เธอน่ะตัวร้าย แล้วนายก็ปากแข็ง

ลำดับตอนที่ #43 : เหนือกว่าและไม่เข้ากัน

ที่ห้องนั่งเล่น
แฮร์รี่กับจินนี่แยกตัวขึ้นไปบนห้องของตัวเอง ส่วนนางวิสลีย์ออกไปซื้อของ ในห้องนั่งเล่นเหลืออยู่แค่ เฮอร์ไมโอนี่ มัลฟอย และครีเชอร์ ที่กำลังรีดผ้ากองสุมเท่าตัวของมัน มันมักจะสบถออกมาเบาๆทุกครั้งอย่างอารมณ์เสีย
เฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอยนั่งจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร มัลฟอยยิ้มกวนๆให้เฮอร์ไมโอนี่แล้วยักคิ้วให้อย่างสบายอารมณ์ ส่วนเฮอร์ไมโอนี่สีหน้าบึ้งตึง
“เธอหยุดทำหน้าอย่างงี้ใส่ฉันได้ไหม...ฉันไม่ชอบเลย”มัลฟอยพูด เฮอร์ไมโอนี่ยังคงนิ่งเฉย
“ฉันไม่ได้ขอให้นายชอบนะ...หน้าฉันเป็นอย่างนี้อยู่แล้วนี่”เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงเขียว ครีเชอร์กำลังเงียหูฟังทั้งคู่อย่างจงใจ
“ยิ้มสิ...”มัลฟอยพูดพลางเอื้อมมือไปดึงแก้มเฮอร์ไมโอนี่เล่น
“ไม่...หยุดนะ...เอามือออกไปเลย”เฮอร์ไมโอนี่พูด เธอปัดมือมัลฟอยออกอย่างงอนๆ แต่แล้วเสียงของครีเชอร์ ก็กรีดร้องด้วยเสียงอันดังก้องโดยไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“นายน้อยมัลฟอย...แตะตัวยายเลือดสีโคลน...ไม่นะ...ครีเชอร์ไม่ยอม...ใช่แล้ว”ครีเชอร์พูดเสียงแหบแห้งสูง มันทิ้งที่รีดผ้าลงกับพื้นด้วยเสียงที่ดังก่อนจะปราดเข้ามาตรงหน้าทั้งสองคน เฮอร์ไมโอนี่ตกใจทำอะไรไม่ถูก มัลฟอยกระโดดคว้าคอเสื้อของครีเชอร์ไว้ได้ทัน
“ครีเชอร์...เธอกำลังเข้าใจผิดนะ...เขาไม่ตั้งใจจะแตะตัวฉันหรอก”เฮอร์ไมโอนี่พูด แต่ดูเหมือนครีเชอร์จะสติหลุดไปแล้ว มันดิ้นรนอย่างสุดชีวิตเพื่อดิ้นรนหลุดจากมือของมัลฟอย
“ไม่ยอม...ไม่ยอม...ครีเชอร์ไม่ยอม”ครีเชอร์ร้องลั่น มัลฟอยมองมันอย่างรังเกียจ
“แกหุบปากนะ...อย่าให้ฉันต้องอุดปากแก”มัลฟอยพูดเสียงเย็น ครีเชอร์ยิ่งร้องดังลั่น
“นายน้อยมัลฟอยว่าครีเชอร์...ครีเชอร์อยากตาย...อยากตาย”ครีเชอร์ร้องก่อนจะดิ้นหลุดออกมา มันมองหน้าเฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอยอย่างโกรธสุดขีด
“ครีเชอร์ผิดหวัง...ผิดหวังในตัวนายน้อย...นายหญิงผู้หน้าสงสารของครีเชอร์...หากท่านรู้ท่านคงเสียใจมาก...ต้องเสียใจ...ใช่แล้ว”ครีเชอร์พูดก่อนจะดีดนิ้วให้ตัวเองหายไป เฮอร์ไมโอนี่หายใจเฮือกอย่างโกรธๆ
“นายพูดอย่างงั้นได้อย่างไงกัน...ครีเชอร์เสียใจมากรู้ไหม”เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงเขียว
“มันจะทำร้ายเธออยู่แล้ว...ไม่จำเป็นต้องพูดดีกับไอ้ตัวตะปุ่มตะป่ำงี่เง่าหรอก”มัลฟอยพูดด้วยอารมณ์โมโห พลางจ้องหน้าเฮอร์ไมโอนี่ที่ดูจะปริ่มน้ำตาเต็มที เธอไม่ชอบที่มัลฟอยจะดูถูกคนอื่น โดยเฉพาะสิ่งที่เธอไม่เห็นด้วย
