คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : ตอนที่ 28 ทดสอบอ่านใจ
สเนปปราัวหน้าฤหาสน์มัลฟอยึ่เป็นสถานที่ที่อมมารพำนัอยู่
ฤหาสน์มัลฟอยในยามวิาลไม่มีผู้ใออมาเินเพ่นพ่านแถวนั้น
เาเินัวรผ่านประูรั้วสลัสัลัษ์ประำระูลมัลฟอย
เินไปามทาเท้ามุ่เ้าสู่ประูฤหาสน์
นาร์ิสา
มัลฟอยเป็นนแรที่สเนปพบ หล่อนูมีท่าทาอมทุ์เหมือนับรั้สุท้ายที่สเนปไ้พบ
เมื่อหล่อนเห็นหน้าเา็รีบสาวเท้าเ้ามาพูุย้วย
เรื่อที่ะุย็หนีไม่พ้นเรื่อลูายหัวแ้วหัวแหวนอหล่อนนั่นเอ
“เรโเป็นยัไบ้า” นาร์ิสาถามเสียรึม
“เาสบายีมั้ย ุุยับเาหรือเปล่า” สเนปมีสีหน้าเรียบเย
“ุำลัะบอผมว่า
ลูายุไม่ิ่อุมาเลยอย่านั้นหรือ” นาร์ิสาส่ายหน้า้าๆ
“เาเียนหมายบอแ่สั้นๆ ว่า อย่าิ่อมา”
“สำหรับผม นั่นหมายถึ
เาสบายีและ...อ้า...านที่อมมารมอบให้เาำลัมีปัหา” สเนปบออย่านุ่มนวล
“ผมเสียในะที่ผม่วยอะไรเาไม่ไ้...เพราะเาไม่ยอมให้ผมยื่นมือเ้าไป่วย
“เเวอร์รัส...” นาร์ิสาทำเสียอ่อนออ่อนใ
เธอเป็นนอร้อให้สเนป่วยูแลเรโหลัาอมมารสั่ให้เาปิบัิภาริลับ
หล่อนำเลือแล้ายแลวาราวับลัวว่าะมีใรแอบฟัที่เธอุยับสเนป แ่ในห้อรับแอฤหาสน์มัลฟอย
ไม่มีใรอื่นนอานทั้สอน หล่อนึเอี้ยวัวพูระิบว่า
“ลูายัน...เามัะทำอะไรที่มัน...”
“ล้มเหลว...” สเนป่อประโยให้
“ผมไม่เถียเลยเรื่อนั้น...”
“เายัเ็...” หล่อนแ้ัวเสียอ่อย
“อมมารไม่ไ้มอว่าเาเป็นเ็...”สเนปแย้
วาสีำสนิทับ้อ้ามไหล่อนาร์ิสาเห็นูให่นาินีำลัเลื้อยออมาาประูห้อโถ้านใน
รูม่านาอูให่้อสเนปเม็่อนะัวแล้วเลื้อยลับเ้าไปในห้อเิม
“เรโเป็นเพียนเียวที่ทำไ้...”
“ุเอ็ทำไ้...”
“ผม้อไปพบอมมารแล้ว นาร์ิสา ” สเนปพูเสียเย็นับท
เาผละานาร์ิสารไปยัหน้าประูห้อโถที่นาินีเพิ่เลื้อยเ้าไปไม่นาน
เาเี่ยหูฟัเสียฟ่อๆ ออมมารพูุยโ้อบันเสียฟ่อๆ อูให่นาินี
วาสีำสนิทมอลอผ่าน่อประูที่เปิ้าไว้ นาินีเลื้อยพันรอบเ้าอี้ออมมาร่อนะพาลำัวลบนัอเา
“เ้ามาสิ เเวอร์รัส แะยืนรออะไรอยู่”
อมมารเอ่ยเื้อเิอย่านุ่มนวล
วาสีแานไม่ไ้้อมอสเนปอนที่เา้าวเท้าเ้ามาในห้อที่อมมารใ้ประุม
มีนอยู่ในนั้นอีนหนึ่นอเหนือาอมมาร หิสาวผู้มีเปลือาหนา ผมำสนิท เบลลาทริ์
เลสแร์ ส่สายาเลียัและูหมิ่นมาให้สเนปทันทีที่เามอหล่อน
“นายท่าน”
สเนป้อมศีรษะเป็นารทำวามเารพอมมารลายๆ
อมมารแ่ยมือ้าหนึ่เป็นเิบอให้สเนปนั่
เาเลื่อนเ้าอี้้านวาออมมารนั่ลเพื่อรอฟัว่าอมมารเรียเามา้วยเรื่ออะไร
“เบลลาทริ์บอันว่า ัมเบิลอร์รู้ัวว่ามีนสะรอย...”
