คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : หนทางสู่ช่างภาพ
8.00 น. เป็นเวลาที่นักเรียนทุกคนต้องมาพร้อมหน้าพร้อมตาที่สนามหน้าเสาธงเพื่อเคารพธงชาติ(เหมือนที่พวกเราทำประจำน่ะครับ) และ เป็นเวลาอันดีที่ผู้อำนวยการของโรงเรียนจะกล่าวให้โอวาสกับเด็กนักเรียน ทุกชั้นปีการศึกษา
“อ่า สวัสดีนักเรียนทุกคน ในนามที่ครูเป็นผู้อำนวยการของโรงเรียน นี้ จึงขอให้ฟังคำครูไว้ดีๆน่ะ ประตูโรงเรียนของเราจะปิดในเวลาอันเร็วขึ้น คือ 18.00 น.”ทันใดที่ตัวเลขกำหนดเวลาออกมาจากปากของผู้อำนวยการ
ก็มีเสียง โฮ่ร้อง อย่างไม่พอใจ ขึ้นมากะทันหัน
“ ท่านอาจารย์ทั้งหลายขอความกรุณา ผุ้ใดโฮ่ร้องเมื่อครูหักคะแนนไป 10 คะแนนเลยน่ะครับ” เมื่อเสียงกล่าวเอื่อยๆเรื่องคะแนนดังขึ้นทำให้ทุกอย่างกัลบมาอยู่ในความเงียบอันว่างเปล่าอีกครั้ง
“เนื่องจาก ทางโรงเรียนได้รับข่าวจาก อุตุนิยมวิทยามาว่า จะเกิด วาตภัยที่รุนแรงมาก ตอนหัวค่ำ จึงไม่สามารถให้นักเรียนอยู่ในโรงเรียนของเราได้ นาน เพราะ โรงเรียนของเราเป็นตึกสูงหลาย 10 ชั้น จึงมีโอกาสเสี่ยงที่ตึกจะพังลงมาได้ง่ายๆ และถ้า นักเรียนคนใดมีกิจกรรมชมรมก็ขอให้งดเว้น ด้วยน่ะ ครูมีเรื่องที่จะพูดเพียงเท่านี้”
เมื่อท่าน ผู้อำนวยการกล่าวจบก็ มีเสียงของ อาจารย์ อีกท่านนึงพูดต่อ
“ขอขอบคุณท่านผู้อำนวยการเป็นอย่างยิ่ง อย่างที่นักเรียนได้ยินเมื่อกี้ ภายใน 18.00 น. ต้องไม่มี นักเรียนอยู่ในโรงเรียนอีกเป็นอันขาด ถ้าครูจับได้จะนำมาลงโทษ สถานหนัก ฐานไม่เชื่อฟังคำ ครู” อาจารย์หญิง สวมแว่นตากรอบหนา หน้าตาโหดเหี้ยม จึงทำวิล และเรนที่นั่งฟังอยู่นั้นรู้สึกขนผองสยองกล้าวเลยทีเดียวคงไม่ใช้เฉพาะเรนกับวิลหรอกน่ะ เด็กนักเรียนทั้ง โรงเรียนเลยก้อว่าได้
“เชิญทุกคนเข้าห้องเรียนตาม ปกติได้จ๊ะ”เมื่อสียงของอาจารย์จบลง เสียงออดดังขึ้นเป็นสัญญาณถึงเวลาเข้าห้องขังอีกเหมือนกับวันเก่าที่เคย
ชั้นเรียนเริ่มด้วย ศาสตร์แห่งเลข หรือว่าวิชาคณิตศาสตร์ ที่เรียนเรื่องง่ายๆเรื่อง รากที่ 2 และ รากที่ 3 ตามมาด้วย วิทยาศาสตร์ นั้นยิ่งเป็นวิชาที่เรนชอบมาก เพราะภาคการศึกษานี้ เขาได้ไปขอพ่อเปลี่ยนหลักสูตรวิชา วิทยาศาสตร์เพียงเพราะอยากเรียนเรื่อง การศึกษาระบบสืบพันธ์ของร่างกายมนุษย์
อืด....ออด...อ๊อง....เอ๊ก เสียงออดหมดคาบเรียนคาบสุดท้ายของวัน และนักเรียนทั้งหมดก็ได้ทุกปลดปล่อยจากคุกที่กังขังพวกเขามาทั้งวัน ทั้ง 2 จึงเข้าไปในห้องของชมรมถ่ายภาพ
