คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Short Fic BTS [MUNJIN] -Confused-
Title: Confused [Numjoon- Part]
Paring: VMIN, NUMJIN
Writer: T.O.M+
Rate : PG
Note:: ต้องขอบอกไว้ก่อนนะคะว่า ในฟิคเรื่องนี้การกระทำของตัวละครไม่ได้มีอยู่จริงเป็นแค่จินตนาการเพี้ยนๆที่คนแต่ง แต่งสนองความต้องการของตัวเองก็เท่านั้น เพราะฉะนั้นเรื่องบางเรื่อง(ทุกเรื่อง)อาจจะไม่ดูสมจริงตามหลักความเป็นจริงแต่อย่างได
*เป็นเรื่องต่อจาก http://my.dek-d.com/dragon_yong/writer/viewlongc.php?id=1016486&chapter=6
.....นัมจุน
“เชี่ยจุนนนนนนนนนน มึงจะนอนแดกบ้านแดกเมืองถึงไหนวะ ตื่นนนนนว้ยยยยย!!!”
เสียงมาร เสียงเปรต เสียงผีขอส่วนบุญ?
จำได้ว่าเมื่อคืนเพิ่งได้นอนตอนตีสาม เพราะมัวหม้อรุ่นพี่จินอยู่ในเฟส อินบ็อกคุยกันทั้งคืนเลยย
แถมยังได้ทั้งทั้งไลน์ ทั้งเบอร์โทรอีก >////< อร๊างงงงงงงงง นึกล่ะเขิน
แต่ตอนนี้ รำคาญ!!!!!!
แม่นะแม่ปล่อยไอ้จีมินมันขึ้นมาได้ไง?
“อืออออออ....” เสียงครางที่บ่งบอกว่า คนมันยังนอนไม่ส่าง
พยามที่จะลืมตาตื่น แต่มันก็ไม่ขึ้นอย่างที่ใจนึก
ผมเอื้อมมือขึ้นไปขว้านาฬิกาบนหัวเตียง
ค่อยรี่ตามอง เข็มสั้นอยู่ที่เลข 6 ส่วนเข็มยาวอยู่ที่เลข 9
6 โมง 45 ?
“ตื่นนน!! “ ไม่เลิก? คราวนี้มันเข้ามาเขย่าตัวผม
“บ้านมึงนาฬิกาเสียหรึไง มาเอาเช้าป่านนี้ “
ร้อนวันพันปีไม่เคยตื่นเช้า ไง๋วันนี้มันออกบ้านตอนหกโมงได้
นี่ปกติมีเรียน 10 โมงมันตื่น10โมงครึ่ง
“เดี๋ยวไปเรียนสาย กลัวโดนหักคะแนน”
แถชัดๆ ไม่เคยเห็นมันแคร์เรื่องคะแนน วันนี้นึกไง อยากไปเรียนเช้าวะ
“เอ่อ..ไปก่อนเลยเดี๋ยวกูตามไป ขอนอนต่ออีกนิดเดียว” ผมพูดอู้อี้ทั้งที่ตายังหลับอยู่
“ไม่ได้ตื่นเดี๋ยวนี้ กูจะไปพร้อมมึง และกูต้องไม่สาย” มันไม่ได้พูดเปล่า แต่ดึงขาผมลงมาเตียงแล้วลากกับพื้น
ตกลงนี่จะปลุกให้ได้สินะ
“เอ่อๆ..ตื่นแล้วๆ ปล่อยขากู” ผมลุกนั่งแต่ตาก็ยังหลับอยู่
“กูให้เวลามึง 5 นาที เดี๋ยวนั่งรอตรงนี้” มันปล่อยขาผมก่อนที่จะเดินไปนั่งที่เตียงตรงที่มันลากผมลงมานั่นล่ะ
ทำไงได้ล่ะต้องตื่นล่ะขนาดนี้แล้ว จะให้นอนต่อแม้งก็หลับไม่ลงแล้วครับ
“ตอแหลชัดๆ” ผมบ่นอุบอิบระหว่างทางเดินไปขึ้นรถไฟเพื่อไปมหาลัย
“เดินไวๆหน่อยดิวะเดี๋ยวสาย” มันจะรีบไปไหนวะ ให้ตายก็ไม่เชื่อว่ามันไม่อยากจะไปสาย
กูเชื่อก็มึงก็ควยแล้ว
เดินไปได้สักพักก็มีรถสีดำขับมาขวางเดิน ในซอยที่ผมกับไอ้จินมินเดินอยู่
คนที่เดินลงมานั่น...?
