คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Memory ;; 2
" นายยังไม่อิ่มอีกเรอะ..- -^^" ชางมินหันมามองคนที่ถาม
" อังไอ้อิ่มเอยอั้บ~[ ยังไม่อิ่มเลยครับ ] " แจจุงเกาหัวตัวเองเบาๆก่อนจะนั่งเท้าคางด้วยอารมณ์เซ็งสุดขีด
" งั้นก็รีบๆกินเหอะ..อ้าวๆ นั่นงัย ติดคอเลยเห็นไหมน่ะ.." แจจุงยื่นแก้วน้ำมาให้คนที่กำลังทรมาน[ จากอาการอาหารติดคอ...-*-] ดื่ม..
" อึกๆ...ฮ่า...ขอบคุณครับ...อิ่มแล้ว...เก็บตังค์ด้วยครับ..." ชางมินโบกมือเรียกบ๋อยแถวนั้นมา
" ทั้งหมด...1520 วอนครับ..." บ๋อยคิดเงินอย่างรวดเร็ว..
" อ่ะ.." แจจุงยื่นแบงค์ไปให้อย่างรวดเร็วก่อนจะซดน้ำอีกแก้ว
" ตังค์ทอนครับ..กะหน้าเชิญใหม่ครับ..." บ๋อยวางเงินทอนทั้งหมดก่อนจะเดินไปเช็คบิลโต๊ะอื่น....
" เอาเป็นว่าเราหายกันแล้วนะ..." ชางมินพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะเดินขึ้นมาเทียบแจจุง
" ผมพึ่งรู้นะครับเนี่ย...ว่าผมสูงกว่าพี่ ฮะๆ..^^" ชางมินหัวเราะอย่างร่าเริง
" ก็แน่หล่ะ..ตอนเด็กนะ..ฉันเห็นนายแด๊กนมซะเป็นลิตรๆ.." แจจุงบ่นอุบอิบ ชางมินก็ได้แต่หัวเราะเบาๆ
" ฮะๆ ผมไม่ตอกย้ำพี่ก็ได้ครับ..." ชางมินก้มหน้าลง
" นี่..กลับบ้านกันเหอะ...วันนี้รู้สึกเบื่อๆ..ไม่มีอารมณ์เที่ยวผับเลย.."
" โอเคครับ...'' ชางมินยิ้มน้อยๆก่อนจะเดินต่อ...
------------------------------------
" อาการเป็นงัยบ้างคะหมอ..." คุณนายชองกำมือผู้เป็นสามีไว้แน่นก่อนจะกลั้นน้ำตาถาม...
" คนไข้ยังไม่ฟื้นตัวครับ..คงต้องรออีกซักพัก.." คุณหมออธิบายอย่างละเอียด
" งั้นเราเข้าไปเยี่ยมลูกชายได้ครับ..." คุณชายชองถามขึ้น..
" ได้ครับ...เชิญทางนี้เลยครับ..." คุณหมอเปิดประตูห้องเข้าไป..
บนเตียงมีร่างไร้สติของยุนโฮที่หลับใหลอยู่ ผ้าก๊อซสีขาวถูกพันไว้ที่ศีรษะอย่างมิดชิด ดวงตาคมปิดสนิท มีแต่เสียงลมหายใจที่ดังเป็นระยะๆที่ทำให้รู้ว่าคนบนเตียงยังมีชีวิตอยู่..
" ยุนโฮ!!!" คุณนายชองถลาเข้าไปกอดลูกชายสุดที่รักที่ยังไม่ได้สติด้วยความเป็นห่วง น้ำตาของคนเป็นแม่ไหลรินอาบแก้ม
" หมอว่าคุณผู้หญิงถอยออกมาก่อนนะครับ..ทางเราอยากให้คนไข้ฟื้นตัวเร็วๆ.." คุณนายชองผละออกมาจากลูกชายด้วยความอาลัยในรักที่มีต่อบุตรคนเดียว
" เราคาดว่าไม่กี่วันคนไข้คงฟื้นตัวครับ..." คุณหมอพูดกับคุณชายชองช้าๆแบบชัดเจน คุณชายชองพยักหน้านิดๆ ก่อนจะบอกลาคุณหมอ
" งั้นผมกลับก่อนนะครับ...ฝากดูแลลูกชายผมด้วย..ลาหล่ะครับ..." สองร่างเดินออกไป ทิ้งให้คุณหมอตรวจอาการคนไข้ต่อไป..
