คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : กราบกรานพระอริยะ
“ลา…” เสียอ่อนโยนเรียื่อเธอัึ้นาหน้าห้อพัอเธอ
“พร้อมหรือยัะ” ผู้อพระนั่นเอ
เาเินเ้ามาหาน้อสาวาประูห้อที่เปิ้าไว้ ห้ออเาอยู่เยื้อๆ ับห้ออเธอ สร้อยับแป้ร่ำยมือไหว้เ้านายหนุ่ม
อนนี้ผู้อพระแ่ายลำรอ สบายๆ ้วยเสื้อเิ้แนสั้นสีฟ้าอ่อน และสวมาเยีนส์ ูอบอุ่น
“พร้อมแล้ว่ะ” ริลาอบ เินมาอพี่ายอย่าเอาใ
“ทำอะไรอยู่หรือะ” ผู้อพระถามริลา ใ้มือลูบผมน้อสาวอย่าอ่อนโยน และรัใร่
อนนี้พวเามีันแ่สอน ึ้อเป็นำลัใ และูแลัน
“ไม่มีอะไร ุยันสัพเพเหระ่ะ” ลาอบ ยับัวออาอ้อมอพี่าย เ็บหนัสือลในระเป๋าถือ
ผู้อพระมอหนัสือในมือน้อสาวแว้บเียว ไม่ทันเห็น้วย้ำว่าหนัสืออะไร ่อนมอไปรอบๆ ห้อน้อสาว
“ห้อนี้..... ลาอยู่สบายไหมะ”
“พี่ยุ่ ๆ เลยไม่ไ้เ้ามาูแล ใหุ้อรทัยัาร”
“สบายมา่ะ สร้อยับแป้ร่ำ และุอรทัยูแลอย่าี่ะ” ริลาถือระเป๋าเรียมพร้อม อเอวพี่ายอย่าเอาใ
“รีบไปันเถอะ่ะ ลาลืมไปว่ายัไม่ไ้เรียมอาหารถวายพระ่ะ”
“พี่ใหุ้อรทัยัารเรียบร้อยแล้ว่ะ ไปันเถอะ”
ผู้อพระอบ โอบไหล่น้อสาวพาเินออาห้อพั
สร้อย และแป้ร่ำยมือไหว้ทัู้่ มอามอย่าื่นมวามรัที่พี่น้อทั้สอมีแ่ัน.....
.....
หมอปรวีร์สวมเสื้อาฟารีสีาวแนสั้น มีลายปัเรื่อหมายล้ายูสีเียวที่ระเป๋าหน้าอ้า้าย สวมาเายาวสีำเหมือนเรียมพร้อมไปทำาน ำลันั่อ่าน้อวามบนโทรศัพท์มือถือ ในโถล็อบบี้อรีสอร์ท
เายับัวลุยืน เ็บโทรศัพท์มือถือเ้าระเป๋าาเทันที เมื่อเห็นสอพี่น้อเินเีย้าันเ้ามาหา
เามอใบหน้าวามที่อนนีู้สื่นึ้น แ่ยัหลบสายาเา
“ุหมอปรวีร์พร้อมหรือยัรับ” ผู้อพระเอ่ยถาม
“รับ” หมอปรวีร์อบ เหลือบมอวหน้าามที่ำลัเไมอทาอื่น
“ไปรถผมแล้วันนะรับ ะไ้ับไปแ่ันเียว” ผู้อพระหันมาพูับหมอปรวีร์ หมอปรวีร์พยัหน้ารับ
ผู้อพระเินนำพร้อมริลา โยมีหมอปรวีร์เินามมายัรถยน์ที่อ้านหน้าอาาร
“ลานั่้าพี่แล้วันนะะ” ผู้อพระเอ่ยึ้นะเินไปฝั่นับ
หมอปรวีร์รีบเินไปเปิประู้านหน้าฝั่ผู้โยสารให้ริลา
เธอมอเานินึ ล่าวอบุเบา ๆ ่อน้าวเ้าไปนั่ในรถ
เมื่อเห็นเธอนั่เรียบร้อย หมอปรวีร์ึปิประู แล้วเินไปเปิประูรถให้ัวเอึ้นนั่้านหลัที่นั่อเธอ
.....