“ไงจ๊ะ ได้วิธีหาเงินเข้าชมรมยังหืม เรนคุง วิลคุง”เมเดียเอ่ยพลางก้าวไปหยิบถ้วยชาลายดอก อซาเลียชุดเดิมและเชิญ วิลเลี่ยม และ เรนมานั่งที่เก้าอี้รับแขกที่อยู่กลางห้อง
“เอ่อผมยังหาไม่ได้เลยครับ แล้วนายล่ะเรน หาได้ยัง” วิลเลี่ยมหันมามองทางเรนที่นั่งจิบชาในท่าทางสบายๆ
“แล้วนายคิดว่าไงล่ะ วิล”เสียงเอ่ยถาม กวนๆจากบุรุษผมสีฟ้า และเขาก็ยกชามาดื่มต่ออย่างไม่สนใจคำพูดคนเพื่อนที่อยู่ข้างๆกายของตนเลยแม้แต่น้อย
“ก็ไม่รู้นี้ ไงถึงได้ถาม ไอ้บ๊องเอ้ย แต่ฉันว่าคนอย่างนายก็คนจะมีแผนอยู่ช่ายม่ะ” วิลเอ่ยแหย่เพื่อนอย่างรู้ทันในความคิดของบุรุษผมฟ้าข้างกายตน
“ใช่ แต่ฉันมีข้อแม้อย่างนึง ฉันจะไม่ทำงานนี้เอง เพราะถือว่าฉันออกความคิดแล้วน่ะ” เสียงเสนอข้อต้องลงในการหาเงินหาทองเข้าชมรม
ในขณะที่ 2 เสียง ของ 2 หนุ่มดังอยู่นั้น พวกเขาไม่ได้สังเกตการณ์อันตถานหายไปของหญิงสาว คนเดียวในห้องเลยแม้แต่น้อย
“แล้วแผนที่ว่ามันเป็นยังไงหรอ เรน”บุรุษตาสีเหลืองทองถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นเช่น เพราะ เห็นการวางท่าของเพื่อนเป็นสัญญาณบงบอกว่า ....งานที่ได้เงินเยอะแน่ๆ....
“นายรู้จักนักเรียนหญิงห้อง 2-C หรือเปล่าที่ชื่อTarua Zoaqid น่ะเขาเป็นนักเรียนเรียนดี น่าตาน่ารัก นิสัยดีเป็นกันเองกับเพื่อนๆ ไม่เคยมีข่าวเรื่องเสียๆหายกับใครเลย จึงเป็นที่สนใจของนักเรียนชายหลายๆคนในโรงเรียนนี้เพราะฉะนั้นถ้ารูปได้รูปตอนที่เธอเปียกน่ะ คิดดูว่าจะขายได้ราคาแค่ไหน ?” เรนพล่ามไปน้ำลายไหลไปพลางๆ
“แล้วฉันจะไปหาภาพที่เขาเปียกได้ยังไงล่ะ” วิลเลี่ยมเอ่ยท่าทางกำลังงงกับความคิดเขาเพื่อนคนนี้
“โอ้ไอ้โง่วิลเอ้ย พ่อฉันบอกว่าวันนี้จะมีพายุเข้าช่ายป่ะ พายุเข้าย่อมมีฝนตก ฝนตก= อะไรคงไม่ต้องบอกสิน่ะ เอิ๊กๆและยัยนั่นยิ่งกลับบ้านช้าๆ โดนฝนแน่ๆ” เรนพล่ามถึงเหตุผลที่เขาจะให้เพื่อนเข้าใจ
==========================================================================
โรงเรียนภายในตอนนี้ กลายเป็นสถานที่เงียบสงบ เงียบจนน่ากลัว จากที่ปกตจะมีเสียงเด็กนักเรียนเจี๊ยวจ๊าวกันเป็นธรรมดา ภาพของผู้คนที่เคยวุ่นวายในตอนเช้า เหลือเพียงแค่เงาให้มองดูยามที่เลิกเรียน
กลึก กรับ กร๊อง เสียงบ่งบอกว่าการเตรียมการเครื่องมือถ่ายภาพเรียบร้อย ส่วนท้องฟ้าต้องนี้ยังคงสภาพเดิมคือ แจ่มใสไร้วี่แวว พายุเข้าอย่างที่กรม อุดตูดนิยม อะไรนั้นทำนายไว้เลย
