คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 10 ความช่วยเหลือเพียงเล็กน้อย
“เยส! เรานะ...” รอนะโนเสียั เาร่อนไม้วาลบนสนาม วิ่เ้าอแฮร์รี่และทุๆนในทีม อเียร์ยัส่เสียเียร์ เว้นแ่อเียร์ฝั่สลิธีรินที่เริ่มสลายัว้วยสีหน้าผิหวัและไม่พอใอย่าเียบๆ เฮอร์ไมโอนี่วิ่ลมาที่สนามและพุ่ออแฮร์รี่้วยเ่นัน ้อศออเธอเหวี่ยระแทเ้าที่าอรอน เาทำหน้าไม่พอใ
“ระวัหน่อยสิ! เธอระแทันนะ”รอนบอเสียัอย่าโรธๆ แ่เฮอร์ไมโอนี่ไม่สนใ เธอยิ้มว้า
“พวเธอเยี่ยมมาเลยนะ...”เฮอร์ไมโอนี่บอเสียื่นเ้น “โยเพาะเธอแฮร์รี่ ับสนิไ้เร็วนานั้น”แฮร์รี่ยิ้มอย่ายินี โยที่พวเาไม่เห็นว่าใรำลัเินมาหาพวเา
“โ่วยน่ะสิไม่ว่า!”เสียยานาแทรึ้นมาอย่าูถู มัลฟอยนั่นเอ เายืนอยู่นเียว ในะที่นอื่นๆ เินออไปาสนามเพื่อไปเปลี่ยนุันแล้ว ทั้สามหันไปมอเา้วยสีหน้าไม่เป็นมิร ึ่มัลฟอยเอ็ส่สายามุ่ร้ายมาให้เ่นัน
“ั้น็โทษทีนะที่โ่วยพวเราไม่่วยนอย่านาย”รอนสวนลับพลายิ้มเยาะ มัลฟอยเริ่มัสีหน้า
“พวแระวััวไว้เถอะ ัน้อเอาืนแน่”มัลฟอยพู้วยน้ำเสียริั แฮร์รี่ยัไหล่พลาอบ
“ส่นฮูมาบอ้วยแล้วันนะว่านายะเอาืนเมื่อไหร่...”
“ปาีไปเถอะ พอเอร์! พวแมัน็แ่.......”มัลฟอย่าแฮร์รี่้วยำหยาบาย ึ่ทั้แฮร์รี่และรอน่าะพุ่เ้าไปเพื่อหน้ามัลฟอย แ่เฮอร์ไมโอนี่รั้แนทั้สอนไว้ไ้ และรีบพูึ้นว่า
“อย่านะ! ไมุ่้มหรอที่ะแลับนแบบนี้ เราไปันเถอะแฮร์รี่ รอน เา็แ่แพ้แล้วพาลเท่านั้นล่ะ”
“ยัยเลือโสโร! เธอล้าว่าันหรอ” มัลฟอยำราม เฮอร์ไมโอนี่ส่สายาเลียัไปให้ ่อนที่ะึัวเพื่อนทั้สอหมุนัวลับไปอีทาเพื่อะเินหนีเา แ่แล้วทั้สามน็้มัวหลบแทบไม่ทัน เมื่อมีเสียะโนัึ้นมาว่า “โพรเทโ้!” แสสว่าวาบพุ่เียหัวอพวเาไปแ่นิเียว
“อ้า์” เสียร้ออมัลฟอยัลั่นสนาม นรอนที่้ม่ำอยู่้าๆเฮอร์ไมโอนี่สะุ้และพึมพำถามเธออย่ารวเร็วว่า
“เิอะไรึ้น อะไรัน อะไรัน!”เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าแทนำอบ เธอเป็นนแรที่เยหน้าึ้นและพบับวาสีำสนิทที่้อเธออบลับมา้วยแววาที่สั่นไหว สเนปนั่นเอ
“ไม่เป็นอะไรใ่มั้ย”เาถามเธอแทบะไม่ยับปาและไม่มีเสีย เฮอร์ไมโอนี่พยัหน้ารับและถอสี้ารอนับแฮร์รี่ใหู้ว่าใรเป็นนเสาถานั้น พวเาเยหน้ามาและมีสีหน้าะลึราวับเห็นผี
