คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : มะนาวรสหวาน น้ำตาลรสเปรี้ยว: บทที่ 8 Beloved Sister
บทที่มะนาวรสหวาน น้ำาลรสเปรี้ยว: บทที่ 8 Beloved Sister
สายลมพัพาเอาวามหอมออไม้ในฤูใบไม้ผลิมา วะวันรอน่าทอแสเป็นประายสีาล้อย่ำล ทว่าร่าหนึ่ึ่นั่ไม่อนาทรนัยน์าเหม่อมอไรุ้หมาย บนม้านั่ัวยาว ะลมหอบหนึ่พัเอาใบไม้สีเหลืออ่อนร่วหล่นลสู่พื้นล่า วามามโยธรรมาิเป็นไปไม่อารั้วามิที่ล่อลอยุละออนุ่นให้อยู่ับปัุบัน ูยอนมัหลบ่อนัวรนี้ทุรั้ยามหัวใอ่อนแอสั่นรัว
หิสาวเยหน้าึ้นมอลุ่มเมาวนวลบนฟาฟ้าที่ใล้อัสเ็มที นานนไม่รู้สึัวว่าไ้นำพาัวมาอยู่ั้แ่เมื่อใ มารู้สึอีทีนัยน์าเธอำลัพร่ามัวสับสน
ุแม่...
ูยอนหวนะนึถึรั้วันวาน วามรัที่เธอเฝ้าถวิลไม่เยาหายไปาหัวใที่ำลัะารอนๆ ในห้วนั้นเธอรู้สึถึวามเปล่าาย ใบหน้าามบ่อารม์บอถึวามโศรมสุแสน เหมือนหยาน้ำายัไหลรินลมาไม่าสายแ่ที่สุแล้วเธอลับไม่มีน้ำาให้้อร้อไห้ นัยน์าที่มอเหม่อเห็นเพียเถ้าธุลีอโลนุ่นลั่อยท่วมใอันพิสุทธิ์ทอนน้อยล ไม่ว่าะเร้นายท่ามลาผู้นนับร้อยนับพัน วามรินั้นุระาร่าายและหัวใเธอทรุฮวบล สอมืออันสั่นระริไม่อาพยุร่าายและหัวใอ่อนแอให้่อ้านวามรู้สึในห้วำนึ...
“แท...ันรู้ำอบแล้วล่ะ สอนนั้นรัันินะ” เธอหวนิถึำถามที่เพิ่ถามแทยอนในเ้าอวันนี้ เหุผล่ายๆ ว่าทำไมทั้ยูริและึยอนถึูสนิทปานะลืนิน ริมฝีปาบาแ่นยิ้มาๆ หัวใเธอปวแปลบราวับถูลิ่มปัล อนูบับันและูบับผู้หินนั้น...ใรันที่ทำให้หวั่นไหว ูยอนนึถามัวเอในใ ไม่สิ ไม่เลย ยูริไม่เยูบเธอเหมือนับอย่าแอเิลวอย์-เปียโน ผู้หินนั้นแ่้อารเอานะะานเธอมัน็เท่านั้น ทั้สายาที่ทอมอันและันทำราวับเธอเป็นัวเพรียไร
ใร้าย...
