เธอน่ะตัวร้าย แล้วนายก็ปากแข็ง

ลำดับตอนที่ #23 : สิ่งให้รักษา

  เมื่อถึงตรอกไดแอกรอนเฮอร์ไมโอนี่แทบลากมัลฟอยเข้ามาในร้านหม้อใหญ่รั่วเพราะตอนนี้มัลฟอยดูเหมือนจะกลายเป็นหุ่นไม้ไปแล้ว เฮอร์ไมโอนี่สั่งซุปถั่วกับสปาเก็ตตี้เนื้อเสต้าส์มาให้มัลฟอย แต่เขาก็ไม่ยอมแตะอะไรเลยจนเฮอร์ไมโอนี่กังวล

“มัลฟอยนาย...เงียบไปนะ”เฮอร์ไมโอนี่บอกขณะที่เดินออกมาจากร้านหม้อใหญ่รั่วมัลฟอยผงะเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะม้าหินข้างทางเดิน

“นายเจ็บมากไหม...ตรงนั้นน่ะ”เฮอร์ไมโอนี่นั่งลงข้างๆเขาก่อนจะเอามือไปแตะที่แก้มของมัลฟอยอย่างเบามือ

“มันชาไปแล้วล่ะ”มัลฟอยพูดพยายามยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน

“เดี๋ยวฉันจะ...” “ไม่ต้องหรอก”มัลฟอยขัดขึ้นก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะพูดจบ เขาถอนหายใจน้อยๆ

“เธอรู้อะไรไหม...ตั้งแต่เด็ก...ฉันชอบนั่งมองเด็กคนอื่นที่เขามีพ่อ...ที่ได้รับความรักจากพ่อจริงๆ...แต่สำหรับฉัน...ไม่มี”มัลฟอยพูดพยายามกลั้นน้ำตาไว้อย่างเต็มที่

“พ่อไม่เคยกอดฉัน...เรียกฉันว่าลูกก็ต่อเมื่อมีคนอื่นอยู่ด้วย...ทำเหมือนกับว่าฉันเป็นคนที่เขารักที่สุด...แต่ความจริงไม่ใช่เลย”มัลฟอยพูดเสียงสั่นเฮอร์ไมโอนี่มองอย่างเห็นใจ

“ถ้าฉันทำอะไรไม่ได้ดั่งใจเขา...ฉันก็ต้องถูกกักบริเวณหรือไม่ก็ถูกทำโทษทุกครั้ง...นี่น่ะเหรอพ่อ...ลูเซียส มัลฟอย ที่คนอื่นๆอาจมองว่าเป็นคนที่รักลูกที่สุด”มัลฟอยพูดน้ำเสียงเหม่อลอย เฮอร์ไมโอนี่มองเขาอย่างรู้สึกสงสารจับใจ

“เธอเข้าใจใช่ไหมเกรนเจอร์...เธอเข้าใจฉันบ้างหรือเปล่า...ทุกเรื่องของฉัน...ฉันมอบให้เธอเก็บรักษาไว้แล้วนะ”มัลฟอยพูดอย่างอ่อนโยนก่อนจะลุกขึ้นพลางยื่นมือมาตรงหน้าเฮอร์ไมโอนี่

“ฉันอยากเดินเที่ยว...ช่วยไปกับฉันหน่อยได้ไหม”มัลฟอยพูด เฮอร์ไมโอนี่มองมืออย่างลังเลเล็กน้อยก่อนตัดสินใจยื่นมือไปจับมือของมัลฟอยแล้วพากันเดินไป

  ทั้งคู่เดินจูงมือมาจนถึงหน้าร้านขายของร้านหนึ่งที่มีคนยืนกันอยู่อย่างแออัดจนแทบล้นตรอกเฮอร์ไมโอนี่มองไปทางป้ายร้านอย่างสนใจ