ในขณะที่วิลเลี่ยมกำลังเตรียมกล่องอยู่นั้น เหยื่อที่เขาเลือกไว้ก็ประกฎตัวขึ้นมา คุณเธอมาใน ชุดนักเรียนหญิงขาวบาง กระโปรงยาวสีชมพูดูจะเข้ากับผิวขาวอมชมพูเป็นอย่างยิ่ง นัยน์ตาสีฟ้าคบเหมือนฟ้าอ่อนที่แสดงถึงว่า อ่อนโยน และยังมองดูฉลาดในสายตาของเขา ตัดกับผมสีเทายาวสยาย
เธอนั้นสวยยังกับ นางฟ้าในร่างจำแลงในระดับที่ เมเดียเทียบไม่ติดฝุ่นเลยทีเดียว
วิลเลี่ยมมองตามนางฟ้าผมสีเทาตายังคงมองเธอ เหมือนกับว่าเขาโดนมนต์สะกด (แต่ก้อคงไม่แปลกหรอกห่ะ คนมานจะสวยบันลัยอารายขนาดน้าน)
ในขณะที่เขามองเธออยู่ในที่ๆจะสุ่มแอบถ่าย ก็นึกถึงแผนที่ไอ้เรนเพื่อนเขาว่า “ถ้าได้ ภาพตอนเธอเปียกมีหวังได้เงินอื้อซ่าห์แน่ๆ” เขามโนภาพถึง รูปเหยื่อที่เปียกปอนอยู่ในสายผน ร่างบางที่ส่วมเสื้อสีขาวบางๆ แนบเนื้อเพราะถูกสายฝน โชว์ส่วนเว้าส่วนโค้งให้เห็นเต็มๆ จักษุตา พอมโนภาพเสร็จความร้อนตรงแก้มก็เกิดขึ้นอย่างไร้สาเหตุ
นภาในขณะนี้เต็มไปด้วยวัตถุสีดำคล้ายก้อนเมฆ เป็นสิ่งบ่งบอกได้เลยว่า กรมอุตตูดไม่ได้ทำนายผิด
“รออีกนิด เดียวฝนก็จะลงเม็ดแล้ว”วิลเลี่ยมเอ่ยขณะกำลังมองหาเหยื่อที่หายไปอย่างไร้ล่องลอย “เห้ยไปไหนแล้วเนี่ยตัวทำเงินของฉ้าน”
8.00 น. เป็นเวลาที่นักเรียนทุกคนต้องมาพร้อมหน้าพร้อมตาที่สนามหน้าเสาธงเพื่อเคารพธงชาติ(เหมือนที่พวกเราทำประจำน่ะครับ) และ เป็นเวลาอันดีที่ผู้อำนวยการของโรงเรียนจะกล่าวให้โอวาสกับเด็กนักเรียน ทุกชั้นปีการศึกษา
“อ่า สวัสดีนักเรียนทุกคน ในนามที่ครูเป็นผู้อำนวยการของโรงเรียน นี้ จึงขอให้ฟังคำครูไว้ดีๆน่ะ ประตูโรงเรียนของเราจะปิดในเวลาอันเร็วขึ้น คือ 18.00 น.”ทันใดที่ตัวเลขกำหนดเวลาออกมาจากปากของผู้อำนวยการ
ก็มีเสียง โฮ่ร้อง อย่างไม่พอใจ ขึ้นมากะทันหัน
“ ท่านอาจารย์ทั้งหลายขอความกรุณา ผุ้ใดโฮ่ร้องเมื่อครูหักคะแนนไป 10 คะแนนเลยน่ะครับ” เมื่อเสียงกล่าวเอื่อยๆเรื่องคะแนนดังขึ้นทำให้ทุกอย่างกัลบมาอยู่ในความเงียบอันว่างเปล่าอีกครั้ง
“เนื่องจาก ทางโรงเรียนได้รับข่าวจาก อุตุนิยมวิทยามาว่า จะเกิด วาตภัยที่รุนแรงมาก ตอนหัวค่ำ จึงไม่สามารถให้นักเรียนอยู่ในโรงเรียนของเราได้ นาน เพราะ โรงเรียนของเราเป็นตึกสูงหลาย 10 ชั้น จึงมีโอกาสเสี่ยงที่ตึกจะพังลงมาได้ง่ายๆ และถ้า นักเรียนคนใดมีกิจกรรมชมรมก็ขอให้งดเว้น ด้วยน่ะ ครูมีเรื่องที่จะพูดเพียงเท่านี้”
