คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ปฐมฤกษ์สงครามหน้าใส
“อืม!!!!!”กาตะเพ่งไปที่โยอิชายหนุ่มที่อยู่ในชุดสูทสีดำที่ดูสง่า
“หน้าตานายหล่อดีนะแต่....เลิกทำหน้าตากวนส้นตีนสักที่ได้ไหม”กาตะพูดอย่างเหลืออด
“เซ็งฟะ(ทำหน้ากวนตีนไม่เลิก) จะขายตัวแค่นี้ทำไมต้องแต่งซะอุบาทอย่างนี้ฟะ”
“หึหึหึหึ หากยังปากหม-า ไม่เลิกละก็ เดี๋ยวแกได้กระเด็นออกตึกแน่”
“เอ่ออ เอาเหอะ อย่างไงก็มีแต่ยายแก่แร้งทึ่ง ดูแล้วไม่มีชีวิตชีวาเอาซะเลย นี้ฉันต้องไปขายตัวให้ยายพวกนั้นจริง ๆ เหรอ???(ทำหน้าตาเบื่อโลกขึ้นมาทันที)”
“หุบปากแล้วฟังนะ ไอ้บ้า!!!! งานของเราคือ ต้องเอาใจลูกค้า คอยฟังลูกค้ามาระบายปัญหาโดยที่เราไม่ขัด พูดง่าย ๆ คือ นั่งฟัง นั่งรินเครื่องดื่มก็พอ”
“ว้า!!!! ยิ่งฟังยิ่งเซ็ง”ทำหน้าตากวน ไม่เลิก
“เฮ้ยยย”กาตะถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย “เหมือนสีซอให้ควาย ฟังอย่างไงไม่รู้วะ”
“เอาเป็นว่า ทำตามที่ข้าบอกก็แล้วกันนะ”
กาตะเดินออกจากห้องแต่งตัวไปปล่อยให้โยอินั่งมองหน้าตัวเองในกระจก
“อืม....... จะว่าไปเราก็หล่อใช่เล่นเลยนะเนี่ยะ”ในขณะที่โยอิกำลังชื่นชมความหล่อ
เหลาของตัวเองอยู่นั้น ความคิดของเขาก็ปะดังรูปหน้าของยูระขึ้นอย่างบังเอิญ
“โถ่เอ๋ย....สวรรค์ส่งโยอิรูปหล่อมาเกิดแล้วทำไมต้องส่งไอ้เด็กผีนั้นมาเกิดด้วยนะ...แถมยังหน้าหวานกว่าเราอีก....เอ๊ย เครียด(จะเครียดอะไรฟะ)”
ว่าแล้วโยอิก็เดินออกจากห้องแต่งตัวไปยังห้องโถงใหญ่ที่มีโซฟานั่งเป็นชุด ๆ มีคาราโอเกะหลายชุดตั้งอยู่มากมาย ไฟภายในห้องเป็นสีฟ้าสลั่วทำให้ห้องดูลึกลับและน่าตื่นเต้น ชายหนุ่มรูปงามซึ่งอยู่ในชุดสูทสีดำมากมายเดินกันอยู่ภายในห้อง ท่ามกลางหญิงสาวที่มีอายุที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
โยอิเดินสำรวจไปตามโซฟาต่าง ๆ และมองพฤติกรรมของคนเหล่านั้นอย่างใจจดใจจอ
ภายในโซฟาชุดหนึ่งจะมีหญิงวัยกลางคนเพียงคนเดียวและจะมีชายหนุ่มรูปงามนั่งรายล้อมสามถึงสี่คน ที่ค่อยรินเครื่องดื่มและพูดจาด้วยเสียงที่หวานใสกับหญิงวัยกลางคนคนนั้น ๆ
“น้อง ๆ”เสียงหนึ่งประดังขึ้น
“มานั่งกับพี่หน่อยสิ”
โยอิหันไปมองเสียงนั้นอย่าง งง “คืออออ...ว่า ผม....”ทำหน้าลังเล
“อีก ชั่วโมงหนึ่งพี่ก็จะกลับบ้านแล้ว น้องก็มานั่งกับพี่หน่อยนะ”หญิงวัยกลางคนพูดแล้วหยิบเงินแบงค์พันบึกหนึ่งขึ้นมานับ(นับทำเพื่อ??)
