คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : โรงอาหาร
"บอกมาซิว่านี่ต้องแทนค่าด้วยอะไร"
"เอ่อ...xy"
ไม่เข้าใจเลยจริง ไม่เข้าใจเล๊ย
ว่าทำไมฉันต้องมาเป็นขี้ข้าแกด้วยไอhหวาน T^T เรื่องอะไรต้องยัดเยียดความรู้เข้าสมองอันแสนจะมีค่าของฉันด้วย พระเจ้าโหดร้ายจริงๆ กระซิก กระซิก
"แล้วข้อนี้หล่ะ บวกค่าอะไร"
"อ๋อ 7"
ปึก!!!
ไอ้บ้าหวาน หัวฉันไม่ใช่กลองวันสาทรจีนที่ตั้งไว้ให้แกตีเล่นน่ะเฟ้ย T^T
"ทำไมต้องรุนแรงด้วยเล่า"ฉันโอดครวญด้วยความเจ็บปวดและเจ็บใจที่ไม่มีความสามารถพอจะเอาคืนไอ้เพื่อนบ้าที่นั่งอยู่ตรงหน้าได้
นี่ถ้าไม่ติดว่าต้องลอกการบ้านของแกหล่ะก็ ชิส์อย่าหวัง...
ว่าฉันจะกล้าแตะต้องแก Y_Y ใครหน้าไหนจะบังอาจกับมันหล่ะ ผู้ใหญ่สอนไว้ต้องรู้จักกตัญญูรู้คุณ TT^TT
"อย่าบ่น"หวานส่งสายตาอันเยือกเย็นประดุจนำแข็งแถบขั้วโลกเหนือมาให้ (โฮะๆๆ เรานี่มันอัจฉริยะจิงๆ: ผู้แต่ง) แน่นอนฉันเงียบตั้งแต่ตอนมันอ้าปากแล้ว
ฮึก...ฮือ ฉันมันเป็นคนบอบบางนี่นา (พูดมาได้น่ะ-_-)
น้ำหวาน เพื่อนผู้แสนประเสริฐและมีบุญคุณท่วมหัวน้อยๆอันแสนงดงามของฉัน หวานเป็นเด็กสาวที่เรียบร้อย น่ารัก และจิตใจโอบอ้อมอารีใช่หรือไม่คำตอบคือ เปล่าเลย ( อันที่จริงทั้งหมดที่กล่าวมาคือตัวฉันเอง ^_^ เอ่อ...เข้าเรื่องดีกว่าเนอะ หุๆๆ ) ด้วยความที่มีดีกรีเป็นถึงนักเรียนดีเด่นของโรงเรียน 2 ปีซ้อนและคาดว่าปีนี้ก็ยังคงเป็นของมันอีกแน่นอนและเป็นหัวหน้าคณะกรรมการเฉพาะกิจตั้งแต่มอ2อีกด้วย
ฮึ!ฉันค่อนข้างแน่ใจว่าพ่อแม่ของไอ้หวาน คงต้มตำราเรียนให้มันกินตั้งแต่เด็กๆเป็นแน่ . \/.