ผู้อพระะลอรถ และเลี้ยวลอุ้มประูเ้าไปในวั
ริลานลุู่หนาวสั่นึ้นทันวัน เธอใ้มือทั้สอ้าอแนัวเอ นผู้อพระสัเเห็น
“น้อลา เป็นอะไระ”ผู้อพระหันมาถามน้อสาว ทำให้หมอปรวีร์ละสายาาวามสวยามอบริเววั มอเธออย่าเป็นห่วเ่นัน
“ไม่มีอะไร่ะ ลาแ่รู้สึหนาวนิหน่อย่ะ” เธอส่ายหน้าแ่สีหน้าและแววาูัวล
ผู้อพระะลอรถอ้าทา และเอื้อมมือมาแะหน้าผาน้อสาว
“ลาไม่เป็นไรริๆ นะะ”
“เมื่อสัรู่...แ่รู้สึหนาวนิหน่อย่ะ อนนี้หายแล้ว่ะ” ริลาอบ และรู้สึว่า...อนนี้เธอไม่หนาวสั่นแล้วริๆ
...แปลัวันนี้เธอรู้สึหนาวสะท้านบ่อยั รั้แรอนนึถึสายาสีแวใหู่่นั้น
หมอปรวีร์มออมอนิเอร์แอร์รถยน์ 24 อศา และเธอเอ็ไม่ไ้สวมเสื้อผ้าเบาบา ไม่น่าะทำให้เธอหนาวสั่น
“ุลา.... ไม่สบายหรือเปล่ารับ” ุหมอปรวีร์ถามอย่าเป็นห่ว
เาำลัะเอื้อมมือมาแะัวหิสาวามวิสัยอแพทย์ แ่็ะัมือไว้ เพราะนึไ้ว่าน่าะไม่เหมาะ
“อบุุหมอ...ปรวีร์มา่ะ ิันไม่เป็นอะไร่ะ” ริลาเอ่ยื่อุหมอปรวีร์อย่าระา
“ไม่เป็นไรแน่นะรับ...”
“่วบ่าย...อนที่ไปโรพยาบาล ผมรวให้นะรับ” ุหมอปรวีร์ย้ำ มอร่าระห้านหลัอหิสาวอย่าเป็นห่ว
เารู้สึเ็บนิๆ ที่เธอใ้ำแทนเรียเาว่า ... ุหมอปรวีร์... และใ้ำแทนัวเออย่าห่าเหินว่า..ิัน มิใ่...ลา หรือ...
...น้อนา...หิสาวร่าบาระหในุโบรา ใบหน้าามราวับภาพวานนั้นผู้มีใบหน้าเือบเป็นพิมพ์เียวับริลา...เธอือใร......
“ไม่เป็นไรริๆ ่ะ อบุนะะ”ริลาล่าวอบุ เสียเธออ่อนล หันหน้ามาทาเานิหนึ่
“พี่พระะ... ไปเถอะ่ะ ลาไม่เป็นไรริๆ นะะ” ริลาเอ่ย
ผู้อพระพยัหน้า แ่แววามอน้อสาวอย่าเป็นห่ว ่อนยับรถยน์เลื่อนลึเ้าไปในบริเววั ะลอ และอ้าหน้าศาลา้าโบสถ์
วัแห่นี้ เป็นวัประำัหวั โยปิะมีทั้าวไทย ทั้ในถิ่น และ่าถิ่น รวมทั้าวลาวะ้ามมาราบนมัสารพระพุทธรูปบนโบสถ์ำนวนมา ทำให้หาที่อรถยน์ไ้ยา
แ่วันนี้ที่อรถว่ามา นผู้อพระสามารถเลือที่อรถใล้ศาลา และใล้อุโบสถไ้มาที่สุ
เมื่อรถยน์อสนิท หมอปรวีร์ึรีบเปิประูลารถ โยหวัว่า เาะเินไปเปิประูให้ริลา เพื่อูว่าเธอไม่สบาย...มาน้อยแ่ไหน
ริลาเปิประูลมา่อนที่เาะเปิประูให้ เาึเพียมอสำรวใบหน้าาม และทั้ร่าระหอย่ารวเร็วามหลัารแพทย์ที่ไ้เรียนมา
เธอมอสบาหมอปรวีร์อย่าเินๆ ใบหน้าอุ่นเรื่อแึ้นมาทันที เไมอไปพี่ายที่ำลัเปิประูท้ายรถ และวุ่นวายับารัอาหาราวหวาน
เมื่อหมอปรวีร์เห็นว่า...ใบหน้าามนั้นไม่มีปราอาารหรือสิ่ใที่บ่บอวามไม่สบาย เาึยับร่าสูมา่วยผู้อพระถือปิ่นโอาหาร
ริลาเินามหลัเามาเียบๆ
“ุอรทัยนี้แปลั” ผู้อพระบ่นะยถุอไม้ึ้นมอเพราะในถุใบให่มีถุนาย่อมอยู่้าในหลายถุ
“ทำไมเหรอะ..... ” ริลาถามพร้อมเอื้อมมือไปรับถุอไม้
“พี่ให้ื้อมาลัยร 3 พว แ่นี่ื้ออไม้สมา 3 ถุ” ผู้อพระบ่น แม้ส่ายหน้าไปมา แ่น้ำเสียปิไม่ไ้บ่บอโรธเือ
“ไม่เป็นไร่ะพี่พระ ลาะลอูว่าะัอย่าไรไ้นะะ”
ริลามออไม้ในมือ และรุ่นิว่าะัอย่าไรี...
