คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นแห่งโชคชะตา
“เห้ยมานี้เด๊ะ ไอ้เจ้าหัวทอง”ชายหนุ่มท่าทางน่ากลัว ในความคิดของเด็กหนุ่มอย่างผม แต่ทว่าเขาเรียกใครหวา ใครผมทองหนออ เห้ยมันตรูเองนี้หวา ทำเป็นเดินไปก็พอแล้วมั้ง วันนี้อุตสาห์เปิดเทอมใหม่จะให้เกิดเรื่องไร้สาระก็คงจะยังไงๆ แถมถ้ากลับบ้านไปแม่เห็นเราในสภาพลูกหมาที่มีแต่แผลน่ะได้โดนอีกตุ๊บแน่เลย มีที่ไหนพ่อเป็นนักสู้ที่ในประวัติศาสตร์ต้องจารึก แต่ลูกดันเป็นไก่อ่อนงี้
“จะเดินไปไหนไอ้หัวทอง” มือหนาของเขาจับเข้าที่ไหล่ของผม มันกำลัง กำแน่นขึ้นเรื่อยๆจนผมนั้นรู้สึกเจ็บขึ้นมานิดๆ เอาว่ะอย่ามาหาว่าป๋าไม่เตือนน่ะไอ้ลูกหมาเอ้ยยย เจอไม้นี้เข้าไปไม่กล้าทำอะไรตูแน่ จะได้รู้ว่าตูลูกใคร
3.....2....1 เอาล่ะเว้ยย ย๊ากกก
“พี่ครับบ โปรดไว้ชีวิตกระผมด้วย ผมผิดไปแล้วคร๊าป.... จะให้ผมทำไรผมอยู่หม๊ดด” ..... ไอ้ตุ๊ดเอ้ย สุดท้ายมันก็ลงอีหรอกเดิมทุกทีสิน่า แกมันขึ้นม.3 แล้วน่ะเฟร้ยย สู้คนเป็นมั้ย... ความคิดของชายหนุ่มผมทองที่อยู่ในท่าขุกเข่าพนมมือขอความเมตตา
“เออๆๆ นี้เห็นว่าแกน่ะ พูดง่ายน่ะไปตุ๊ดเอ้ย ไปซื้อขนมปังให้เด๊ะ ให้เวลา 3 นาที อย่าเบี่ยวน่ะเว้ย”
“ครับ” ตั๊บๆๆๆตุ๊บๆๆ ฟู่ววว ฟิ้วๆๆ เสียงร่างสูงใหญ่พอประมาณเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง เท้าของเขาก้าวด้วยอัตราการเร่งที่สูงสุดของมนุษยืธรรมดาอย่างเขาจะทำได้ จึงทำให้ก้อนหินดินทรายข้างๆปริวไปตามๆกัน
“ขอทางหน่อยคร๊าปพี่น้องง” ด้วยฝีเท้าที่รวดเร็วนั้นได้นำพาตัวเขามาถึงหน้าร้านขายหนมปังในเวลาไม่ถึง1 นาที “เห้ยย ไหงถึงงดทำขนม ล่ะเนี่ย” .... รีบกลับไปบอกพี่เขาดีกว่า…. ไวเท่าความคิด เท้าของเขาเริ่มสอยถี่ขึ้นเรื่อยๆ ตั๊บๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฟู่มมมม
“เห้ย ไหงเร็วงี้ว่ะ ร้านขายขนมปังอยู่ตั้งไกล”
“ขนมปังก็ไม่มี หมายความว่าไงหืม ไอ้ตุ๊ดตู่” กร๊อบ กร๋อป เสียงหักนิ้วค่อยๆดังขึ้นทีล่ะนิว เหมือนกับเป็นสัญญาณนับถอยหลังสู่ความตาย “กล้าขัดคำสั่งฉันงั้นหรือ ใจกล้าไม่เบา แต่ในเมื่อกล้าทำก็ต้องกล้ารับน่ะเฟร้ย” ร่างสูงใหญ่กระโจนเขามาหาผม ง้างหมัดเตรียมตัวเหวียงเต็มแรง
“เว้อออ หนีดีกว่า” เท้าของเขาเริ่มขยับอีกครั้งด้วยความเร็วสูงสุดที่มนุษย์จะทำได้ พุ่งตัวหลบหมัดของศัตรูได้อย่างสบายๆก่อนจะเร่งความเร็วพุ่งผ่านตัวชายร่างใหญ่นั่นไปได้ ...แล้วทำไม ตูไม่ทำตั้งแต่แรกหวา…..
ผมสีทองของเขาลู่ไปสายลมที่พัดเข้ามาหาเขาด้วยความแรงสูงมากเนื่องจากความเร็วของเขาในตอนนี้
และด้วยความเร็วที่มากเกินไปทำให้การควบคุมร่างกายของตนนั้นน้อยลง และผลสุดท้ายคือ
“ว้ายย” เสียงของหญิงสาวในขุดนักเรียน ม.ปลายร้องอุทานอย่างหนักเมื่อร่างของตนถูกชนด้วยเด็กหนุ่มผมทองที่ไม่รู้พุ่งมาจากทางไหน
..... ความรู้สึกนุ่มนิ่มนี้มันอะไรกัน ....