เมื่อท่าน ผู้อำนวยการกล่าวจบก็ มีเสียงของ อาจารย์ อีกท่านนึงพูดต่อ
“ขอขอบคุณท่านผู้อำนวยการเป็นอย่างยิ่ง อย่างที่นักเรียนได้ยินเมื่อกี้ ภายใน 18.00 น. ต้องไม่มี นักเรียนอยู่ในโรงเรียนอีกเป็นอันขาด ถ้าครูจับได้จะนำมาลงโทษ สถานหนัก ฐานไม่เชื่อฟังคำ ครู” อาจารย์หญิง สวมแว่นตากรอบหนา หน้าตาโหดเหี้ยม จึงทำวิล และเรนที่นั่งฟังอยู่นั้นรู้สึกขนผองสยองกล้าวเลยทีเดียวคงไม่ใช้เฉพาะเรนกับวิลหรอกน่ะ เด็กนักเรียนทั้ง โรงเรียนเลยก้อว่าได้
“เชิญทุกคนเข้าห้องเรียนตาม ปกติได้จ๊ะ”เมื่อสียงของอาจารย์จบลง เสียงออดดังขึ้นเป็นสัญญาณถึงเวลาเข้าห้องขังอีกเหมือนกับวันเก่าที่เคย
ชั้นเรียนเริ่มด้วย ศาสตร์แห่งเลข หรือว่าวิชาคณิตศาสตร์ ที่เรียนเรื่องง่ายๆเรื่อง รากที่ 2 และ รากที่ 3 ตามมาด้วย วิทยาศาสตร์ นั้นยิ่งเป็นวิชาที่เรนชอบมาก เพราะภาคการศึกษานี้ เขาได้ไปขอพ่อเปลี่ยนหลักสูตรวิชา วิทยาศาสตร์เพียงเพราะอยากเรียนเรื่อง การศึกษาระบบสืบพันธ์ของร่างกายมนุษย์
อืด....ออด...อ๊อง....เอ๊ก เสียงออดหมดคาบเรียนคาบสุดท้ายของวัน และนักเรียนทั้งหมดก็ได้ทุกปลดปล่อยจากคุกที่กังขังพวกเขามาทั้งวัน ทั้ง 2 จึงเข้าไปในห้องของชมรมถ่ายภาพ
“ไงจ๊ะ ได้วิธีหาเงินเข้าชมรมยังหืม เรนคุง วิลคุง”เมเดียเอ่ยพลางก้าวไปหยิบถ้วยชาลายดอก อซาเลียชุดเดิมและเชิญ วิลเลี่ยม และ เรนมานั่งที่เก้าอี้รับแขกที่อยู่กลางห้อง
“เอ่อผมยังหาไม่ได้เลยครับ แล้วนายล่ะเรน หาได้ยัง” วิลเลี่ยมหันมามองทางเรนที่นั่งจิบชาในท่าทางสบายๆ
“แล้วนายคิดว่าไงล่ะ วิล”เสียงเอ่ยถาม กวนๆจากบุรุษผมสีฟ้า และเขาก็ยกชามาดื่มต่ออย่างไม่สนใจคำพูดคนเพื่อนที่อยู่ข้างๆกายของตนเลยแม้แต่น้อย
“ก็ไม่รู้นี้ ไงถึงได้ถาม ไอ้บ๊องเอ้ย แต่ฉันว่าคนอย่างนายก็คนจะมีแผนอยู่ช่ายม่ะ” วิลเอ่ยแหย่เพื่อนอย่างรู้ทันในความคิดของบุรุษผมฟ้าข้างกายตน
“ใช่ แต่ฉันมีข้อแม้อย่างนึง ฉันจะไม่ทำงานนี้เอง เพราะถือว่าฉันออกความคิดแล้วน่ะ” เสียงเสนอข้อต้องลงในการหาเงินหาทองเข้าชมรม
ในขณะที่ 2 เสียง ของ 2 หนุ่มดังอยู่นั้น พวกเขาไม่ได้สังเกตการณ์อันตถานหายไปของหญิงสาว คนเดียวในห้องเลยแม้แต่น้อย
“แล้วแผนที่ว่ามันเป็นยังไงหรอ เรน”บุรุษตาสีเหลืองทองถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นเช่น เพราะ เห็นการวางท่าของเพื่อนเป็นสัญญาณบงบอกว่า ....งานที่ได้เงินเยอะแน่ๆ....