ผู้อพระ และหมอปรวีร์่วยันถือปิ่นโอาหาร และพูุยันเบาๆ
ริลา่วยถือถุอไม้ ไม่ไ้พูุย้วย มอไปยัยออุโบสถนาให่ เรื่อยลมาหน้าบรรลวลายแสนวิิร เสานาให่ทั้สอ้า้ำหน้าั่วไว้อย่าลัว ลวลายวิิรามสอรับัน
บันไปูพรมสีแรลาสำหรับเินึ้นไป มีุพัเป็นระยะระหว่าทาึ้นอุโบสถ ประูอุโบสถเปิอยู่ ้วยวามสูอทาเินไม่สามารถมอลึเ้าไป้านในไ้
เธอมอเรื่อยลมายัเีย์สีาวสถาปัยรรมแบบล้าน้านาไม่ให่นัรหน้าอุโบสถ วามสู่ำว่าอุโบสถเล็น้อย น่าะสัึ 3 - 4 ั้น เธอรู้สึุ้นเย ปิิ และรู้สึเศร้าเล้าัน
.....
“ุโยม ท่านเ้าอาวาสให้เิุโยมทั้สามึ้นไปยัอุโบสถ่อน”พระส์รูปร่าสันทั ท่าทาสบ และน่าเารพ มายืนอยู่ั้แ่เมื่อไหร่ไม่รู้
ริลาสะุ้เล็น้อย เพราะมัวิอะไรเพลินๆ
ายหนุ่มทั้สอยมือไหว้พระส์รูปนั้น ริลาย่อัวยมือไหว้าม
พระส์เินนำทั้สามึ้นไปบนอุโบสถ ่อนอัวไปเิท่านเ้าอาวาส
ภายในอุโบสถปูพรมสีแเ็มพื้นที่ เสานาให่เรียราย้าน้า ผนัอุโบสถ้าน้าประับ้วยไม้แะสลัเทพพนมอย่าวิิรบรร สวยามไม่แพ้้านนอ ผนั้านบนิับหลัาเียนเรื่อราว่าๆ มีพระประธานปาสมาธินาให่ประิษยานบนานสูเหนือศีรษะ
พระประธานมีใบหน้าอิ่มเอม พระโอษ์แย้มเล็น้อย เหมือนแย้มยิ้มให้ับบุลทั้สาม ้ายวามีพระพุทธรูปนาย่อมลมา ลัษะล้ายับพระประธานอ์ให่ ่าันที่รูปทรบนยอเศียรพระที่มีลวลาย และอัมีประับแ่าัน ัรเินัรทอ และอ์ประอบอื่นๆ สวยามยิ่นั
“ามริๆ” ริลา และหมอปรวีร์รู้สึปิิ พูพร้อมัน ่าหันมามอหน้าึ่ันและัน
แม้ว่าหมอปรวีร์ะเยไปราบพระในโบสถ์หลายแห่ แ่เา็ไม่เยเห็นที่ใสบ าม วิิรบรรเ่นนี้ รวมทั้ทำให้เารู้สึปิิ และมีวามสุอย่านี้มา่อน
ะที่ริลา มีโอาสไ้ราบพระน้อยมา เพราะเธอใ้ีวิใน่าประเทศมาว่า เธอึูื่นเ้น และมีวามสุยิ่ว่า
ผู้อพระไม่ไ้เอ่ยอะไร เพราะเาเยมาราบพระประธานที่นี่หลายรั้ เพียแ่ยัไ่ม่เยไ้ราบท่านเ้าอาวาสเลยสัรั้
ทั้สามื่มมวามามภายในอุโบสถ นลืมสัเว่ามีพระส์รูปหนึ่เินเ้ามาในอุโบสถ
“เิเ้ามาเถิ ุโยม” เสียอ่อนโยน และมีเมาัมาาพระส์รูปร่าสันทั ผิวาว ที่เินมานั่สำรวมบนอาสนะหน้าพระประธาน
้านหน้าอท่านมีพานสีทอ 3 ใบ และสำรับ สำหรับัอาหารวาอยู่
ทั้สามรับรู้ไ้ทันทีว่าท่านเป็นเ้าอาวาส ่าุเ่าลนั่รหน้าโยผู้อพระนั่ลรลา หมอปรวีร์นั้้านวา และริลานั่้าน้าย
เมื่อวา้าวอล้าน้าเรียบร้อยแล้ว ทั้สาม็้มลราบท่านเ้าอาวาสอย่านอบน้อม
“ีริ ีริๆ” ท่านเ้าอาวาสเอ่ยึ้น มอหน้าทั้สามนสลับันไปและพู้ำประโยเิม แย้มยิ้มอย่ามีวามสุ สายาวับวาวส่อประาย สร้าวามแปลใแ่ทั้สาม