ว่าไปแล้วหวานก็เป็นคนหน้าตาพอใช้ได้ (กลัวจะเด่นเกินหน้าตัวเอง) ทำให้มีคนตาบอดมาชอบพอบ้างเหมือนกัน แต่ก็แห้วไปหมดเพราะคุณหวานเธอแต่งงานกับหนังสือเรียนไปเรียบร้อยแล้ว ฮุๆๆๆ
"นี่มันเพิ่งเปิดเทอมเองน่ะ ไม่เห็นต้องรีบอ่านเลยนี่นา"ฉันบ่นกระปอดกระแปดฟุบลงบนหนังสือตรงหน้า ล้วงมือไปหยิบมือถือจากกระเป๋าแพนขึ้นมาเล่นเกมส์
"ชักช้าไปเถอะขิง เอนท์ไม่ได้ขึ้นมา แล้วจะรู้สึก"หวานสวนขึ้นมาอย่างไม่ใส่ใจ พลางก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือเตรียมเอนท์ของพี่ม.6ต่อไป
ถ้าแกลืมไปฉันจะบอกให้เอาบุญ...อีกตั้ง3ปีน่ะย่ะที่จะเอนท์
นี่แกจะไปสมัครงานเป็นกาลิเลโอเหรอไงกันหา -^-
ฉันกวาดตามองไปทั่วชั้นเรียนที่ว่างเปล่าระหว่างรอโหลดเกมส์อยู่
เฮ้อ! ปีแรกของการเป็นนักเรียนมัธยมปลายที่ใฝ่ฝันของฉัน ปีนี้จะขึ้นม.4แล้วเหรอเนี่ย
ไวไวควิกจริงเลยแฮะ ^^
จึ๊กๆๆ (ฉันกำลังเล่นเกมส์อยู่ค่ะ) ฉันขอแนะนำตัวก่อนแล้วกันน่ะค่ะ อันที่จริงก็ควรจะแนะนำตั้งนานแล้วหล่ะ แต่เพื่ออรรถรสอันเต็มเปี่ยมเลยเว้นช่วงไว้ก่อน จริงมั้ยค่ะ
Y_Y ไม่จริงเหรอ
ฉันชื่อน้ำขิง นางเอกของเรื่องนี้เจ้าค่ะ ฉันเพิ่งอายุครบ 16 ปีในวันนี้เอง ^-^ วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของฉัน >,.< ตื่นเต้นชะมัดยาด วันแรกที่จะเจอกับเพื่อนเก่าๆ อาจารย์แก่ๆและการบ้านท่วมหัวที่โรงเรียนเดิมๆ ปีนี้เป็นปีแรกของชีวิตนักเรียนมอปลายที่ใฝ่ฝัน คราวนี้แหละรุ่นน้องหล่อเสร็จฉันแน่ กร๊ากกก อุ๊ย...ลืมไปเราเป็นนางเอก เหอะๆ
เอาหล่ะ เข้าเรื่องได้
นี่ถ้าไม่ใช่เพราะเครื่องแบบฉันย้ายไปที่อื่นแล้วน่ะเนี่ย ^ ^; ไม่อยากจะอวดเครื่องแบบโรงเรียนฉันน่ารักที่สุดในเอเชียแล้วน่ะจะบอกให๋ (แบบว่าไม่ค่อยอวดเท่าไหร่เลย) กระโปรงสีดำยาวถึงเข่า เสื้อแขนยาวสีครีมทับด้วยเสื้อนอกสีเข้าชุดกับเนคไทสีเดียวกันกับกระโปรง
ยิ่งฉันเป็นคนใส่น่ะ โฮ้โห...พอลล่าก็พอลล่าเถอะ -_-+
" เมิงดูเหมือนเพิ่งถูกโทรมเลยว่ะ ฮ่าๆๆๆ "
"เดี๋ยวเหอะเมิง ได้ถูกโทรมสมพรปากหรอก"
ไอ้บ้าสองตัวนี้มันไม่มีเรื่องพูดกันแล้วรึยังไงน่ะ -_- คู่หูเทเลท๊อปบี้ เฮอะ ดูชื่อแก๊งมันสิ
"ว่าไงจ้ะน้องสาว " ไม่ทันขาดคำ
