คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เปิดเทอมแล้วจ้า ^^
“ปายเสร็จยังอ่ะ”ฉันบ่นอวดครวญเสียงดังด้วยความรำคาญ หลังจากแหกขี้ตาตื่นมายืนรอคุณน้องชายสุดที่รัก(กัดฟันพูด)แต่งตัวไปโรงเรียนร่วม 2 ชั่วโมงแล้ว
ส่วนฉันน่ะเหรอ ^ ^ ฮิๆๆ 10นาทีเอง
“เออๆจะเสร็จแล้วบ่นจริง”เสียงสปาย หรือ นายจิรกิตต์ พูดขึ้นจากในห้อง ไม่สิ ต้องบอกว่าตะโกนกลับมาต่างหาก
>_< ถึงฉันจะรู้ว่าแกไม่นับถือฉัน แต่อย่างน้อย...ฉันก็อายุมากกว่าแกตั้ง 1 ปีน่ะ
ว่าไปแล้วปายเนี่ยเป็นคนที่พูดน้อยมากๆเลยน่ะ ไม่เชื่อเหรอฉันไม่โกหกอยู่แล้ว...
”ปีหน้าถ้ามีการแข่งขันพูดมาราธอน ผมจะถีบหัวพี่ไปลงสมัครคนแรกเลย ยืนสวดอยู่ 2 ชั่วโมงแล้วยังไม่หุบปาก ถามจริงพี่เป็นญาติกับกาละแมรึเปล่า”
^ ^;; บอกแล้วว่าเป็นคนพูดน้อย เหอะ...เหอะ
จำได้มีอยู่ครั้งหนึ่งที่พวกเราไปเดินห้างกัน น้องปายบ่นฉันเรื่องเสื้อผ้าที่มันบอกว่าเหมือนผู้ดีอังกฤษในศัตวรรษที่20 ไอ้น้องบ้า(อัพเกรดอย่างรวดเร็ว)มันบ่นตั้งแต่หน้าประตูบ้านยันประตูห้าง จนจ่ายตังค์และนั่งรถกลับบ้านมันก็ยังบ่นไม่เสร็จ เหตุการณ์ครั้งนี้ทำเอาฉันนอนหวาดผวาอยู่หลายคืนเลยหล่ะ T^T
ฉันทรุดลงนั่งพิงประตูห้องนอนปาย เพราะเริ่มเมื่อยหน่อยๆที่ข้อเท้า
เย็นจัง ชิส์แล้วทำเป็นบอกให้ช่วยชาติประหยัดพลังงาน เฮอะ
ทีฉันบังเอิญเปิดแอร์ในห้องทิ้งไว้ตั้งแต่เย็นวันศุกร์แล้วมาปิดอีกทีตอนบ่ายสามของอีกอาทิตย์ต่อมา พอบิลค่าไฟของเดือนนั้นมาที่บ้านก็บังเอิญหมื่นกว่าๆ แล้วบังเอิ๊นบังเอิญเดือนนั้นพ่อกับแม่บินไปดูงานที่อังกฤษ ปายก็เลยต้องจ่ายเงินค่าไฟแทน ก็แค่เนี๊ย -_-;;
เชื่อสาวน้อยแสนสวย(???)คนนี้มั้ยค่ะ ไอ้น้องบ้ามันเอาจอบวิ่งไล่ฟันฉันทั่วบ้านเลย
ToT ไม่น่าเชื่อแค่เรื่องบังเอิญแต๊ๆ
ป๊าบ!!
