คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การพบกันที่อันตร๊ายอันตราย (เปิดฉาก)
ตู๊ด~ตู๊ด~
( ฮัลโหล~ )
"ทำไรอยู่จ๊ะที่รัก"
( ฝึกกังฟูอยู่แล้วเนี่ยก็แอบเฮียริวมาคุยโทรศัพท์ด้วยแล้วมีอะไรรึเปล่าถึงโทรมาละที่
รักพรุ่งนี้ก็เจอกันแล้วนี่.. )
"ใช่ ก็เรื่องพรุ่งนี้ไง"
(แล้วอะไรล่ะ)
"พรุ่งนี้ตอนเช้าจะให้ไปรับหรือเปล่าล่ะที่รักจะได้ส่งรถที่บ้านไปรับ"
(ไม่ต้องหรอกที่รัก เดี๋ยวไปเองนะริน)
"โอเคงั้น..รินก็ตามใจเซนนะแต่ระวังตัวด้วยล่ะกันนะ"
(จ๊ะแล้วจะระวังตัวนะแล้วก็ช่วยไปรับลูกเมย์ด้วยนะครับ)
"จ้า..เดี๋ยวรินสุดที่รักไปรับลูกให้นะไม่ต้องห่วง"
(จ้างั้นช่วยดูพวกเพื่อนๆๆด้วยนะ)
"ได้..เดี๋ยวรินดูให้พวกยัย นุกนิก มีน นัท ให้ไปโรงเรียนเองจ๊ะ"
(ขอบใจจ๊ะคิดถึงนะ..งั้นก็บ๊ายบายนะจ๊ะ)
"คิดถึงเหมือนกันบ๊ายบายคค่า...."
สวัสดีคะคุณผู้อ่านตอนนี้ฉันเซนนะจะรับหน้าที่เล่าเรื่องนะคะ ที่ฉันและรินต้องมา
เรียกที่รักกันไม่ใช่ว่าพวกฉันชอบผู้หญิงหรอกนะคะแต่ตอนนี้เราเล่นพ่อแม่ลูกกันอยู่
คะนี่ก็เล่นมา2เดือนแล้วคะต้นเหตุก็มาจากเพื่อนฉันยัยเมย์ ที่เป็นคนติดพ่อแม่
คะแต่พ่อแม่ของเมย์อยู่ที่ประเทศอังกฤษเพราะบ้านของยัยนี่เป็นสำนักพิมพ์ที่มี
สาขาใหญ่อยู่ที่ประเทศอังกฤษนะคะพ่อแม่ของเมย์ก็มาเยี่ยมเมย์ทุกเดือน แต่
เวลาพ่อแม่กลับไปประเทศอังกฤษเมย์ก็จะมานั่งร้องไห้ที่สนามเด็กเล่นทุกวันและก็มี
อยู่วันนึงฉันกับยัยรินเราไปซื้อของที่ห้างสรรพสินค้ากันและขากลับเราก็เจอยัยเมย์
นั่งร้องไห้อยู่ที่สนามเด็กเล่นนะคะเราก็เลยไปดูยัยเมย์และได้ฟังเรื่องทั้งหมดนะคะ
ฉันกับรินเลยตกลงเล่นเป็นพ่อแม่ลูกกันคะตอนนี้เมย์ก็ติดพ่อแม่น้อยลงแล้วแต่ก็ยัง
ไม่ยอมเลิกเล่นนะคะเราก็เลยเล่นกันมาถึงทุกวันนี้ฉันคิดว่าถ้ายัยเมย์มีแฟนคงติด
แฟนแล้วพวกเราก็จะได้เลิกเล่นพ่อแม่ลูกกันคะแต่ถ้าแฟนยัยเมย์ทำมันร้องไห้แฟน
มันต้องตายแน่นอนคะ..
"นี่มาอยู่ที่นี้เองหรอยัยเปี๊ยก"เฮียโค
"มาแป๊บเดียวเองเฮียแค่มาคุยโทรศัพท์กับที่รักเอง"
"ใครที่รักแกยัยเปี๊ยกหรือแกมีแฟนแล้วไม่บอกเฮีย"เฮียริว
"กำ...พวกเฮียจำที่รักเค้าไม่ได้หรอเนี่ย เซ็งจังเลย.."