ร่าบา้มหน้าะรวบมือแน่นบนหน้าาทั้สอ้า ร่าายสั่นเทา นัยน์าเอ่อไป้วยน้ำา วามหนาวพัวูบเ้ามานายเธอเย็นเยียบ ท่ามลาฤูอใบไม้ผลิที่สวยาม ู่รั่ายิ้มแย้มให้ัน ่าุมมือัน เธอมอเหม่อูพวเาที่ำลัยิ้มหยอล้อ แล้วเธอล่ะ...มีใร้อารบ้า ไม่มีำอบสะท้อนลับมา
“สนุไหม...” ยูริหันมายิ้มให้ร่าบา้าน้า พลาุมมือันแน่น ึยอนไม่อบรับอย่าไรหิสาว้มหน้าเินอาย่อนะสอแนล้อแนร่าสูแทน ใบหน้านั้นแเรื่อะแนบศีรษะพิไหล่ว้าอยูริ
พวเธอำลัเินบนทาเินรายาวในสวนสนุ
“อบุที่ทำามสัานะะ” ึยอนระบายยิ้มน้อยๆ เพราะเธอบอว่าอนร่าสูึอแ้ัว้วยารเสนอัวพาหิสาวมาเที่ยวสวนสนุ
ทั้สอเินไปามุ้มโ้ที่ประับอไม้นานาสีที่ย้อยระย้าไปนสุทาเินอิบล็อ ลิ่นหอมาลอยละลุ้ลบอวล เาอยูริ้อนทับเาอึยอนทอยาวลาวะวันที่เริ่ม้อยแส ผู้นเริ่มบาา ทว่ามันลับให้วามรู้สึอบอุ่นอย่าน่าประหลา ยูริและึยอน่าเินลอุ้มอไม้สบเียบ ใบหน้า่าระเรื่อแราวับผลเอรี่ ไม่มีำพูใหลุลอออมาอีเลย ระทั่ร่าสูเป็นนเอ่ยึ้นมาเพื่อแ้เินว่า “ยูลำลัแ่เพล...” พลายิ้มะมอรไป้าหน้า
“แล้วในเนื้อเพลมีึยอนอยู่ในนั้นหรือเปล่า”
“อืม...แล้วึยอนอยาให้มีไหมล่ะ”
“็้ออยาให้มีิะถึไ้ถาม”
“เอ มีไหมน่า”
“เอาเป็นว่าพรุ่นี้ึยอนะรอที่โรละรให่ที่มหาวิทยาลัย มาลอูิว่าเปียโนอฮันึยอนและีาร์อวอนยูริะไป้วยันไ้ไหม”
ยูริหยุเิน่อนะหันหน้ามาสบาร่าบา เธอระบายยิ้มว้าเ็มใบหน้านเห็นฟันาวเรียสวย “้อไ้ิ ยูละทำให้ไ้เอ” ล้ายะให้ำมั่นแ่หิสาวร่าบารหน้า
“ยูลเยบอึยอนว่า ึยอนไม่เปลี่ยนไปาแ่่อนเลย ึยอน็ะบอับยูลว่า ยูล็ไม่เยเปลี่ยนไปเลย ใีและริใไม่เยเปลี่ยน”
“เล่นยอันแบบนี้ยูล็เินแย่...”
“็ึยอนอบเวลาที่ยูลเิน มันออะน่ารัี”
“แล้วเวลาึยอนเินะน่ารัแ่ไหนน่า...” พูพลาโน้มหน้ามลมาใล้ ริมฝีปาบาอึยอนสัมผัสไ้ถึลมหายใอุ่น นัยน์าลมโมีแววุนเบิว้าเล็น้อย แล้วใบหน้าเธอ็ร้อนวูบึ้นราวับยืนอยู่้าเาผินาให่
ไม่เยมีผู้หินไหนหรือแม้แ่ผู้ายนใทำให้เธอใเ้นรัวเร็วอย่าวอนยูรินนี้ ผู้หิที่ลาไปเสียทุเรื่อ ผู้ถูนานนามว่าเป็นอัริยะ้านนรี แอเิลวอย์-เปียโน ือายาเธอ เพรียมพร้อมทั้านะและหน้าา นบารั้เธอเผลอหยิ่ทระนับวามาบวยนั้นอย่าร้ายา ลายเป็นนพูน้อยและเียบรึม นับรั้ไ้ที่ะหัวเราะหรือเล่นหยอล้อับเพื่อนวัยเียวัน ทว่ารอยยิ้มริใอยูริในวันนั้น เธอไม่เยลืมมันลไ้เลย แปลใอยู่ไม่น้อยเมื่อมารู้ัวอีทีว่าหลุมรัผู้หินนี้เ้าให้แล้ว และเธอ็เผยรอยยิ้มอัวเออีรั้...
