คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คนอย่างรินลดา จงมีตังค์เนี่ยนะ จะตกอับฝันไปเถอะ!!!
มือหนึ่งจับกระเป๋าพาดบ่าท่าประจำ ขาเรียวยาวที่เดินอย่างมาดมั่น ผมสลวยที่ยาวเกือบถึงหลัง และท่าเดินที่ไม่เกรงกลัวใคร นี้ละคือ รินลดา จงมีตังค์ ชีวิตสาววัย16 ของชั้นมีความสุขสุดๆไหนจะตอนนี้ที่ดูเหมือนพ่อทำงานได้เงินเดือนดีขึ้น และเพื่อนๆที่น่ารักของชั้นทุกๆคน ชีวิตของชั้นทำไมมันน่าอิจฉาซะขนาดนี้ละเนี่ย โฮะๆๆๆๆ
และขนาดนั้นเอง
“แม่หนูคนนั้นละ มานี้ซิ”
“หือ”ชั้นหันไปมองซุ้มที่ดูเหมือนซุ้มหมอดู แล้วมันมาอยู่แถวบ้านชั้นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย - -*
“เทอนั่นละ”
ชั้นชี้มาที่หน้าตัวเอง ก่อนจะมองไปที่ซุ้มนั้น ด้วยสายตาแบบเอ่อ หลอกเอาตังค์ตูเปล่าฟร่ะ
“มานี้ๆชั้นจะถือว่าช่วยเทอนะ ไม่คิดตังค์”
มีงี้ด้วยเหรอไม่คิดตังค์
ชั้นเดินเข้าไปในซุ้มเล็กๆผู้หญิงที่มีผ้าปิดใบหน้าและมีผ้าคลุมยาวจากศีรษะจรดถึงเท้า
“เชื่อได้ไม๊เนี่ย”ชั้นบ่นเล็กน้อย แต่เอ่อยังไงก็ไม่มีอะไรเสียหายเพราะตอนนี้ชั้นมั่นใจว่าดวงชั้นดีสุดๆ
โฮะๆๆ ^ O ^
“ยื่นมือมาซิ”
ชั้นยื่นแบบสังกะตาย
“โอ้ใช่แล้วเหมือนที่คาดไม่มีผิดดาวมฤตยู 12 ดวงโคจรมาครบวาระเดียวกัน”
เหอะงั้นก็ดีละสิ
“เทออายุเท่าไหร่”
“ 16 ”
“โอ้แม่หนุน้อยดาวมฤตยู โคจรมาเทอจะพบกับจุดเปลี่ยนผันของชีวิตเทอ วิบัติ เป็นจุดเปลี่ยนแปลงอย่างยิ่งใหญ่เป็นความมหาซวยที่ไม่อาจพบได้อีก”
“เห้ย”ชั้นชักมือกลับ
“มั่วแล้วมั้งน้าตอนนี้ดวงหนูดีสุดๆหน้าอย่าดูมั่วซิมิน่าไม่มีใครเข้ามาในร้านเลย”
“เทอไม่เชื่อเดี๋ยวก็ดูเถอะ แต่การเปลี่ยนแปลงครั้งนี้จะทำให้เทอพบอะไรบางอย่าง”
“โอ้ยอะไรเนี่ยไม่ดงไม่ดูแล้วเฟ้ย = + คนยิ่งอารมณ์ดีๆอยู่ถ้าว่างมากก็นั่งดูดวงตัวเองซิฟร่ะ”
“ถ้าจะซวยก็เพราะมาเข้าไอ้ซุ้มบ้าเนี่ยละ ชิ”
ชั้นหันกลับไปมองไอ้ซุ้มบ้าเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะสะบัดสะโพกอันงดงามจากไป
“กลับมาแล้วค่ะ”
“กลับมาแล้วเหรอลูกมานั่งทานข้าวสิเสร็จพอดีเลย”
ชั้นยิ้มกับแม่