ไอ้คนที่ผมกับไอเจีมินแกล้งมัน คนที่จูบไอ้จีมินหนิ
ชิบหายล่ะ...หรือว่า?
มันจะมาจูบผมอีกคน
โน้วววววววววววว นัจุนไม่ยอมเด็ดขาย
จูบนี้มีไว้เพื่อรุ่นพี่ซอกจินเพียงคนเดียว
“กูมีเรื่องจะเคลียกับเพื่อนมึงให้จบน่ะ ขอตัวไปแล้วกันนะ” เจ้าของรถคันสีดำเดินลงมาแล้วขว้าข้อมือจีมินขึ้นรถไป
เห้อออ โล่งงง นึกว่าจะมาทำอะไรผมซะอีก
“ไม่ไปๆ...มันจุนช่วยกูด้วย” จีมินร้องโวยวาน แต่ตอนนี้มันอยู่ในรถข้างคนขับเรียบร้อยแล้ว
“จะพาเพื่อนกูไปไหน..” พอผมตั้งสติเรียกกลับมาได้แล้ว ก็รีบถามไอ้คุนที่ฉุดจีมินขึ้นรถทันที
“เคลียที่ไหนสักที่นึง” มันบอก
“ฝากด้วยล่ะกัน....โชคดีว่ะเพื่อน” ให้พามันไปก็ดีเหมือนกัน ฮ่าๆๆ
ถือซะว่ากูเอาคืนเรื่องเมื่อเช้าที่มึงปลุกกูแล้วกัน
“เฮ้ยยยย!! ทำงี้ได้ไงวะ” นั่นเสียงจีมินที่ดังออกจากในรถที่ยังไม่ได้ปิดประตู
จีมินโดนคนแปลกหน้า?พาไปแล้ววว ผมได้แต่ยกมือบ๊ายบายตามหลังรถที่แล่นไป
หึหึ..สุดท้ายมึงก็ต้องมาเป็นเกย์แบบกู พักจีมิน
วันนี้อารมดีว่ะฮ่า........
ไปดักรอรุ่นพี่ซอกจินที่หน้าคณะดีกว่า
ว้าววว เหมือนสวรรเป็นใจชัดๆ ไม่ทันได้รอเลยด้วยซ้ำ นางฟ้าผมก็เดินมาซะแล้ววว
“รุ่นพี่คร้าบบบบบบ” ไม่รอรีที่ผมจะรีบเรียกในทันที
สีหน้าของรุ่นพี่ตอนที่เห้นผม ยิ้มจนแก้มแทบปริและเหมือนจะหน้าแดงนิดๆด้วย
น่ารักเกินไปแล้วนะครับบ
จะเริ่มพูดด้วยยังไงดี จะทักยังไงดี
อ๊ากก เขินนน ทำไมมะคืนตอนคุยกันไม่ได้รู้สึกเขินขนาดนี้นะ
รุ่นพี่เดินมาใกล้แล้ววว><
“ยังเช้าอยู่เลย ไปกินข้าวด้วยกันไหม?” รุ่นพี่ชวนกินข้าว
รุ่นพี่ชวนกินข้าว
รุ่นพี่ชวนกินข้าวววว
“อ่ะ..เอ่อ ไปครับไป” ผมตอบตะกุกตะกัก ก็แหม่..คนมันเขินหนิครับ
ระหว่างทางที่เดินไปร้านอาหารมีเพียงวามเงียบที่เข้ามาคั่นระหว่างผมกับรุ่นพี่
จะให้คุยให้ถามอะไรล่ะครับ..เขินตายพอดี
“นายนี่ท่าทางตลกดีนะ ชั้นชอบ” เสียงที่ดังขึ้นทำลายความเงียบ
เสียงของรุ่นพี่
ชอบ? รุ่นพี่ชอบผม?