ท่านเ้าอาวาส ้อมอหน้าริลา้วยสายาเปี่ยมเมา่อนเอ่ยว่า
“ุโยม...ให้นำพานทั้สามใบนี้ไปัอไม้เถิ” ท่านเ้าอาวาสเอ่ยน้ำเสียอ่อนโยน อบอุ่น และมีเมายิ่
หมอปรวีร์เรียมยับะลุมา่วย แ่ในุที่เานั่อยู่ไลริลามาว่าึ้าว่าผู้อพระ เาึนั่นิ่
เมื่อริลาเริ่มัอไม้หอมทั้สามอย่า มะลิสสีาว ำปีสสีรีมอ่อน และอพุ้อนสีาวนวล
เธอัอไม้ใส่ระทใบอ และวาลในพานอย่าละพานสวยาม ท่านเ้าอาวาสมอ และรำพึับัวเอเบาๆ
“เหมือนที่เย...ลูทำเ่นมาโยลอ เพียแ่วันนี้นาสนอทั้หลาย มิไ้มาพินอบพิเทา ประบประแ อยู่้าๆ เหมือนเ่นเย”
แม้เสียท่านเ้าอาวาสะแผ่วเบา แ่ทั้สาม็ไ้ยินถนัหู หันไปมอท่านเ้าอาวาส แ่ท่านมีสีหน้าท่าทาเรียบเย มิไ้เอ่ยว่าอะไร มีเพียสายาที่วับวาวบ่บอถึวามื้นันีใ
เมื่อริลาัอไม้เสร็ ผู้อพระ่วยน้อสาวยพานอไม้ทั้สามมาวาไว้้านหน้าท่านเ้าอาวาส
ท่านเ้าอาวาสึเอ่ยปาให้หมอปรวีร์ยสำรับสำหรับัอาหารไปให้ริลา ทำให้ที่นั่อทั้สามนสลับที่เป็นหมอปรวีร์นั่รลา ผู้อพระนั่วามือ และริลานั่้ายมืออหมอปรวีร์ ริลารับุสำรับมาัอาหาร ล่าวอบุเาเบาๆ ไม่สบา
ท่านเ้าอาวาสมอยิ้มอย่าพอใ หัวเราะในลำอ แ่ไม่ไ้เอ่ยอะไร
หมอปรวีร์่วยริลาัอาหารลสำรับ ุานาม และแ้วในสำรับ ำนวนพอีับำนวน และปริมาออาหารที่พวเานำมาอย่าน่าประหลา ับ้าว 3 ถ้วย ้าวสวย 1 าน ผลไม้ 1 านนมหวาน 1 ถ้วย และน้ำสมุนไพร อี 1 แ้ว
“วันนี้ีริ โีริ ที่มารบพร้อมหน้าันไ้ ุโยมทั้สาม”
ท่านเ้าอาวาสเอ่ยึ้น เมื่อเห็นริลาัอาหารลสำรับเสร็
หมอปรวีร์่วยลำเรียสำรับอาหารมาวา้านหน้าถัาพานอไม้
“ผมเรือเอพระ รันะนาา รับท่านเ้าุ ย้ายมารับราารในอทัพเรือที่นี่รับ มีนในพื้นที่พามาราบพระประธานหลายรั้ แ่็มิไ้มีโอาสมาราบท่านเ้าุสัรั้รับ” ผู้อพระพนมมือ
...อนั้ศพุพ่อเหมรา ็ไม่ไ้ั้บำเพ็ที่นี่ เนื่อาวัแห่นี้เป็นพระอารามหลว ้อัานพระราพิธีสำัใน่วนั้น...ผู้อพระิ
เหมือนอ่านใผู้อพระไ้ ท่านเ้าอาวาสพูึ้น
“ุโยมผู้อ...ร่าท่านผู้บัับารเ็บไว้รอพระราทานเพลิใ่ไหม อามาให้นเรียมสถานที่ไว้ให้แล้ว สะวเมื่อไหร่เลื่อนย้ายมาไ้เลยนะ”
ผู้อพระพนมมือล่าวอบุ
“น้อสาวผมรับ ริลา” ผู้อพระผายมือมาทาน้อสาว ริลา้มลราบ ท่านเ้าอาวาสพนัหน้าแย้มยิ้ม่อนเอ่ยถาม
“แล้วอาารุโยมพรรรายเป็นอย่าไรบ้าหล่ะ”
“ราบอบพระุท่านเ้าุที่เป็นห่ว่ะ อนนีุ้แม่อาารยั้อูแลอย่าใล้ิ่ะ” ริลาพนมมืออบ
ผู้อพระ และริราอบ้มราบท่านเ้าุพร้อมัน นึแปลใว่าท่านเ้าอาวาสทราบไ้อย่าไรว่า...ุพ่ออทั้สอนเป็นผู้บัับารทหารเรือ และุแม่ื่อพรรราย...