“ไม่เห็นจะมีอะไรซวยเลยชิ”ชั้นมีแม่ที่เพียบพร้อม เงินก็มี หน้าตาก็สวยสุดในปฐพี5555+
“บ่นอะไรอ่ะ ยัยรินขี้เหร่”
“เดี๋ยวเหอะเตี้ยพูดมากเดี๋ยวโดน”
ชั้นทำท่าเขกมะเหงกใส่น้องชายสุดแสบของชั้น
“แงเขาจะฟ้องแม่”
“เชิญ”
เล่นกับใครไม่เล่นสม วะฮ่ะฮ่ะ
“ขณะนี้คุณพาร์คและลูกชายกำลังเดินออกมาครับ”
ใครเปิดทีวีค้างไว้ฟร่ะเนี่ย เปิดไว้ไม่มีคนดูช่างช่วยชาติประหยัดตังค์
แต่ไม่เป็นไรคนมีตังค์ทำอะไรก็ไม่ผิด หุหุ ^ U ^
“ท่านครับแผนการสำหรับบริษัทปล่อยเงินกู้อันดับ1ของประเทศท่านเป็นอย่างไรต่อไปครับ”
“ยังไม่มีคำตอบครับ”ชายที่ดูภูมิฐานท่าทางเป็นฝรั่งกล่าวขึ้นข้างๆของเขามีลูกชายที่ดูยังวัยรุ่น
“ตอนนี้ผมให้ลูกชายผมช่วยดูแลกิจการด้วยเท่าที่ทำได้นะครับ ขอบคุณครับ”
แล้วพวกบอร์ดี้การ์ดมากมายก็มาปิดล้อม
กล้องจับไปที่ลูกชายที่รู้สึกว่าจะชื่ออะไรคินๆสักอย่างหนึ่ง
“หน้าตาก็ดีนิ อยู่บริษัททวงหนี้งั้นเหรอ”
ชั้นพูดขึ้นกับตัวเอง
“ใช่ บริษัทอันดับหนึ่งเลยนะนั้นหน่ะ”แม่หันมาพูดกับชั้นแล้ววางอาหารอันโอชะให้
ผู้หญิงคนไหนได้เป็นแฟนคงโชคดี
“อ้าวพ่อทำไมวันนี้กลับมาเร็วจังเลยละค่ะ”
พ่อชั้นเดินลงมาแต่หน้าตาดูแปลกๆชอบกล
“จ้ะ พ่อรีบกลับมา”
“มาทานข้าวกันสิค่ะวันนี้แม่ทำของไว้เต็มเลย”
“ทานเยอะๆนะลูก บางทีมันอาจจะเป็นมือสุดท้าย”
“ห๊ะ อะไรนะค่ะพ่อ”
ชั้นติดใจกับคำพูดพ่อแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
วันรุ่งขึ้น
“เสียงใครดังแต่เช้าเลยฟร่ะ แม่ค่ะ.. O o”
เห้ยพวกนี้ใครฟร่ะเข้ามาบ้านชั้นได้ยังไง
“นี้พวกนายเป็นใครออกไปจากบ้านชั้นเดียวนี้นะเฟ้ย”
ชั้นมองไปที่พวกใส่สูทสีดำกับแว่นตาไมพวกนี้หน้ามันคุ้นๆเหมือนเห็นที่ไหนสักที
“ลงมาแล้วเหรอรินมานี้ซิ”
“พ่อกล่าวสีหน้าเรียบๆ”
ชั้นหันไปหาพ่อ แม่แล้วก็ยัยน้องชายตัวแสบ นี้ตื่นไม่มีเรียก- -* แล้วเหมือนคุยอะไรเคร่งเครียดกันอยู่เมื่อเดินไปใกล้ๆชั้นจึงเห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ใส่สูทดำใส่แว่นดำนั่งอยู่หน้าพ่อ
