คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ไม่จิ้น
5
“ท่านขุน เดี๋ยว!”รองประธานชมรมนัก(อยาก)เขียนฝึกหัดตะโกนร้อง ขณะที่ตัวก็พุ่งตามขุนไปสุดแรง “มีอะไรก็พูดกันดีๆ สิครับ! ทำแบบนี้ผมไม่สบายใจนะ!”
“ท่านเซอย่าตามมานะ!”....ผมเขินเฟ้ย!
อารมณ์ของทั้งคู่ในตอนนี้ ละม้ายคล้ายหนังอินเดียก็มิปาน นางเอก(?)วิ่งหนี พระเอก(?)ก็วิ่งตาม
“ผมจะตาม!”
ท่านขุนวิ่งจนเริ่มล้า แรงตกลงอย่างกะทันหัน ท่านเซที่แรงยังไม่ตก เบรกไม่ทัน ทำให้ชนกันเต็มแรง
ชายหนุ่มสีน้ำตาลแดงถูกชนจนลงไปนั่ง เขาลูบหัวป้อยๆ ด้วยความเจ็บ หางตาเหลือบไปเห็นท่านรองเซ ก็มีสภาพไม่ต่างกัน เขารีบลุกขึ้น หันหลังเตรียมจะออกวิ่งอีกรอบ
ท่านเซเห็นขุนเตรียมจะหนีอีกรอบได้แต่ร้องเรียกอีกรอบ เพราะยังจุกจากแรงชน
“เดี๋ยวครับท่านขุน!” ชายผมฟูชะงักตัวกึก เมื่อได้ยินเสียงเรียกระโหยของท่านรอง ที่นอกจากเสียงหอบเหนื่อยแล้วยังมีน้ำเสียงเหนื่อยจะขาดใจแทรกอยู่เล็กน้อย
“เลิกหนีเถอะครับ... ทำอย่างงี้ผมเสียใจนะ......”จบคำ ท่านขุนได้ฟังเช่นนั้นก็นิ่งไปนาน... จากนั้นก็ใช้สายตามุ่งมั่นมองตรงมาที่ท่านเซ ทั้งๆที่เมื่อครู่ยังวิ่งหนีจะเป็นจะตาย
“ท่านเซครับ!”
“?”
“ผมคิดว่า ผมตกหลุมรักท่านเข้าแล้วล่ะครับ!”
ดวงตาท่านเซเบิกกว้าง ทำปากหุบๆ อ้าๆ เหมือนจะไม่เชื่อหูตัวเอง “อะไรนะครับ?”
“ผมรักท่านครับท่านเซ!” เมื่อได้ยินคำยืนยันชายผมสีแดงก็นิ่งไป
จากนั้นเขาก็หัวเราะ ท่านขุนที่ยืนหน้าแดงอยู่ตกใจ “ขำอะไรน่ะท่านเซ?” ใบหน้านั้นแดงกว่าเก่าเมื่อได้เห็นรอยยิ้มผ่อนคลายจากฝ่ายตรงข้าม
“ผมแค่คิดว่า.... ตอนนี้เรื่องระหว่างเราก็ไม่ใช่แค่จิ้นแล้วสินะครับ?”
จบเถอะ ก่อนที่จะทำคาแรกเตอร์เขาเสียไปมากกว่านี้ O<-<
ความคิดเห็น