Fic Harry : missions ภารกิจร้ายของนายเลือดบริสุทธิ์{ DM/HP}

ลำดับตอนที่ #1 : || Prologue ||

                                                                                                                

ตึก!

ตึก!

ตึก !

เสียงฝีเท้าวิ่งไปตามโถงทางเดินอย่างรวดเร็ว...วินาทีนี้เขาต้องวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ไม่อย่างนั้นอาจเป็นตัวเขาที่ถูกส่งไปนอนเล่นในห้องพยาบาลให้มาดามพรอมฟรีย์บ่นเล่นหรืออาจแย่กว่านั้นเป็นแน่

"แกจะหนีไปไหน แกไปไหนไม่พ้นหรอกพอตเตอร์! " เสียงเหี้ยมไล่หลังเขามาไม่ไกลนัก  วินาทีนี้เขาคิดอะไรไม่ออก สมองทุกส่วนสั่งให้เขาวิ่งไปให้พ้นจากรัศมีเจ้าของฝีเท้าและน้ำเสียงน่าหวาดกลัวนั่น  ซ้ำแผลที่หน้าผากของเขาดันมาเจ็บตอนนี้เสียได้

ยิ่งวิ่งไปเท่าไหร่เหมือนทางยิ่งไกลออกไปมากเท่านั้นเขาไม่รู้ว่าฟิลช์ไปมุดอยู่ที่ไหนในเวลาแบบนี้ 

"ในเมื่อแกอยากสะเออะไม่เข้าเรื่อง อยากรู้นักเดี๋ยวฉันจะให้แกรู้เอง! "

‘‘คอลโลพอร์ตัส!’’ 

"ให้มันได้อย่างนี้สิวะ โธ่เว้ย!" สิ้นคำร่ายคาถาประตูตรงหน้าก็ถูกปิดผนึกแนน เขาอยากจะหัวเราะออกมาเป็นภาษาพาร์เซล จะใช้ไม้กายสิทธิ์ก็ไม่ได้เพราะมันอยู่ในมือของคนตรงหน้าเขาอย่างไรเล่า  มือรัวทุบประตูอย่างกับว่ามันจะเปิดออก

"ต่อให้แกทุบจนแม่แกฟื้นขึ้นมาจากหลุมันก็ไม่มีประโยชน์หรอกพอตเตอร์’’  เสียงทุ้มต่ำมีอำนาจดังขึ้นด้านหลัง  มือข้างหนึ่งชูไม้กายสิทธิ์ของแฮร์รี่ พอตเตอร์ อีกข้างชี้มาที่ตัวแฮร์รี่ก้าวเท้าเข้าไปหาเด็กหนุ่มอย่างใจเย็น

 ‘‘ถ้าแกฉลาดพอ หรือไม่มัวแต่สะเออะเรื่องของฉันมากนัก บางทีแกอาจจะจำได้ว่า แกควรพูดว่าเอกซ์เปลล์ลิอาร์มัส ก่อนที่ฉันจะเป็นคนพูดมัน’’

"นายมันก็ดีแต่ทำเรื่องสกปกดีแต่ปาก เอาเข้าจริง  กลับทำอะไรไม่ได้ รอหลบหลังพ่ออย่างเดียว’’ นัยน์ตาสีมรกตเป็นประกายแข็งกร้าว มองเดรโก มัลฟอยอย่างเอาเรื่อง ไม่เกรงกลัวอีกฝ่ายแต่อย่างใด 

"หึ! ก็ยังดีกว่าหมาหน้าโง่อยู่ไม่สุขเที่ยวสะเออะเรื่องของคนอื่นไปทั่วอย่างแก  คิดว่าตัวเองเป็นอะไร ฮีโร่อย่างนั้นเหรอพอตเตอร์’’  เดรโกเหยียดยิ้มอย่างสมเพชกับความอยากหาเรื่องให้ตัวของแฮร์รี่  เดินเข้าไปหาแฮร์รี่ช้าๆเพราะเขารู้ว่ายังไงแฮร์รี่ก็จะต้องถอยหลังหนีเขาและนั้นแหละเป็นสิ่งที่เขาต้องการ....