"แล้วที่รักที่แกว่าเนี่ยใครกันล่ะ"เฮียริว
"ก็ยัยรินเพื่อนเค้าไงจำไม่ได้หรอ"
"นี่อย่าบอกนะว่าพวกแกยังไม่เลิกเล่นพ่อแม่ลูกกันอีกอ่ะ"เฮียโค
"อืม..ก็ทำนองนั้นแหละแล้วนี้ยัยเมย์ก็ติดพ่อแม่น้อยลงแล้วด้วยนะ"
"งั้นก็แล้วไปแต่ถ้าแกมีแฟนแล้วไม่บอกพวกเฮียนะ...เฮียจะส่งแกไปอยู่ประเทศจีนกับ
เตี่ย"เฮียริว
"อย่าส่งเค้าไปนะที่นั้นฝึกหนักจะตายแถมคุณปู่ก็ดุด้วยอะเฮียอย่าส่งไปนะๆๆ"
"ถ้าแกไม่ดื้อพวกเฮียก็ไม่ส่งแกไปหรอกใช่มั้ยริว"
"อืมใช่แต่ถ้าพวกแกไม่รีบมาซ้อมมีส่งไปสองแน่"เฮียริว
"ไปแล้วเฮีย...ไปแล้ว..."
ตอนนี้ฉันอยู่กับพวกเฮียที่ประเทศไทยส่วนพ่อแม่ของพวกเราอยู่ที่ประเทศจีนคะ
พวกท่านต้องไปดูแลสำนักกังฟูที่ประเทศจีนคะส่วนที่ประเทศไทยเตี่ยให้พวกเฮีย
คอยดูแลอยู่หลังจากนั้นเราก็ซ้อมกันถึงทุ่มนึง
"เฮียเค้าขอตัวไปอาบน้ำนอนก่อนนะ"
"อืมตามใจว่าแต่ทำไมอาบน้ำนอนเร็วจังวันนี้อ่ะ"เฮียริว
"ก็พรุ่งนี้เปิดเทอมวันแรกอ่ะเฮีย"
"อืมว่าแต่ต้องให้พวกเฮียไปส่งมั้ยยัยเปี๊ยก"เฮียโค
"ไม่ต้องอะเฮียเค้าอยากไปเองอะเฮีย"
"แล้วจะไปยังไงอะ"เฮียริว
"ก็สเก็ตบอร์ดที่เตี่ยส่งมาให้ไงเค้าไปฝึกมาแล้ว"
"งั้นก็ตามใจแต่ระวังตัวด้วยล่ะ"เฮียริว
"อืมเค้าจะระวังตัวไม่ต้องห่วงงั้นเค้าไปนอนนะเฮีย"
"อืมฝันดีนะยัยเปี๊ยกพวกเฮียรักแกนะ"เฮียโค
"ฝันดีเช่นกันนะพวกเฮียเค้าก็รักพวกเฮียเหมือนกันนะ"
แต่ทำไมมีแต่คนบอกให้ระวังตัวนะเหมือนมีลางไม่ดีเลยเซ็งอะหลังจากนั้นฉันก็มา
อาบน้ำอาบเสร็จฉันก็มาเก็บของที่ต้องใช้ในวันพรุ่งนี้แล้วก็ไม่ลืมที่จะตั้งนาฬิกาปลุก
ไว้แล้วฉันก็นอนหลับด้วยความรวดเร็วเพราะเหนื่อยมากวันนี้
~ ตื่นได้แล้ว ~ ตื่นได้แล้ว ~ สายแล้วน้า~
เป็นไงคะเสียงนาฬิกาปลุกของฉันคะจ๊าบใช่มั้ยฉันรีบตื่นแล้วไปอาบน้ำแต่งตัวแล้ว
ไปกินข้าวข้างล่าง
"เฮียโควันนี้มีไรกินอะ"
"มีแพนเค้กอะกินเปล่า"
"กินดิเอามาเลยหิวจะตายอยู่แล้วอะ"
"อร่อยจังเลยเฮียโคเฮียทำอาหารอร่อยที่สุดเลยอะ"
"ชมเฮียโคแต่เช้าเลยนะยัยเปี๊ยก"เฮียริว
"เฮียอย่าน้อยใจเลยเฮียหล่อที่สุดอยู่แล้วน่า..