" กะโหลกศีรษะได้รับความรุนแรงอย่างมาก ทำให้กะโหลกร้าว..จดเอาไว้คุณพยาบาล เราต้องเรียนเรื่องนี้ให้กับทั้งสองทราบ!"
" อือ....." เสียงของยุนโฮทำให้หมอตกใจ
" คนไข้ฟื้นแล้วค่ะคุณหมอ.." พยาบาลสาวพูดอย่างรวดเร็ว..
" ดีมาก..เราออกไปก่อนเถอะ...ให้คนไข้ฟื้นตัว.." หมอหนุ่มมองยุนโฮด้วยความดีใจ
" คุณฟื้นตัวเร็วมากเลย..."
" แปลกจัง...ทั้งๆที่กะโหลกศีรษะร้าว..."
......
....
...
..
.
วันต่อมา.....ณ โรงพยาบาลxxx
" อืม...อ๊ะ..โอ๊ย...เจ็บ...T^T" ร่างสูงพยุงกายขึ้นจากเตียง ก่อนจะขยี้ตารับแสงแดดยามเช้า...
" ที่นี่...ที่ไหน...." สายตาเหลียวมองไปทั่วห้อง ยุนโฮหย่อนขาลงมาจากเตียงช้าๆ แต่ก็ต้องล้มลงไปด้วยอาการอ่อนล้าที่ขา...
" ปวด..หัว..อ๊ะ!! โอ๊ย~!!!" ร่างสูงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดที่แผ่มาถึงศีรษะ
" ยุนโฮลูกแม่~!! " หญิงสาววัยกลางคนวิ่งเข้ามาสวมกอดลูกชายที่รัก และพร้อมทั้งคุณชายชองและหมอประจำตัวคนไข้...
" ฟื้นตัวเร็วมากเลยหล่ะครับ...ทางเราขอแสดงความยินดีด้วย...แต่..."
" ไม่มีแต่หล่ะครับ...ลูกชายผมฟื้น...ผมคงพูดอะไรไม่ออกจริงๆ.."
ร่างสูงทำหน้าเหลอหลา...ในเมื่อเค้าไม่รู้จักใครซักคนในห้อง มือหนาค่อยๆดันหญิงสาวออกห่างกายก่อนจะมองหน้าด้วยสายตางงๆ
" คุณเป็นใคร...ครับ...???"
" =O=;;;;!!!!! " สีหน้าของสองสามีภรรยาเหวอไปในทันที ก่อนจะรีบหันขวับมาทางหมอ
" เกิดอะไรขึ้นกับลูกชายดิฉัน!!!" เสียงหญิงสาวเอ่ยขึ้น
" ผมจะบอกว่า ศีรษะของลูกชายคุณมีรอยร้าว ซึ่งอาจกระทบกระเทือนไปถึงด้านความจำด้วย .."
" หมายความว่า..ลูกชายผม...ลืมความทรงจำทั้งหมดเหรอ...??"
" ..............."
" ตอบมาสิหมอ!!!" คุณชายชองตะโกนเสียงดัง จนทำเอาหมอสะดุ้งทีเดียว
" ครับ....แต่อย่าพึ่งกังวลครับ..คนไข้แค่สูญเสียความทรงจำระยะสั้นเท่านั้น..คงไม่นานซักเท่าไหร่ถ้าได้รับการฟื้นความทรงจำครับ..."
" งั้นผมขอจ้างหมอทางสมองที่นี่!!"
" คงไม่ได้ครับ..ถ้าคุณจะฟื้นฟูความความทรงจำของลูกชาย..คุณต้องพยายามทำให้เค้าคุ้มเคยกับเมื่อก่อน ก็จะสามารถทำให้เค้ามีความทรงจำกลับคืนมาครับ..."