“สเนป!”แฮร์รี่หลุอุทานเบาๆ เฮอร์ไมโอนี่มอหน้าสเนปสลับับหันไปมอมัลฟอยที่นอนร้อโอโอยอยู่้าหลั และอนนี้ทั้ัวและใบหน้าเ็มไป้วยแผลพุพอและน้ำหนอไหลเยิ้มเ็มไปหม ึเ้าใไ้ว่า มัลฟอยพยายามะเสาถานั้นใส่เธอ และสเนปเป็นน่วยเธอไว้
สเนปเินสะบัผ้าลุมอย่ารวเร็วรไปยัร่าอมัลฟอยที่นอนออยู่ับพื้น และมอเา้วยสีหน้าเยา
“เรนเอร์!”สเนปเรียเธอเสียั “มาพาเาไปห้อพยาบาล”เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าๆ
“หนูหรอะ”เธอถามอย่าไม่แน่ใ
“ใ่! เธอ ไปเี๋ยวนี้”สเนปออำสั่ัเน “ส่วนเธอสอน พอเอร์ วิสลีย์ ามันไปที่ห้อทำานุฟิล์”เมื่อพูบสเนปเินาไปอย่ารวเร็ว โยที่ทั้สามมอหน้าันอย่าเป็นัวล
“เฮอร์ไมโอนี่ เห็นทีเธอ้อแบรับเอาไอ้ัวน่ายะแยนี้ไปนเียวแล้วล่ะ”รอนบออย่าเห็นใ ะที่เฮอร์ไมโอนี่ัสินใเ้าไปึมัลฟอยให้ลุึ้นและพยุเาเพื่อพาไปห้อพยาบาล รอนับแฮร์รี่ทำหน้าสล่อนะแยย้ายับเธอและรไปยัห้ออฟิล์
“ันะฟ้อพ่อ...”มัลฟอยพึมพำำนี้ไปลอทาไปห้อพยาบาล หลายๆนที่เห็นสภาพมัลฟอยอนนี้่าหยุยืนมอ้วยวามื่นเ้น บัน น้ำหนอที่ไหลเยิ้มนั้นหยลบนเสื้อลุมอเฮอร์ไมโอนี่ึ่มันส่ลิ่นไม่พึประส์ออมา้วย ยิ่นมอเยอะมัลฟอย็ยิ่บ่น นเฮอร์ไมโอนี่ถึับวาไปสอรั้ให้หุบปา้วยวามทนไม่ไหว นระทั่ถึห้อพยาบาล
“มาามพอมฟรีย์ะ มาามพอมฟรีย์”เฮอร์ไมโอนี่ร้อเรียมาามพอมฟรีย์ะที่พามัลฟอยไปนั่อยู่บนเียไ้สำเร็ นาที่อมามาามพอมฟรีย์เินออมาาห้อทำานามเสียเรีย และรเ้ามาูอาารมัลฟอยทันที
“นี่มันอะไรัน เธอเสาถาใส่เาั้นเหรอ”มาามพอมฟรีย์ถามรัวเร็ว ะที่เินไปหยิบวยาโยไม่ไ้รอฟัำอบอเฮอร์ไมโอนี่
“เปล่า่ะ เา่าหาะเสาถาใส่หนู”เธออบพลาปรายาไปทามัลฟอยที่พยายามเบะปาให้เธออย่ายาเย็น
นาที่อมา มาามพอมฟรีย์หยิบยามาให้ พร้อมับสำรวูใบหน้ามัลฟอย
“หนอเยิ้มเียว แ่ไม่เป็นไรมา”มาามพอมฟรีย์พูับัวเอ ่อนะหันมาหาเฮอร์ไมโอนี่ “นี่เธอให้เาื่มยานี่ แล้ว็่วยเอาไอ้นี่ทาแผลให้เาหน่อย ัน้อไปเ็ัวยาที่สั่มาใหม่่อ”เธอี้ไปยัวยาที่หยิบมาวาไว้ให้ เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าแหยๆ
“ะ?...แ่ว่าหนู...”เธอะทัท้ว แ่มาามพอมฟรีย์ไม่ฟัเธอเินลับเ้าห้อทำานอัวเอไปอย่ารวเร็ว ทิ้ให้เธอทำหน้าระอัระอ่วน อยู่ับมัลฟอยที่มีสีหน้าไม่พอใเ่นัน
