหรอ…”ผมได้แต่ยิ้มอย่างเขินอาย
“คุณป้าเอามาให้น่ะครับ…ยังมีผลไม้อีกหลายอย่างเลยนะครับ…อยากทานอีกไหมครับ”เธอก็ส่ายหน้าขวับๆ
“ไม่ล่ะค่ะ…อีกหน่อยพี่มะปรางก็จะพาออมไปตรวจแล้ว…ไว้กลับมาค่อยทานต่อก็ได้ค่ะ”ผมก็พยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วประตูห้องของออมก็เปิดออก พี่พยาบาลคนนั้นก็เดินเข้ามาพร้อมกับเก้าอี้รถเข็น
“น้องออมคะพี่มาแล้วป๊ะ…ไปตรวจกันเถอะ”
“ค่ะ…”ออมพยักหน้าอย่างว่าง่ายแล้วก็ค่อยๆพยุงตัวเองยืนขึ้นไปนั่งรถเข็น ส่วนพี่พยาบาลที่ชื่อมะปรางนั้นก็พูดขึ้นกับผม
“หินจะตามมาก็ได้น่ะจ๊ะ…หรือจะรออยู่นี่ก็ไม่ว่ากันนะ”ผมก็คิดอยู่ครู่นึงก็พูดขึ้น
“ผมไปด้วยล่ะกันครับ”พี่มะปรางก็ยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วก็เข็นรถเข็นที่ออมนั่งอยู่ออกไปผมก็เดินตามไปอย่างเงียบๆพลางรู้สึกแปลกๆเล็กน้อย
“น้องหินเรียนอยู่ม.ไหนแล้วคะเนี่ย…”พี่มะปรางถามขึ้นเมื่อผมนั่งรอออมที่เข้ารับการตรวจอยู่หน้าห้องตรวจ วันนี้คนก็น้อยเช่นเคยเนื่องจากอำเภอที่ผมอยู่นี่เป็นอำเภอเล็กๆไม่ค่อยมีประชากรอาศัยอยู่มากนัก จึงนับว่าเป็นเรื่องดีที่คนอำเภอนี้นั้นสุขภาพแข็งแรงกันเป็นส่วนมาก
“อยู่ม.5แล้วครับ”
“เหรอคะ…อีกสองปีก็จบแล้วนี่นา…น้องหินจะไปเรียนคณะอะไรล่ะคะ”
“ก็กะจะเอ็นแพทย์น่ะครับไม่รู้จะได้หรือเปล่า”
“งั้นเหรอ…ถ้าไม่ได้ก็มาเรียนพยาบาลแบบพี่ก็ได้นะที่นี่ยินดีต้อนรับ”
“ครับๆ”ผมพยักหน้ารับ แล้วผมกับพี่มะปรางก็หัวเราะแฮะๆให้กันทันใดนั้นประตูห้องตรวจก็เปิดออกมาพี่พยาบาลอีกคนก็เข็นรถเข็นออมออกมาพี่มะปรางก็ไปรับช่วงต่อจากพี่พยาบาลคนนั้นแล้วก็เข็นออมเดินออกมา ออมเองก็เปลี่ยนที่คาดตาออกใหม่เธอยิ้มและค่อยๆพูดกับพี่มะปราง
“พี่มะปรางคะ…”
“คะ…”
“ช่วยพาออมไปที่สวนหน่อยได้ไหมคะ…พาออมออกไปสูดอากาศหน่อยนะคะ”พี่มะปรางทำหน้าตาบ่งบอกว่าตัวเองกำลังสยองเล็กๆ ผมเองก็จำหน้าของพี่มะปรางได้ตอนที่ผมพาออมมาส่งที่โรงพยาบาล พี่มะปรางคิดอยู่พักนึง
“พี่พาไปก็ได้ค่ะ”พี่มะปรางหันไปพูดกับออม “แต่มีข้อแม้ว่าน้องออมห้ามหายไปอีกนะคะ…ตกลงไหมคะ”พี่มะปรางพูดกับออมด้วยน้ำเสียงขอร้องมากกว่าคำสั่งออมเองก็ยิ้มและพยักหน้า
“คะ…ออมสัญญา”
“งั้นไปล่ะนะคะ…”
“ค่า…”
พี่มะปรางเข็นรถเข็นที่ออมนั่งอยู่มาจนถึงสวนที่เรียกกันว่า “สวนดอกไม้เพื่อสุขภาพ”ที่อยู่ติดด้านหลังของโรงพยาบาลซึ่งเป็นสวนที่เต็มไปด้วยดอกไม่นานาพันธุ์และต้นไม้ใหญ่ที่ให้ร่มเงา เป็นสวนที่สวยมากจนผมอดทึ่งไม่ได้ว่ามีสวนแบบนี้ในโรงพยาบาลด้วยพูดตรงๆว่าผมเองก็ตกใจเช่นกัน แถมยังไม่มีใครอยู่ที่นี่ดูส่วนตัวเป็นอย่างมาก และแล้วพี่มะปรางก็มองนาฬิกาและก็บอกผมว่าฝากดูแลออมทีเพราะจะถึงเวลาเข้าเวรของพี่มะปรางแล้ว ผมจึงพยักหน้ารับแล้วก็มองพี่มะปรางเดินจากพวกเราสองคนไป ทำให้ผมกับออมอยู่ด้วยกันแค่สองคนอีกครั้ง
