เธอน่ะตัวร้าย แล้วนายก็ปากแข็ง

ลำดับตอนที่ #50 : หลบหนี

“เดรโก...แกกล้าทรยศท่าน”อะมีคัสพูดด้วยน้ำเสียงไม่ใช่โกรธจัด แต่เป็นน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความดีใจอย่างยิ่ง

“พวกแกต้องการเห็นฉันทำอย่างนี้อยู่แล้วนี่”มัลฟอยตอบกลับพลางดึงเฮอร์ไมโอนี่มาหลบข้างหลังเขา

“ฉันเตือนนายท่านหลายครั้ง...”อะมีคัสพูดต่อ ราวกับไม่ได้ยินประโยคที่เกิดขึ้นเมื่อครู่

“ว่าครอบครัวแก...ทั้งครอบครัว...ไม่ว่าจะเป็นลูเซียสหรือแกเอง...ต่างก็ทรยศทั้งนั้น”เอเวอรี่หัวเราะในสิ่งที่อะมีคัสพูด

“และพวกแกก็จะบอกว่า...ทางเลือกของฉันคือตายใช่ไหมล่ะ”มัลฟอยบอกอย่างไม่เกรงกลัว เฮอร์ไมโอนี่หันไปมองอย่างตกใจ

“ไม่นะ”เฮอร์ไมโอนี่พูดพึมพำ มัลฟอยคว้ามือเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นมาจับก่อนจะบีบน้อยๆ เอเวอรี่มองมัลฟอยด้วยความกระหาย

“แกยอมรับในความตายแล้วใช่ไหม...”เอเวอรี่ถาม แต่มัลฟอยส่ายหน้า

“ฉันคงไม่โง่ขนาดนั้นหรอกนะ...”มัลฟอยพูด ก่อนจะวาดไม้กายสิทธิ์ลงหนึ่งครั้งอะมีคัสร้องดังลั่น เนื่องจากมัลฟอยเสกคาถากรีดแทงใส่เขา

“อะวาดา...เค-ดาฟรา”เอเวอรี่ร่ายคาถาพุ่งตรงมาทางมัลฟอย เขาพาเฮอร์ไมโอนี่หมอบหลบแสงสีเขียวไปได้อย่างหวุดหวิด ก่อนจะเสกคาถาใส่เอเวอรี่อีกคน ตัวของเอเวอรี่แข็งทื่อมือตกห้อยไปยังลำตัวก่อนที่ร่างของเอเวอรี่จะล้มลง

“วิ่ง...”มัลฟอยพูดพลางดึงเฮอร์ไมโอนี่ให้ลุกขึ้น ทั้งคู่ออกวิ่งอย่างรวดเร็วจนออกมาทางด้านนอกของสุสานและเป็นป่าหนาทึบแทนหญ้ารก มัลฟอยและเฮอร์ไมโอนี่หยุดนั่งลงด้วยความเหนื่อย

“พวกมันคงไม่ตามมาแล้วล่ะ”มัลฟอยพูดพลางถอนหายใจ เฮอร์ไมโอนี่เองก็เหนื่อยหอบไม่แพ้กัน มัลฟอยจ้องมองหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ ที่กำลังมีสีหน้าหวาดกลัวสุดขีด เฮอร์ไมโอนี่สบตามัลฟอยก่อนจะโผเข้ากอดเขา มัลฟอยเองก็กอดเธอไว้แน่น

“ฉันกลัว...มัลฟอย...ฉันกลัวเหลือเกิน”เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงสั่น มัลฟอยลูบหัวเธอเบาๆ

“เธอจะกลัวทำไม...ในเมื่อฉันอยู่ตรงนี้...กับเธอ”มัลฟอยพูดอย่างปลอบโยน เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะคลายอ้อมกอดที่กอดมัลฟอยไว้แน่น

“ฉันเป็นห่วงคนอื่น...ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง”เฮอร์ไมโอนี่บอกพลางมองไปรอบๆอย่างกังวล