“พี่จะนั่งขวางทางอยู่อีกนานมั้ย”ไอ้ปายตบหัวฉันอย่างแรง
เดี๊ย แม่เตะกระเด็นไปดาวพลูเลยไอ้นี่ - O - ผมชั้นยุ่งหมดเลยไอ้น้องบ้า
“แล้วบอกดีๆไม่ได้รึไงเล่า”ฉันเถียงกลับ พลางเอามือลูบท้ายทอยปร้อยๆ
นางเอกที่แสนดีเขาไม่ใช้ความรุนแรงตอบโต้กันหรอกค่ะ ^^;;
“เออๆ”ปายโบกมือแบบไม่ใส่ใจ แล้วยื่นรองเท้าหนังสีดำที่ผ่านสงครามกลางเมืองมาอย่างโชกโชนคู่หนึ่งจ่อหน้าฉัน อีกที จ่อหน้าช้านนนน T_T;;
“เอาไปขัดให้ดีน่ะปลาจวด เดี๋ยวฉันลงไปรอข้างล่าง”
ขัดให้ดี
ปลาจวด
รอข้างล่าง
ไอ้แย้บ้ากล้าเรียกฉันว่าปลางจวดเรอะ ///>O</// ฮึก...ฮือ เดี๋ยวให้ทักกี้กระทืบจนแบนเป็นแย้รมควันซะหรอก
แต่ฉันก็ยื่นมือไปรับรองเท้า ไม่สิเรียกผิดเศษขยะมาถือไว้อย่างจำใจ
ก็ลองไม่รับสิเช้านี้ฉันได้เดินไปโรงเรียนคนเดียวชัวร์ป๊าด
ฟุดฟิดฟุดฟิด T_T แม่ขาหนูเหม็น
ปายเดินงำเพลงลงไปชั้นล่างอย่างสุขขีสโมสร ส่วนฉันได้แต่เดินกระทืบเท้าอารมณ์เสียไปที่แรงขัดรองเท้าข้างๆห้องน้ำ
ไม่เข้าใจจริงจริ๊ง ว่าไอ้แย้ (เรียกไอ้แย้ได้อย่างเต็มปากเต็มคำ) มันใส่เศษขยะนี่ไปโรงเรียนทุกวันได้ไงฟ่ะ >o<
แควก แควก ฉันพยายามขัดดินแดงบนรองเท้าอย่างแรง
มัดหมี่ก็มัดหมีเถอะ เจอท่านั่งขัดรองเท้าพิฆาตของฉํนหล่ะก็ถอยกรูดแน่
“ไอ้จวด เร็วๆโว๊ย”ไอ้น้องรักส่งเสียงเร่งขึ้นมาจากชั้นล่าง
พูดจาได้สมกับที่เป็นน้องชายที่แสนดีมากเลย ไอ้น้อง เหอะๆ -_-; “รู้แล้วๆ”ฉันขานตอบ คว้ารองเท้าที่พอดูเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาจากพื้นแล้วเดินลงไปชั้นล่าง เห็นปายนั่งดูดนมกล่องอยู่บนโต๊ะอาหารมืออีกข้างถือห่ออะไรสีน้ำตาลไว้
“แกถืออะไรอยู่อ่ะ”ฉันถาม
“หนังโป๊”มันตอบ
นางเอกสุดสวยเกิดอาการเครียดกระทันหัน
“เอ้า ยืนทำหน้าอุบาทย์จิตอยู่ได้ ไม่กินรึไงข้าวเช้าน่ะ”ขออภัยที่ล่วงเกินทางความคิดค่ะ น้องชายที่เคารพ
T^T พ่อกับแม่ใจร้าย หาน้องดีหว่านี้มาให้หนูไม่ได้แล้วรึไงค่ะ
ฉันเดินไปเปิดตู้เย็นที่แน่นเอี๊ยดไปด้วย...
อากาศ -_-;;
ทำไมมันว่างเปล่าอย่างนี้ ฉันไม่ได้เป็นพนักงานรับจ้างดูดแก๊ซน่ะย่ะ
“แล้วนมพี่อยู่ในหล่ะ”ฉันหันไปถามปายที่นั่งใส่รองเท้าสีดำเป็นมันวับอร่ามตาอยู่ (ย้ำเหลือเกิน)
ปายหันมามองหน้าฉันนิดหนึ่ง แล้วบอกว่า “อ้อ นี่ผมยังไม่ได้บอกเหรอ” ( ใช่ๆ ...พยักหน้า) “หมดแล้วหล่ะ นมน่ะ”
หึๆๆ กร๊ากกกกกกกกกกกกกก หมดแล้วนมหมดแล้ว กร๊ากกกกกกกกก ฮือๆๆๆๆฮุๆๆๆ ไอ้น้องเลว
ในที่สุดฉันก็ต้องหิ้วท้องมาโรงเรียนจนได้ ส่วนไอ้ปายมันเฉดหัวฉันออกจากรถตั้งแต่ปากซอยทางเข้าแล้ว
คอยดูน่ะเขาจะไปฟ้องทักกี้ T_T
ให้ตายสินี่ขนาดเปิดเทอมวันแรกน่ะเนี่ย ปายมันยังเหิมเกริมขนาดนี้ -^- แล้วต่อไปมันไม่จ้างมือปืนมายิงฉันเลยเหรอ ฮึ่ย!