ผมมองออมที่สูดอากาศบริสุทธิ์กับสายลมอยู่พักใหญ่ก็อดมีความสุขไม่ได้ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรกัน…ผมรู้สึกเป็นสุขทุกครั้งที่ได้มองเธอยิ้มมันเป็นความรู้สึกดีๆทุกครั้งที่ได้มองเธอตั่งแต่พบกันครั้งแรก ผมเห็นบางอย่างในตัวเธอที่งดงาม งดงามจนผมไม่อาจเปรียบเธอกับอะไรได้ สายลมได้พัดใบไม้ใบหนึ่งหล่นลงบนมือขอเธอที่วางอยู่ตรงอาร์มแชร์ออมก็ได้กำมันลงอย่างทะนุถนอมผมเองก็ได้แต่ยิ้มอย่างเป็นสุขด้วยหัวใจที่รับรู้ได้ถึงความรู้สึกอบอุ่น
“หินคะ…”จู่ๆออมก็พูดขึ้นทำให้สติของผมกลับมา “เป็นอะไรไปเหรอ…จู่ๆก็เงียบไป”
“เปล่าหรอก…ดูออมมีความสุขดีนะ ออมชอบสวนแบบนี้เหรอ”เธอก็ยิ้มพลางหันหน้าไปทางอื่นทว่าใบหน้าของเธอกลับฉายความรู้สึกเศร้าขึ้นมาอย่างปิดบังไม่ได้
“ใช่คะ…”เธอพยักหน้ารับพลางก้มหน้าลง “แต่ถ้าออมสามารถมองเห็นมันได้ล่ะก็…ออมคงจะมีความสุขมากเลย”เธอคลายมือข้างที่กำใบไม้ใบนั้นออกสายลมก็ได้พัดมันออกไปจากมือของเธอ “มันคงสวยน่าดูเลยใช่ไหมคะ…”
“ระ…เรื่องนั้น”ผมพูดไม่ออกรู้สึกถึงบรรยากาศรอบๆตัวเริ่มเปลี่ยนไป สายลมเริ่มพัดแรงขึ้น เมฆเริ่มจับตัวกันมากขึ้นอากาศเย็นเริ่มพัดเข้ามาแทนที่
“ตั้งแต่วันนั้นออมก็ไม่มองเห็นอะไรเลยค่ะ…มันรู้สึกเหมือนว่าอะไรบางอย่างมันหายไป…โดยที่ออมไม่รู้ว่ามันคืออะไร…”
“วันนั้น…”
“อุบัติเหตุรถชนน่ะคะ…”ออมพูดด้วยน้ำเสียงสะท้อนเล็กน้อย “แมวของออม…มันได้หายไปจากบ้านออมจึงออกตามหา…พอเจอมันอยู่ที่ถนนฝั่งตรงข้ามออมก็วิ่งเข้าไปหามันแล้ว…”ออมทำหน้าเรียบเฉยทว่ามันได้ซ่อนความเจ็บปวดไว้อย่างปิดบังไม่ได้
“ออม…”ผมพูดกับเธอด้วยเสียงที่แหบพร่า
“ออมมองไม่เห็นอะไรเลย…ออมอยากรู้ว่าดอกไม้ที่เขาว่าสวยงามนั้นมันเป็นอย่างไร…อยากจ้องมองขุนเขา…อยากจ้องมองถึงสิ่งต่างๆที่แม่เคยเล่าให้ออมฟัง…อยากสัมผัส สายลมให้มากกว่านี้…อยากมองเห็นใบหน้าของทุกๆคนที่ออมรู้จัก…ออมไม่ต้องการที่จะอยู่ในกรงขังแคบๆแบบนี้อีกแล้ว”
ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรสักอย่างพุ่งชนจิตใจของผมจนเกิดรอยร้าว แม้ผมจะไม่อาจสัมผัสได้ว่าแท้จริงแล้วเธอนั้นรู้สึกอย่างไรแต่ผมก็รู้ว่ามันเป็นความรู้สึกที่เจ็บปวดมาก เจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหวแน่ มันรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ในตอนนั้นผมจึงได้สัมผัสกับบางสิ่งที่อยู่ภายไต้ความร่าเริงและการมองโลกในแง่ดีของเธอ เด็กสาวตัวเล็กๆที่อยู่ตรงหน้าต้องแบกรับความจริงที่แสนเจ็บปวดจนหัวใจแทบแตกร้าว มันเจ็บปวด
…จนแทบทนไม่ไหว…
“แต่ว่านะคะ…”จู่ๆออมก็พูดขึ้นผมจึงเงยหน้าขึ้นมองเธอ เธอเอามือประสานไว้ที่หน้าตักนั่งตัวตรงแล้วก็ยิ้มออกมา “ออมก็ได้รับสิ่งดีๆจากคุณแม่ และก็พี่ๆพยาบาลเป็นสิ่งตอบแทนเหมือนกัน…มันก็พอที่จะทำให้ลืมความรู้สึกนี่ได้ชั่วคราวนะคะที่ว่าอย่างน้อย…”เธอเงยหน้าขึ้นไปบนฟ้า “ก็ยังมีคนที่รักเราอยู่เช่นกัน…”
“…”