อมมารเริ่มเริ่น้วยน้ำเสียราบเรียบ
ในะที่สเนปนั่นิ่หน้ารทอสายามอรไปเบื้อหน้าที่เบลลาทริ์นั่อยู่
หล่อนทำเสียู่ฟ่อๆ นเือบะผสานเป็นเสียเียวับเสียอูนาินี “เาเอาีวิรอไปไ้...อีแล้ว
เบลลาทริ์บอับันว่า เธอสสัยแ”
“ส่ใรไปามล่ะ?”
สเนปเาะถามับเบลลาทริ์โยร “ถ้าเป็นแมแนร์ละ็
ไม่้อสสัยเลยว่าัมเบิลอร์รู้ัวไ้ยัไ...”
“อย่ามาเไ...”
เบลลาทริ์ระแทเสียอย่าไม่สบอารม์ “แเือนมันใ่ไหม เือนว่าพวเราวาแผนะ่ามัน...”
“ถ้าเป็นอย่านั้นริ ผมะลับมาที่นี่อีทำไม”
สเนปย้อนถามพลาลั้วหัวเราะ “ุ็รู้ีว่าผมภัี่อ...”
“แมันนสอหัว...”เบลลาทริ์เ้นำอย่าเลียัในัวสเนป
นาินีส่เสียู่ฟ่อราวับหล่อนไม่อบใในารโ้เถียอทัู้่
ไม่มีใรสัเอาัปิริยาอโวลเอมอร์ับนาินี เบลลาทริส์ยัพ่นำผรุสวาทใส่สเนปเรื่อยๆ
“เรโบอันว่าเาพยายาม่าัมเบิลอร์แล้ว... แ่ทุรั้มันพลา
เพราะัมเบิลอร์รู้ทันทุอย่า”
“มันใ่วามผิอผมหรือไที่หลานอุไร้วามสามารถ
าวามรอบอบ”
“อย่าโทษเรโ แนั่นแหละ หัหลัเรา แรับใ้ัมเบิลอร์ั้แ่อนนายท่านบาเ็บ
ทำัวี้ลาาาว...”
“ุ็ทำัวล้าหา้วยารเ้าไปิุอยู่ในอัาบันใ่มั้ยล่ะ”
สเนปโ้ลับสีหน้าเรียบเย เบลลาทริ์เ่นเี้ยวเี้ยวฟันเพราะสเนปย้อนหล่อนไ้ี้ใำ
เธอบรามแน่นมือำไม้ายสิทธิ์ที่วาอยู่บนโ๊ะเพื่อแสวามนอบน้อม่อโวลเอมอร์
ะทีู่ให่เลื้อยพาลำอไปที่ไหล่ออมมารแล้วส่เสียฟ่อราวเสียระิบอน
ผู้เป็นนายไม่อบแ่นิ่ฟัำที่นาินีพู ่อนะบอว่า
“พอ!”
