Killer Heart...นักฆ่าล่าหัวใจ [YulSic ft. Kryber] YURI

Intro

            นิยามคำว่านักฆ่าผู้มาจากเงามืดน่าจะเหมาะสมเป็นที่สุดกับฉายาของ ‘นักล่า’   Hunter คือ อดีตสมาชิกหน่วยงานข่าวกรอง MI6    ผลัดตัวเป็นนักฆ่าล่าค่าหัวผู้มากประสบการณ์...อายุได้เพียง 15 สามารถจับปืนสังหารผู้นำทางด้านการเมืองนอกรีตผู้เป็นปรปักต่อประเทศ   เชียวชาญอาวุธดาบ ปืนทุกประเภท ศิลปะป้องกันตัวทุกแขนง   กระทั่งอายุได้ 41 ปี เขาเสียบุตรสาวและบุตรชายโดยฝีมือแก๊งอาชญากรข้ามชาตินาม ‘มังกรดำ’

            ใช่...มันแน่นอนว่าเขาไม่สามารถควบคุมอารมณ์โกรธแค้นได้   แก๊งมังกรดำถูกลบออกจากสาระบบอาชญากรรมทั้งยวง   เนื่องถูกถล่มจนไม่เหลือเค้าซากหลงเหลือ   นับจากนั้นเขาไม่สามารถเป็น MI6 ได้อีกต่อไป... กฎหมายมีช่องโหว่มากเกินไปไม่สามารถลากพวกสวะเศษเดนมนุษย์มาลงโทษได้   จึงจำเป็นต้องใช้ศาลเตี้ยเข้าตัดสินแทนด้วยปืนและฝีไม้ลายมือที่ถูกฝึกมาอย่างโชกโชน

                Hunter   นามแฝงที่ใช้แทนชื่อจริง เฮนรี่ โจ.สมิธ   บนหลุมฝั่งศพตัวเอง...เขาตายแล้วจากสำเนาสำมโนครัวประชากรโลก   แต่ในโลกด้านมืดเขายังมีชีวิตในชื่อ เจมส์ คาร์ลเตอร์   ชายนักล่าค่าหัวผู้อยู่เหนือกฎหมายใช้กฎตัวเองเป็นบรรทัดฐานในการล่าสังการเหล่าอาชญากรรมผู้กระทำชั่วทั้งหลาย

                กฎข้อสำคัญ...เงินมางานเสร็จ...

                9 ปีให้หลัง ณ กรุงโซลเกาหลีใต้   คืนฝนพร่ำเย็นยะเยือกถึงไขสันหลังผู้คนย่านระแวงนั้นต่างหลบฝนกันจ้าละหวั่น   คาร์ลเตอร์สวมชุดสเวตเตอร์สีเขียวแก่   ปากคาบไปน์   เดินกางร่มเดินท่ามกลางสายฝนที่เวลานี้ตกเพียงปรอย ๆ เท่านั้น

                เขาจงใจมาที่นี้เพื่อตามหาเด็กผู้หญิงขอทาน…สายตาคมประหนึ่งสายตาเหยี่ยวสะดุดตรงซอกมุมตรอกอับแคบ   แสงไฟนีออนจากยอดปลายต้นเสาส่องสว่างสลัว ๆ เขาเพ่งมองไฟฉายก่อนจะเดินเข้าไป   สุนัขขนปุ้ยกระจุกเป็นย่อมนอนเรียงอยู่สองตัวกับอีกหนึ่งคน   คาร์ลเตอร์กดสวิตไฟฉายส่องยังหนึ่งร่างกับอีกสองตัว

                  เด็กหญิงผมเผ้ารุงรังหยุ่งเหยิงใช้ฝ่ามืออังบังแสงไฟ   ค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งขยี้นัยน์ตาด้วยมือทั้งสองข้าง “คุณเป็นใคร...ที่นี่เต็มแล้วไม่มีที่นอนสำหรับคุณหรอกนะ”

                คาล์ลเตอร์พ่นควันสีขาวพวยพุ่งกระจายตัวบนอากาศ   ฉีกยิ้มกว้างค่อยนั่งยอง ๆ ส้นเท้าติดพื้น “ทำไมหนูถึงมาอยู่นี้...หนีออกจากบ้านมาเหรอ”

                “คุณพูดเกาหลีได้ด้วยเหรอ คุณเป็นตำรวจรึเปล่า อย่ามาจับฉันนะฉันไม่ได้ทำอะไรผิด” เด็กหญิงน้ำเสียงหวาดหวั่น   กระชับเสื้อเสื้อแขนยาวตัวเก่าเลอะคราบสกปรกมอมแมม...อาจเพราะกลัวเรื่องเที่ยวขอทานอาศัยขโมยข้าวแกงเหลือจากร้านอาหารประทังชีวิตไปวัน ๆ เด็กหญิงจึงมีปฎิกริยาตอบสนองต่อชายแปลกหน้าด้วยสีหน้าหวาดกลัวสุดขีด

                “เปล่า ๆ ลุงไม่ได้เป็นตำรวจ...หนูยังไม่ได้ตอบคำถามลุงเลยนะทำไมถึงมาอยู่ที่นี้กับเจ้าพวกนี่” เขาชี้ไปยังสุนัขขี้เรื้อนขนปุ้ยขึ้นเป็นกระจุก

                “ไม่ได้หนี...พ่อแม่ถูกฆ่าตายหมดแล้ว ไม่มีที่ไปอย่าจับหนูไปขังเลยนะ” เด็กหญิงคุกเข่าขอร้องน้ำตาพรั่งพรู   ช่างเป็นภาพสะเทื้อนใจยิ่งนัก

                “ลูกสาวกับลูกชายลุงน่าจะอายุเท่าหนูนี้แหละ...พวกเขาก็ตายจากลุงไปแล้วเช่นกัน โลกนี้มันไม่ยุติธรรมจริง ๆ เฮ่อ...เอานี้ลุงให้” คาร์ลเตอร์ยื่นแผ่นขนมปังจากข้างในเสื้อสเวตเตอร์ให้ แต่เด็กหญิงส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่ต้องกลัวหรอกมันกินได้...นี้ไง” เขาฉีกขนมเข้าปากเคี้ยวแก้มตุ่ย เด็กหญิงจึงรับมันมาก่อนจะยัดเข้าปากอย่างรีบเร่ง

                “โอ้..โอ้...ค่อย ๆ เคี้ยวก็ได้ ฮ่า ฮ่า...”

                “หนูชื่ออะไร...”

                “ยูริ...ควอน ยูริ”

                เด็กหญิงเนื้อตัวมอมแมมเคี้ยวขนมปังอย่างเอร็ดอร่อย   พลางใช้มือลูบเกาเส้นผมสีดำที่พันกันดูราวรังนกที่สร้างรังมานานนับเป็นปี ๆ   เจมส์ คาร์ลเตอร์ยิ้มน้ำตาคลอนั่งพิจารณาเด็กหญิงตัวน้อยเนื้อตัวมอมแมมอยู่นาน   จนฝนหยุดตกความเงียบของรัตติกาลเข้าครอบคลุมความเหน็บหนาวยิ่งก่อตัวเท่าทวี.....ชีวิตใหม่หลังห่าพายุฝนกำลังจะเริ่มต้นขึ้นในอีกไม่ช้า

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++