เธอน่ะตัวร้าย แล้วนายก็ปากแข็ง

ลำดับตอนที่ #7 : ความในใจรอน

"อย่ามองฉันตอนนี้...ขอร้อง"มัลฟอยพูดพลางเอามือปาดน้ำตา เฮอร์ไมโอนี่หันหลังพยายามไม่มองตามที่เขาขอร้อง

"ถ้านาย...ไม่อยากเป็น...แล้วทำไมนายถึง..."เฮอร์ไมโอนี่เว้นเงียบไว้

"เขาจะฆ่าฉัน...ฆ่าพ่อแม่ฉัน...ถ้าฉันไม่เป็น..."มัลฟอยพูดพลางสะอื้น เฮอร์ไมโอนี่นิ่งเงียบอย่างตั้งใจฟัง

"ตอนแรก...ป้าของฉัน...เขาบอกว่า...สมควร...ยินดี"มัลฟอยพูดเสียงแหบต่ำ

"แต่ในเมื่อ...ฉันเห็นความเป็นจริง...มันเลวร้ายเกินไป...ฉันทำไม่ได้...งานที่ท่านสั่งให้ฉันทำ...แม่ของฉันพยายามอ้อนวอนท่านให้ปล่อยฉันไป...แต่ไม่เป็นผล"เฮอร์ไมโอนี่คิดไปถึงภาพ นาร์ซิสซา มัลฟอย กำลังร้องไห้อ้อนวอนขอให้ ลอร์ด โวลเดอร์มอร์ ปล่อยมัลฟอยไป

"เธอคิดว่าฉันโง่ไหม...ขี้ขลาดเกินไปไหม...กลัวแม้กระทั่งจะถูกฆ่า"มัลฟอยบอกอย่างขมขื่น

"ไม่หรอกนะ..."เฮอร์ไมโอนี่ขัดขึ้น มัลฟอยเงียบเสียงอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง "เธอว่าอะไรนะ"

"ฉันบอกว่า...นายไม่ใช่คนโง่...ไม่ใช่คนขี้ขลาด..."เฮอร์ไมโอนี่พูดย้ำ เธอเข้าใจในสิ่งที่มัลฟอยทำทั้งหมด

"นายทำเพื่อปกป้องครอบครัวของนาย...ถ้าเป็นฉัน...ฉันก็ทำ"เฮอร์ไมโอนี่บอกเธอหันกลับมามองดูมัลฟอยที่ยังมีน้ำใสๆไหลอาบแก้ม มัลฟอยจ้องเฮอร์ไมโอนี่นิ่ง ก่อนจะดึงตัวเธอเข้ามากอดไว้แน่น เฮอร์ไมโอนี่ถึงกับตกใจทำอะไรไม่ถูก

"นี่...นาย"เฮอร์ไมโอนี่พูดอะไรไม่ออก สีหน้าแดงก่ำด้วยความเขิน เธอพยายามดิ้นอยู่ในอ้อมแขนเขาแต่ก็ไม่เป็นผล

"ขออยู่อย่างนี้ได้ไหม...ฉันง่วง"มัลฟอยพูดเสียงเนือยๆ

"นะ..."มัลฟอยถามซ้ำ "อือ"เฮอร์ไมโอนี่รับเบาๆตัวเธอเกร็งแทบจะหมดแรง

"ขอบคุณ"เขาพูดเสียงแผ่วเบาก่อนจะนิ่งเงียบไป เฮอร์ไมโอนี่นั่งตัวแข็งทื่ออย่างช่วยไม่ได้

  ที่บ้าน ของแฮร์รี่(เดิมซีเรียส)

แฮร์รี่เดินออกมาที่ระเบียงห้องนอน 1 วันเต็มๆแล้วที่เฮอร์ไมโอนี่หายตัวไป เขามองไปทางระเบียงห้องของรอนซึ่งเห็นรอนยืนอยู่ก่อนแล้วด้วยสีหน้าเคร่งเครียดไม่แพ้กัน

"ยังไม่นอนเหรอแฮร์รี่"รอนถามเสียงเศร้า

"นายก็เหมือนกัน...ห่วงเฮอร์ไมโอนี่ใช่ไหม"แฮร์รี่ถาม

"เปล่า...แค่คิดว่ายายนั่นไม่อยู่ก็ดีแล้ว"รอนบอกพลางหลบสายตาของแฮร์รี่

"รอน...ฉันรู้...ฉันรู้ว่านายคิดยังไงกับเฮอร์ไมโอนี่"แฮร์รี่บอก รอนไม่หันสบตาแฮร์รี่เลย

"นายจะรู้ดีกว่าฉันได้ไง...แฮร์รี่"รอนพูดหูของเขาแดงก่ำอาจจะเขิน หรือต้องไปโดนอะไรดึงเป็นแน่

"นายชอบเฮอร์ไมโอนี่...ใครเขาก็ดูออกไม่ใช่ฉันคนเดียว"แฮร์รี่พูดเสียงเรียบ รอนเงยหน้าขึ้นเกาผมสีแดงเพลิงอย่างเขิ นๆ

"ดูออกเหรอ...ทุกคนเลย"รอนหน้าแดง แฮร์รี่พยักหน้าพร้อมกับทอดสายตามองขึ้นไปบนฟ้า

"นายยอมรับมาตรงๆดีกว่า...นายชอบเธอใช่ไหม"แฮร์รี่พูดพลางจ้องหน้ารอนเพื่อเค้นความจริง

"....เอ่อ...."รอนเงียบแล้วพยักหน้าอย่างเขินๆ

"ทำไมนายไม่บอกเธอ"แฮร์รี่ถามอมยิ้มน้อยๆ รอนส่ายหน้า

"ฉันกลัวว่า...เธอจะไม่ชอบฉัน"รอนบอกอย่างเศร้าๆ

"ไม่นะ...ฉันคิดว่า...เฮอร์ไมโอนี่ก็ชอบนายเหมือนกัน"แฮร์รี่บอกอย่างมั่นใจ

"นายแน่ใจนะ..."รอนรีบถาม แฮร์รี่พยักหน้ารับ
.................................................................

ชื่อตอนอาจไม่ค่อยดีนะคะ ยังไงก็ขอความกรุณาลงคะแนนด้วยค่ะ/สายธารแห่งราตรี