ในตอนนี้ผมไม่อาจพูดอะไรได้เลยผมรู้สึกสับสนในตัวเอง รู้สึกผิดที่ไม่อาจช่วยคลายความรู้สึกของเธอออกมาได้เท่าที่ควร ผมอยากจะสามารถรับเอาความรู้สึกเจ็บปวดนั้นแทนเธอทว่ามิอาจทำได้เลย มันอึดอัดใจสิ้นดี
“หินคะ…หิน…”ออมเรียกชื่อของผมผมก็เงยหน้าขึ้นมา
“ครับ…”ผมก็ขานรับอย่างไม่เต็มเสียง เธอก็หันมายิ้มให้ผม
“ช่วยพาออมกลับห้องหน่อยเถอะค่ะ…อากาศเริ่มเย็นแล้ว…”ผมมองเธออย่างด้วยรู้สึกสงสารอย่างบอกไม่ถูก ผมระบายความอัดอั้นออกมาด้วยลมหายใจอย่างยากลำบาก
“เอ่อ…ครับ…”แล้วผมก็เดินไปจับหลังรถเข็นของออมแล้วพาเธอไปส่งที่ห้องพัก
…สายลมหนาวกำลังพัดเข้ามาแทนที่…
“จะกลับเลยเหรอคะ…”ออมพูดขึ้นเมื่อผมกำลังลากลับหลังจากที่มาส่งเธอที่ห้อง ผมเองก็ได้แต่ฝืนยิ้มถึงจะรู้ว่าทำไปเพื่อปลอบใจตนเองไม่ใช่เพื่อทำให้อีกฝ่ายรู้สึกดีขึ้นแท้ๆ
“ครับ…”
“คือว่า…ขอบคุณนะคะที่วันนี้มาอยู่คุยเป็นเพื่อนอีกวัน…ออมดีใจมากเลยนะคะ…”เธอโค้งให้ผมอย่างที่เคยทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้งอย่างไม่มีสาเหตุ
“ครับ…ขอให้ออมสบายดีนะครับ…แล้วผมจะมาเยี่ยมอีก…แล้วเจอกันนะครับ…”
“คะ…ออมจะรอนะคะ…”
“ครับ…”แล้วผมก็เดินออกมาจากห้องของเธอพอหลังจากปิดประตูห้องของออมแล้วผมก็ค่อยๆเดินไปที่บันไดก่อนที่จะหันกลับมา
…หันกลับมามองประตูห้องของเธออีกครั้ง…
ในคืนนั้นเป็นครั้งแรกที่ผมนอนไม่หลับ…เป็นความรู้สึกทรมาณมากสำหรับผม มันรู้สึกร้องแผดเผากระทั่งผมต้องลุกขึ้นมานั่งข้างเตียง ในหัวของผมนั้นมีแต่ภาพของออมในตอนนั้นเต็มไปหมด ภาพของออมที่ต้องทนทรมาณอยู่ตลอดกับการมองไม่เห็นได้ปรากฏขึ้นเด่นชัดภายในจิตใจของผม มันเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ ทั้งๆที่ผมพึ่งได้พบกับเธอเมื่อเดือนก่อนนี้แท้ๆแต่ผมกลับหลงรักเธอหมดทั้งใจ ทุกวันได้แต่คิดถึงเธออยู่ตลอด และรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้เธอเป็นความรู้สึกที่ผมปฏิเสธไม่ได้ว่าผมนั้นมีความสุขทว่า…ขณะที่ผมกำลังมีความสุขนั้นใครอีกคนหนึ่งกลับต้องรู้สึกขมขื่นในใจอยู่ทุกวัน รอยยิ้มของเธอที่มอบให้ผมนั้นมันได้แฝงความขมขื่นเอาไว้มาก นี่ผมไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของออมเลยใช่ไหมว่าเธอนั้นต้องทรมาณมานานเท่าไร เจ็บใจตัวเองที่ไม่อาจช่วยให้เธอนั้นมีความสุขได้มากเท่าที่ควร ผมรู้ว่าในวันนี้นั้นถึงแม้ว่าเธอนั้นจะพูดระบายกับผมทว่ามันนั้นยังเจ็บปวดได้ไม่เท่ากับ 1 ใน 10 ที่อยู่ในใจเธอเลย เป็นไปได้ผมนั้นอยากจะเจ็บปวดแทนเธอ ไม่อยากให้เธอนั้นต้องเจอกับเรื่องแบบนี้อีก…
…ความรู้สึกที่ได้เห็นคนที่เรารักเจ็บปวดนั้น…
…มันเจ็บปวดมากกว่าพบเจอด้วยตัวเองเสียอีก…