“ฉันว่าพวกเขาคงไม่เป็นอะไรมากหรอก...เชื่อฉันสิ”มัลฟอยบอก เขาเห็นเฮอร์ไมโอนี่จ้องมองใบหน้าของเขาก่อนจะเอื้อมมือมาแตะที่แก้มข้างซ้ายของมัลฟอย จนเขารู้สึกแสบเล็กน้อย

“เลือดนายออกเยอะมากเลยนะ”เฮอร์ไมโอนี่บอกด้วยน้ำเสียงห่วงใย พลางจะหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับให้

“ไม่ต้องหรอก...”มัลฟอยพูดพลางยื้อมือที่ถือผ้าเช็ดหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ไว้ ก่อนจะหยิบไม้กายสิทธิ์แตะลงที่แผล แผลนั้นค่อยๆเลื่อนเย็บติดกันเอง

“ฉันลืมไป...”เฮอร์ไมโอนี่พูด มัลฟอยอมยิ้มน้อยๆ

“อย่างเธอมีการลืมว่าเป็นแม่มดด้วยเหรอ”มัลฟอยถาม เฮอร์ไมโอนี่มองค้อนเล็กน้อย

“อ้าว...นายลืมไปแล้วหรือไง...ฉันเป็นพวกเลือด...”เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะพูดแต่มัลฟอยเอื้อมมือมาปิดปากเฮอร์ไมโอนี่ไว้

“อย่าพูด...คำนั้นอีกนะ”มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เฮอร์ไมโอนี่อมยิ้มอยู่ในความมืด

“ฉันว่าเราควรไปกันต่อ”มัลฟอยพูดต่อพลางยืนขึ้น เฮอร์ไมโอนี่จึงลุกขึ้นยืนตาม

“จะไปทางไหนดีล่ะ...แถบนี้มันป่าทึบทั้งนั้น”เฮอร์ไมโอนี่พูด มัลฟอยมองไปรอบๆอย่างครุ่นคิด

“ทางนี้...”มัลฟอยชี้ไปทางซ้ายพลางดึงมือเฮอร์ไมโอนี่ให้เดินไปด้วยกัน เฮอร์ไมโอนี่มองดูบรรยากาศรอบๆที่น่าสะพรึงกลัวชวนให้สยดสยอง จนแทบอยากจะหลบไปให้พ้นๆจากที่นี่ แต่เท่าที่เธอทำได้คือ มองคนภายหน้าที่เธอเชื่อว่าเธอจะปลอดภัยที่สุด ถ้าคนๆนี้อยู่ด้วย เฮอร์ไมโอนี่บีบมือมัลฟอยแน่นขึ้น เพื่อเรียกความมั่นใจให้กับตัวเอง

“เธอนี่นะ...”มัลฟอยพึมพำอะไรบางอย่างที่เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้ยิน แต่เธอก็อดยิ้มไม่ได้ ในขณะที่มีอันตรายมากที่สุดทำไมเธอถึงยังรู้สึกมีความสุขได้ขนาดนี้ ทั้งสองเดินออกมา จนถึงทุ่งหญ้าโล่งกว่าง ที่มีลมพัดแรงเหมือนกับกำลังจะมีพายุ บรรยากาศเยือกเย็นเริ่มแผ่คลุมพร้อมกับหมอกควัน มีเงาดำรางๆพร้อมผ้าคลุมขาดวิ่นลอยเคลื่อนเข้ามาใกล้บุคคลทั้งสอง

“ผู้คุมวิญญาณนี่”เฮอร์ไมโอนี่กรีดร้อง พลางจ้องดูผู้คุมวิญญาณแต่ละตัวที่เคลื่อนเข้ามา มัลฟอยและเฮอร์ไมโอนี่ต่างยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นเตรียมเสกคาถาผู้พิทักษ์