หน้าคุ้นๆ หมอนั้นมองชั้นตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสภาพหัวกระเซอะกระเซิง เสื้อแขนกุด กับกางเกงขาสั้น
คนมันพึ่งตื่นนี้ฟร่ะ แม่นะแม่ไม่มีปลุกก่อน- * -
“รินนี้คุณพาคิน”
“หวะดี”ชั้นยกมือขึ้นทักทายเหมือนเวลาทักเพื่อนก่อนที่พ่อจะกระทุงที่เอวอย่างแรก
โอ๊ย ก็หมอนั่นรุ่นราวคราวเดียวกับชั้นชัดๆรึจะฟังไทยไม่รู้เรื่อง
ชั้นมองหน้าคนตรงหน้าที่ใส่แว่นดำ ผมสีดำที่ตั้งขึ้นยังกะพ่อค้ามาเฟียข้างๆเขามีบอร์ดี้การ์ดที่เป็นฝรั่งอยู่คนหนึ่ง
“ เอ่อ ฮัลโหล ไนซ์ ทู มีต ยู ทู่” เวงภาษาอังกริดชั้นยิ่งเก่งๆด้วยสิชั้นเห็นเหมือนบอร์ดี้การ์ดคนที่ยืนข้างๆหมอนั่นแอบยิ้มที่มุมปาก
“ยายริน”พ่อชั้นหันมาพูดกับชั้นด้วยสีหน้าซีดยิ่งกว่าเดิม
เอาแล้วตกลงตานี้เป็นคนชาติไหนฟร่ะ ไทยก็ไม่ได้อังกฤษก็ไม่รู้รึต้องทำภาษามือ- -
และก่อนที่ชั้นจะเผลอปล่อยไก่ทำภาษามือตานั่นก็ถอดแว่นออกเผยเห็นดวงตาสีเทาเข้ม
“เทอคือรินสินะ”
“หือ”
ชั้นตอบแบบห้วนๆ
เอะยิ่งมองยิ่งคุ้นในระหว่างที่ชั้นใช้สมองอันน้อยนิดปกติที่แทบไม่ค่อยใช่งานติตรองอยู่นั่น
- - เหมือนนายนั่นคงจะอ่านใจชั้นออก
“เทอคงไม่รู้สินะ ว่าชั้นเป็นใครและคุยอะไรกับพ่อเทออยู่ ชั้นเป็นเจ้าของกิจการบริษัททวงหนี้”
“O o” นายนี้มันที่ในทีวีนี้หว่า
“อ้อ อืม บริษัททวงนี้เอะ” ชั้นหันขวับไปที่พ่อ บริษัททวงหนี้หมายความว่า
“พ่อค่ะ”
“คือรินพ่อขอโทษนะบริษัทพ่อกิจการไม่ดีพ่อเลยไปกู้ยืมเลินมา”
“แล้ว”
“แต่มันก็ไปไม่รอดพ่อพยายามทำทุกวีธีทาง”
“ไม่เป็นไรค่ะพ่อ”ชั้นว่าพลางกอดพ่อมันชั้นเป็นภาพที่ซาบซึ้งจริงๆT o Tโฮๆๆความจริงวันพ่อปีนี้ชั้นน่าจะได้ลูกดีเด่นนะ
“ขอบจัยมากนะลูกที่เข้าจัยพ่อ”
“ไม่เป็นไรค่ะ แต่ว่าไอ้เงินที่พ่อติดนี้เท่าไหร่เหรอค่ะ”
“นั่นไม่ใช่ปัญหาหรอกลูก แค่ 10 ล้าน”
“ค่ะพ่อ Oo หา เห้ย 10 ล้าน”
ชั้นผลักตัวพ่ออกในทันทีทันใด
“พ่อค่ะ 10 ล้านรึ 10บาทค่ะ”
“10ล้านลูกY ^ Y 10 บาทยืมมาทำไม- -”
“10ล้านเนี้ยะนะที่พ่อบอกไม่ใช่ปัญหาพ่อยืมยังไงตั้ง10ล้านปิดบริษัทไปเลยไม่ดีเหรอพ่ออออออออออ”
ให้ตายเถอะชั้นยิ่งกว่ากอตซิลล่าอีกตอนนี้