หลังจากวันนั้นผมก็มักจะไปเยี่ยมเธอทุกวันทั้งหลังเลิกเรียนและวันเสาร์อาทิตย์ เพียงเพราะไม่อยากให้เธอต้องอยู่คนเดียว และผมนั้นก็แค่อยากจะอยู่กับเธอให้นานๆแม้จะแค่วินาทีเดียวก็เพียงพอ…และนานวันไปผมนั้นก็ยิ่งรู้สึกดีๆกับเธอขึ้นทุกวัน ทางด้านออมเองก็วางตัวเป็นธรรมชาติมากขึ้นเมื่อเราอยู่ด้วยกัน บางวันผมก็จะเอากีต้าร์ที่ยืมมาจากนพพรไปเล่นให้เธอฟังและก็สอนเธอร้องเพลงต่างๆ ออมก็ดูมีความสุขมากเธอหัวเราะยิ้มบ่อยขึ้น พี่มะปรางก็ยังแอบแซวพวกเราอยู่ว่าตอนผมไม่อยู่ออมก็เล่าอะไรต่อมิอะไรเกี่ยวกับผมให้พี่มะปรางฟังบ่อยๆ ออมก็ก้มหน้างุดอย่างเอียงอายผมเองก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆไม่รู้ว่าควรจะขำหรือสงสารเธอดี…แต่ทุกครั้งที่ผมเห็นเธอมีความสุข…ผมก็ดีใจ…
“ก๊อกๆๆ…”
หลังเลิกเรียนในวันหนึ่งผมก็ได้มาหาออมดังเคยผมก็ยืนเคาะประตูห้องเธออยู่นานแต่ก็ไม่มีการตอบรับผมเองก็คิดอยู่ว่าเธอคงไปตรวจผมจึงนั่งรอเธออยู่หน้าห้องไม่กล้าเข้าไป ผมรออยู่สักครู่ก็คิดว่าเธอคงอยู่ที่สวนดอกไม้ของโรงพยาบาลผมจึงเดินไปที่นั่น เมื่อไปถึงก็พบว่าไม่มีใครอยู่เลยมีแค่เด็กสาวที่ผมคุ้นตาในชุดของโรงพยาบาลนั่งอยู่บนรถเข็นที่จอดอยู่ใต้ร่มไม้ใบหน้าของเธอได้เหม่อไปทางท้องฟ้า ภาพของเธอที่ตัดกับบรรยากาศยามตะวันคล้อยดูงดงามอย่างบอกไม่ถูกผมก็เดินตรงเข้าไปหาเธอเสียงผมเดินย่ำพื้นดินทำให้เธอรู้ตัวและหันหน้ามาทางผม ผมก็ยิ้ม
“ไม่ต้องตกใจหรอกออม…ผมเอง”เมื่อออมรู้ว่าเป็นผมก็ยิ้มอย่างดีใจเธอรอให้ผมเดินไปใกล้ๆจึงเอ่ยปากขึ้น
“สวัสดีจ๊ะหิน…วันนี้อากาศดีนะ…”
“ก็…ใช่…”
“งั้นเหรอ…ตอนนี้ดวงอาทิตย์กำลังตกดินใช่หรือเปล่า…”เธอพูดพลางหันหน้ามาทางผม
“อืม…ว่าแต่รู้ได้ไงล่ะ…”
“ก็อากาศเริ่มเย็นลงแล้วนี่นา…พอดึกๆจะหนาวด้วย…สงสัยเข้าหน้าหนาวแล้วล่ะ…”เธอพูด แต่ก็จริงของเธอตอนนี้เดือนธันวาคมแล้วเข้าสู่หน้าหนาวแล้วนี่นา
“นั่นสินะ…”ผมพูดพลางมองเธอ ออมเองก็หันมาทางผมราวกับว่าดวงตาของเธอหายแล้วและสามารถมองทะลุผ้าคาดตานี้ออกมาได้ ผมเองก็รู้สึกหัวใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะจึงเบนความสนใจ “พี่มะปรางล่ะ…ไปไหนแล้ว…”
“พี่มะปรางไปแล้วล่ะ…แต่ว่าออมขอนั่งเล่นที่นี่ต่อน่ะแล้วก็…”เธอพูดพลางหันหน้าไปทางอื่น “รอหินมาหาน่ะ…”
“ระ…รอผมเหรอ…”
“อืม…”
“ว่าแต่มีอะไรหรือเปล่าล่ะ…”ผมถามออมก็ส่ายหน้า
“ก็ไม่มีอะไรหรอก…”
“อ๋อ…เหรอ…”
“ก็แค่…”ออมพูดขึ้นด้วยเสียงเบา “คิดถึงเท่านั้นเอง…”
“อ๊ะ…”ผมรู้สึกหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ออมก็หันมาทางผมแล้วก็ยิ้มให้เป็นรอยยิ้มที่งดงามดังเคย
“หิน…ยังจำวันแรกที่เราพบกันได้หรือเปล่า…”
“อะ…อืม…”ผมไม่มีวันลืมวันแรกที่เราเจอกันแน่นอน ในวันที่ผมกำลังเดินกลับบ้านก็มีเด็กผู้หญิงแปลกๆคนหนึ่งเดินอยู่ข้างถนนเธอสวมชุดของผู้ป่วยในโรงพยาบาลและสวมผ้าคาดตา แล้วเธอก็ล้มลงที่พื้นจากนั้นผมก็วิ่งเข้าไปช่วยเธอ
…โดยที่ไม่รู้ว่าวันนั้น…
…จะเป็นวันที่ทำให้ชีวิตของผมเปลี่ยนไป…