“รุ่นพี่บอกว่าชอบผมงั้นหรอ?” ผมคว้ามือรุ่นพี่ขึ้นมาจับไว้
“ใช่ หรือว่าไม่ชอบชั้นแล้ว?”
“เปล่าครับ งั้นที่ผมขอเมื่อคืน ในอินบ็อก ตกลงใช่ไหมครับ?” เมื่อคืนหลังกลับจากบ้านไอ้จีมิน
ก็อย่างที่บอกผมอินบ็อกคุยกันกับรุ่นพี่ซอกจินทั้งคืน คุยตั้งหลายเรื่อง แต่ทุกเรื่องที่คุยที่ผมถามผมจำได้หมด รุ่นพี่ตอบผมทุกอย่าง ยกเว้นตอนที่ผมถามว่า...
“ที่นายถามชั้นเมื่อคืนถามว่าอะไรนะ..ถามอีกทีได้ไหม?”
ให้ผมถามตอนนี้?
จะบ้าหรอครับ ต่อหน้า ผมไม่ได้หน้าด้านเหมือนในเฟสนะครับ
เอาไว้ตอนเย็นผมไลน์ถามใหม่ก็ได้
“คือผม..” ทำไมมันไม่ง่ายเหมือนนั่งคุยกับไอ้จีมินวะ แต่ถ้าไม่พูดตอนนี้ คงไม่ได้พูดกับรุ่นพี่อีก
“^___^” รุ่นพี่อย่ายิ้มแบบนั้นสิครับ ผมยิ่งพูดไม่ออกนะรู้ไหม?
“คือรุ่นพี่ซอกจินครับ...สะ สนใจลองคบ กับรุ่นน้องอย่างผมไหม?” พูดออกไปแล้ว พูดได้แล้วครับ ถึงจะตะกุกตะกักไปบ้างก็เหอะ แต่สุดท้ายก็ออกมาเป็นคำพูด
“ไม่สนหรอก...” รุ่นพี่พูดออกมาด้วยเสียงที่ปกติ
อ่าวนี่หลอกผมพูดหรอ
ทำไมใจร้ายแบบนี้ครับ ผมเสียใจนะครับ รุ่นพี่เป็นผู้ชายคนแรกที่ผมชอบนะครับ
ผมก้มหน้านิ่ง เหมือนทั้งตัวมันกำลังร้าวไปหมด สิ้นหวัง
สัมผัสอุ่นๆที่แก้ม
นุ่มมากกกกก
มือของรุ่นพี่
กำลังจับที่แก้มของผม?
“ชั้นไม่สนที่จะลอง แต่อยากคบกับรุ่นน้องอย่างนายเลย คิม มันจุน” เสียงที่พูดที่ดังอยู่ข้างๆหู
เสียงของรุ่นพี่
ตอนนี้ผมกำลังอยู่สวรรค์แน่ๆ
มีความสุข......
“นี่ นัมจุน ชั้นว่า บางทีนายก็เยอะไปนะ ตอนนี้เป้นแฟนกับฉันแล้ว เลิกเขินได้แล้วนะ” มือนุ่มของรุ่นพี่นตบที่หน้าหน้าผมเบ่าๆสองสามที ก่อนที่รุ่นพี่จะเดินหันหลังให้ผม
ไหนว่าจะไปกินข้าวไง ไหงเดินหนีผมแบบนี้ล่ะครับ รุ่นพี่ของผม
“ไม่รีบเดินตามชั้นมา เลิกกัน!”
“รุ่นพี่ก็รอผมหน่อยสิครับ...” ผมรีบวิ่งตามทันที
“ไม่รอ ใครใช้ให้นายเม่อล่ะ” ใจร้าย แต่ผมโคตรรักเลย
วันนี้เป็ยวันที่ผมเบลอๆเพราะนอนไม่พอแต่ก็เป็นวันที่ผมได้เป็นแฟนกับรุ่นพี่
จบ Part [kim numjoon]
ความคิดเห็น