โวลเอมอร์พูเสียเย็นเยียบ วาสีแานมอนทั้สอที่โ้เถียัน
“เ้านาย...” เบลลาทริ์ทำหน้าเื่อน ลายมือที่ำไม้ายสิทธิ์แน่น
อมมารเลื่อนสายามอามมืออเบลลาทริส์
แล้วหันลับมา้อมอสเนปที่ยัทำหน้านิ่เยราวับไม่ิ ไม่รู้สึอะไร
“เเวอร์รัส...” อมมารระิบพลายื่นมือ้าๆ มารหน้าสเนปโยไม่พูอะไรแม้แ่ำเียว
สเนปมอมือาวีไร้สีเลืออโวลเอมอร์เารู้ทันทีว่าอมมาร้อารอะไร
อมมาร้อารทสอบเา้วยวิธีออมมาร
สเนปยื่นไม้ายสิทธิ์วาบนมืออโวลเอมอร์
เารับไปพิาราสัรู่่อนะส่มันให้เบลลาทริ์รับไปถือ้วยอาัปิริยาทีู่นุ่มนวล
เบลลาทริ์ยิ้มว้าเพราะรู้ีว่าอมมารำลัะทำในสิ่ที่เธอ้อารและร้ออมาลอ
หล่อนระิบเบาๆ ้วยวาเปี่ยมสุ “นายท่าน...รุา...”
“ลุึ้น เเวอร์รัส” โวลเอร์มอร์บอในะที่ัวเอ็ยืนึ้น
นาินีเลื้อยลไปนอนัวอยู่ับพื้นวาอมัน้อสเนปเม็เหมือนับไม่ไว้วาใในัวสเนปเ่นเียวับนายอมัน
สเนปลุึ้นยืน้าๆ าับ้อไปยัอมมาร ในมือไร้ึ่อาวุธใๆ
ะ้านทานโวลเอร์มอร์ไ้ เารู้ะารรมี
เมื่อโวลเอร์มอร์เิสสัยในัวเาึ้นมา เาะโนอะไร...
“รูิโอ...”
ไม่มีสัาเือนวามเ็บปวแทรึมเ้ามาในร่าายอสเนปราวับมีใบมีพันเล่มรีแทเ้ามาทีละเล็ละน้อย
ภาพแห่วามเป็นริรหน้าลาเลือนเป็นหมอวันลายสภาพเป็นภาพร่าอโวลเอมอร์เิน้าวผ่านเ้ามา
โวลเอมอร์ใ้าถารีแทเพื่อลสิและพลัในารปิั้นใอสเนป และสเนป้อใ้วามพยายามอย่าหนัเพื่อทำทุวิถีทาไม่ให้โวลเอมอร์้นเอในสิ่ที่ไม่วรเอ
“ไหนูสิแ่อนอะไร” เสียอโวลเอมอร์ระิบ สเนปึภาพวามทรำปลอมทั้หมที่นเอสร้าไว้ันไม่ให้โวลเอมอร์รู้เรื่อราววามเป็นไปฝั่ัมเบิลอร์ามวามเป็นริ ทั้เรื่อารรายานผลารทลอน้ำยาระับอาารมนุษย์หมาป่า ้วยารหลอให้โวลเอมอร์มอเห็นภาพสเนปใส่ส่วนผสมผิๆ ลไป โวลเอมอร์ที่ยืนอยู่ในหมอวามิวามทรำเหล่านั้น ยืนมอพินิพิาราและูเหมือนว่าะไม่ใ่วามทรำที่เป็นไปามวามพึพอใอเาแ่อย่าใ โวลเอมอร์ร่ายมน์ใส่สเนปอีรั้
“รูิโอ!”
รั้นี้สเนปส่เสียำราม้วยวามเ็บปว ะที่โวลเอมอร์ยัเินสำรวอยู่ในิใอสเนป เายืนมอภาพวามทรำระหว่าสเนปับเรโ มัลฟอย ภาพที่สเนปพยายามยื่นมูเ้าไป่วยมัลฟอยิแผนและโนปิเสธอย่าหยาบาย
“รูิโอ!”