ท่านเ้าอาวาสพยัหน้าแย้มยิ้ม
“ที่นี่เมือเล็หน่ะุโยม เิอะไรึ้น็รู้ันทั้ัหวั”
“ออภัยนะ....อามายัไม่มีโอาสไ้ไปเยี่ยมุโยมพรรราย ะไ้ไปเยี่ยมเร็วๆ นี้”
เมื่อท่านเ้าอาวาสหันมามอ้วยสายาเมาไม่่าัน หมอปรวีร์ึพนมมือึ้นับอ ้มลราบสามรั้่อนเอ่ยึ้น
“ผมนายแพทย์ปรวีร์ นาวาเนรรับ ย้ายมาทำานที่โรพยาบาลประำัหวั พึ่เินทามาถึเมื่อวานนี้รับท่านเ้าุ”
“ยินี้อนรับุโยมหมอ...” ท่านเ้าอาวาสเอ่ย อย่ามีเมา
วหน้าที่ท่าน้อมอทั้สามะนี้หาใ่ ผู้อพระ หมอปรวีร์ และริลา ในภพภูมิปัุบันไม่
หาเป็นภพภูมิที่ผ่านมานานแสนนาน บุุศล และรรมบาอย่าในอีาิที่ผ่านมานำพาพวเาทั้สาม ลับมาพบันอีรั้
รวมทั้ลับมาพบัวท่านเ้าอาวาสในภพนี้าินี้้วย
“ีี...ไ้ลับมาพบันเสียที” ท่านเ้าอาวาสมอหน้าผู้อพระ หมอปรวีร์ และริลา สลับันไปมา้วยสายามีเมา และวับวาว
ท่านเ้าอาวาสให้ทั้สามนยพานอไม้ึ้น นละพาน และนำล่าวำถวาย ท่านเ้าอาวาสไม่ไ้รับพานเอ แ่ให้ทั้สามนนำไปถวายพระประธาน้วยนเอ
ผู้อพระถวายพานอพุ้อน หมอปรวีร์ถวายพานอำปี และริลาถวายพานอมะลิ
เมื่อทั้สามนถวายพานอไม้เสร็ ็ลับมานั่ประำที่เิม ท่านเ้าอาวาส็ให้ถวายภัาหาร ราวนี้ท่านรับ และวาไว้รหน้า
“อามาีใที่ไ้พบหน้า....ทุน” ท่านเ้าอาวาสเอ่ย ท่านเรียพระส์รูปหนึ่ที่นั่อยู่ไม่ไลอยรับใ้
ท่านเ้าอาวาสสั่สอสามประโย ่อนที่พระรูปนั้นะเินลาอุโบสถไป มีพระอีสอรูปเินลับมา่วยยสำรับอาหารลาอุโบสถ
“อามาให้พระเลาไปเปิุิให้ เพราะปิแล้วะไม่มีารันภัาหารในอุโบสถ อามาอยาให้ึ้นมาถวายอไม้พระประธาน่อน ึให้มาที่นี่....ไปันเถอะ”
ท่านเ้าอาวาสลุึ้นยืนเินนำทั้สามเินลาอุโบสถ ผู้อพระ หมอปรวีร์ และริลา ้มราบพระประธาน่อนลุเินามเ้าอาวาสไป
ุิท่านเ้าอาวาสปลูใ้้นใหู่ร่มรื่น อยู่ไม่ห่าาอุโบสถ เป็นิั้นเียวยพื้นสู สร้า้วยไม้ผสมอิถือปูนนาย่อม ้านหน้าุิมีทั้พืไม้ใบ และพืไม้อ ัวาเป็นระเบียบ สะอา และสวยาม
ท่านเ้าอาวาสเปิประูุินำทั้สามเ้าไป้าใน สำรับภัาหาร ถูวาไว้เรียบร้อย มีอาสนะพระวาอยู่
้าน้ายออาสนะมีั่ไม้แะสลัลวลายามนาเล็ั้อยู่ มีแ้วน้ำา และผ้าเ็ปาวาอยู่้านบน ส่วน้านหลัอาสนะเป็นพื้นไม้ยึ้นไม่สูนั สามารถ้าวึ้นไ้สะว มีโ๊ะหมู่บูาั้อยู่ิผนั พระพุทธรูปน้อยให่วาอยู่ามลำับั้นอย่าเป็นระเบียบ และสวยาม
พระประธานนาให่วารลาอโ๊ะหมู่บูา รูปลัษะแบบเียวับพระประธานบนอุโบสถ
ท่านเ้าอาวาสเินไปยพานนาเล็ที่วาอยู่หน้าโ๊ะหมู่บูา ะที่ทั้สามำลันั่ล และ้มลราบ
“ุโยม....ริลา ่วยัอไม้ถวายพระให้...อีพานเถิ” ท่านเ้าอาวาสับเอ่ยริลา วาพานรหน้าเธอ
ริลาพนมมือรับำ ่อนเอื้อมไปยพานวาไว้้าหน้า ยับถุอไม้ที่เหลืออยู่ในมือ และเริ่มัอมะลิลบนพาน ทำให้ลิ่นหอมอ่อนๆ อมะลิอบอวลไปทั่วทัุ้ิ
เธอนึในใ...ท่านเ้าอาวาสเป็นน่าสัเ หรือบัเอิทีุ่อรทัยัให้มีอมะลิถุเล็เินมาอีถุ เธอไม่ไ้ัอไม้ทั้หมลบนพานที่ถวายพระประธานบนอุโบสถ เพราะหาเธอัใส่ลในพานใบนั้น อไม้ะูพูน ไม่สวยาม และอาหล่นไ้ เธอึถือลมาาอุโบสถ้วย