“วันนั้นน่ะนะ…ออมเหมือนได้ยินเสียงของแมวของออมก็เลยเดินตามเสียงออกไป รู้ตัวอีกทีก็อยู่นอกโรงพยาบาลแล้วตอนนั้นออมกลัว…แต่พูดอะไรไม่ได้เพราะตัวเองเป็นคนออกมาเองกระทั่งหกล้ม…”เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เดาอารมณ์ไม่ออก “ออมก็ได้เจอหิน…”
“อืม…”
“ในวันแรกที่หินมาเยี่ยมออมออมก็เผลอผลักประตูใส่หน้าหินที่ยืนอยู่หน้าห้องจนล้ม แถมยังเผลอก้าวไปเหยียบหินอีก…ออมก็ตกใจเหมือนกันที่หินมาเยี่ยมเพราะตอนนั้นออมก็กำลังคิดถึงหินอยู่พอดี…”ผมมองออมที่กำลังพูดออกมาอย่างไม่เชื่อสายตาตนเอง “มันเหมือนมีบางอย่างบอกให้เราต้องพบกัน…แปลกนะคะว่าไหม…”
“นั่นสินะ…ในตอนนั้นผมก็คิดว่าแปลกเหมือนกัน…”
“ฮิ…นั้นสินะคะ…”ออมหัวเราะนิดๆแล้วลมหนาวก็พัดพาใบไม้ใบหนึ่งปลิวมาหล่นลงที่มือของเธอ ออมก็ได้กำมันลงอย่างทะนุถนอม “มันแปลกจริงๆ…”
เราทั้งคู่นิ่งอยู่นาน อย่างที่ผมเคยพูดโลกดูสวยงามขึ้นเมื่อออมยิ้มออกมา ผมเองก็รู้สึกเช่นนั้นในขณะนี้เพราะเธอนั้นกำลังยิ้มอย่างเป็นสุขในขณะนี้ เธอในตอนนี้นั้นดูงดงามราวกับนางฟ้าเลยทีเดียว เป็นอัญมณีสีฟ้าที่ส่องสว่างท่ามกลางความมืดมิด แล้วจู่ๆเธอก็ลุกขึ้นยืนจากวินแชร์ ร่างเล็กๆเซเล็กน้อยก่อนที่จะก้าวเท้าเดินออกไป ผมก็รีบเข้าไปหาเธอ
“มีอะไรเหรอ…จู่ๆก็ลุกขึ้นยืน…”ผมถามขึ้นขณะที่ได้พาเธอมานั่งที่เก้าอี้สำเร็จ ออมก็ยิ้มให้ผม
“ออมก็แค่ต้องการยืนยันบางอย่างน่ะ…”
“เอ๋…”
“ออมก็จะยืนยันว่า ในขณะที่ออมยืนอยู่คนเดียวจะมีใครที่จะมาคว้ามือของออมไว้บ้าง…ตอนนี้คนที่ออมไว้ใจก็มี แม่ พี่มะปราง พี่หวาน น้ารัน แล้วก็ หินอีกคน…ออมจะต้องจำทุกๆคนได้แน่ๆถ้าหากได้จับมืออีกครั้ง…”ผมเริ่มรู้สึกถึงความรู้สึกลึกๆในหัวใจของเด็กสาวที่อยู่ต่อหน้า มันไม่ใช่อย่างที่เห็นแน่นอนลางสังหรณ์ลึกๆในใจของผมบอกว่า
…เธอกำลังจะบอกลา…
“ออม…ต้องไปแล้วล่ะ…”
วูบ...
“อะ…อะไรนะ…”ผมพูดอย่างไม่เชื่อหูตนเองรู้สึกเหมือนหัวใจถูกฉีกทิ้งผมจ้องเธออย่างไม่เชื่อสายตา
“ออมกำลังจะต้องไปที่โรงพยาบาลที่ประเทศญี่ปุ่น…ไปผ่าตัดตาที่นั่นน่ะแม่ของออมรู้จักกับหมอคนหนึ่งที่นั่น…แม่บอกว่าเขาจะทำให้ออมกลับมามองเห็นอีกครั้งได้แน่ๆ…ออมเองก็อยากจะกลับมามองเห็นได้อีกครั้ง…แต่…”ผมสังเกตเห็นว่ามีหยดน้ำหลายหยดได้ไหลรินออกมาผ้าคาดตาสีขาวของเธอ “ออมกลัว…ออมกลัวที่จะจากทุกคนไป…กลัวที่จะต้องรับการรักษา…กลัวทุกอย่าง…ออมไม่อยากจากที่นี่ไปเลย…ออมจะทำยังไงดี…หิน…ออมกลัว…”เธอร้องไห้ออกมาอย่างปวดร้าวพลางโผเข้ากอดผมร่างเล็กๆสั่นไหวอย่างเหน็บหนาวทำเอาผมแทบทำอะไรไม่ถูก เธอกำลังจะไปงั้นเหรอ ถึงผมจะรู้ว่าสักวันวันนี้มันจะมาถึง ผมจึงได้มาหาเธอมาอยู่กับเธอทุกวันเพียงเพราะหวังว่าจะทำใจได้เมื่อวันนี้มาถึงแต่ว่าแบบนี้มันรับไม่ได้ ถึงผมจะทำใจไว้แล้วแต่ว่าแบบนี้มัน…แบบนี้มัน…ผมควรจะทำอย่างไรดี…
ผมใช้มือข้างหนึ่งโอบกอดเธอสวนอีกข้างก็ลูบไล้ผมยาวสลวยของเธอเป็นเชิงปลอบใจ ร่างเล็กๆของเธอสั่นอย่างปวดร้าวในอ้อมแขนของผม ผมเองก็ไม่ต่างกันผมรู้สึกเหน็บหนาวในใจอย่างรุนแรง ผมเองก็ได้แต่ฝืนเก็บน้ำตาเอาไว้ไม่อาจพูดอะไรได้ รอจนเธอนั้นหยุดร้องไห้ผมจึงเอ่ยขึ้น