"คิดว่าพ่อแกคงไม่ใช่พี่ชายพ่อฉัน"ฉันตอกกลับขณะที่มือก็ยังกดเกมส์อยู่ เจตหัวเราะขำกับท่าทางของฉันนิดหน่อย
โอ้! นี่ถ้าพ่อมันเป็นลุงฉัน ฉันไม่เตี้ยเป็นตอหม้อเหรอเนี่ย
ดูดิ...แค่คิดขนแขนยังลุกเกรียวเลย
"ปากยังร้ายเหมือนเดิมเลยน่ะไอ้ขิง"เจตถอดรองเท้าตั้งไว้แล้วเดินมาลากเก้าอี้ข้างหลังฉันไปนั่ง ชะเง้อคอดูมือถือในมือฉัน
"ถ้าปากไม่ร้ายแล้วพ่อมันจะให้ชื่อขิงเหรอว่ะ"ดูท่าไอ้แห้งนี่มันจะอยู่ไม่ถึงแก่แล้ว
"เดี๊ยะ ไอ้กฤษปากเสียแต่เช้า"เจตสวนขึ้น"เตรียมปากกาไว้รึยัง พอเจ้าแม่ลงปุ๊บก็ขอเบอร์ปั๊บ ฮ่าๆๆๆ"
ป๊าบ!!!หัวไอ้เจตขมำลงไปตามแรงตบจากฝ่ามือน้อยๆของฉัน
สะใจจริงจริ๊ง ^+^ สมน้ำหน้าอยากเกิดมาเตี้ย ฮุๆๆ
ถ้าพอมีโอกาสฉันก็พร้อมจะรังแกผู้ที่มีส่วนสูงต่ำเตี้ยกว่าเสมอแหละค่ะ T_T
"ไปเที่ยวญี่ปุ่นมาเป็นไงบ้างว่ะ"กิ๊ฟเพื่อนสนิทสุดเลิฟของฉัน ถามขึ้นระหว่างตักขนมจีนแกงเขียวหวานเข้าปาก แล้วดูดปากเสียงดังจนโต๊ะข้างๆหันมามองด้วยความสมเพช
ซกมกอย่างแรงเลยไอ้เพื่อนเกลอ -_-^
กิ๊ฟเพื่อนสนิทสุดเลิฟของฉัน ฉันรู้จักกับกิ๊ฟตั้งแต่ประถมจนขึ้นมอปลายก็ยังมิอาจหลุดพ้นจากยัยนี่ได้ นี่ถ้าตอนประถมฉันไม่เสนอหน้าไปนั่งข้างมันหล่ะก็คงไม่ติดบ่วงกรรมมาจนป่านนี้หรอกT-T
ตอนนี้ฉัน หวาน และกิ๊ฟกำลังนั่งทานข้าวพักกลางวันกันอยู่ค่ะ
"ก็โอว่ะ เสียดายยังเที่ยวไม่ทั่วเลย"
"แกโชคดีได้ไปเที่ยวฉันสิ นั่งหลังขดหลังแข็งทำงานพิเศษจนกล้าขึ้นเป็นมัดๆแล้ว"
ฉันอยากบอกมันเหลือเกิน ว่าต่อให้กล้ามไม่ขึ้นมันก็หน้าเหมือนตี๋ใหญ่กลับชาติมาเกิดยังไงยังงั้น
สู้ฉันก็ไม่ได้ นักรักเหมือนเคียวโกะ ฟูกาดะเลย ฮิๆๆ ^o^
^_^ แปะ แปะ...เอ่อ รู้แล้วหล่ะว่าไม่เหมือน แง้งงง T^T
โปรดอย่าถามว่าฉันเป็นใครเมื่อในอดีต และโปรดอย่าถามว่าคิดมุขนี้ได้อย่างไรเอิงเอย 
"แล้วหวานหล่ะไปไหนบ้าง"ท่านผู้อ่านที่น่ารักทั้งหลาย(ถ้าไม่น่ารักก็ไม่ต้องยิ้มหรอกค่ะ) โปรดสังเกตดูความแตกต่างระหว่างการเรียกชื่อ
น้ำขิง = แก
น้ำหวาน = หวาน
โลกนี้ช่างไร้ซึ่งความยุติธรรม จริงๆว่ามั้ยค่ะ TOT
"อ้อ ไม่ไปไหนหรอกห้องสมุดน่ะ"
-_- หน้าฉัน
o_o หน้ากิ๊ฟ
อย่าเด่นเกินหน้าเกินตานักได้มั้ย ฮึ่มๆ .\/.