" ประกาศ....รับจ้างคนดูแลลูกชาย...เฮ้ย! ลูกชาย...บ้าเปล่าวะ??- - คุณสมบัติ ความอดทนสูง..มันไม่ใช่เราเลยนี่หว่า...-*- คุ้นเคยกับสถานที่ทั่วเมือง..อายุ 20-30 เท่านั้น...รายได้ต่อวอาทิตย์..25000 วอน ว้าวๆๆๆ *0* ชักสนใจแล้วแฮะ...." แจจุงสนใจกับป้ายประกาศประหลาดๆ ก่อนจะจดที่อยู่ของสถานที่รับสมัครอย่างรวดเร็ว
" ที่นี้ฉันจะได้ล้างมือจากวงการต้มตุ๋นซะที ฮะๆ " แจจุงหัวเราะเลียนแบบนางมารร้าย ก่อนจะรีบตรงไปที่สมัครทันที!!!
บ้านตระกูลชอง!!!
กิ้ง~ก่อง~
" รอซักครู่นะคะ...อ้าว...พ่อหนุ่ม..มาทำไมที่นี่หรอ..??" คุณป้าวัยกลางคนถามแจจุงที่ยืนรอหน้าประตูด้วยสีหน้าเหงื่อตก
" ผมจะมาสมัครงานตามใบประกาศน่ะครับ..."
" อ๋อ...เรื่องดูแลคุณหนูน่ะหรอจ๊ะ?? งั้นเข้ามาก่อนสิ..." ประตูเล็กเปิดออกมาพร้องกับร่างเล็กที่ก้าวเข้าไป
" ขอบคุณนะครับ...แล้วจะติดต่อสมัครงานที่ไหนหรอครับ..."
" งั้นเข้าไปรอข้างในก่อนนะจ๊ะ...^^" หญิงชราเดินนำหน้าแจจุงไป ส่วนเจ้าตัวก็ได้แต่อ้าปากค้างกับขนาดบ้านแบบพี่บิ๊ก
โซฟายุโรปถูกจัดตั้งไว้กลางบ้านอย่างโอ่อ่า โคมไฟระย้าลงมาจากข้างบน เฟอร์นิเจอร์นำเข้าจากหลายประเทศที่แจจุงดูออก ไหนจะไม้ฮอกกานี ไม้สัก[ มีของไทยด้วยหล่ะเออ] และอีกมากมายนับไม่ถ้วน รูปปั้นทองเหลืองแวววาวอยู่ในตู้โชว์ เครื่องเพชรไร้ราคาบางชิ้นได้ถูกนำออกมาโชว์ ล่อตาล่อใจแจจุงได้เป็นอย่างมาก
" หนูจ๊ะ..หนูนั่งรอตรงนี้ก่อนนะ..." คนใช้ยิ้มให้กับแจจุงก่อนเดินขึ้นไปห้องข้างบน ซึ่งคาดว่าน่าจะไปเรียกคุณชายชอง
" เธอน่ะหรอ...ที่จะมาดูแลลูกชายฉัน..เธออายุเท่าไหร่..." ชายวัยกลางคนถามขึ้นพร้อมกับทิ้งตัวลงบนโซฟา
" 24 ครับ..." แจจุงตอบด้วยทางทางมั่นใจ
" อืม..ก็พอๆกับลูกชายฉันหล่ะนะ...." คุณชายชองลูบคางเบาๆ
" ผมอยากจะทำงานวันนี้เลยครับ.." เจ้าของงานเลิกคิ้วอย่างสงสัย
" ขนข้าวของของนายมาไว้ห้องนี้ได้เลยนะ...ถือซะว่า..นายเป็นคนของที่นี่แล้วกัน.." แจจุงพยักหน้าหงึกหงัก เจ้าของบ้านเดินออกไปทิ้งให้แจจุงชมความงามในห้องเพียงลำพัง
" อ๊า~~ เตียงนุ่มสุดๆ >< " แจจุงลัลล้าทันทีที่ได้สัมผัสเตียง และห้องที่สะอาดสะอ้านเหมาะแก่การรับแขกต่างบ้านมาพักอาศัยทำให้เค้ายิ่งลัลล้าสุดๆ แจจุงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาก่อนจะตื๊ดหาน้องชายสุดที่รักทันที
" ฮัลโหล~~ ชางมิน~~"
[ครับ..เสียงพี่ดูมีความสุขจังนะ..มีอะไรให้น้องรับใช้หรอครับ??] ปลายสายพูดแกมรู้ดีว่าถ้าพี่ชายคนนี้โทรมาจะต้องเกิดอะไรขึ้น
" พี่ใช้..เอ๊ย~! วานหน่อยสิ..ช่วยขนของมาให้พี่หน่อยได้ไหม??"