นัยน์ามสีน้ำาลอยูริอนนี้เหมือนะมอเธอให้ทะลุ
“มอึยอนแบบนี้ะให้อายนน่าแเลยเหรอ” ึยอนพูะ้อสบนัยน์ามแบบไม่ยอมหลบ
“เพราะุสวยนวอนยูลไม่อยาผละสายาหนีนะิ” นัยน์ามสีน้ำาลมีประายึ้น
“ปาแบบนี้อย่าเที่ยวไปมใรนไหนเ้าล่ะ เพราะึยอนไม่ยอมแน่ๆ”
“ไม่่ะ ไม่เยมใรมา่อน อนนี้็เหมือนว่าำลัฝันอยู่ มันเป็นไปไม่ไ้เลยที่นระับวอนยูริะอาเอื้อมถึุหนูให่ระูลฮัน...”
ะร่าสูพูึยอนทาบฝ่ามือนุ่มลบนผิวแ้มนวลสีเ้มทั้สอ้า รอยยิ้มบนใบหน้าร่าบาสะให้เธอ้อะลึัน ใบหน้าึยอน่าามหม นัยน์ามลมโอแม่สาวน้อย็่าวนหลใหล อยู่ๆในหัวใเธอ็ร้อนวาบึ้น้วยวามสุนล้นเินบรรยาย้วยถ้อยำใ
“ยูล...”
ึยอนำลัะพูโทรศัพท์อยูริ็แผเสียัึ้นเสีย่อน
“ึยอนว่าอะไรนะะ” ยูริถามพลาปล่อยให้โทรศัพท์เสียัอยู่อย่านั้น เวลานี้เธอแทบไม่สนใสิ่รอบ้านอานรหน้า
“รับโทรศัพท์่อนเถอะะ ไว้เี๋ยวึยอน่อยบอทีหลั”
เสียโทรศัพท์แผเสียร้อึ้นอีรั้ ยูริึำใับทสนทนาับึยอน เธอรับมันแล้วรอเสียพูห้วน “วอนยูริ่ะ”
เธอเียบเสียไป่อนใบหน้ามเ้มะึเรีย ิ้วำโ้มนั้นมวเ้าหาันเล็น้อย แล้วนัยน์าสีน้ำาลพลันมีแววัวล หาึยอนไม่ไ้าฝาไปหิสาวเห็นร่าสูเผลอรวบมือำแน่นหลัาปลายสายพูรอลับมา เหมือนหนึ่ำลัโรธนัวสั่นและพร้อมัน็หวาลัว้วย ไม่สิ ยูริอออาารเป็นห่วนวบุมอารม์ร้อนที่ปะทุึ้นไม่ไ้่าหา ึยอนิ
“ุหนูหายไป...”
ะปลายสายพูรอระบอโทรศัพท์้วยเสียอันร้อนร้น อนนั้นประหนึ่มีพายุหมุนอลมรรโนาให่ ลอยละลิ่วเหมือนลู่าพัฟาเ้าลาระหม่อม ในหัวเธออื้ออึอล ับ้นนปลายปนเปันไปหม ยัยนเอาแ่ใัวิะทำอะไร? ำถามวิ่วุ่นนระแทเ้าสมอเธออุลุ ิ้วมมวมุ่นพลานิ่วหน้ารำาใ ่อนะพูรอโทรศัพท์ว่า “เธออาเล่น่อนแอบแถวนั้น็ไ้”
“ิันหาีนทั่วทุมุมทุออโรพยาบาลแล้ว่ะ” เสียพี่เลี้ยสาวให่สั่นเรือ “ุยูริ้อ่วยิันนะะ...”