"นั่นนายจะทำอะไรมัลฟอย"   มันเป็นคำถามที่งี่เง่าที่สุดในความคิดของเดรโกเขาส่ายหน้าเหนื่อยหน่าย เสียงของแฮร์รี่เริ่มสั่นแต่กลับทำท่าทางอวดดี..

แกมันน่าสมเพชจริงๆพอตเตอร์!

 "แล้วแกว่าฉันจะทำอะไรกับแกดีล่ะ ให้มันสาสมกับการที่แกสะเออะยุ่งไม่เข้าเรื่อง" สิ่งที่พอตเตอร์ต้องได้รับไม่ใช่แค่การที่เข้ามาจุ้นจ้านเรื่องแผนการของเขาหากแต่เป็นความแค้น มัลฟอยมองหน้าอีกคนอย่างครุ่นคิด

‘‘นี่สำหรับพ่อฉันพอตเตอร์ ครูสิโอ!’’

สิ้นคำความเจ็บปวดก็ถาโถมเข้ามาจนต้องลงไปนอนกองกับพื้น ดิ้นทุรนทุรายบิดเกร็งอย่างทรมาน ฟันคมกัดริมฝีปากจนได้กลิ่นคราวเลือดคละคลุ้งในปาก

“อ๊ากกก อึก! ” ดิ้นพร่านด้วยความทรมานเลือดจำนวนหนึ่งไหลออกมาจากริมฝีปาก เดรโกแสยะยิ้มลดไม้กายสิทธิ์ลง มองดูผลงานตัวเอง

 สะใจ                                             

นั่นล่ะ การได้เห็นอีกคนไม่มีทางสู้ลงหมอบแทบเท้าเขา ไม่มีอะไรรู้สึกดีได้เท่านี้อีกแล้วในความของเดรโก

ปลายรองเท้าเงาเหยียบลงบนข้างแก้มจนแนบเข้ากับพื้น  ก่อนจะเขี่ยให้หันมามองหน้าเขา

“หน้าสวยดีหนิพอตเตอร์ แบบนี้เหมาะกับแกดีนะ”

“ไปตายซ๊ะมัลฟอย!” แฮร์รี่กัดฟันใช้แขนปัดขาเดรโกอย่างแรง หมายจะใช้ขาถีบออกไปให้ห่างจากตัว แต่เพราะความเจ็บยังเหลืออยู่จึงช้าไปสำหรับเดรโก

เดรโกเสียหลักเล็กน้อย แต่เท้าใหญ่กระทืบลงไปที่หน้าอกแฮร์รี่จนเกิดเสียงดัง

 “อึก อุก!!” แฮร์รี่ตัวงอด้วยความจุกไอโขกขากอย่างรุนแรง กระอักเลือดออกมาสมองเบลอไปชั่วขณะ

ปล่อยมือออกจากเท้าที่ยังคงเหยียบอยู่ หายใจเข้าออกช้าๆ  ตาปรือมองหน้าเดรโก

“เจ็บเหรอพอตเตอร์  ดี! จะได้จำใส่หัวกรวงๆของแกเอาไว้ ว่าอย่าสะเออะกับเรื่องของฉันให้มันมากนัก” เดรโกคิดในใจอย่างข่มใจ 

จะฆ่ามันตอนนี้ไม่ได้ถึงอยากจะทำอย่างนั้นก็เถอะ

แต่เขาเลือกที่จะเก็บอารมณ์ของตัวเองไว้ แล้วค่อยทรมานอีกฝ่ายไปช้าๆ สร้างความอัปยศให้มัน น่าจะดีกว่า

มันได้ทรมานกับสิ่งที่มันทำกับพ่อเขาแน่!

“แก.. แค้กๆ! .. เก็บกดหรอมัลฟอย .. ฮ่าๆ ฮา.. ทำไมมัลฟอย เพราะแกทำระ  เรื่อง ชั่วๆใช่มั้ยล่ะ ถึงได้พยายามปกปิดมันนัก แต่ถึงยังไง ฉะ ฉันก็จะรู้ให้ได้  แล้วรู้อะไรมั้ยมัลฟอย ต่อให้แกฆ่าฉันให้ตาย แกก็หนีคำว่า ลูกไอ้ขี้คุก ไม่ได้หรอกมัลฟอย”