"ออ... เอ่อ "ระบบสมองของกิ๊ฟขัดข้องชั่วขณะ ตื๊ด ตื๊ด
พวกเรานั่งูดเรื่องระหว่างปิดเทอมกันอย่างออกรสชาติ ก่อนที่จะได้ยินเสียงแก้วตกเสียงดังจากประตูทางเข้าโรงอาหาร
เพล้ง !!!
ฉันหันขวับไปทางต้นเสียง เห็นผู้ชายใส่แว่นดูท่าทางเอ๋อๆคนหนึ่งยืนตัวสั่นอยู่
ฉันเตือนแล้วแท้ๆ ว่าอย่าให้ไอ้กิ๊ฟหันหน้าให้ใครเห็น 
ดูซิทำผู้คนแตกตื่นกันหมด หุๆ แต่เดี๋ยวก่อนนี่มันไม่ใช่เวลาเอาเรื่องนี้มาแฉ คิกๆๆๆ
"เดินภาษาอะไรของเมิงว่ะ"ผู้ชายรูปร่างใกล้เคียงช้างดูเถื่อนๆคนหนึ่งลุกขึ้นตวาดหนุ่มน้อยคนนั้นเสียงดัง ที่เสื้อนักเรียนมีรอยน้ำเป็นปื๊นใหญ่ๆ
เสียดายชาเย็นจัง o-o ไอ้หมอนั่นแข็งแรงชะมัดยกตาแว่นซะลอยเลย
เอ๊ะ...หืม
เฮ้ย!!! ยกลอยเลย
อึ๊ก ฉันกลืนนำลายลงคออย่างยากลำบาก ฉันและกิ๊ฟหันมามองหน้ากันอย่างสยอง
"เงียบทำไมว่ะ"ตาแว่นที่อยู่สูงขึ้นจากพื้นเกือบเมตรทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ
ทำไมไม่มีใครช่วยหมอนั่นบ้างน่ะ -^- ไม่สงสารเพื่อนเขาบ้างเลยใช้ไม่ได้จริงๆ
บุคคลนิรนาม: แกก็ไปช่วยสิ
บ้าเหรอ >_< ขืนเข้าไปก็ถูกช้างเหยียบแบนดิ
บุคคลนิรนาม: -_-;;
นายยักษ์เงื้อมือขึ้นจะตบนายแว่นที่ตัวสั่นอย่างรุนแรง และก่อนที่จะได้ทำอะไรที่ตั้งใจไว้
ให้ตายสิไอ้หมอนั่นนึกว่ามีพ่อเป็นนายกเหรอไห้ฟ่ะ -^- ฉันเริ่มมองนายช้างด้วยสายตาเขม่นๆ
"ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้น่ะ"เสียงใครเนี่ย เอ๋O_o ใครน่ะ ขิงเหรอใครกันไม่เห็นรู้จักเลย ใครกันหว่า เหอะๆ
ปากหนอปาก Y_Y
บุคคลนิรนาม: ^_^
รีบไสหัวไปเลยน่ะย่ะ
"เธอเกี่ยวไรด้วยไม่ทราบ"นายยักษ์นั่นหันมาทางฉันด้วยสีหน้าหาเรื่อง สะบัดตาแว่นไปข้างแล้วเดินมาทางฉัน (หวังว่าฉันคงไม่เป็นรายต่อไปน่ะ T T) หวานกับกิ๊ฟที่เริ่มเห็นลางไม่ดี ยกจานข้าวแล้วเดินไปนั่งอีกโต๊ะหนึ่งทำท่าเหมือนไม่เคยรู้จักกับฉันมาก่อน
ขอบใจมากสำหรับมิตรภาพอันงดงามที่พวกแกให้ฉันน่ะ -^-
นายยักษ์ (ฉันไม่อาจหาคำมาเรียกนายได้แล้วจริงๆ) เดินทำหน้าหาเรื่องใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
TToTT อย่าฆ่าฉันเลยน่ะ คิดดูว่าถ้าฉันตายไปประชากรคนสวยบนโลกก็จะลดจำนวนไปอีกหนึ่ง ยิ่งมีน้อยๆอยู่
ตายๆไปซะเถอะ -_- :บุรุษนิรนาม
"นายไม่มีสิทธิ์รังแกใครทั้งนั้นแหละ"กล้าหาญมากเลยน้ำขิง
อีกมานานฉันคงได้เป็นนายกแหงมๆ (_ _)(- -)(_ _)(- -)อื้มๆ กล้าหาญจนน่าตกใจจริงๆเลยฉัน
"ปากดีนักน่ะแก"หมอนั่นทำท่าเหมือนจะบีบฉันให้แหลกคามือ ฉันจ้องตาหมอนั่นอย่าไม่ยอมลดละ
"เมิงทำอะไร"เสียงคุ้นๆแฮะ
แต่คงไม่ใช่...