ภาพระหว่าัมเบิลอร์บอับสเนปว่าัวเอรู้สึว่าำลัโนสะรอยาม
โยที่ในวามทรำนั้นสเนปไม่ไ้พูอะไรแม้แ่ำเียว ภาพอสเนปที่พยายามหลอล่อให้ัมเบิลอร์ินยาพิษแ่็ล้มเหลว
โวลเอมอร์มอภาพเหล่านั้น้วยวามพึพอใ โยไม่สสัยเลยว่าทั้หมะเป็นวามทรำปลอมที่สเนปสร้าึ้น
เพราะสภาพอสเนปรหน้าเาือนอนบิัวไปมา้วยวามเ็บปวอย่าหมสภาพบนพื้น
“เหมือนว่า...ะไม่มีอะไรอย่าที่เบลล่าสสัย...”โวลเอมอร์ระิบบอในหัวอสเนป
อมมารำลัะลับออไป ่อนะะัับอะไรบาอย่า เหมือนวาสีแานเห็นภาพอะไรแว้บๆผ่านทาหาา สเนปเินึถึภาพัวเออนที่อยู่ับเ็สาวเรือนผมสีน้ำาลึ้นมาเพียเสี้ยววินาที
เสี้ยววินาทีที่ัวเอเ็บปวทรมานแสนสาหัสนั้น ทำให้วาสีสนั้นสะุ อมมารหันลับมาวาสายามออีรั้
ูเหมือนวามเ็บปวะทำให้สเนปวบุมวามทรำในหัวผิพลาไป
“นั่นอะไร” เสียเย็นเยียบถามสั้นๆ “วามทรำอะไร...
มีอะไรที่แปิัน...”
“มะ...ไม่...มี...อ...รั...” สเนปพูละล่ำละลัับพรมบนพื้นห้อ
เานอนหน้าว่ำลพื้นึสิลับมาอยู่ในสถานที่แห่วามเป็นริ สเนปมอเห็นเท้าอโวลเอมอร์ยืน้ำอยู่รหัวในะที่ัวอเาแทบระิระเี้ยไม่ไ้แล้ว
“โห...รูิโอ!!!” โวลเอมอร์รีเสียแหลม สเนปร้อะโนลั่น้วยวามเ็บปว
“นายท่านนน...” เาบิัวพลิหน้าลับมา บรามแน่น้วยวามเ็บ แ่ถึระนั้นในหัวอเา็ไม่แสภาพอะไรออมาทั้นั้น โวลเอมอร์ี้ไม้ายสิทธิ์ลที่หัวอสเนปที่นอนไร้เรี่ยวแรยาที่ะ้านทานพลัอำนาออมมารไ้
“เปิ...ให้ันู รูิโอ!”
สเนปรับรู้ไ้ว่าโวลเอมอร์เินวนเวียนอยู่รอบัวเา
พยายามี้ไม้ายสิทธิ์ใส่้วยาถารีแทให้เาเ็บปวทรมานนแทบสิ้นสิ เาัฟันรอ
ทั้เ็บายแล้ว็โรธัวเอที่ทำพลาเพียเสี้ยววินาที เาำลัะทำให้นที่เาั้ใะปป้อมาที่สุเป็นอันรายมาที่สุ
เาะทำยัไไม่ให้โวลเอมอร์เห็นวามทรำเี่ยวับเฮอร์ไมโอนี่
ไม่ให้อมมารรู้ว่าุอ่อนอเาอยู่ที่ไหน
สเนปหายใเอาฝุ่นผเ้าไปเฮือให่รวบรวมพลัทั้หมที่มีึวามทรำที่อาบาอมมารไ้
เาแล้หลับาพร้อมเปิให้โวลเอมอร์เ้ามาอ่านใอีรั้ วาสีแมอเห็นภาพวามทรำที่สเนปมี่อลิลลี่
เอฟแวนส์ในอนที่สเนปมอเธอวู่ับเมส์ พอเอร์ในานเ้นรำ
“แ่นี้เอหรือ...” โวลเอมอร์พึมพำับัวเอ มอภาพทั้หม้วยวาแ็ทื่อไร้ึ่วามรู้สึใๆ ราวนี้เ้าึัวเอลับออมา้มหน้ามอูสเนปัวริที่นอนหมสภาพอยู่บนพื้น
“อย่าโรธันเลยนะเเวอร์รัส” อมมารพู้วยน้ำเสียนุ่มนวลพลา้มัวลลูบหัวอสเนป สเนปปรือามอัวสั่นมันเ็บปวไปทั้ัว้วยาถารีแท ริมฝีปาอเาระุนิๆ เารู้แล้วว่าเาทำสำเร็ เธอะยัปลอภัย
โวลเอมอร์ไม่สสัยอะไรในวามทรำที่สเนปั้ใเลือใหู้ เาลับยิ้มเหยียเพราะวามทรำที่แสถึวามรัและวามเ็บปวทำให้โวลเอมอร์รู้สึสมเพ
“เเวอร์รัสภัี่อัน” อมมารพูับเบลลาทริ์ที่ทำหน้าไม่เื่ออย่ารุนแร
“ัมเบิลอร์็แ่มูไวระวััวทุย่า้าว ูเหมือนเราะวิันไปเอ...”