และท้ายที่สุแล้วเฮอร์ไมโอนี่็้อยอมนั่ทายาให้เาอย่าไม่เ็มในั ะที่มัลฟอยเอ็ไม่ไ้เ็มใอยู่นิ่ๆให้เธอเ็หนอที่ผุึ้นเ็มหน้า แถมยับ่ายเบี่ยหลบอี่าหา
“นี่นาย!”เฮอร์ไมโอนี่พูึ้นมาอย่าอไม่ไ้ “อยู่นิ่ๆไ้มั้ย”
“เธอ็อย่าเอามือสปรอเธอมาใล้ันมาสิ”มัลฟอยย้อน และยัเบี่ยหน้าหลบสำลีที่อยู่ในมืออเฮอร์ไมโอนี่
“ทำอย่าับหน้าอนายสะอานันี่”เฮอร์ไมโอนี่ว่าลับ และิ้มสำลีไปที่หน้าอมัลฟอย เาร้อเสียั และว้า้อมือเฮอร์ไมโอนี่เอาไว้ไม่ให้เธอทำแบบนั้นอี
“โอ้ย! ยัยบ้า ันแสบนะ เธอแล้ันหรือไ”มัลฟอยโวยวาย เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใ้วยวามเบื่อหน่าย ะที่พยายามะทายาบนหน้ามัลฟอยอีหน
“นายแหาูะบ้าสิ ัน่วยให้แผลบนหน้านายหาย่าหาล่ะ”
“ันะเห็นไ้ยัไล่ะยัยบ้า!”เาะอใส่เธอ “อย่า! อย่าเอามือมาใล้หน้าันนะ”เฮอร์ไมโอนี่สะบัมือออามืออมัลฟอย และระเบิใส่เาอย่าหมวามอทน
“พอันที! นายอยาะหน้าเน่าเป็นเสลหนอนฟลอบเบอร์อย่านี้็เิ! ันไม่่วยแล้ว นายรอมาามพอมฟรีย์เอา็แล้วัน ันไปล่ะ”เฮอร์ไมโอนี่ลุึ้นาเียทันทีที่พูบ
“เฮ้ย! เี๋ยวสิยัยเลือสีโลน”มัลฟอยว้า้อมือเฮอร์ไมโอนี่ไว้ไ้ทัน ่อนะพูับเธอ้วยน้ำเสียที่อ่อนลที่ฟัูเหมือนอร้ออย่าไม่มีทาเลือว่า “่วยัน่อน แล้วะไปไหน็เิ”เฮอร์ไมโอนี่หันลับมามอมัลฟอยอย่าั่ใ
“ันะถือว่านายอร้อ็แล้วันนะ”เฮอร์ไมโอนี่บอพลาลับมานั่ล้าๆมัลฟอย และั้้นทำแผลให้เาใหม่ ึ่มัลฟอยยัมีสะบัหน้าหนีบ้าเป็นบารั้ แ่เมื่อเาเห็นสายาุๆอเฮอร์ไมโอนี่เา็ะยอมอยู่นิ่ๆเพราะไม่้อารให้เธอทิ้เาไว้ในะที่หนอยัไหลเยิ้มเ็มหน้านานี้
ผ่านไปราวๆ 20 นาที แผลที่เ็มไป้วยหนอบนหน้าอมัลฟอยเริ่มยุบล เหลือเพียแ่รอยแเป็น้ำๆ บนผิวอันีาวอเา มัลฟอยอยู่ในวามสบนิ่่าาทีแร และยอมให้เฮอร์ไมโอนี่ทายาที่แนทั้สอ้า้วย
“เอ้า...เสร็แล้ว”เฮอร์ไมโอนี่บอหลัาวามือาารทายาที่แนให้มัลฟอย เาเลิิ้ว
“แ่นี้น่ะหรอ”มัลฟอยท้วถาม เฮอร์ไมโอนี่ลอา
“ใ่! ที่เหลือนาย็ินยาะสิ เี๋ยวมัน็่อยๆหายไปเอล่ะ”มัลฟอยมีสีหน้าไม่เื่อ
“แล้วถ้ามันไม่หายล่ะ ัน้อลายเป็นัวประหลาน่ะสิ”เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใเฮือให่ พลาอบว่า
“ั้นนาย็้อยอมรับสภาพแล้วล่ะ ็ในเมื่อนายเป็นนเสาถาพวนี้เอ”
