คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : นางฟ้าหรือตัวประหลาด ?
“หาใครอยู่หรอค่ะต้องการให้ฉันช่วยอะไรหรือเปล่า” เสียงใสๆเอ่ยจากข้างหลังของเขา มันคือเสียงของผู้ที่มีนัยต์ตาสีฟ้าอ่อนกับ ผมสีเทายาวสยาย
เท่านั้นแหละอาการตื่นตูมเหมือนเจ้ากระต่ายในนิทาน ก็เกิดขึ้นกับบุรุษผู้มีนามว่า วิลเลี่ยม กิลโลม
“เธ....อมาตั้ง.แต่เมื่อไรเนี่ย” น้ำเสียงตระกุกตระกะเกิดขึ้นเพราะความตกใจ
“ก็ตั้งแต่ เธอเตรียมกล่องนั้นแหละ เออ แล้วเธอหาใครอยู่หรอ ให้ฉันช่วยหรือเปล่า” ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเธอนั้นช่างงดงาม (เธอน่าจะไปประกวดมิสไทยแลนด์ น่ะ) ราวภาพวาดของดาวินซี
“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก เธอไม่กลับบ้านหรอ วันนี้จะมีพายุเข้าหนิ” วิลสงสัยว่าทำไม สาวน้อยคนนี้จะไม่กลัวพายุเลยงั้นหรอ ?
“ก็แล้วเธออยู่ทำไม เมื่อรู้ว่าจะมีพายุเข้าล่ะ” เสียงใสตอบกลับโดยใบหน้าที่งดงามนั้นยังเผยรอยยิ้มสู่ชาวโลกเช่นเคย
**ถ้าตอบไปตามความจริงมีหวังกลายเป็นศพแน่เรา จะตอบอะไรดีๆๆๆๆๆ**
ความคิดในหัวของวิลนั่นจะ วุ่นวายไปใหญ่เมื่อสาวเจ้านั้นจ้องตาเขาด้วยแววตาที่ใสสื่ออยากรู้อยากเห็นเป็นยิ่งนัก
“เอ่อ พอดีฉันอยู่ชมรม ถ่ายภาพเลยจะมา เก็บภาพของพายุลูกนี้น่ะ นี้ไงกล้องไม่เห็นหรอ ?” เห้อ นั้นคือเสียงถอนหายใจเมื่อสาวน้อยผู้นั้นพยักหน้า เพื่อแสดงว่าเธอเข้าใจ
ครึ้ม.....ซ้า...ตูม เสียงฟ้าร้องก้องจากนภาที่มืดลงทุกๆคราว และ สุดท้ายก็เกิดพลังงานอันมหาศาลจากห้วงนภาลงมาสู่แผ่นดิน หรือที่เราเรียกว่าฟ้าผ่า
“นี้เธอจะเก็บภาพจริงน่ะหรอ อากาศชักไม่เป็นใจแล้วน่ะ” เธอเอ่ยขณะที่กำลังเดินขึ้นมาอยู่ใต้อาคารสูง เพื่อลดโอกาสโดนฟ้าคะนอง
ฟิ้ว..........ฟิ้ว......ฟิ้ว ลมกรรรโชกเข้ามาทำให้เธอต้องเอามือมากดทับกระโปรงที่หว่างขาของตนเพื่อไม่ให้เห็น............ (สิ่งใดเรารู้กันดี น่ะ)
****อ๊ะ โอกาสมาแล้ว****
“นี้ล่ะ ช็อดเด็ดของจริง” แฉะ เสียงการทำงานของกล้องถ่ายรูปขนาดเหมาะมือ รูปที่ได้ออกมาช่างสวยงามเป็นอย่างยิ่ง
กระโปรงยาวสีชมพูฟูฟ้อง เลิกขึ้นมาเห็นขาขาวของเจ้าหล่อน ในขณะที่เธอพยายามอย่างยิ่งที่จะปิดของสงวน
“นี้นาย ถ่ายอารายย่ะ” เธอเอ่ยเสียงแข็ง และ วาวตาที่เคยอ่อนโยน กำลังครุกกรุ่นได้ที่ เธอเลิกแขนเสื้อขวาขึ้นเหมือนในหนังที่เขาจะต่อยตีกัน
“ก็ถ่ายภาพลมยังไงล่ะ ฉันได้ภาพแล้วไปล่ะน่ะ บาย” วิลเอ่ยเสร็จ เขานำกล่องมามาห้อยที่คอ แล้วขาที่เคยนำเขาให้มีชีวิตรอดมาจนถึงทุกวันนี้ ก็เริ่มทำงาน ร่างสูงพอประมาณเด็ก ม ต้น พุ่งผ่านอากาศที่พัดเข้ามาตนอย่างรวดเร็ว แต่เขาวิ่งไปได้สักพักก็ได้นึกถึงคำเตือนของแม่ตน
** จนกว่าร่างกายจะกลับสู่สภาพปกติ ห้ามวิ่งด้วยความเร็วสูงอย่างนั้นอีกน่ะ ** .... เนื่องจากการวิ่งด้วยความเร็วสูงนั้นต้องเกร็งกล้ามเนื้อที่ขาอย่างมาก และต้องใช้ข้อเท้าในการชักมุม ไม่แปลกเลยที่วิ่งด้วยความเร็วสูงโดยที่ไม่ได้ฝึกนั้นเป็นการฆ่าตัวตาย โดยการที่ใช้การทั้งคู่วิ่งอีกไม่ได้เลย...