“ุอาท่านทราบเรื่อหรือยั”
“ิันิ่อไม่ไ้ เรว่าุท่านะยัิประุมอยู่ ิันลัวเหลือเินว่า...” หล่อนแทบสะอารม์พุ่พรวเพราะวามหวั่นัวลไม่อยู่
“ุโอึนใเย็น่อนนะะ ยูลิว่าเธอไม่ไ้ไปไหนไลหรอ” ยูริปลอบประโลม
“แ่ว่าทัุ้หนูแทยอน ุหนูุนยู ุหนูอ ่านหนทาเพราะ่วยันามหาอยู่หลายั่วโม” ปลายสายเสียเรือเหมือนำลัะร้อไห้
ยูริรู้สึบีบในหัวใเหลือเิน ำว่าหลายั่วโมอโอึนเปรียบเสมือนท่อนน้ำแ็เย็นเยือผุึ้นใน่อท้อ “เธออาอยาลับบ้านให่็ไ้” ยูริิหาทุวิถีทานถึที่สุ แ่ว่า...
“ิันโทรลับไปแล้ว ไม่สิ ิันให้นับรถลับไปูเพื่อวามแน่ใ ทุนภายในบ้าน่าอบเหมือนันว่าุหนูเธอยัไม่ไ้ลับมา” ฟัู็รู้ว่าอนนี้ใบหน้าโอึนีเผือเหมือนเสียที่สั่นเรืออยู่ะนี้
“ที่มหาวิทยาลัยล่ะะ”
“ุอาอินเธอไปรวมาหมแล้ว ุหนูอโอึนไม่ไ้อยู่ที่นั้น”
“โทรศัพท์มือถืออเธอล่ะะ ลอโทรูหรือยั”
“ุหนูไม่ไ้เอาอะไริัวไปเลย่ะ นอาุลำลอที่ิันเรียมไว้ใหุ้หนูใส่ลับ หลัออาโรพยาบาลแล้ว หายไป...”
แววัวลผุึ้นบนใบหน้ามเ้มที่ำลัึเรีย ยูริลืนน้ำลายลออึให่ ่อนวาสายไป เธอแน่ใว่าโอึนำลัร้อไห้เพราะมีเสียสะอื้นเบาๆ ัหวะนั้นู่ๆร่าสู็สะุ้เฮือ เย็นวูบวาบทั่วแผ่นหลั เมื่อมือบาอึยอนวาลบนไหล่ว้าอเธอ
“เิอะไรึ้นะ...ยูลมีเรื่อไม่สบายใหรือ” ราวับน้ำอุ่นโลมรร่าที่เย็นเยียบ ยูริรู้สึีึ้นมาเล็น้อยหลัไ้ยินำพูอึยอน
“เปล่า้ะไม่มีอะไรหรอ เราเที่ยวัน่อเถอะ ยูลำไ้ว่าึยอนอยาเล่นเรื่อเล่นอีั้หลายัวไม่ใ่เหรอ” ยูริรีบลบเลื่อน้วยรอยยิ้มไม่สนิทใ
ึยอนทาบฝ่ามือนุ่มลบนพ่วแ้มเ้มอีรั้ นัยน์าลมโ้อสบนัยน์ามริั “ยูลเนี้ย โหไม่เ่เลยรู้ไหม...เอาไว้วันหลั็ไ้”
ยูริและึยอน่ายิ้มให้ัน
วะวันสีแานที่หลบอยู่หลัม่านเมสีำทะมึนลับอบฟ้าในที่สุ ร่าที่หุ้มเหล็สอร้อยว่าแรม้าำลัห้อะบึไปามท้อถนนใล้พลบ่ำ ที่ถูประับประา้วยแสนีออนหลาสีสว่าไสวเป็นแนวยาว สายลมเย็นปะทะหมวลมล้ายะโหลเรียบแ็ที่ทำมาาไฟเบอร์ลาสสีเียวับัวรถที่สะท้อนเป็นมันวาววับยาม้อแสไฟ อาาศรอบัวเริ่มเย็นลแบบับพลัน ทว่ามันไม่เย็นเท่าหัวใยูริในอนนี้ ใบหน้าเรียวมเ้มใ้หมวึึนัยน์า็้อมึท้อถนนอย่าไม่ลละ
เธออยู่ที่ไหนันแน่นะเสสิ้า...