ฉันหันไปมองทางด้านหลังไอ้ยักษ์นั่น ซึ่งทำได้ลำบากมากเห็นปายยืนอยู่ข้างหลังมีเพื่อนหน้าตาหล่อๆอยู่อีก 3- 4คน
ใช่ไอ้แย้จริงๆด้วย(ยังไม่หายแค้นเรื่องเมื่อเช้า)
"เมิงเป็นใครว่ะ"ไอ้ยักษ์เอี้ยวคอถามขึ้น
>^< แล้วทำไมแกไม่หันไปมองหล่ะไอ้...(ละไว้ในฐานที่เข้าใจ)
"กรูไม่ชอบให้ใครหันหลังพูดด้วย"ปายฉันรู้ว่าแกเก่ง แต่อย่าได้ริอาจไปต่อกรกับสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์เลยน้องรัก หึหึ แกกำลังพูดกับยักษ์อยู่น่ะ >_<
"ปากดีนักน่ะ ไอ้..."หมอนั่นหันหลังกลับไปทำท่าเหมืนจะกระโดดถีบแต่เมื่อเห็นหน้าปายชัดๆ นายช้างกลับทำตาโตเหมือนเห็นไก่ออกลูกเป็นหมูอย่างนั้น
"ขอโทษครับผมไม่รู้ว่าเป็นพี่"หมอนั่นทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างหมดอาลัยพร้อมกับยกมือไหว้ปายปรกๆ
พี่ งั้นเหรอ O_o
"เมิงทำอะไรพี่สาวกรู"
"ขอโทษด้วยครับ ผมไม่ทราบว่าผู้หญิงคนนี้เป็นพี่สาวของพี่"
ไม่น่าเจื๊อ
ทำไมไอ้ยักษ์นี่มันเรียกปายว่าพี่ ทำไมปายถึงกล้าต่อปากกับไอ้ยักษ์ ทำไม ทำไม ทำม๊ายยยยยยยยยยยยยย(เวอร์ไปมั้งแก)
ปายมองหมอนั่นอย่างชั่งใจนิดหนึ่ง แล้วเดินผ่านตรงมาหาฉันที่ยืนงงเป็นคนสวยตาแตก (ยืนงงพอรับได้ แต่คนสวยเกินจะทน : ผู้แต่ง) ส่วนหมอนั่นเมื่อเห็นว่าปายเดินผ่านไปแล้วก็ถอนใจออกมาอย่างโล่งงอกแล้ววิ่งห่างจุกตูดไปทันที
ปายเดินมาคล้องคอฉัน ทำไมตาขวามันกระตุกๆอย่างนี้น่ะ ^^;;;
"ทุกคนจำไว้ ผู้หญิงคนนี้เป็นพี่สาวคนเดียวของฉันรองหัวหน้าDGห้ามใครหน้าไหนแตะต้อง และต่อให้แกแตะต้องก็ถือว่าแกโง่มาก เพราะหน้าอย่างมันตายไปก็ไม่มีใครไว้อาลัยให้อย่างแน่นอนวางใจได้..."
อะ...ไอ้น้องเฮงซวย น้องบ้า นอ...น้อง ฮึ่ย . / .