คำเตือนืที่เพิ่งเข้ามานั้น ไม่ได้ส่งผลดีอะไรเลยกับวิลเลี่ยม เมื่อความรุ้สึกเจ็บ และ อาการสั่นของขาทั้ง 2 ข้างนั่นได้กำเริบขึ้นมาอีกจนได้
“จะไปไหนล่ะเธอ เพิ่งเจอกันเอง ” ร่างบางในชุดนักเรียนสีขาวที่เปียกปอน โผล่ออกมาที่ๆเคยเป็นที่ว่าง เสียงเย็นยะเยือกออกมาจากปากที่เขาเคยนึกว่าเป็นนางฟ้าที่มาจุตติในร่างมนุษย์สะอีก แต่ที่ไหนได้ ซาตาน สะงั้น แค่ขอภาพไปขายนิดๆหน่อยๆทำห่วง ยังผู้หญิงขี้งกเอ้ย
รูปที่เขาเคยจินตการนั้นเทียบอะไรไม่ได้กับภาพเบียงหน้าของเขาเลย .... แต่ยัยนั้นมาได้ยังไงเนี่ย เว้อออไอ้ขาบ้ารีบวิ่งสิว่ะ.... ไวเท่าความคิด เท้าที่ยังสั่นของเขาได้เคลือนไหวด้วยความเร็วสูงอีกครั้ง
หึ เสียงที่เปล่งออกจากลำคอของหญิงสาว “หนีได้หนีไปสิ”
อาคาวิลด์...เอเน...โอเท็ม สายลมเจ้าเอ๋ย จงรับฟังคำบรรชาแห่งข้า ผู้เป็นนาย จงพันทนาการ ร่างของชายคนนั้นสะ อินคาวินด์
เมื่อเอ่ยจบ แสงสว่างก็เกิดที่แขนขาวที่เธอเลิกแขนเสื้อขึ้น มันเป็นอักขระ คล้ายๆกับอักษรโบราณของอียิปซ์
และไม่นานก็เกิด สายลมที่วนเวียนอยู่ในฝ่ามือ และหายไป
“อึกอะไรเนี่ยทำไม ร่างกายถึงได้หนักขนาดนี้น่ะ” วิลเอ่ยขณะพยายามวิ่งโดยที่ขาของเขากำลังแบกรับความเจ็บปวด แต่การวิ่งหนีเช่นนี้คนที่เป็นขโมยคงรู้ดีว่า หากหยุด คือ จบชีวิตเท่านั้น
และในที่สุดเขาก็ทนความหนักนั้นไม่ไว้ ล้มลงนอนพักอยู่กลางสนามฟุตบอลของโรงเรียน
“วิ่งมาได้ไกลดีหนิ นายน่ะ” อยู่ดีๆ ร่างของสาวน้อยนาม ทาลัวร์ โซควิส ก็ประกฎขึ้นต่อหน้าต่อตาของวิลที่ล้มตัวนอนอยู่กลับพื้น
“เธ....อ เธอ...เป็นตั...ว อะ..ไร กันแน่..หรื..อว่า..เป็..น...ผี ม่ะ...เอา...ผมก.ลัวแล้...ว อย่..ามาหลอ...กกั..นอี..กเล..ย” เสียงร้องด้วยความหวาดกลัวในสิ่งที่ไร้รูปร่าง ไร้ร่างกาย
“นายมาถ่ายรูปฉันตอน.....เอ่อ นายคงรู้ แล้วยังมีหน้ามาว่าฉันเป็นผีอีกงั้นหรอ” เสียงของเจ้าหล่อนโกรธจนเดือด ปุดๆ ใบหน้าที่เคยอ่อนโยนกำลังแดงขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ (ถ้าเอาไข่ไปต้มคงจะไม่ต้องไปเสียค่าแก๊สต้มแน่ๆเลย) และวาวตาที่มองมายังเขานั้นมันวาวโรจน์ด้วยความโกรธ
ครึ้ม.....ครึ้ม....ครึ้ม เสียงฟ้าร้องโดยความบ้าคลั่งในลักษณะเดียวกับที่หญิงสาวกำลังโกรธจัดและไม่นานจากนั้น
ความคิดเห็น