ฉันเดินเอ้อระเหยไปจนถึงอาคาร 5 เมื่อผ่านตู้ ATM เลยแวะถอนเงินก่อน
เป็นไงหล่ะโรงเรียนฉันไฮเทคแมะ
เอ๋...O_o
พ่อกับแม่ยังไม่โอนเงินมาอีกเหรอ
ว้า...เซ็งเลย
พ่อกับแม่ฉันทำงานเกี่ยวกับบริษัทส่งออกอาหารทะเล เลยต้องเดินทางไปประเทศนู้นประเทศนี้ตลอด นานๆทีจะกลับมาบ้าน ท่านเลยหารู้ไม่ว่าลูกชายสุดที่รักคอยแต่จะย่ำยีฉันให้เจ็บแสบทรวงอยู่เรื่อยๆ(ยังไม่หายแค้นเรื่องเมื่อเช้า) -_-^^ และเพราะพ่อกับแม่ไม่ค่อยอยู่บ้านพวกเราเลยต้องรับผิดชอบอะไรๆด้วยตัวเอง ตอนแรกแม่ฉันก็หาแม่บ้านมาอยู่ด้วยหรอก แต่ฉันเลือกที่จะปฏิเสธ เพราะอะไรน่ะเหรอค่ะ...เหอะๆฉันไม่อยากให้ป้าแกโดนไอ้สปายมันพรากผู้เฒ่าน่ะสิ ^ ^;
“อ้าว สุพัณณดามาโรงเรียนแต่เช้าเลยน่ะ” เสียงอาจารย์ ไพจิตร ดังขึ้นจากทางด้านหลัง
เย็นเยือกจริงๆ
“แหม หนูก็อยากเป็นเด็กดีกับเขาบ้างนิค่ะจารย์”ฉันตอบกลับ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
อาจารย์ไพจิตร สวดเก่ง อาจารย์ฝ่ายกิจการนักเรียนที่เหล่านักเรียนต่างร่วมใจกันหลบหลีกทันทีที่เห็นท่าน(หน้าหล่อลากขนาดนั้น-_-) เพื่อความเข้าใจกรุณาวิเคราะห์นามสกุลท่านให้ดีๆ
“เธอเป็นเด็กดี เมื่อไหร่ครูก็คงหมดห่วง”
“จารย์พูดยังกะจะสั่งเสียงั้นแหละ”
“ปากนี่เหลือเกินน่ะแม่คุณ”อาจารย์ส่งค้อนวงใหญ่มาให้ฉัน ก่อนจะเดินเลี่ยงไปเซ็นชื่ออีกทางหนึ่ง
นี่ท่าเป็นนักเรียนคนอื่น ได้วิ่งชมทัศนียภาพรอบๆโรงเรียนแน่ (- -)(_ _)(- -)
ฮุๆๆ ฉันก็สนิทกับอาจารย์ฝ่ายกิจการทุกคนแหละ เพราะมักจะเข้าออกห้องนี้บ่อยๆ ด้วยเหตุผลต่างๆนาๆ(เด็กดีก็เงี้ย ^^ ฉันเป็นเด็กดีจริงๆน่ะT_T) จนวันไหนไม่ได้แฉลบไปแถวๆห้องกิจการ ฉันจะคลื่นไส้ อาเจียน ขึ้นมาทันที อื้ม...มีความสามารถหลายด้านจริงๆน่ะเรา
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ซาหวาดดีค่ะ ลัลล่าลั่ลล่าผ้าปักสีรุ้งดีใจจริงๆที่ได้เอาเรื่องยาวที่อุตส่าห์แต่งขึ้นมาลงเว็บได้ซักที ยังไงนี่ก้อเป็นนิยายเรื่องแรกที่เราแต่งเพราะฉะนั้นหากผิดพลาดประการใดก้อขออภัยมาณ.ที่นี้ด้วย
แต่เดี๋ยวก่อนถ้าคุณคลิกไปอ่านบทที่2ภายใน10นาทีนี้ คุณจะได้รับความสนุกสนานเป็นการตอบแทน เหอะๆ
ความคิดเห็น