เวลาที่ทอนน้อยลทุะทำใเธอสั่นวิว มวลหนัอึ้ราวับมี้อนหินยัษ์ถ่วในท้อเธออบล ยูริไม่อาทนทำใแ็ไม่ให้เป็นห่วร่าบานนั้น ร้ามันหิสาวรู้สึอนาทรร้อนรุ่มหัวใราวับลูไฟลุโหมฮืออยู่ในอนั้น และเธอไม่อาสลัวามรู้สึที่ว่าไ้นนิ เลียวามรู้สึที่อ่อนแอแบบนี้เหลือเิน แม้เวลาะผ่านมาสัี่ปีเสสิ้าสำั่อเธอเสมอ แล้วผู้หินนั้นเล่าลับลืมเรื่ออเธอไปนหมสิ้น ยูริิน้อยใ
ะที่าวาาิสีำทมิฬวบบนถนนลา ฝนหลฤูพลันสาระหน่ำเทลราวฟ้ารั่ว ูมืมัวเหมือนหัวใที่ไร้ทาอออเธอในอนนี้
ฝนเทลมาเหมือนว่านบนฟ้าำลัโรธ้วยเพลิโทสะไม่มีทีท่าว่าะหยุล่ายๆ ถนนหนทาสลัวไป้วยสายธารม่านเม็ฝนท่ามลาแสไฟที่ไม่สามารถสู้แพธารน้ำที่ไหล่บ่าราวับน้ำ ึ่อยริบหรี่ลเหมือนแสอเทียนไ ทว่ายูริลับไม่ลวามเร็วอรถู่ใลแม้แ่น้อย เพราะวามร้อนร้นเป็นห่วร่าบาที่พุ่ึ้นา่อท้อไม่ยอมลราวาศอลให้เธอหยุิไ้เลย่าหาเล่า...
แสไฟวูบสว่า้าฝ่าม่านฝนพุ่เ้ามา
ยูริเบิาโพล!
ร่าสูหัรถหลบ ทว่ามันลับพุ่ไถลราบไปับพื้นถนนนน้ำที่นอพื้นเป็นฟอฟอแระเ็นล้ายัพลุ ัวรถถูลายาวามแรลื่นไถลเห็นรอยรูเป็นทามาหยุนิ่้าถนนลายาว ลุ่มวันสีาวาลอยปะทุึ้น ส่วนยูริถูแรเหวี่ยนหลุลอยาัวรถระเ็นลายาว นอนหายแผ่หลา หมวันน็อระแทพื้นแหลุไปนละทิศับเ้าอมัน อเหลว้นหนืสีแเหนอะผสมับน้ำฝนไหลลมาามหาิ้ววา นัยน์าม่อยๆปรือ
...เสสิ้า
นในที่สุ็ปิลพร้อมๆับวามหนาวสะท้านมาเยือน
อูยอนนั่อายหนาวยะเยือัวสั่นเทาราวับลูแมวเปียน้ำ เธอนั่ม่อมับวามิเหม่อลอยลาสายฝนโปรยที่เป็นเหมือนหมอหนาำลัเาะุมหัวใเธอให้หมอหม่น ผมสีน้ำาลอ่อนและเรือนาย่าุ่มโ้วยหยาน้ำที่หลั่รินลมาาฟาฟ้า ใบหน้าีเผือไร้เลือมอแล้วให้นึอาูรับใ พ่วแ้วาวราวระาษไ ริมฝีปาบาแห้ นัยน์าหวานที่เยสุใสสลรม
หิสาวำลัิอะไรอยู่หนอ...