“เฮอะ ถ้าสเนปไม่เ้ามาล่ะ็...”มัลฟอยพูอย่าแ้นใ “นที่มานั่เป็นหนอเ็มัวอยู่รนี้ ็ะเป็นเธอ”เฮอร์ไมโอนี่สะุ้เล็น้อยที่มัลฟอยพูถึสเนป เธอเม้มปาสนิท่อนะลุึ้นยืนและ้อหน้ามัลฟอย
“ันะไปล่ะ”เฮอร์ไมโอนี่พูพึมพำ มัลฟอยมอเธอนิ่รุ่นิอยู่รู่หนึ่่อนะบอเสียเย็นว่า
“ันไม่อบุเธอหรอนะ”
“ัน็ไม่้อารไ้ยินำนั้นเหมือนัน”เฮอร์ไมโอนี่บออย่าไว้เิ “เพราะันรู้ันอย่านายี” มัลฟอยเบะปา
“ั้น็ไปสิ ะไปไหน็ไป”
“ไม่ำเป็น้อไล่ันหรอย่ะ”เฮอร์ไมโอนี่พูเสียเียว่อนะหมุนัวลับแล้วเินออาห้อพยาบาลไปอย่ารวเร็ว โยที่มีสายาอมัลฟอยมอามเธอลอนระทั่เธอออาห้อไปในที่สุ
‘ถ้าสเนปไม่เ้ามาล่ะ็...’ เฮอร์ไมโอนี่ิประโยนั้นอยู่ในใ ระหว่าทาที่เธอำลัเินไปหารอนและแฮร์รี่ที่ห้อทำานอฟิล์ มัลฟอยพูถู ถ้าสเนปไม่เ้ามาล่ะ็เธอไปนั่อยู่ที่ห้อพยาบาลแทนมัลฟอยแล้ว
หลัาแฮร์รี่ับรอนออมาาห้อทำานอฟิล์ พวเา็เินมาหาเฮอร์ไมโอนี่ที่รออยู่หน้าห้อพร้อมับบ่นเรื่อที่เา้อับริเวับฟิล์ืนนี้ทันที
“เื่อมั้ย! ัน้อัห้อน้ำายั้น 4 ืนนี้”รอนโวยวาย แฮร์รี่ทำหน้าเ็ยิ่ว่า
“อนาย
“เออนี่ แล้วมัลฟอยเป็นไบ้า”รอนถาม้วยวามอยารู้ ะที่ำลัเินไปยัห้อโถให่้วยัน เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใอย่าเหนื่อยหน่าย
“็ไม่เป็นอะไรมาหรอ มาามพอมฟรีย์ัารไ้เรียบร้อยอยู่แล้ว”เธออบเนือยๆ ่อนะเสริมว่า “เพียแ่มัลฟอยบอไปลอทาเลยน่ะว่าเาะฟ้อพ่อ”
“ั้น็ีสิ”แฮร์รี่บอ “พ่ออเาะไ้มาเอาเรื่อสเนป”รอนยิ้มว้าเห็น้วย
“ริ้วย เราไม่ไ้ทำอะไรสัหน่อย สเนป่าหาที่เป็นนเสาถาเราะวิเศษใส่มัลฟอย”เฮอร์ไมโอนี่มวิ้ว และมีสีหน้ารุ่นิ
“แ่ว่าเา่วยพวเรานะ”เฮอร์ไมโอนี่พูเบาๆราวับระิบ แฮร์รี่และรอนเลิิ้วไม่ไ้ยินที่เธอพู
“เธอว่าอะไรนะ”รอนถาม เฮอร์ไมโอนี่มอหน้าเา ่อนะสั่นศีรษะปิเสธและเลือที่ะไม่พูอะไรอี และทั้สามน็เปลี่ยนเรื่อุยเป็นเรื่อวิิแทน
.......................................................................................................................................................
อัพ่อแล้ว่ะ ามำเรียร้อ 555+
อนนี้็ยัไม่มีาอป๋าับเฮอร์ไมโอนี่สัเท่าไหร่นะะ
แ่อน่อไปสัา้วยเียริอนัเียนเลยว่า มีาเ้าู่ันแน่นอน่ะ
อบุอมเม้นส์ทุอมเม้นส์และผู้อ่านทุท่าน่ะ
สายธารแห่รารี
ความคิดเห็น