“ออม…จะไปเมื่อไหร่…”
“อีกสองวัน…”เธอพูดปนสะอื้น “อีกสองวัน…ออมก็ต้องไปแล้ว…หิน…ออมไม่อยากไปเลย…”
ผมเองก็นั่งคิดอยู่นานจนผมนึกโทษพวกสูตรฟิสิกส์ที่ผมนั้นเพียรท่องอยู่นานเพราะมันไม่เห็นสามารถนำมาคิดแก้ปัญหาเรื่องแบบนี้ได้เลย กระทั่งผมได้ถอนหายใจออกมา ผมไม่รู้ว่าการตัดสินใจแบบนี้นั้นเป็นการดีหรือไม่แต่ว่า…
…ผมคิดว่ามันเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดแล้ว…
“ไปเถอะ…”
“เอ๋…”ออมพูดพลางหันมาทางผมอย่างตกใจ “หิน…”
“ผมรู้ดีว่าตัวเองพูดอะไร…ออมไปเถอะ…ดีแล้วนี่ออมจะได้กลับมามองเห็นอีกครั้งไงล่ะ…”
“แต่ว่าหลังจากนี้…ออมจะไม่ได้เจอหินอีกแล้วนะ…”
“อย่าพูดอย่างนั้นสิ…ตั้งแต่วันนี้จนพรุ่งนี้ผมสัญญาว่าจะมาอยู่ที่นี่ผมจะไม่ไปไหน…ผมจะอยู่กับออมทั้งวัน…จะอยู่ด้วยกันเป็นวันสุดท้าย…จะอยู่ข้างๆออมจนเช้า…จนกว่าออมจะออกเดินทาง…ผมก็จะไปส่ง…ผมสัญญา…”เธอนิ่งเงียบไปนานแล้วก็พยักหน้าตอบรับ
“อืม…”ออมพูดขึ้นพลางใช้มือเล็กๆนั่นเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า “ขอบใจมากนะหิน…”
ผมมองเธอแล้วก็รีบลุกขึ้นพาเธอไปส่งห้องพัก ก่อนกลับผมก็ได้หันกลับมาหาเธอขณะที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องของเธอ
“เดี๋ยวผมมานะ…ผมขอกลับไปเตรียมตัวก่อน…แล้วผมจะรีบมานะ…”เธอก็ยิ้มและพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับก่อนที่ผมจะวิ่งออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว ผมตระหนักว่าขณะนี้เวลาของผมกับเธอกำลังลดน้อยลงเรื่อยๆวินาทีต่อวินาที ต่อจากนี้ผมจะไม่ยอมให้เวลาผ่านไปโดยไร้ค่าแม้แต่วินาทีเดียว
…ผมอยากจะมีเวลาอยู่กับเธอให้นานกว่านี้…
…แม้จะแค่วินาทีเดียวก็เพียงพอ…
3 เดือนถัดมา…
ในวันประกาศผลเกรดหลังจบม.5ผมก็ได้เดินจากบ้านไปโรงเรียนคนเดียวตามเคย ดอกไม้และต้นไม้ใหญ่ข้างทางได้พลิ้วปลิวตามแรงลม ผมได้ยื่นมือออกมาก็มีใบไม้ใบหนึ่งได้ปลิวมาตกลงบนฝ่ามือของผม ผมก็ยิ้มและกำมันลงอย่างทะนุถนอมกระทั่งผมนั้นได้เดินผ่านถนนหลังโรงพยาบาลก็อดไม่ได้ที่จะเหลียวไปมองถนนด้านตรงข้ามกับที่ผมยืนอยู่ ถนนสายเก่าที่เต็มไปด้วยความทรงจำสายนี้ก็ยังคงเดิม ผมล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อกันหนาวพลางก้าวต่อไปเรื่อยๆกระทั่งถึงโรงเรียน
“ไชโย!...ฉันได้เกรด4คณิตล่ะ…”
“อ๊าคคค!!!ฉันติด ร. สังคมได้ไง…”
“นายได้เกรดเท่าไรเหรอ…”
“ชื่อฉันอยู่ไหนเนี่ย…”
“เฮ้ย!!!ไอ้เดย์ได้เกรด 3.54 ว่ะเป็นไปไม่ได้!!!…”
เสียงโหวกเหวกของนักเรียนทั้งโรงเรียนได้ดังกระหึ่มอยู่ที่บอร์ดกลางโรงเรียน และทุกที่ที่มีคะแนนติดประกาศ ผมเองก็ค่อยๆดันตัวเองเข้าไปในระดับชั้นม.5 ห้อง7 เลขที่29เกรด3.87เหรอ…ก็ไม่เลวหรอก…
“อ้าวหิน…ได้เกรดเท่าไรเพื่อน…”นพพรตรงเข้ามาถามผมขณะที่กำลังเดินไปที่ห้องโฮมรูมเพื่อไปเอาใบเกรดกับอาจารย์…ป่านนี้เพื่อนคงไปที่นั่นกันหมดแล้ว