“แ่ นายท่าน...ไ้โปรให้ันลอ...” เบลลาทริ์หยิบไม้ายสิทธิ์หวัะเป็นนัารสเนป้วยัวเอ แ่เธอเห็นรัสีอำมหิแผ่มาาวาสีแาน ทำให้เธอะั “เ้า...นาย...” เธอเอ่ยเรียเาเบาๆ ราวับไม่เ้าใว่าทำไมอมมารถึห้ามเธอ
“เธอิว่าะมีใรบาันไ้หรือ...” อมมารถามเสียเย็น เบลลาทริส์ไม่อบ เธอ้มหน้าุราวับเพิ่ทำผิพลาให่หลว “โยเพาะเวลาแบบนี้...” อมมารปลายามอสเนปที่นอนนิ่หน้าแนบพรมบนพื้นห้อประุมไร้ึ่ปิิริยาโ้อบใๆ “ิว่ามันะหลอันไ้หรือ...”
“ไม่เลยเ้า่ะนายท่าน...ันแ่...” โวลเอมอร์เรียนาินีมาไว้้าๆ ัว้วยภาษาพาเล พลาูไม้ายสิทธิ์้วยท่าทาสบายๆ แ่ี้รไปยัเบลลาทริส์ที่รีบสบปาสบำ่อนที่เธอะพูอะไรไม่เ้าหูอมมารไปมาว่านี้
“เราะเรียมแผนใหม่ เรา้อยึฮอวอร์ให้ไ้ ันให้เวลาอีไม่นาน...
ำับเรโ...” เบลลาทริส์ทำาโอ้าปา้า อมมารยัถือไม้ายสิทธิ์ี้หน้าเธอ
“ใ่...ำับหลานอแ ให้ทำให้สำเร็
ถ้าัมเบิลอร์ไม่าย...รู้ใ่มั้ยว่าใระาย...” โวลเอมอร์ออำสั่เ็า
ใบหน้าูพร้อมะ่านไ้ทุเมื่อ
“่ะเ้านาย”
เบลลาทริส์รับำอย่าว่า่าย หล่อน้อมศีรษะเล็น้อยให้โวลเอมอร์ที่ลไม้ายสิทธิ์พลา้มลมอูสเนปที่เริ่มยับัว
เบลลาทริส์แอบยิ้มสะใที่เห็นสเนปบาเ็บ โวลเอมอร์แ่พูับหล่อนว่า “บอนาร์ิสา
ันะไป้านอ” อมมารเินผ่านร่าอสเนปไป้าๆ
โยมีนาินีับเบลลาทริส์ิามไป้วย
สเนปรอเวลาสัพัเี่ยหูฟัเสียฝีเท้าอนในห้อที่เินออไป่อนะแน่ใว่าไม่มีใรลับเ้ามาอี เาึ่อยๆปรือาึ้นมา พอเห็นว่าไม่มีใรอยู่แล้วริๆ สเนปใ้มือับาโ๊ะโบราที่พวมัลฟอยใ้ั้เรื่อเินราาแพ เายันัวเอลุึ้นยืนอย่านไร้เรี่ยวแร มืออี้าุมายโรพยายามทำให้ัวเอยืนให้อยู่แล้วเินะโผละเผลออไปาห้อเพื่อะพาัวเอลับไปยัที่ที่วระลับไปมาที่สุ
.................................................................................................................................................................................................