[ขนของ?? พี่แจจะไปอยู่ที่ไหน??]
" เอางี้ ขนมาเจอกันที่ร้านเนื้อย่างแล้วกัน เพื่อพี่จะไปหาอะไรกินแถวนั้นด้วย....แล้วเจอกันนะ^^"
[ เดี๊ยวดิพี่!...ตื๊ด..ตื๊ด..] แจจุงตัดสายอย่างรวดเร็วเพราะมิฉะนั้นคำถามมากมายของชางมินเช่น ย้ายที่ไหน ตั้งแต่เมื่อไหร่ จะกลับมาไหม ใครคือคนจ้าง เงินเดือนเท่าไหร่ และอีกมากมายสารพัด [สรุปคือไรเตอร์คิดไม่ออก-*-] แจจุงดีดตัวจากเตียงทันทีและรีบหยิบแผนที่ในบ้านออกมาดูอย่างรวดเร็ว
" อืมๆ ห้องยุนโฮ อ๊ะ! ชั้นสองห้องริมขวาสุดงั้นหรอ เอ..แล้วเราก็อยู่ชั้นหนึ่งนี่น่า...ไปดูคุณชายที่จะต้องดูแลดีกว่า~^^" แจจุงปิดประตูอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบเดินขึ้นไปชั้นสองอย่างไม่รอช้า
ก๊อกๆ
" ขอโทษนะ..เอ่อ..มีใครอยู่บ้าง...ไหม.." ตาหวานเหลือบไปเห็ฯชายหนุ่มที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ลมหายใจผ่อนเข้าออกช้าๆ ตาเรียวคมปิดสนิทไม่รับกับสิ่งใด ยิ่งเมื่อแจจุงเดินเข้าไปใกล้ๆ ก็ต้องเบิกตาตกใจในความหล่อเหลาของคนที่กำลังหลับสนิทอยู่ ริมฝีปากหยักได้รูป จมูกที่โด่งเป็ฯสัน กลิ่นกายที่หอมอบอวลอาณาเขตที่ได้ก้าวเข้าไป พอมาจับเสื้อตัวเองดม...
พึ่งรู้ว่าแตกต่างกันแค่ไหน - -^^...
" ไม่ปลุกดีกว่า...กะจะพาไปเที่ยว(ไถตังค์)ข้างนอกซะหน่อย..." แจจุงหันหลังเตรียมจะเดินออกมา
" นายเป็นใคร...." เสียงนุ่มทุ้มลึกทำให้แจจุงขนลุกเกรียวก่อนจะหันมายิ้มแหยๆให้กับคนบนเตียง
" เอ่ออ...ฉันชื่อ คิม แจจุง...แจจุงก็ได้..." ยุนโฮยังคงส่งสายตาว่างเปล่ามาให้...
ไอ้หน้าหมีนี่มันช่างกวนตรีนซะเหลือเกิน..- -*
" อืม...ชื่ออะไรนะ??" แจจุงที่ยิ้มๆอยู่ก็ต้องหุบยิ้มลงทันที..บ้าจริง ทำไมต้องมาคอยดูแลไอ้หมีความจำสั้นอย่างนี้ด้วยฟะ...
" แจจุง..ถ้านายจำชื่อฉันไม่ได้ฉันจะกระทืบนายคอยดู..- -*" แจจุงพูดเสียงเหี้ยม คนบนเตียงส่งยิ้มเล็กตอบเช่นกัน...
" ขอโทษนะ...ฉันไม่กลัว.."
ว้อยยยยยย!!! ไอ้หมีนรกเอ๊ย!! =[]=****
" ฉันไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับนายมากหรอกนะ..ฉันแค่จะมาถามว่า นายจะออกไปกินเนื้อย่างด้วยกันไหม???"
" เนื้อย่าง...????"