“ก็ไม่มากหรอก…เท่าที่เคยได้น่ะล่ะ…”
“เหรอ…เราได้เกรดวิชาภาษาไทยแค่2.5เอง ห้องเรามีคนได้4แค่คนเดียวเองง่ะ…นายก็คงรู้ว่าใคร…”นพพรพูดพลางส่ายหัว
“ฮ่ะๆ…เอาน่า เขาเก่งภาษาเขาก็เก่งไป เราเองก็ได้ทางดนตรีเราก็ทำในสิ่งที่เราถนัดไปสิ…”ผมพูดพลางเอามือวางบนไหล่เพื่อนสนิท นพพรก็พยักหน้าหงึกๆแล้วก็หันมายิ้มให้
“นายนี่นะ…ยังมองโลกในแง่ดีเสมอเลยนะ…ชักอิจฉาแล้วสิ…”นพพรพูดทำให้ผมนึกถึงใครบางคนขึ้นมาผมเองก็ได้หันมองไปบนฟ้า
“ยังมีคนที่มองโลกในแง่ดีมากกว่าฉันอีกนะ…”
“อะไรนะ…พูดอะไรน่ะ…ฟังไม่ชัด…”
“เปล่าหรอก…ไปเหอะ…”ผมกล่าวปัดๆแล้วก็รีบก้าวยาวๆตรงไปที่ห้องโฮมรูม ก่อนที่จะมองไปยังต้นคูณใหญ่ที่อยู่ต่อหน้า
…ใบของมันกำลังร่วงหล่นตามสายลม…
หลังจากไปรับใบเกรดแล้วผมก็ได้เดินกลับบ้านดังเคยท่ามกลางสายลมหนาวที่พัดผ่านมาเป็นระยะ ถึงแม้เสื้อกันหนาวนั้นจะช่วยป้องกันความหนาวได้ แต่ก็ป้องกันได้แต่เพียงภายนอกเท่านั้น ไม่อาจป้องกันส่วนในของหัวใจที่หนาวเหน็บได้เลย ถนนสายนี้ที่ผมได้เจอเธอครั้งแรกเป็นจุดเริ่มต้นของความทรงจำเล็กๆที่มีทั้งความอบอุ่นและเหน็บหนาว ผมเดินไปเรื่อยๆแล้วก็มานั่งพักที่ใต้ต้นคูณข้างทางพลางมองไปยังขอบถนนด้านตรงข้ามด้วยความรู้สึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก พลางนึกถึงเธอคนนั้น…นึกถึงช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันและช่วงเวลา…
…ที่จำต้องจากลากัน…
“ออม…”ผมเอ่ยชื่อเธอเบาๆก่อนที่เธอจะหันกลับมา…ผมรู้ดีว่าหลังจากนี้ผมจะไม่ได้เจอเธออีกแล้วจากนี้ไปเธอจะไม่ได้อยู่ข้างๆผมอีกแล้ว…แต่ผมก็ทำใจยอมรับมันได้แล้ว…วันนี้จะไม่มีน้ำตาอีก…วันนี้ผมจะอวยพรเธอให้จากไปด้วยความรู้สึกดีๆเป็นครั้งสุดท้าย…
“หิน…”เธอนั้นก็ยังคงเรียกชื่อผมอยู่อีกฟากหนึ่งที่กั้นด้วยเส้นทางเชื่อมเข้าสู่ตัวเครื่องบินพร้อมกับแม่ของเธอ มันเป็นดังเส้นทางที่กั้นระหว่างผมและออมให้ขาดออกจากกันตลอดไป…
“อยู่ที่นู่น…ดูแลตัวเองดีๆนะ…”
“อืม…”
“กินอาหารให้ครบสามมื้อทุกวันนะ…พักผ่อนให้เพียงพอ…อย่าให้ตัวเองเจ็บป่วยนะ…”
“อืม…”
“และที่สำคัญน่ะ…”
“เอ๋…”
“อย่าลืมผมนะ…”ผมพูดขณะที่มองหน้าเธอเป็นครั้งสุดท้าย “ไม่ว่ายังไง…ก็ห้ามลืมเด็ดขาดนะ…”
“อืม…ออมสัญญา…ออมจะกลับมาแน่นอน…ออมสัญญา…”เธอพูดทั้งน้ำตาจากนั้นพี่มะปรางก็พูดอะไรกับเธออีกหลายคำแต่ผมแทบไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย…ไม่ได้ยินอะไรเลย…สัญญากันแล้วนี่ว่าจะไม่ร้องไห้…ให้ตายเถอะ…แบบนี้มัน…อดไม่ได้จริงๆ…
จนสิ้นเสียงเครื่องบินลำใหญ่ที่บินออกจากสนามบินไปทำให้ผมที่ยืนอยู่ข้างนอกสนามบินแทบล้มทั้งยืน ผมปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาอย่างไม่สนใจสิ่งใด ตลอดจนเส้นทางกลับมาบ้านมันช่างเคว้งคว้าง เหน็บหนาว และเย็นเยือกอะไรอย่างนี้เป็นคืนที่สองที่ผมนอนไม่หลับจนต้องลุกมานั่งข้างเตียงอีกครั้ง ต่างตรงที่ความรู้สึก มันไม่ได้ร้อนแผดเผา