เฮอร์ไมโอนี่ลืมาื่นึ้นมาอีรั้ในห้อทีู่อึมรึมาีวิีวา
เธอรู้สึสื่นึ้นหลัาไ้นอนหลับพัสัื่นนเรียไ้ว่าเธอหายเป็นปิีแล้ว
เฮอร์ไมโอนี่วาสายาไปรอบๆ โยหวัว่าะเออาารย์วิาปรุยาที่ลายสภาพมาเป็นเ้าอบ้านเล็ๆหลันี้
แ่็ไม่เห็นแม้แ่เา เธอ้มูผ้าห่มที่พาอยู่บนัวเหมือนับมีนบรรห่มให้็อแปลใไม่ไ้ที่สเนปไม่ไ้อยู่รออยู่รนั้นาั้นเอาำอบว่าเธอเห็นเาับมัลฟอยุยอะไรัน
พลันสายาอเฮอร์ไมโอนี่็เหลือบเห็นระาษโน้ที่วาอยู่ใ้ถ้วยยาที่เธอื่ม่อนะหลับไป
ลายมือหวัๆ อสเนปเียนสั่ไว้สั้นๆ ว่า ‘เี๋ยวันลับมา’ นั่นหมายวามว่าสเนปไม่ไ้อยู่ที่นี่เวลานี้
เฮอร์ไมโอนี่มวิ้ว เธอพับระาษโน๊่อนะสอมันไว้ใ้ถ้วยยาเ่นเิม
เธอเหลือบมอนาฬิาที่ิอยู่บนฝาผนั วาวบนหน้าปันาฬิาิผนัเลื่อนไปามวิถีโรอมัน
‘นี่็ราวๆ สอั่วโมแล้วนะ’ เฮอร์ไมโอนี่ิพลามอนาฬิาอย่าั่ใ
เธอหลับไปเือบสอั่วโม โยที่ไม่รู้ว่าสเนปออไป้านอั้แ่เมื่อไหร่ รู้แ่ว่า้อเป็นธุระสำัมาแน่ๆ
แล้ว็เป็นที่ที่ไม่ใ่ฮอวอร์ เพราะถ้าสเนปะลับไปฮอวอร์ละ็ เา้อพาเธอลับไป้วย
แ่ถ้าไม่ไ้ลับไปฮอวอร์ แล้วสเนปไปไหนันแน่
เฮอร์ไมโอนี่พยายามิ แ่เธอ็ไม่ไ้ำอบทีู่น่าะเป็นไปไ้มาอบัวเธอเอ เธอึทำไ้แ่ถอนหายใลุึ้นเินสำรวไปรอบๆ บ้าน้วยวามอยารู้อยาเห็น
เธอเินเ้าไปในห้อหนัสือทีู่เหมือนะไม่มีใรใ้ห้อนี้มานานแล้ว หนัสือส่วนให่บนั้นมีแ่ฝุ่นหน้าเอะ เฮอร์ไมโอนี่มอเห็นเาผิที่มีแ่หยาไย่ับฝุ่นอผถ่านเาะเ็มไปหม เหนือเาผิมีรอบรูปที่ว่าเปล่าวาอยู่สอรอบ นในรูปไม่มีใรอยู่เลยแม้แ่นเียว น่าสสัยว่าสเนปเ็บรูปใรไว้บ้า แ่เฮอร์ไมโอนี่็เาไ้ว่าน่าะเป็นรูปพ่อับแม่อเา มีอัลบั้มรูปภาพปหนัวัวเ่าๆ ึ้นรา เฮอร์ไมโอนี่หยิบมันึ้นมาู
'เาะเป็นเ็แบบไหนันนะ' เฮอร์ไมโอนี่ิพลานึบันในใเมื่อนึถึภาพสเนปลับมาแล้วเห็นว่าเธอำลัูรูปเาเล่นโล้ิ้า หรือปั้นุ๊าหิมะับพ่อแม่
หน้าแรที่เฮอร์ไมโอนี่เปิู