“ร้านเครื่องประดับเจ็ดสรรสี โดย โอเวน คราวเวล...นี่มัลฟอยฉัน...ขอเข้าไปดูในนั้นก่อนได้ไหม”เฮอร์ไมโอนี่หันไปถามมัลฟอย ดูเหมือนว่าเขาเองก็กำลังจ้องป้ายนั้นอย่างครุ่นคิด

“ก็ดี...”มัลฟอยบอก เฮอร์ไมโอนี่รีบดึงมัลฟอยแหวกฝูงคนที่ยืนออกันอยู่หน้าร้านแล้วรีบเดินเข้าร้านไปอย่างรวดเร็ว

“เชิญเลยครับเชิญเลย...มีเครื่องประดับสวยๆเยอะเลยครับ”เสียงห้าวๆของเจ้าของร้านดังขึ้นมาหลังเคาร์เตอร์ดูเหมือนกำลังง่วนอยู่กับการคิดราคาของเครื่องประดับ มัลฟอยมองดูไปรอบๆร้านที่มีคนแน่นน่าอึดอัด

“นายว่าแหวนวงนี้น่ารักไหม”เฮอร์ไมโอนี่ถามขึ้นพลางหยิบแหวนวงหนึ่งขึ้นมาดูเป็นแหวนล็อกเก็ตรูปหัวใจที่ประดับด้วยเพชรสีชมพูล้อมรอบหัวใจ แม้จะเป็นแหวนที่ดูแปลกตาแต่มันก็ดูดีมากทีเดียว

“เธอชอบเหรอ”มัลฟอยถามกลับ เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าแต่เธอยังคงมองแหวนวงนั้นอย่างสนใจ

“ไม่ล่ะ...เราออกไปข้างนอกกันดีกว่าไหม”เฮอร์ไมโอนี่บอกแล้ววางแหวนกลับไว้ที่เดิม

“ตามใจเธอสิ”มัลฟอยพูดก่อนจะหันไปมองแหวนวงที่เฮอร์ไมโอนี่เพิ่งวางลงไปอย่างครุ่นคิด

“ไปเถอะ”เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางดึงมือมัลฟอยออกไปนอกร้าน

  ทั้งสองเดินแหวกฝูงคนออกจากร้านขายเครื่องประดับแล้วเดินมาถึงร้านไอศกรีมที่เพิ่งเปิดตั้งขึ้นใหม่แทนร้านของ ฟลอเรียน ฟอร์เตสคิว ที่หายตัวไปอย่างลึกลับ

“เข้าไปกินไอศกรีมกันหน่อยไหม”เฮอร์ไมโอนี่ถามเสียงอ่อน

“เธอเข้าไปรอข้างในก่อนนะอย่าไปไหน...ฉันไปทำธุระก่อนเดี๋ยวมา”มัลฟอยบอกแล้วรีบวิ่งกลับไปทางเดิมโดยไม่รอฟังคำตอบของเฮอร์ไมโอนี่

“จะไปไหนของเขานะ”เฮอร์ไมโอนี่พึมพำแล้วมองทางร้านไอศกรีมอย่างครุ่นคิดก่อนจะตัดสินใจวิ่งตามไป

  เฮอร์ไมโอนี่เดินผ่านหน้าร้านเครื่องประดับเจ็ดสรรสีที่มีคนยืนกันแน่นขนัดหน้าร้านเช่นเดิมก่อนจะมองหามัลฟอยอย่างร้อนรนแล้ววิ่งไปดูตามตรอกต่างๆอย่างหัวเสีย

“นายอยู่ไหนกันเนี่ย”เฮอร์ไมโอนี่บอกเธอมองไปรอบๆตามตรอกต่างๆจนหยุดอยู่ที่ตรอกน็อกเทิล

“หรือว่าจะเข้าไปอยู่ในนั้น...ไม่นะ”เฮอร์ไมโอนี่พูดกับตัวเองก่อนจะรีบเดินเข้าไปในตรอกอย่างระมัดระวัง

เฮ้อ...เร่งปั่นเต็มที่เลยนะเนี่ย/สายธารแห่งราตรี