"แต่ก็นั่นแหละ ถ้าฉันรู้ว่าใครกล้าเสนอหน้ามาทำไรพี่สาวฉันหล่ะก็ จงระลึกไว้ว่ามันจะไม่ได้อยู่เป็นสุขแน่"
ปายหันไปพูดกับทุกคนในโรงอาหารด้วยท่าทางวางอำนาจ แต่แปลกที่ไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมาเลยนอกจากพยักหน้ารับรู้
พูดได้ดีมาก ไอ้น้องชาย ^^
"ดีมาก แยกย้ายกันไปกินข้าวต่อได้แล้วไป"
อาโห o_o นี่น้องชายของฉันกลายไปเป็นเจ้าพ่อตั้งแต่เมื่อไหร่ฟ่ะ
ปายหันมาพูดกับฉันนิดหนึ่ง (แค่ไอ้อ้วนคนเดียวยังจัดการไม่ได้ พี่นี่โง่จริงๆ) แล้วเดินเลี่ยงไปซื้อข้าว ผู้ชายผมสีบรอนด์คนหนึ่งหันมาก้มหัวให้ฉันนิดนึงแล้วเดินตามปายไป
ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิมอย่างมึนๆ กิ๊ฟและหวานที่เห็นเหตุกาณ์สงบสุขแล้วก็ย้ายกับมาที่เดิม
"เพิ่งรู้น่ะเนี่ย ว่าปายเป็นรองหัวหน้าแก๊ง DRAGON-ICE น่ะ"กิ๊ฟโผล่มาข้างๆฉัน ขณะที่ปากมันยังเคี้ยวกรุ๊บกรั๊บ
เมื่อไหร่มันจะเลิกนิสัยนี้ซักที -_-
"DRAGON-ICE เหรอ O_O??"
พอรู้ว่าฉันโง่ภาษาอังกฤษก็พูดกันเข้าไป T^T
"นี่แกไม่รู้จักเหรอ"
"(_ _)(- -)(_ _)(- -)"
"จริงดิ "นี่ถ้าแกไม่เชื่อแล้วจะถามหาพระแสงอะไรเนี่ย
"มังกรน้ำแข็งไงหล่ะ อันที่จริงฉันไม่แปลกใจเท่าไหร่หรอกถ้าปายจะเป็นรองหัวหน้าน่ะ "หวานพูดขึ้น ตายังมองตามหลังปาย"เมื่อก่อนน่ะโรงเรียนเรามันก็มีอยู่หลายแก๊งหล่ะน่ะ แต่พอมังกรน้ำแข็งตั้งขึ้นแก๊งเล็กๆน้อยๆพวกนี้ก็เริ่มหายไป แก๊งนี้น่ะเพอร์เฟ็คสุดๆ เรียนเก่ง หน้าตาดี กีฬาเด่น และที่สำคัญรวย "
ถ้าปายเป็นรองหัวหน้าแก๊งกิ้งกือแข็งอะไรนี่จริง ก็แสดงว่า...ผู้ชายหล่อๆจำนวนมากจะตกถึงท้องฉันน่ะสิ คิกๆๆๆ
เอ่อ...นี่มันคงไม่ใช่เวลาที่จะนึกเรื่องนี้สิน่ะ ^^;;
"โธ่ แกไม่ต้องนั่งหน้าเครียดเป็นเขียดหิวน้ำหรอก"กิ๊ฟตบหลังฉันเบาๆ แล้วหันไปจัดการขนมจีนตรงหน้าต่อ ข้างๆมีจานกองอยู่ 3 ใบ
นี่แกหลอกด่าฉันทางอ้อมใช่มั้ย T T
ให้ตายสิตลอด 3 ปีที่ผ่านมาฉันไปซุกอยู่มุมไหนของโรงเรียนน่ะ Y.Y ถึงไม่รู้ว่าน้องชายสุดเลิฟไปรับจ๊อบเป็นมาเฟียครองโรงเรียน
ป๊าบ!!
เลิกพล่ามบ้าบอซักทีสิย่ะ:น้ำหวาน
YoYโฮ...ทำไมใครๆชอบตบหัวฉันกันจัง
ความคิดเห็น