ลาสายฝนที่ไม่มีทีท่าว่าะหยุ อเพียใรสันะโอบอหัวใและร่าายบอบ้ำนี้ ระิบฝาผ่านสายลมเย็นมาที่ันที ถ้าหาว่าเธอะรู้สึีแล้วยิ้มให้ันบ้า แ่ว่ารอยยิ้มนั้นที่เ็มไป้วยวามรู้สึห่าเหินำลัทำลายหัวใอันให้ย่อยยับมล วอนยูริเธอไ้ยินบ้าไหม วอนยูริเธอะรู้สึอะไร ร่าบาัเม้มริมฝีปาล่า นัยน์ารื้นเอ่อ
ร่าสูยืน้อนแผ่นหลับาพลาาเสื้อนอหนัลับบัสายฝนโปรยทั้ที่ัว็เปียโ สัหร์บาอย่านำเธอมาที่นี่ ไม่สิ ที่ที่เียวทีู่ยอนะแอบ่อนวามเียวายหวั่นหวาในใไ้ สนามเ็เล่น เธอพยุร่าลุแล้วเินท่ามลาสายฝนนมาพบหิสาว ท่ามลาสายฝนนี้ เธอ่อนำอบอะไรไว้อยู่หนอ ไม่ถึลับ้อบอแ่แ่แสวามรู้สึนั้นออมา ันะรับรู้ไ้เอ ฝนที่เทไม่หยุสุท้ายแล้วมันะล้าหัวใสับสนนหม ันำลัะโนบอวามรู้สึนี้ อูยอนเธอะรู้อะไรไหม...
เหมือนูยอนะรับรู้ารมาอใรบาน เพราะหยาน้ำฝนสาลมาเป็นสายไม่ยอมหยุ ทว่าเพาะที่ที่เธอนั่รนี้เท่านั้นที่สายน้ำเย็นหยุเทล
ใบหน้าีาวราวระาษไไร้สีอเลือปรายาึ้นมอ ูยอนสบเ้าับนัยน์ามไหวระริที่ทอมอเธออยู่่อน วาและใบหน้ามนั้นเหมือนว่าัพ้อระนเือโรธ เป็นห่วปนเปัน หัวใเธอพาลอ่อนยวบละเียวัน็นึันนนี้ เธอลั้นน้ำาที่เอ่อึ้นมาาเบื้อลึที่สุอหัวใไม่ให้ไหล
สายฝน่อยๆเบาบาลในที่สุ
ร่าบาลุพรว เธอเม้มริมฝีปาล่าะ้อใบหน้ามอยู่นาน วาลมโเ็มไป้วยวามเ็บปว ยูริสะท้านเยือเ้าหัวใ รู้สึเ็บปวไปพร้อมัน “ามมาทำไม” ำถามที่่าเสียแทเหมือนเหล็ร้อนทิ่ม ใบหน้าูยอนแสนเย็นาเหลือเิน
ยูริลเสื้อนอล่อนะระาหิสาวเ้าหาัวเ็มแร “เมื่อไระเลิทำให้นอื่นเาเือร้อน” เธอแผเสียใส่อย่าร้ายาอลับร่าบา
“ปล่อยันนะวอนยูริ! ”
“นอย่าุนี้มัน...”
“นอย่าันมันอะไร อโทษเถอะันมันะไปเหมือนฮันึยอนผู้อ่อนหวานอเธอไ้ยัไ” ทั้ที่พูแบบนั้นออไปแ่หัวใเธอลับรู้สึปวแปลบ
“รู้แบบนั้นแล้วยัะทำัวเออี”
“วอนยูริ! ะมาไปแล้วนะ”
“มันไม่มาไปว่าทีุ่ทำให้เป็นห่วหรอ”
ประายาูยอนวูบึ้น่อนะับลและร้าวแ็ ันไม่้อารหรอนะวามเห็นใ “เลิยุ่ับันเสียที! นอย่าเธอมันะไปเ้าใอะไร”
“ใ่ิเพราะนอย่าันมันไม่เหมือนยูอาอินนี่” ร่าสูว่า
“อาอินมาเี่ยวอะไร้วยมิทราบ”
ยูริลืนน้ำลายลอ ไม่เ้าใัวเอเหมือนันว่าทำไมถึ้อพูแบบนั้นออไป “็...”