เป็นภาพอายหิู่หนึ่ที่ยืนอยู่้วยันท่าทาเร่รึมและูเ้มว
พวเาในภาพแ่ยืนนิ่ๆ ระพริบา
ไม่มีท่าทาอื่นใที่แสให้เห็นว่าภาพนั้นเลื่อนไหวไ้ ผู้ายในภาพหน้าาล้ายลึับสเนป
นแทบบอไ้ว่า ถ้าเฮอร์ไมโอนี่ไม่เห็นเ็ผู้ายผมำหน้าาวีไร้ีวิีวาอยู่ในภาพถัมา
เธอ็อาะิว่าเาเป็นเเวอร์รัส สเนปนปัุบันเลย็ไ้ เธอึพอเาไ้ว่านทั้สอน่าะเป็นพ่อับแม่อสเนป
หลัานั้นแทบะไม่มีภาพไหนเลยที่บ่บอถึวามเป็นรอบรัวอรอบรัวสเนป
มีแ่ภาพเี่ยวอนในระูลไร้ึ่ีวิีวา ทั้ๆ ที่มันเป็นรูปที่ถ่าย้วยเวทมน์
สเนปวัยเ็ในรูปภาพมีวาสีำสนิทเหมือนับวาอสเนป่าันรที่วาู่นั้นแสวามเ็บปว
วามโเี่ยว และารแบรับวามทุ์อยู่ในใ พอพลิหน้าถัไปเรื่อยๆ
วามรู้สึ่าๆที่ส่ผ่านมาาวาู่เล็ๆ ในภาพ่อยๆาหายไป ลายเป็นวาำสนิทไร้อารม์ไร้ให้วามรู้สึเหมือนเฮอร์ไมโอนี่ำลั้อาเม็ับัวริอเ้าอรูปภาพ
เธอปิอัลบั้มแล้วรีบวามันลที่เิม เพราะเธอรู้สึว่ายิู่็ยิ่หหู่พิล
ในอนนั้นเอที่มีเสียัโรมรามเิึ้น
เฮอร์ไมโอนี่ว้าไม้ายสิทธิ์ึ้นมา้วยวามรวเร็ว ี้นำหน้า ะเินรไปยัที่มาอเสียโรมรามในห้อรับแที่เธอเพิ่เินมา
เฮอร์ไมโอนี่้าว้าๆ อย่าระแวระวั
“อาารย์...ลับมาแล้วเหรอะ?” เธอเรียลอเิเผื่อะเป็นสเนปที่ลับเ้ามา แ่ไม่มีเสียอบรับ
เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้านิ่ว ปิแล้วถ้าเป็นสเนปเาะ้อานอบเธอแล้ว แ่นี่ไม่มีเสียใๆอบลับมาเลยแม้แ่น้อย เธอเินไปหยุอยู่ที่บานพับประูทาเื่อมระหว่าห้อนั่เล่นับห้อหนัสือ่อนะมอลอไปที่ประูบ้าน เฮอร์ไมโอนี่พบว่ามีใรบานำลันอนุู้อยู่ับพื้น
........................................................................................................
ิถึันละสิ หุหุ 555
มา่อแล้วน้า เ้าไม่ไ้ใร้ายับป๊ามาไปใ่ม๊า // ปิาี้หน้าโบ้ยโวลเอมอร์ับเบลลาทริ์
รัและอบุทุๆนนะะที่ยัิามัน
สายธารแห่รารี
ความคิดเห็น