อย่าบอกนะ...ว่านายไม่รู้จัก...= =^^^
----------------------------------------------------------
" พี่แจ...ไอ้นี่ใครอ่ะ..." นิ้วเรียวชี้มาทางร่างสูงที่ได้แต่ทำหน้าอึนข้างแจจุง
" เค้าชื่อ ชอง ยุนโฮ...ที่มีข่าวรถคว่ำเมื่อสองวันก่อนอ่ะ...ฟื้นตัวไวอิ๊บอ๊าย..." แจจุงบ่นอุบอิบพร้อยกับหยิบจะเกียบขึ้นมา
" สวัสดีครับ...ผมชองยุนโฮ เรียกยุนโฮก็ได้..." ยุนโฮโค้งอย่างนอบน้อม
" ไม่ต้องก็ได้ครับ..ผมเป็นรุ่นน้องคุณ..." ชางมินเกาท้ายทอยตัวเองเบาๆ
" รุ่นน้อง??..." แจจุงทำหน้าละเหี่ยใจอย่างเสียมิได้ก่อนจะอธิบายช้าๆ
" รุ่นน้องคือคนที่อายุน้อยกว่าเราอ่ะ น้องฉันอายุห่างจากฉันแค่สองปีเอง..เค้านั่นควรจะทำความเคารพนาย..ซื่อ(บื้อ)จริงเลยนะ..."
" ขอบคุณนะ..." ยุนโฮเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งๆไร้ชีวิตอีกครั้ง..
หมอนี่มันผีตายซากชัดๆ!!!!! =o=;;
" นายเอาตังค์ติดตัวมาป่ะเนี่ย.." ยุนโฮเอียงคอนิดๆ คิ้วผูกกันเป็นโบก่อนจะคลายคิ้วพร้อมหยิบกระเป๋าตังค์ขึ้นมา
" ไม่กี่หมื่นเอง...." ยุนโฮพูดขัดกับสีหน้า
" อืมๆ..ฉันเข้าใจหล่ะ..มื้อนี้นายเลี้ยง โอเคป่ะ?" ยุนโฮหยิบตะเกียบขึ้นมา แต่ด้วยปัญญาเสื่อม(??) จึงจับตะเกียบออกมาแบบเก้ๆกังๆ
" โอ๊ย~ฉันจะตายก่อนได้เงินเดือนไหมเนี่ยย Y^Y มานี่เดี๊ยวสอน..." แจจุงวางตะเกียบของตัวเองลง ก่อนจะจับมือยุนโฮเบาๆ ร่างสูงหันมามองร่างบางที่สอนวิธีการจับตะเกียบ -*- อย่างเข้มงวดก่อนจะได้สติเมื่อรู้สึกว่าคนฝั่งตรงข้ามเตะเท้าตัวเองเบาๆ พร้อมส่งสายตาอาฆาตมาประมาณว่า ' พี่ตู ตูหวง '
" เอาหล่ะ..ทีนี้คงจับเป็นแล้วนะ " ยุนพยักหน้าก่อนรวดเร็ว ก่อนจะคีบตักเนื้อมาใส่จานของแจจุง
" ไม่กินหรอ??" แจจุงเลิกคิ้วอย่างสงสัย
" แม่ผมสอนว่าเราควรขอบคุณกับคนที่ดีกับเรา.." แจจุงคีบเนื้อใส่จานยุนโฮเช่นกัน
" เอาเป็นว่า..พ่อฉันก็สอนเมือนกันว่าควรขอบคุณคนที่เลี้ยงข้าวฉัน.." แจจุงคีบเนื้อใจจานใส่ปาก ก่อนจะหันไปสนใจอาหารตรงหน้าต่อ
" ตักให้ผมบ้างดิพี่~ >o<" ชางมินร้องหง้องแหง้งเมื่อเห็นว่ามีคนกำลังส่งสายสัมพันธ์กันอยู่
" ก็ได้..ถือว่าขอบคุณที่นายขของมาให้ฉันแล้วกันนะ.." แจจุงคีบเนื้อใส่จานชางมินเช่นกัน
" โอเคครับ...อร่อยๆ" ยุนโฮหยิบเนื้อมาใส่จานตัวเองก่อนจะหันไปมองแจจุงที่โซ้ยเอาๆ
" หิวหรอ??..." ยุนโฮถามขึ้นเมื่อร่างบางซดน้ำเข้าไปอีกแก้ว
" มากๆ...แต่ตอนนี้อิ่มแล้วหล่ะ..เก็บตังค์เลย..เพราะเราต้องปฏิบัติการขนของอีกนะ...."
" ขนของ..คืออะไร...."
" ..-*-....."
--------------------------------------------------------
to BE con...
ความคิดเห็น