…แต่เหน็บหนาวจนแทบร้องไห้ออกมา…
…ไม่มี…เธอแล้ว…
ใครเล่าจะรู้ว่าหลังจากที่เธอจากไปที่สนามบินวันนั้น ผมก็ได้รู้ถึงคำๆหนึ่งที่เคยได้ยินว่าความอ้างว้างมันเป็นเช่นไร…ถึงแม้จะเป็นเวลาสั้นๆที่ได้อยู่ด้วยกัน…ได้รู้จักกัน ก็นับว่าเป็นการดีที่อย่างน้อยในชีวิตของเราสองคนนั้นก็ยังเคยมีช่วงเวลาที่มีความสุขด้วยกัน ไม่ว่าจะพบเจอเหตุการณ์ที่ทำให้เจ็บปวดสักเพียงใดเราก็ยังมีภาพของความรู้สึกดีๆที่ได้อยู่ร่วมกันคอยยึดเหนี่ยวจิตใจยามอ่อนล้า…ถึงจะรู้ว่าคงจะเหงาอยู่บ้างแต่ว่าเราสองคนก็จะเดินทางต่อไปบนเส้นทางของตนเอง ไม่แน่ว่าสักวันหนึ่งเส้นทางของเรานั้นอาจจะวกกลับมาบรรจบกันอีกครั้ง และกว่าจะถึงวันนั้นเราสองคนต้องรออีกนานเท่าไรก็ไม่รู้…ช่วงเวลาที่เราห่างกันไปนั้นจะลืมกันหรือเปล่า…ถ้าหากได้พบกันอีกครั้งแล้วเธอจะยังจำผมได้หรือเปล่า…คำถามมากมายให้วิ่งวนอยู่ในใจของผมอยู่ตลอด ผมเองก็ได้แต่ภาวนาให้เธอนั้นกลับมามองเห็นได้อีกครั้ง ไม่แน่ว่าสักวันที่เราได้เจอกันอีกครั้งเธอจะไม่เปลี่ยนไปจะเป็นคนที่อ่อนโยนและเข้มแข็งดังเดิม…ในชีวิตนี้นั้นอาจจะเหงาไปบ้าง แต่ว่าทุกคนก็ล้วนแล้วแต่อยู่โดยมีความหวัง…ลมหายใจที่ยังมีอยู่ก็ยังคงทำให้เรารู้ว่ายังต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป…และไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานสักเท่าไร…ผมก็จะยังคงรอ…และจะไม่มีวันที่จะลืมเธอเป็นอันขาด…ผมเองก็ยังคงหวังว่าจะได้พบเจอกับเธออีกสักครั้งเราจะกลับมามองดูดอกไม้ และแสงอาทิตย์ด้วยกันอีกครั้ง ไม่ว่ายังไงผมก็จะรอ…รอวันนั้น…วันที่เธอจะกลับมา
...สายลมได้พัดมา...
...ใบไม้ใบหนึ่งได้ร่วงหล่นจากต้นไม้...
...หล่นลงบนฝ่ามือของใครคนหนึ่ง...
...เธอได้กำมันลงอย่างทะนุถนอม...
...หากคุณลองฟังเสียงจากสายลมดู...
...คุณจะได้ยินเสียงของใครบางคน...
...ได้ยินหรือเปล่า...
...เสียงที่เธอบอกแก่คุณ...
...ว่าเธอก็รักคุณเช่นกัน...
++++++++++++++++++++++++++++++
ผมกล้องเองนะครับ...จบแล้วครับสำหรับบทของหินกับออม
เนื่องจากบทของหินกับออมนี้นั้นผมพยายามแก้อยู่หลายครั้งจากอันเดิมก็เอาออกสู่สายตาสาธารณชนได้อย่างภาคภูมิใจแล้ว!!! (เย้ๆ)ขอขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ^^
โดยส่วนตัวแล้วผมชอบบทของหินนี้มากแถมแต่งเสร็จก่อนเพื่อนๆคนอื่นๆในห้องของหินทำให้ผมเอามาลงได้ก่อนอย่างไม่มีปัญหาเนื่องจากเป็นเรื่องสั้นจึงอ่านได้โดยไม่ติดขัดเนื้อเรื่องเพราะผมจะพยายามไม่เขียนให้เหตการณ์มันทับกัน แต่ว่าบทนี้ไม่ไดเขียนฉากในห้องเรียนเลยทำให้ไม่ได้เห็นภาพแต่ว่าบทต่อไปทุกท่านจะได้อ่านและรับรู้ถึงความเป็นไปในห้อง7และบรรยากาศของโรงเรียนสามัคคีวิทยาการนี้แน่นอนครับแล้วพบกันคราวหน้านะครับ...เจริญสุขสวัสดีครับผม^^.../เรืองอรุณ
ความคิดเห็น