“เอกซ์เปกโต...พาโตรนุม”ตัวนากและงูตัวใหญ่สีเงิน พุ่งออกมาจากปลายไม้กายสิทธิ์ของทั้งสอง ทั้งยังมีกวางหนุ่มและม้ายูนิคอร์นโผล่ออกมา เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้ทันสังเกต

“ชนมันเลย...อย่างนั้นแหละ”เฮอร์ไมโอนี่ร้องบอกตัวนากที่กำลังวิ่งเข้าใส่ผู้คุมวิญญาณ 5 ตัวที่อยู่ใกล้เฮอร์ไมโอนี่มากที่สุด ส่วนงูใหญ่ของมัลฟอยก็ตวัดหางไปรอบๆเพื่อไล่ผู้คุมวิญญาณ หมอกควันเริ่มจางหายลง ผู้คุมวิญญาณพากันหนีกระเจิงจนหายไปหมด เสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้น

“งูของนายสวยดีนี่มัลฟอย”แฮร์รี่เดินมากับจินนี่ที่มีสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก

“แฮร์รี่นายมาได้ไง...แล้วคนอื่นๆล่ะ”เฮอร์ไมโอนี่ร้องถาม

“ฉันถูก...สเนป...และก็เบลลาทริกส์ตามมาน่ะสิ...ดีที่รอดมาได้”แฮร์รี่บอกเสียงสั่น

“คนอื่นๆฉันคิดว่าคงต้องเจอพวกมันบางคนแล้วล่ะ...ยายผู้หญิงร้ายกาจคนนั้นบอกฉัน”จินนี่เสริมต่อพลางเอามือเช็ดเหงื่อที่อยู่ตามใบหน้า

“มัลฟอย...ฉัน...ต้องขอโทษนายด้วย”แฮร์รี่พูดตะกุกตะกัก มัลฟอยพยักหน้าเชิงรับรู้

“ไม่เป็นไรหรอก...อย่างน้อยใครบางคนก็เข้าใจฉัน”มัลฟอยประโยคหลังด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาทำให้คนอื่นๆไม่ได้ยิน

“เราจะทำยังไงต่อไปดีล่ะ”จินนี่ถามต่อ แฮร์รี่มีสีหน้าครุ่นคิด เฮอร์ไมโอนี่ทำเสียงจึกจักใส่อย่างไม่สบอารมณ์

“นายช่วยคิดเร็วๆหน่อยสิ...เราไม่มีเวลามากหรอกนะ”เฮอร์ไมโอนี่บอกอย่างรีบร้อน

“เราต้องหาที่อยู่ของโวลเดอร์มอร์”แฮร์รี่พูดขึ้น มือของมัลฟอยกะตุกเล็กน้อย เฮอร์ไมโอนี่บีบมือมัลฟอยแน่นเพื่อให้กำลังใจเขา

“แต่เราไม่รู้นี่...เขาอยู่ที่ไหนล่ะ”เฮอร์ไมโอนี่พูดต่อ

“ฉันรู้”มัลฟอยพูดขึ้น พลางกวาดสายตามองดูรอบๆ

“พวกเธอตามฉันมา...ฉันจะพาไปเอง”มัลฟอยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เอางี้นะ...มัลฟอยนายนำไป...ตามด้วยเฮอร์ไมโอนี่...และจินนี่...ส่วนฉัน...ฉันจะรั้งท้ายเอง”แฮร์รี่รีบบอกอย่างรวดเร็ว มัลฟอยพยักหน้า

“เอางั้นก็ได้...งั้นเดินตามมาดีๆ...ระวังหลังไว้นะพอตเตอร์”มัลฟอยพูดพลางเดินนำไป ทั้งหมดจึงรีบออกเดินอย่างระมัดระวัง

ขนาดหน้าสิ่วหน้าขวานนะเนี่ย ยังหวานกันซะได้ ยิ่งคิดยิ่งอิจฉา /สายธารแห่งราตรี