“ไม่มีอะไรบัเอิหรอุโยม” ท่านเ้าอาวาสเอ่ยึ้น ยัับว่าท่านเ้าอาวาสอ่านวามิอเธอไ้
“ทุอย่าล้วนเิาเหุ.... และปััย”
ท่านเ้าอาวาสเอ่ยึ้น ะวาผ้ารับพานมะลิ ที่เธอยถวาย
“สาธุ สาธุ สาธุ อบในะ..... ”
ท่านเ้าอาวาสล่าวเหมือนะมีำพู่อาำว่า อบในะ..แ่ถ้อยำนั้นไ้ลืนหายไป่อน ริลาพนมมือไหว้น้อมรับ
ท่านเ้าอาวาสลุึ้น เินไปหน้าโ๊ะหมูบูา นำพานอมะลิยึ้นรศีรษะ ท่านฯ ล่าวำถวายแผ่วเบาสัรู่ ่อนวาพานอมะลิลบนโ๊ะไม้หน้าพระประธาน
เมื่อถวายพานอมะลิเสร็ ท่านเ้าอาวาสหยิบล่อไม้นาเล็แะลวลายอไม้วิิรามที่วาไว้้านหน้าพระประธานมา้วย
ท่านนั่ลบนอาสนะ ่อนวาล่อนั้นบนั่ไม้
“โปรล่าวำถวายภัาหารอีรอบเถิ” ท่านเอ่ยึ้น แล้วล่าวนำถวายภัาหาร เมื่อล่าวเสร็ทั้สาม็ยสำรับถวายอีรอบ
ท่านเ้าอาวาสรับสำรับภัาหาร ยื่นุวาน้ำมาให้ทั้สามน ่อนสวบทวาน้ำ และให้พร
“ยะถา วาริวะหา ปูรา ปะริปูเรนิ สาะรั
เอวะเมวะ อิโ ทินนั เปานั อุปะัปปะิ
อิิั ปัถิั ุมหั ิปปะเมวะ สะมิะุ
สัพเพ ปูเรนุ สััปปา ันโท ปัะระโส ยะถา
มะิ โิระโส ยะถาฯ...”
ผู้อพระ รวน้ำั้มั่นแผ่เมาแ่บุพารีทั้สอ และริลาน้อสาวผู้นั่อยู่้าๆ
ส่วนำแผ่เมา และารระลึถึในห้ววามิอหมอปรวีร์ ั้มั่นมาที่ผู้หิที่นั่อยู่้าน้า
ริลาเทน้ำลานรอวาน้ำอย่าั้ใ
เธอรวบรวมสมาธิ ั้ิแน่วแน่ แผ่เมา และภาวนาอใหุ้แม่อเธอปลอภัย
ะที่ิอริลาแน่วแน่ นิ่ และสบ
ภาพที่อยู่่อหน้าเธอ...หาใ่ท่านเ้าอาวาสที่นั่บนอาสนะไม่
แ่เป็นษัริย์โบรา นั่บนแท่นทอำ มอมายัริลา้วยสายาอ่อนโยน รัใร่ และสุใ
“ในภพนี้าินี้ สิ่ใๆ ที่เยเอ่ยสัยสัาไว้ ไ้ระทำ ามำมั่นนั้นแล....ราธิา้า”
“พระราบิา...... ”“ลา…” เสียอ่อนโยนเรียื่อเธอัึ้นาหน้าห้อพัอเธอ
“พร้อมหรือยัะ” ผู้อพระนั่นเอ
เาเินเ้ามาหาน้อสาวาประูห้อที่เปิ้าไว้ ห้ออเาอยู่เยื้อๆ ับห้ออเธอ สร้อยับแป้ร่ำยมือไหว้เ้านายหนุ่ม
อนนี้ผู้อพระแ่ายลำรอ สบายๆ ้วยเสื้อเิ้แนสั้นสีฟ้าอ่อน และสวมาเยีนส์ ูอบอุ่น
“พร้อมแล้ว่ะ” ริลาอบ เินมาอพี่ายอย่าเอาใ
“ทำอะไรอยู่หรือะ” ผู้อพระถามริลา ใ้มือลูบผมน้อสาวอย่าอ่อนโยน และรัใร่
อนนี้พวเามีันแ่สอน ึ้อเป็นำลัใ และูแลัน
“ไม่มีอะไร ุยันสัพเพเหระ่ะ” ลาอบ ยับัวออาอ้อมอพี่าย เ็บหนัสือลในระเป๋าถือ
ผู้อพระมอหนัสือในมือน้อสาวแว้บเียว ไม่ทันเห็น้วย้ำว่าหนัสืออะไร ่อนมอไปรอบๆ ห้อน้อสาว
“ห้อนี้..... ลาอยู่สบายไหมะ”
“พี่ยุ่ ๆ เลยไม่ไ้เ้ามาูแล ใหุ้อรทัยัาร”
“สบายมา่ะ สร้อยับแป้ร่ำ และุอรทัยูแลอย่าี่ะ” ริลาถือระเป๋าเรียมพร้อม อเอวพี่ายอย่าเอาใ
“รีบไปันเถอะ่ะ ลาลืมไปว่ายัไม่ไ้เรียมอาหารถวายพระ่ะ”
“พี่ใหุ้อรทัยัารเรียบร้อยแล้ว่ะ ไปันเถอะ”
ผู้อพระอบ โอบไหล่น้อสาวพาเินออาห้อพั
สร้อย และแป้ร่ำยมือไหว้ทัู้่ มอามอย่าื่นมวามรัที่พี่น้อทั้สอมีแ่ัน.....