-------------------------------------------------------------
“ยินดีต้อนรับสู่ ชมรมถ่ายภาพจ๊ะ”เสียงกล่าวทักทายมาจาก หญิงสาวนักเรียน ม.ปลาย หน้าตาน่ารัก กับรอยแดงๆที่หน้าของตนเมื่อนึกเหตุการณ์ตอนเช้า ผมสีขาวของเธอส่องประกายรับกับแสงแดดที่ผ่านเข้ามาทางหน้าต่างบานเล็ก เชิญเด็กผู้ชายดูจากความสูงแล้วไม่น่าจะเกิน ม.1
“นี้จ๊ะ ขนม และ ชา เอ้อ เธอคงดื่มชาได้อยู่ใช่มั้ย”เธอเอ่ยพร้อมเดินมาว่าจานขนมลาย ดอก อซาเลียที่กำลังเบ่งบาน และถ้วยชาในชุดเดียวกัน
“เอ่อ ขอบคุณน่ะครับ” เด็กชายกล่าวอย่างเขินๆเมื่อรู้สึกว่าตนไปทำอะไรไม่ควรแก่เขาไว้ ยืนมือรับจานขนมและถ้วยชามา ในขณะที่เขากำลังก้มที่จะดื่มชา นัยน์ตาของเขามองไปเห็นภาพสะท้อนของพื้นน้ำชาไปเห็นเพดานของห้องที่เต็มไปด้วยยักไหย่ แมลงต่างๆที่ถ้าผู้เชี่ยมชาญทางแมลงมาคงได้ร้อง ..ว้าวนี้มันสวรรค์เลยน่ะเนี่ย...
เด็กคนนั้นมองไปรอบๆห้องที่มีแต่ความสกปรกโสโครก ....พี่สาวคนนั้นทนอยู่ได้ยังไงน้า หน้าตาก้อดีไม่น่าซกมกขนาดนี้เล้ย.......
“เอ่อ ขอโทษน่ะครับ”
“อะไรน่ะ พี่ไม่ค่อยได้ยินเลย พูดดังๆหน่อยสิ ” พี่สาวคนนั้น ที่กำลัง มั่นกับการ เจ็บเก็บของที่ตกระเกะระกะ กระจัดกระจายเต็มพื้น
“ผมขอโทษด้วยน่ะครับกับเรื่องเมื่อเช้า”
“อ่อจ๊ะ พี่ไม่ว่าหรอกน่ะนานๆมีคนมากอดบ้างพี่ก็ไม่ว่าหรอก รู้สึกดีด้วยซ้ำน่ะ” ใบหน้ายิ้มแย้มออกปากพร้อมเดินออกไปจากห้องกลับมาพร้อมกับไม้กวาดด้ามยาว
“เอ่อ ปิดเทอมไปไม่มีคนมาดูแลมาเลยเป็นอย่างงี้น่ะ พี่ที่เป็นหัวหน้าของชมรมนี้ เลยต้องมานั่งทำทุกปีเลยล่ะ จะว่าอะไรมั้ยจ๊ะ ถ้าพี่จะให้นู๋ช่วยทำ” เธอเอ่ยขอความช่วยเหลือนิดๆเมื่อดูจากสภาพห้องแล้วตัวคนเดียวไม่น่าจะทำคนเดียวไหว
“ก็ได้ห่ะ ถือว่าเป็นการไถ่โทษที่ทำไปแล้วกันน่ะครับ” ผมตอบไปอย่างว่าง่าย
ผมช่วยเธอทำความสะอาดห้องโกโลโกโสนั้นอยู่นาน
“เอ่อ แล้วเธอล่ะชื่ออะไร” หญิงสาวนำไม้กวาดไปเก็บที่นอกห้องพร้อมเดินมาอยู่ข้างหน้าเด็กชาย และจ้องตากัน นัยน์ตาของเธอนั้นเป็นสี สีอ่อนๆ ต่างกับตาของเด็กชายที่มีแต่สีเหลืองทอง
“ผมชื่อ วิลเลี่ยม กิลโลม ชื่อเล่น วิล ครับ” วิลเลี่ยม เดินไปนั่งที่โตะนั่งเล่นเดิมหลังจากที่ทำความสะดาดมาเกือบ 2 ชั่วโมงทำให้ร่างกายของเขานั้นอ่อนแรงลงมาก กับการออกแรงวิ่งความเร็วสูง และหยิบขนมชิ้นสุดท้ายบนจานลายดอก อซาเลีย กินอย่างสบายใจ
“แล้วพี่ล่ะห่ะ ชื่อ.....อา..รา.ย.หรอ ?”วิลเลี่ยม ถามขณะกำลังเขี้ยวขนมชิ้นสุดท้ายอย่างเอร็ดอร่อย
กลึก....ปึ้ง เสียงประตูเปิดขึ้นพร้อมกับเด็กชายอีกหนึ่งคน ผมสีฟ้า และตาก็เป็นสีเดียวกับผมของเค้า
ร่างสูงโปร่งดึงความสนใจจากการคุยของทั้ง 2 คนและหันไปมองที่เขาเป็นเป้าสายตาเดียว
“พี่เขาชื่อ เมเดีย เลดเฟิรน น่ะ ไอ้วิล”หนุ่มผมฟ้า เอ่ยขณะเดียวกันก็เดินมาหาวิลเลี่ยมและ เดินมาตบหัวสีทองนั้นสะจนหัวผงะ
“เห้ยย มันเจ็บน่ะ ไอ้เรน”
“เรื่องของนายหนิ มาบอกอะไรกับฉัน”
“หนอย ....”