“นายพูดว่างี่เง่า...พูดมาได้ยังไง...อย่างน้อยเขาก็เคยเป็นทาสรับใช้ของป้านาย...นายไม่เคยคิดถึงเหรอ”เฮอร์ไมโอนี่พูดเธอกลั้นน้ำตาไว้ (อย่างที่รู้ เฮอร์ไมโอนี่เคยเป็นพวก ส.ร.ร.ส.อ.)
“แล้วฉันถามหน่อยว่ามันเป็นทาสที่ซื่อสัตย์หรือเปล่า...เธอยังไม่รู้อะไรอีกเยอะเกรนเจอร์”มัลฟอยพูดเสียงอ่อนลง แต่เฮอร์ไมโอนี่คิดว่าเขาเยาะเย้ยเธอมากกว่า
“นายจะบอกว่านายรู้มากกว่าฉันงั้นเหรอ...”
“ฉันไม่ได้หมายความว่า....”
“ฉันรู้ว่านายหมายความตรงประเด็น...”เฮอร์ไมโอนี่ขัดด้วยน้ำเสียงสั้นเครือ มัลฟอยมองอย่างตกตะลึง
“ฉันรู้...การเป็นผู้เสพความตายของนายทำให้นายคิดว่า...‘เหนือกว่าคนอื่น’...นายไม่เคยคิดเลยใช่ไหมว่าใครรู้สึกยังไง”เฮอร์ไมโอนี่พูดใส่หน้ามัลฟอย เขายืนนิ่งกำมือแน่น
“ฉันไม่คิดว่าเรื่องแค่นี้จะทำให้ฉันกับเธอทะเลาะกันได้เกรนเจอร์...แต่ฉันเพิ่งรู้ว่าฉันคิดผิด...ฉันกับเธอ‘ไม่เคยจะเข้ากัน’เลยสักครั้งเดียว...เราคงไม่มีอะไรจะพูดกันอีกแล้วล่ะ”มัลฟอยพูดเสียงเย็น แต่ดูสั่นเครือเล็กน้อย เฮอร์ไมโอนี่มองมัลฟอยแวบหนึ่งก่อนจะสะบัดหน้าแล้ววิ่งขึ้นบันไดเข้าห้องของเธอไป มัลฟอยนั่งกุมหน้าอย่างเหนื่อยใจ
เหนือกว่าคนอื่น อาจใช่ เขาเคยคิด แต่มันเป็นเมื่อก่อน ก่อนที่เขาจะมาเป็นผู้เสพความตาย ก่อนที่เขาจะมาเจอเฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่เป็นคนแรกและคนเดียว ที่คิดจะช่วยเหลือเขาอย่างเต็มกำลัง แบบที่คนอื่นๆไม่คิดจะทำ เธอเป็นคนที่เขาคิดว่าจะเป็นคนที่เขาไว้ใจได้อย่างที่สุด เป็นคนที่เขาอยู่ด้วยแล้วมีความสุขที่สุด และเป็นคนที่เขาจะร้องไห้ หรือเล่าเรื่องต่างๆที่กดดันในจิตใจให้ฟัง แต่ตอนนี้ เธอไม่รับฟังเขา และมองเขาในแง่ร้าย เขายอมรับว่าบางครั้ง เขาอาจจะทำตัวงี่เง่า และยั่วอารมณ์โมโหบ่อยๆ เป็นเพราะว่าต้องการจะมีเวลาคุยกับเธอบ่อยครั้ง นานๆทีถึงจะพูดดีๆบ้าง แต่สุดท้ายก็ลงเอยด้วยการทะเลาะกันทุกที นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้เขาคิดว่า เขากับเฮอร์ไมโอนี่คงไม่มีทางเข้ากันได้เลย
มัลฟอยสะบัดหัวเล็กน้อยเพื่อไล่ความคิดบางอย่างออกไป
มีความสุขงั้นเหรอ เขาคิด พลางเอามือก่ายหน้าผากนอนเอนลงบนโซฟา ความสุข เขาคิดว่างั้นเหรอ ใช่ เขาคิดว่ามีความสุข อย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนตลอดชีวิต และเขาก็คิดว่า เขาอาจจะรู้สึกมากกว่านั้น หรือว่าเขาจะรู้สึกแบบนั้นกับเฮอร์ไมโอนี่
“ไม่หรอก”มัลฟอยพูดพึมพำ ก่อนจะหลับตาลงครุ่นคิดต่อไป
ที่ห้องของเฮอร์ไมโอนี่

คอมเม้นส์ให้ด้วยนะค่ะ/สายธารแห่งราตรี