.....
หมอปรวีร์สวมเสื้อาฟารีสีาวแนสั้น มีลายปัเรื่อหมายล้ายูสีเียวที่ระเป๋าหน้าอ้า้าย สวมาเายาวสีำเหมือนเรียมพร้อมไปทำาน ำลันั่อ่าน้อวามบนโทรศัพท์มือถือ ในโถล็อบบี้อรีสอร์ท
เายับัวลุยืน เ็บโทรศัพท์มือถือเ้าระเป๋าาเทันที เมื่อเห็นสอพี่น้อเินเีย้าันเ้ามาหา
เามอใบหน้าวามที่อนนีู้สื่นึ้น แ่ยัหลบสายาเา
“ุหมอปรวีร์พร้อมหรือยัรับ” ผู้อพระเอ่ยถาม
“รับ” หมอปรวีร์อบ เหลือบมอวหน้าามที่ำลัเไมอทาอื่น
“ไปรถผมแล้วันนะรับ ะไ้ับไปแ่ันเียว” ผู้อพระหันมาพูับหมอปรวีร์ หมอปรวีร์พยัหน้ารับ
ผู้อพระเินนำพร้อมริลา โยมีหมอปรวีร์เินามมายัรถยน์ที่อ้านหน้าอาาร
“ลานั่้าพี่แล้วันนะะ” ผู้อพระเอ่ยึ้นะเินไปฝั่นับ
หมอปรวีร์รีบเินไปเปิประู้านหน้าฝั่ผู้โยสารให้ริลา
เธอมอเานินึ ล่าวอบุเบา ๆ ่อน้าวเ้าไปนั่ในรถ
เมื่อเห็นเธอนั่เรียบร้อย หมอปรวีร์ึปิประู แล้วเินไปเปิประูรถให้ัวเอึ้นนั่้านหลัที่นั่อเธอ
.....
ผู้อพระะลอรถ และเลี้ยวลอุ้มประูเ้าไปในวั
ริลานลุู่หนาวสั่นึ้นทันวัน เธอใ้มือทั้สอ้าอแนัวเอ นผู้อพระสัเเห็น
“น้อลา เป็นอะไระ”ผู้อพระหันมาถามน้อสาว ทำให้หมอปรวีร์ละสายาาวามสวยามอบริเววั มอเธออย่าเป็นห่วเ่นัน
“ไม่มีอะไร่ะ ลาแ่รู้สึหนาวนิหน่อย่ะ” เธอส่ายหน้าแ่สีหน้าและแววาูัวล
ผู้อพระะลอรถอ้าทา และเอื้อมมือมาแะหน้าผาน้อสาว
“ลาไม่เป็นไรริๆ นะะ”
“เมื่อสัรู่...แ่รู้สึหนาวนิหน่อย่ะ อนนี้หายแล้ว่ะ” ริลาอบ และรู้สึว่า...อนนี้เธอไม่หนาวสั่นแล้วริๆ
...แปลัวันนี้เธอรู้สึหนาวสะท้านบ่อยั รั้แรอนนึถึสายาสีแวใหู่่นั้น
หมอปรวีร์มออมอนิเอร์แอร์รถยน์ 24 อศา และเธอเอ็ไม่ไ้สวมเสื้อผ้าเบาบา ไม่น่าะทำให้เธอหนาวสั่น
“ุลา.... ไม่สบายหรือเปล่ารับ” ุหมอปรวีร์ถามอย่าเป็นห่ว
เาำลัะเอื้อมมือมาแะัวหิสาวามวิสัยอแพทย์ แ่็ะัมือไว้ เพราะนึไ้ว่าน่าะไม่เหมาะ
“อบุุหมอ...ปรวีร์มา่ะ ิันไม่เป็นอะไร่ะ” ริลาเอ่ยื่อุหมอปรวีร์อย่าระา
“ไม่เป็นไรแน่นะรับ...”