"มันแน่อยู่แล้วล่ะทำไงได้คนมันหล่ออ่ะรีบกินเหอะยัยเปี๊ยกเดี๋ยวสายนะ"
"ค่ะเฮีย"ฉันใช้เวลากินอาหารเช้า10นาทีก่อนจะไปโรงเรียน
"เฮียเค้าไปแล้วนะเฮีย"
"อืมบ๊ายบายจ๊ะ"
"บ๊ายบายค่ะเฮีย"
"เจอกันเย็นนี้นะเฮียไปล่ะ"
ฉันออกจากบ้านมาพร้อมสเก็ตบอร์ดที่เตี่ยส่งมาให้ตอนเช้าอากาศดีจังเลยนะเนี่ยฉัน
สเก็ตมาใกล้จะถึงโรงเรียนแล้วแต่แล้วก็
~ โครม ~ โครม ~
มีรถมาจากไหนไม่รู้ขับมาตัดหน้าสเก็ตบอร์ดฉันแล้วฉันก็ชนเข้ากับต้นไม้ข้างทางอะ
เนี่ยใช่มั้ยลางสังหรณ์ของฉัน TToTT
"โอ๊ยเจ็บหัวจังเลยอะ"มีผู้ชายสามคนเดินลงมาจากรถคันที่ขับรถมาตัดหน้า
สเก็ตบอร์ดฉัน
"ขอโทษนะครับคุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ"ไอ้ผู้ชายที่ดูมีมารยาทที่สุดในสามคนนั้น
พูดขึ้นดูเหมือนพวกมันจะไม่มีตานะถึงไม่เห็นว่าฉันเจ็บนะ
"พวกนายไม่มีตาหรือไงถึงไม่เห็นว่าฉันเจ็บที่หัวอ่ะ ไอ้พวกโง่"
"แล้วเธอเป็นใครกล้าดียังไงมาด่าฉันฮ่ะ!ยัยเปี๊ยก"ผู้ชายอีกคนมันด่าฉันคะท่านผู้อ่าน
มันผู้นี้สมควรตายคะ(เธอมันบ้าไปด่าพวกเค้าก่อน)
"แล้วนายเป็นใครกล้าดียังไงมีเรียกฉันยัยเปี๊ยกอ่ะนายมีสิทธิ์อะไร"
"พอเลยทั้งสองคนหยุดได้แล้ว"ผู้ชายอีกคนที่เงียบมานานพูดขึ้นมาเพื่อห้ามทัพ
ระหว่างชั้นกับนายนั้น
"นายเป็นใครอะ"
"ผมต้องขอโทษด้วยที่ผมไม่แนะนำตัวก่อนผมชื่อพอล นายนั้นชื่อเด คนที่ว่าคุณ
เมื่อกี้ชื่อชินผมต้องขอโทษแทนเพื่อนของผมด้วยนะครับที่ทำให้คุณต้องเป็นแบบนี้"
แล้วนายคนที่บอกว่าตัวเองชื่อพอลก็ก้มหัวขอโทษ
"ไม่เป็นไรหรอกเรื่องแค่นี้ถือว่าฝาดเคราะห์ไปแล้วยังมีเสียงหมาเห่าอีกไม่เป็นไรแค่
นี้ชิวๆ"
"นี่เธอโทษว่าเป็นความผิดฉันหรอยัยเปี๊ยก"
"หรือว่าไม่จริงอ่ะนายชินจัง"
"ว่าแต่เธอชื่ออะไรยัยเปี๊ยก"
"ฉันชื่อเซนนะจำไว้ด้วยนายชินจัง"
"แล้วฉันจะจำไว้ไม่ให้ลืมเลยล่ะยัยเปี๊ยก"
"ฉันก็จะจำชื่อนายไว้เหมือนกันนายชินจัง"
"งั้นพวกเราไปโรงเรียนกันได้แล้วอีก15นาทีก็จะเข้าแถวแล้วนะครับ"
"งั้นก็ไปสินายเดเอากระเป๋ากับสเก็ตบอร์ดของยัยเปี๊ยกไปด้วยล่ะ"
"ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวฉันโทรให้เพื่อนฉันมารับเองก็ได้"
"ไม่เธอต้องไปกับฉันสิฉันต้องรับผิดชอบที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ยัยเปี๊ยก"
"ก็ได้ยัยพวกนั้นจะได้ไม่เป็นห่วงฉัน"
"ไปสิเร็วนายชินจัง"
"ทีนี้มาเร่งฉันนะยัยเปี๊ยก"แล้วฉันก็เดินขึ้นรถของนายนั้น
"นี่พวกนายยืนเฉยอยู่ทำไมไม่รีบหยิบของยัยนั้นแล้วมาขึ้นรถเร็วๆๆด้วยเดี๋ยวไป
โรงเรียนสายไม่รู้นะ"
"เออไป..เดี๋ยวนี้ละนายชิน"
"นี่ว่าแต่นายเดฉันว่านายชินอาจจะชอบยัยเปี๊ยกอะไรของมันแน่เลยว่ะหรือนายคิด
ว่าไงนายเด"
"อืมฉันก็คิดเหมือนแกคนที่ไม่เคยให้ใครเรียกชื่ออื่นนอกจากชื่อชินของมันแต่มันกับ
ให้ยัยนั้นเรียก"
"ใช่เห็นด้วยแล้วค่อยไปปรึกษาพวกเราอีก 3 คนล่ะกัน"
"อืม.."
"ไปขึ้นรถกันเดี๋ยวไปสายนายเด"
"โอเค.."
แล้วฉันก็ขึ้นรถมากับนายชินและเพื่อนอีก 2 คน จนไปถึงโรงเรียนได้ตอน7.50นอีก10
นาทีก่อนเข้าแถว
---------------------------
จบแล้วตอนที่ 1 คะ
ขอให้เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
ความคิดเห็น