“หึ...” ูยอนแ่นเสียพลาระุยิ้ม “ันะอบให้ เพราะนอย่าเธอับเามัน่าันราวฟ้าับเหวอย่าไรล่ะ”
ฝ่ามือเรียวแร่ผละาท่อนแนร่าบาทันที ยูริระพริบาไล่วามโรธที่พุ่พรวึ้น
“ันผิเอ ไม่สิ ันมันโ่เอที่มายุ่ับนที่อยู่ปลายฟ้าอย่าเธอ ันสสารเ็นนั้นทีุ่เอาแ่เฝ้าฝันเฟื้อถึเหลือเิน ผู้หิที่เอาแ่ัวเอเป็นให่นไม่เหลียวมอวามรู้สึนอื่น ไร้่าสิ้นี...”
เพี๊ยะ!
ฝ่ามือูยอนฟาเ้าใบหน้ามนสะบั ้วยนัยน์าที่สั่นระริและมือที่สั่นเทา ใบหน้าหิสาวแเพราะวามโรธ
“ะ่าว่าอะไรัน็เิ แ่เธอไม่มีสิทธิ์พูถึเ็นั้น” เธอแผเสียไม่ยอมลลา แ่เี๋ยว่อนนะยูริรู้เรื่อเ็นนั้นไ้อย่าไร เธอเ็บวามลาแลสสัยในใ ไม่ทันะเอยปาถาม ร่าสูที่ยืนทำท่าวนเล้มฮวบเ่าทรุูบนพื้น ูยอนยืนแ็ทื่อราวับม่านฝนสีน้ำเินสัสาใส่นแน่นร้าวไปทั้อ
ยูริฝืนนั่ทั้ที่ร่าายเ็บหนันื่นยื่นไม่ไหว
“ยูริ…” ูยอนทิ้ัวล้าันับร่าสูพลาประอเรือนายที่หนัอึ้ เธอเพิ่สัเเห็นเสื้อนอที่เปรอะเลอะไป้วยราบเปื้อนอเลือ มีรอยาวิ่นรายเสื้อ ใบหน้ามเ้มอหิสาวีาวไร้สีเลือ เรียวปาล้ำสั่นระริ อเหลวหนืุ่นลัไหลาหาิ้ววาลมาามพ่วแ้ม
ร่าสูที่ำลัะหมแรอายเธอแน่น
ูยอนเบิาโ แวบแรเธอรู้สึอุ่นวาบราวับวอาทิย์ำลัโอบอ้วยวามอ่อนโยน วูบหนึ่เธอนึถึรอยยิ้มที่เหมือนฤูใบไม้ผลิท่ามลาแสแที่อ้อยอิ่อเ็นนั้น น้ำาเธอหยไหลไม่รู้ัว เธอออบยูริอย่าไม่ิรัเียรััเป็นรั้แร
“ล...เลิวิ่หนีวามริเสียที” เรียวปามสีียับพูแผ่วเบาล้ายำลัระิบบอผ่านสายฝนโปรย นัยน์ารื้นเอ่อน้ำใสบนอบาร้อนผ่าว ะพิศีรษะแนบเนินออิ่มอูยอน
ร่าบาหลับาไล่หยาอำพันวารีไหล เพราะทำนบหัวใเธอพัทลายลแล้ว...