“อภัยให้พ่อด้วยรินลูกรัก ซิก ซิก T T”
มิน่าละอาหารมือสุดท้ายของช้านนนนนนนนนนนนนนนนน ม่ายยยยยยยยย T o T
ชั้นหันไปมองหน้านkยพาคินที่รู้สึกเป็นศัตรูขึ้นมาในบัดดล
“แล้วนายจะทำยังไงกะพวกเราต่อไป”
ตาคินยิ้มที่มุมปาก
“ก็บ้านหลังนี้แล้วก็พ่อเทออาจต้องไปทำงานใช้หนี้ชั้น”
“พ่อ” ชั้นหันไปมองหน้าพ่อ
“ไม่เป็นไรรินพ่อจะรับผิดชอบเอง”
และด้วยแรงรักพ่ออันพลุ่งกระชูดในสายเลือดชั้น ถ้าชั้นไปใช้หนี้กับหมอนั่น ชั้นหันไปมองหน้าหมอนั้นไม่แน่น่ะอาจจะเหมือนในหนังที่นางเอกไปใช้หนี้และสุดท้ายก็ได้เป็นสะใภ้เศรษฐี วะฮ่าฮ่า เราต้องพลิกวิกฤตเป็นโอกาสด้วยใบหน้าอันสวยงดงามดั่งสวรรค์สร้างของชั้นมันก็คงไม่แน่ หุหุ
(พ่อ => เอ่อ รินลูก ตอนนี้ต้องเสียใจสิ ทำไมทำหน้ามีความสุข - -
(น้องชาย=>ยัยรินขี้เหร่ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ฮือๆๆ
(คิน => - -*ยัยยนี้ท่าจะบ้ารู้ว่าติดหนี้ชั้นแล้วทำท่ายังกะถูกหวย
“โอเคค่ะพ่อหนูตัดสินใจเล้ว”ชั้นพูดขึ้นทำลายความเงียบและทำหน้ามุ่งมั่น
“หนุจะใช้หนี้แทนพ่อเองค่ะ”
“ห่ะ ว่าไงนะ”
“เดี๋ยวชั้นขอคุยกับครอบครัวสักพักนะ”ชั้นหันไปหาเจ้าหนี้ที่อายุพอๆกับชั้น
“ได้ ตกลงเสร็จเมื่อไหร่บอกละกันชั้นจะรออยู่ข้างนอก ป่ะแจ๊ค”คินหันไปเรียนบอร์ดี้การ์ดข้างๆ
“คิดดีเหรอลูก”
“ค่ะแม่หนูคิดดีแล้วค่ะ ระหว่างนี้พ่อกับแม่ก็ออกไปหาเงินมาใช้หนี้ไงค่ะ”
“โธ่ริน”ทุกคนทำสายตาซาบซึ้งกับชั้นมากคราวนี้ละทุกคนจะรู้ว่าชั้นสามารถพลิกวิกฤตเป็นโอกาส โฮะๆๆๆๆ
“ฮือๆ ชั้นไม่ผิดหวังในตัวเทอเลยยัยรินขี้เหร่ ถึงเทอจะขี้เหร่อัปลักษณ์ก้ตาม”
อ้าวไอ้น้องบ้านี้มันด่ารึชมฟร่ะ- -*
หลังจากที่ตกลงกันแล้วพ่อแม่และน้องชายสุดแสบจะไปทำงานกับยายที่ต่างจังหวัดเพราะว่ายายพอจะมีที่
ชั้นเดินไปหาตาคินที่อยู่นอกบ้าน
“ชั้นจะเป็นคนใช้หนี้เอง”
“ดี งั้นเตรียมเสื้อผ้าแล้วไปกับชั้นเลย”
คินพูดกับชั้นก่อนจะส่งยิ้มมุมปากมาให้
หึหึ ปฎิบัติการณ์ตกถังข้าวสารกำลังจะเริ่มแล้ว ตาโง่เอ๊ย และเป้าหมายของชั้นคือนาย คิน ชั้นชูนิ้วชี้ไปที่คิน นายเสร็จชั้นแน่
ความคิดเห็น