“คับ”ตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“จ๊ะ”ส่งยิ้มหวานให้กับโยอิก่อนที่จะเดินนำหน้าไป
“น้องเป็นเด็กใหม่เหรอ??”
“คับ ผมเพิ่งมาเป็นวันแรกคับ”ตอบอย่างรวดเร็ว สายตาจ้องไปที่เงินบึกนั้น (ทำเพื่อเงินจริง ๆ)
“เหรอจ๊ะ งั้นพี่ก็โชคดีนะสิ”ว่าแล้วก็หยิบเงินแบงค์พันหลาย ๆ ใบให้แกโยอิทันที
“ว้าว *0* ขอบคุณคับ”โยอิรีบคว้าเงินทันที
“แหม่...น้องนี้น่ารักจังเลยนะ”หญิงวัยกลางคนดูเหมือนจะถูกใจในตัวของโยอิเข้าเสียแล้ว
และดูเหมือนว่าโยอิจะเริ่มชอบอาชีพนี้ขึ้นมาเสียด้วย
.........................................
“หิว หิว หิว หิว หิว หิว หิว หิว”เด็กหนุ่มร่างบางนอนกลิ้งไปมา บนเตียง
“แม่ อยู่ไหน ฟะ ทำไมไม่โอนเงินมาให้นะ”ยูระลุกขึ้นนั่งอย่างเหลืออด
“หึ อย่างไงเราก็ไม่ยอมตายอย่างน่าสมเพศอย่างนี้หรอก”
ว่าแล้วยูระก็รีบลุกออกจากเตียงและวิ่งออกจากบ้านทันที(ในชุดนอน)
“โถ่ เอ่ย...แล้วจะทำอย่างไงละเนี่ยะ เซ็ง” ยูระเด็กหนุ่มเดินคอตกภายในซอยเปลี่ยวที่มีแสงไฟลิบหลี่ เพียงไม่กี่ดวง
ในขณะที่ยูระเดินอยู่นั้น ตรงหน้าของเขาก็มีบางสิ่งกำลังใกล้ เข้ามาหาเขาอย่างช้า ๆ
“กึ๋ยย !!! ตัวอะไรฟะ”ทำหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนที่จะรีบซอยเท้าทันที
สิ่งนั้นค่อย ๆ เข้ามาใกล้เรื่อย ๆ จนทำให้เห็นอย่างไม่ชัดเจนคือ บางสิ่งที่มีผมยาวรุงรัง เนื้อตัวสกปรก แถมมีกลิ่นเหม็นคละคลุ้งไปหมด
“เฮ้...น้อง”ร่างนั้นเอ่ยขึ้น
“ว๊ากกกกกกกกกก........(ยูระร้องขึ้นทันที ก่อนที่จะสรุปว่า) ผีหลอก”ยูระรีบวิ่งสุดชีวิตทันที
“ผีบ้านแกสิ ไอ้เด็กเปรต”
ยูระรีบวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต และหยุดลงอย่างรวดเร็ว เขาเห็นอะไรบ้างสิ่ง
“เอ๊ะ...นั้นมันไอ้หน้าหม้อนิ”ยูระอุทานขึ้นเมื่อเห็นโยอิเดินออกจากตึกพร้อมกับหญิงสาววัยกลางคน
“กลับบ้านดี ๆ นะคับ”
“จ๊ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่มาใหม่นะ”
“ค้าบบบบบบบบ”
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันนะ”ยูระยืนมองด้วยความสงสัย
“แล้วที่นี้มันที่ไหนนะ มีแต่รถหรู ๆ ทั้งนั้นเลย”ยูระยืนมองสถานที่รอบ ๆ ตัวเอง
“น้องจ๊ะ”เสียงหนึ่งดังขึ้น
ยูระหันไปทันที
เสียงนั้นปรากฎหญิงวัยกลางคนที่กำลังออกจากรถเบ็นซ์สีดำสวยหรูด้วยสีหน้าที่โศกเศร้า
“น้องเป็นพนักงานที่นี้ใช่ไหม??? พี่เสียใจมากเลยนะ น้องมานั่งกับพี่นะ”หญิงสาวคนนั้นเดินมาซบที่อกของยูระอย่างรวดเร็ว พร้อมกับปล่อยเขื่อนน้ำตาไหลออกมาอย่างรวดเร็ว
“คือ...ผม”
ความคิดเห็น