สายลมบาเบาพัเอาสายฝนมาั่อไม้ผลิร่วหล่น ย้อนลับไปสูุ่เริ่ม้นในวัยเยาว์อีรั้ แล้วปล่อยเวลาให้เลื่อนผ่านไปอย่า้าๆ มอหมอลอยเป็นไอมอใบไม้ถูพัพา ถมทับบนวามอ่อนโยนเปียุ่ม ใบหน้าที่เ็มไป้วยรอยยิ้มท่ามลาแสแอฤูใบไม้ผลิในวามทรำ ่าสวยเหลือเิน เรา่ายัเ็ ไม่มีระทั่รูปถ่ายใบเ่า ในฤูหนาวปีนั้นหิมะหนันเป็นสีาวโพลน เราวิ่เล่น้วยัน ฤูาลถัมาเรา่าพราาโยไม่รู้ะเอันอีไหม ันนั่รหน้าระมอรอบหน้า่ายามเ้า เหลือเสื้อโ้ทสีรีมแวนหลา้าที่นอนให่ไวู้่าหน้า ทว่าันลับหลลืมวันเวลา นานแ่ไหนแล้ว...ที่ันลืมเธอ หยาน้ำาที่ถูาลเวลาพัระเหยไป ันยืนเ่อลาฤูใบไม้ผลิอีรั้ เรา่าโเ็มวัย ันยิ้มับัวเออยู่หน้าระ ันิว่าเธอะสวยเหมือนัน ันำไ้ว่าเราับมือสัา ะไม่าันไป แ่เพราะันลัวเินว่าะื่นาภาพฝันบนหมอนที่เลอะราบน้ำา ที่แท้เวลาผ่านไปนานเท่าไร หัวใัน็ไม่เยลืมฝันแรที่เธอมอบให้ ะรอนว่าฤูใบไม้ผลิร่วลมา นว่าะถึฤูหนาวปีหน้า โปรอย่าลืมัน และอให้เป็นเหมือนั่เ่นวะวันึ่โอบอฟ้ารามไว้ เมื่ออไม้บานและลมหนาวพัมาเราะำันไ้อีรั้หนึ่
หิสาวเหม่อมอใบหน้าไร้เลืออยูริที่นอนหนาวบนเียอุ่น ูยอนนึลับไปในอนนั้น เธอร้อไห้นไม่มีน้ำาให้ไหลยูริ็ไม่รู้สึัวสันิ เธอัสินใโทรหาอวูอ้วยมือถือหน้าอแร้าวในระเป๋าเสื้ออร่าสูเธอและยูริรออยู่ราวสิบห้านาที แ่สำหรับเธอมัน่ายาวนานเหลือเิน หลัวูอมาถึเธอโผเ้าอเาราวับมอเห็นแสสว่าไ้อีรั้
“ไม่เป็นไรแล้วนะนเ่อพ่อ” ำปลอบประโลมอผู้เป็นพ่อพัำแพหัวใที่เย็นาอเธอ พาลให้น้ำาเธอไหลลมาอาบสอแ้มาว ไม่มีำพูใๆระหว่าเธอับวูออี
เธอถอนหายใมอใบหน้าุ่มเหื่ออยูริ หิสาวนอนหลับไปเพราะพิษไ้และยาล้ายล้ามเนื้อ หมอบอับเธอเ่นนั้น
“หนูยูริเธอเิอุบัิเหุ ห่าสนามเ็เล่นประมาห้าร้อยเมร นอพ่อเห็นรถเธอลื่นไถลพัยับอยู่บนอบถนน” วูอเล่าให้เธอฟัหลัเธอยืนรานเสียแ็ไม่ยอมส่ัวยูริไปโรพยาบาล
ทำไมันนะ ูยอนนึหาเหุผลที่้านผู้เป็นพ่อเ่นนั้น แ่เธอลับเสนอให้หมอมาูอาารยูริที่บ้านให่แทน เ็นั้นไม่อบลิ่นอโรพยาบาล่อให้เอา้ามาุหรือเสือมาไล่เ้าัว็ไม่ยอมเ็า ื้อเสียนทำให้เป็นห่วอยู่เรื่อย อยู่ๆำพูพวนี้็ผุึ้นในหัวเธอพร้อมใบหน้าใรบานในวามทรำอันเลือนลา เธอพัเรื่อนนนั้นไว้่อนเพราะเป็นัวลับสีหน้าไม่่อยสู้ีอร่าสูมาว่า ยิ่พิศมอวหน้าเรียวมอยูริใบหน้าเธอ็ยิ่เป็นสีแ
ร่าายอเธอที่อับัน บอทีสิว่ามันสำัว่าใร....
ร่าบานึโรธและอายในราวเียวัน
To be continued…
ความคิดเห็น