“อ้าว หวัดดี จ้า เรนคุง ไม่เจอกันนาน หล่อขึ้นเยอะเลยน่ะ”เมเดีย เดินเข้ามาสวมกอด รุ่นน้องผมฟ้าด้วยความคิดถึงและ ขยี้สะจนหัวของเขานั้นฟูฟ้อง
“เห้ยย ไอ้วิลช่วยหน่อยเด่ะว่ะ หายใจไม่ออก” เรนพูดออกมาอย่างยากเย็น เมื่อถูกหญิงสาวร่างใหญ่กอดอย่างเมามันส์ ในขณะที่หน้าอกของเธอนั้นปิดจมูกทำให้เขาขาดอากาศหายใจ
“เชอะ เรื่องของแกเด่ะ มาบอกไรฉันล่ะ???” วิลเลี่ยมหันไปพูดด้วยหน้าเย็นๆ อย่างสะใจที่ได้เอาคืน
**เรน ชื่อนี้พวกคุณคุ้นๆมั้ยห่ะ ไอ้ที่แก้ผ้าเต้นกินรำกินจนดังไงห่ะ**
เรน ก๊อดสพอต บุตรชายคนเดียวของ ผู้อำนวยการของ โรงเรียนแห่งนี้
หนุ่มน้อย ผู้เป็นดั่งสายฝนที่โปรยปรายเจ้าของผมสีฟ้า
และนัยน์ตาสีฟ้าเฉกเช่นกับสีผม เขาเป็นคนที่เรียนดี หน้าตาดี ครบสูตร รูปหล่อ พ่อรวย
จึงเป็นที่ฮ็อตฮิตในหมู่สาวๆ แต่ที่สำคัญคือ
.........เขาลามก.......
“อ้าวไอ้ เรนแกมาทำไรที่นี้เนี่ย ไหนว่าจะไป ชมรม กิ๊กคลับไรของแกไม่ใช่หรอ ?” วิลเลี่ยมเอ่ยขึ้น
ทำให้เมเดีย ที่กำลังกอดอยู่เลยคลายอ้อมกอดออก
“มาสมัครเข้าชมรมสิว่ะ ไม่งั้นจะมาทำห่าอาราย -.-” เรนพายามตอบและหายใจเอา O2 เข้าไปเต็มปอด เพื่อทดแทนที่เขาหายใจไม่ออก เมื่อกี้พร้อมใบหน้าไม่พอใจอย่างนิดๆหน่อยๆที่โดนสาวเจ้ากอดเอา ....ถ้าเป็นผมล่ะ ถูกสาวงามกอดสะขนาดนั้น มีแต่ยิ้มร่าเท่านั้น....
“สรุป ปีนี้มี คนมาสมัครตั้ง 2 คนสิน่ะ” เมเดียเอ่ยพร้อมจดชื่อพวกเขาลงไปในกระดาษที่ตนถืออยู่
“แต่พี่ครับ ผมยังไม่..บอกเลยน่ะครับว่าจะ...”
“งั้นหรอ ...ฮึ..ฮึ. ขอโทษน่ะ....พี่เข้าใจผิดไปหรอเนี่ยว่า วิลคุงจะมีความเป็นสุภาพพอที่จะรับผิดชอบเรื่องที่ทำไว้กับพี่” เสียงสะอื้น ดังเป็นจังหวะๆสลับไปกับคำพูดที่หลุดออกมาจากปากเรียวสวย
“ไอ้วิล แกทำอะไร”
“อ่อออ คือว่า”
“พี่ว่าจะไม่พูดแล้วน่ะ...ถ้า...วิลคุงยอม..เข้าชม.รมแล้วน่ะ ฮื่ออออออ” เสียงสะอื้นยังไหลมาเป็นระลอกๆ
“เอ่อออ งั้นก็ได้ครับ เข้าก้ได้”
“ดีเลยจ๊ะพรุ่งนี้เราจะเริ่มทำงานหาเงินมาซ่อมห้องชมรมกันน่ะ ไปเตรียมความคิดมาด้วยล่ะ วิลคุง เรนคุง” เมเดียเอ่ยเสร็จก้อเดินออกจากห้องไปเลย แถมยังร้องเพลงอย่างสบายใจอีกต่างหาก
...... -- -- ช่างน่ากลัวจริงๆผู้หญิงคนนี้......
“ปิดห้องให้พี่ด้วยน่ะ” เธอเดินย้อนมาบอกแล้วหายตัวไปอีกครั้ง
ความคิดเห็น