“นายรู้จักนักเรียนหญิงห้อง 2-C หรือเปล่าที่ชื่อTarua Zoaqid น่ะเขาเป็นนักเรียนเรียนดี น่าตาน่ารัก นิสัยดีเป็นกันเองกับเพื่อนๆ ไม่เคยมีข่าวเรื่องเสียๆหายกับใครเลย จึงเป็นที่สนใจของนักเรียนชายหลายๆคนในโรงเรียนนี้เพราะฉะนั้นถ้ารูปได้รูปตอนที่เธอเปียกน่ะ คิดดูว่าจะขายได้ราคาแค่ไหน ?” เรนพล่ามไปน้ำลายไหลไปพลางๆ
“แล้วฉันจะไปหาภาพที่เขาเปียกได้ยังไงล่ะ” วิลเลี่ยมเอ่ยท่าทางกำลังงงกับความคิดเขาเพื่อนคนนี้
“โอ้ไอ้โง่วิลเอ้ย พ่อฉันบอกว่าวันนี้จะมีพายุเข้าช่ายป่ะ พายุเข้าย่อมมีฝนตก ฝนตก= อะไรคงไม่ต้องบอกสิน่ะ เอิ๊กๆและยัยนั่นยิ่งกลับบ้านช้าๆ โดนฝนแน่ๆ” เรนพล่ามถึงเหตุผลที่เขาจะให้เพื่อนเข้าใจ
==========================================================================
โรงเรียนภายในตอนนี้ กลายเป็นสถานที่เงียบสงบ เงียบจนน่ากลัว จากที่ปกตจะมีเสียงเด็กนักเรียนเจี๊ยวจ๊าวกันเป็นธรรมดา ภาพของผู้คนที่เคยวุ่นวายในตอนเช้า เหลือเพียงแค่เงาให้มองดูยามที่เลิกเรียน
กลึก กรับ กร๊อง เสียงบ่งบอกว่าการเตรียมการเครื่องมือถ่ายภาพเรียบร้อย ส่วนท้องฟ้าต้องนี้ยังคงสภาพเดิมคือ แจ่มใสไร้วี่แวว พายุเข้าอย่างที่กรม อุดตูดนิยม อะไรนั้นทำนายไว้เลย
ในขณะที่วิลเลี่ยมกำลังเตรียมกล่องอยู่นั้น เหยื่อที่เขาเลือกไว้ก็ประกฎตัวขึ้นมา คุณเธอมาใน ชุดนักเรียนหญิงขาวบาง กระโปรงยาวสีชมพูดูจะเข้ากับผิวขาวอมชมพูเป็นอย่างยิ่ง นัยน์ตาสีฟ้าคบเหมือนฟ้าอ่อนที่แสดงถึงว่า อ่อนโยน และยังมองดูฉลาดในสายตาของเขา ตัดกับผมสีเทายาวสยาย
เธอนั้นสวยยังกับ นางฟ้าในร่างจำแลงในระดับที่ เมเดียเทียบไม่ติดฝุ่นเลยทีเดียว
วิลเลี่ยมมองตามนางฟ้าผมสีเทาตายังคงมองเธอ เหมือนกับว่าเขาโดนมนต์สะกด (แต่ก้อคงไม่แปลกหรอกห่ะ คนมานจะสวยบันลัยอารายขนาดน้าน)
ในขณะที่เขามองเธออยู่ในที่ๆจะสุ่มแอบถ่าย ก็นึกถึงแผนที่ไอ้เรนเพื่อนเขาว่า “ถ้าได้ ภาพตอนเธอเปียกมีหวังได้เงินอื้อซ่าห์แน่ๆ” เขามโนภาพถึง รูปเหยื่อที่เปียกปอนอยู่ในสายผน ร่างบางที่ส่วมเสื้อสีขาวบางๆ แนบเนื้อเพราะถูกสายฝน โชว์ส่วนเว้าส่วนโค้งให้เห็นเต็มๆ จักษุตา พอมโนภาพเสร็จความร้อนตรงแก้มก็เกิดขึ้นอย่างไร้สาเหตุ
นภาในขณะนี้เต็มไปด้วยวัตถุสีดำคล้ายก้อนเมฆ เป็นสิ่งบ่งบอกได้เลยว่า กรมอุตตูดไม่ได้ทำนายผิด
“รออีกนิด เดียวฝนก็จะลงเม็ดแล้ว”วิลเลี่ยมเอ่ยขณะกำลังมองหาเหยื่อที่หายไปอย่างไร้ล่องลอย “เห้ยไปไหนแล้วเนี่ยตัวทำเงินของฉ้าน”
“หาใครอยู่หรอค่ะต้องการให้ฉันช่วยอะไรหรือเปล่า” เสียงใสๆเอ่ยจากข้างหลังของเขา มันคือเสียงของผู้ที่มีนัยต์ตาสีฟ้าอ่อนกับ ผมสีเทายาวสยาย
“หาใครอยู่หรอค่ะต้องการให้ฉันช่วยอะไรหรือเปล่า” เสียงใสๆเอ่ยจากข้างหลังของเขา มันคือเสียงของผู้ที่มีนัยต์ตาสีฟ้าอ่อนกับ ผมสีเทายาวสยาย
ความคิดเห็น