“่วบ่าย...อนที่ไปโรพยาบาล ผมรวให้นะรับ” ุหมอปรวีร์ย้ำ มอร่าระห้านหลัอหิสาวอย่าเป็นห่ว
เารู้สึเ็บนิๆ ที่เธอใ้ำแทนเรียเาว่า ... ุหมอปรวีร์... และใ้ำแทนัวเออย่าห่าเหินว่า..ิัน มิใ่...ลา หรือ...
...น้อนา...หิสาวร่าบาระหในุโบรา ใบหน้าามราวับภาพวานนั้นผู้มีใบหน้าเือบเป็นพิมพ์เียวับริลา...เธอือใร......
“ไม่เป็นไรริๆ ่ะ อบุนะะ”ริลาล่าวอบุ เสียเธออ่อนล หันหน้ามาทาเานิหนึ่
“พี่พระะ... ไปเถอะ่ะ ลาไม่เป็นไรริๆ นะะ” ริลาเอ่ย
ผู้อพระพยัหน้า แ่แววามอน้อสาวอย่าเป็นห่ว ่อนยับรถยน์เลื่อนลึเ้าไปในบริเววั ะลอ และอ้าหน้าศาลา้าโบสถ์
วัแห่นี้ เป็นวัประำัหวั โยปิะมีทั้าวไทย ทั้ในถิ่น และ่าถิ่น รวมทั้าวลาวะ้ามมาราบนมัสารพระพุทธรูปบนโบสถ์ำนวนมา ทำให้หาที่อรถยน์ไ้ยา
แ่วันนี้ที่อรถว่ามา นผู้อพระสามารถเลือที่อรถใล้ศาลา และใล้อุโบสถไ้มาที่สุ
เมื่อรถยน์อสนิท หมอปรวีร์ึรีบเปิประูลารถ โยหวัว่า เาะเินไปเปิประูให้ริลา เพื่อูว่าเธอไม่สบาย...มาน้อยแ่ไหน
ริลาเปิประูลมา่อนที่เาะเปิประูให้ เาึเพียมอสำรวใบหน้าาม และทั้ร่าระหอย่ารวเร็วามหลัารแพทย์ที่ไ้เรียนมา
เธอมอสบาหมอปรวีร์อย่าเินๆ ใบหน้าอุ่นเรื่อแึ้นมาทันที เไมอไปพี่ายที่ำลัเปิประูท้ายรถ และวุ่นวายับารัอาหาราวหวาน
เมื่อหมอปรวีร์เห็นว่า...ใบหน้าามนั้นไม่มีปราอาารหรือสิ่ใที่บ่บอวามไม่สบาย เาึยับร่าสูมา่วยผู้อพระถือปิ่นโอาหาร
ริลาเินามหลัเามาเียบๆ
“ุอรทัยนี้แปลั” ผู้อพระบ่นะยถุอไม้ึ้นมอเพราะในถุใบให่มีถุนาย่อมอยู่้าในหลายถุ
“ทำไมเหรอะ..... ” ริลาถามพร้อมเอื้อมมือไปรับถุอไม้
“พี่ให้ื้อมาลัยร 3 พว แ่นี่ื้ออไม้สมา 3 ถุ” ผู้อพระบ่น แม้ส่ายหน้าไปมา แ่น้ำเสียปิไม่ไ้บ่บอโรธเือ
“ไม่เป็นไร่ะพี่พระ ลาะลอูว่าะัอย่าไรไ้นะะ”
ริลามออไม้ในมือ และรุ่นิว่าะัอย่าไรี...
ผู้อพระ และหมอปรวีร์่วยันถือปิ่นโอาหาร และพูุยันเบาๆ
ริลา่วยถือถุอไม้ ไม่ไ้พูุย้วย มอไปยัยออุโบสถนาให่ เรื่อยลมาหน้าบรรลวลายแสนวิิร เสานาให่ทั้สอ้า้ำหน้าั่วไว้อย่าลัว ลวลายวิิรามสอรับัน
บันไปูพรมสีแรลาสำหรับเินึ้นไป มีุพัเป็นระยะระหว่าทาึ้นอุโบสถ ประูอุโบสถเปิอยู่ ้วยวามสูอทาเินไม่สามารถมอลึเ้าไป้านในไ้
เธอมอเรื่อยลมายัเีย์สีาวสถาปัยรรมแบบล้าน้านาไม่ให่นัรหน้าอุโบสถ วามสู่ำว่าอุโบสถเล็น้อย น่าะสัึ 3 - 4 ั้น เธอรู้สึุ้นเย ปิิ และรู้สึเศร้าเล้าัน
.....
“ุโยม ท่านเ้าอาวาสให้เิุโยมทั้สามึ้นไปยัอุโบสถ่อน”พระส์รูปร่าสันทั ท่าทาสบ และน่าเารพ มายืนอยู่ั้แ่เมื่อไหร่ไม่รู้
ริลาสะุ้เล็น้อย เพราะมัวิอะไรเพลินๆ
ายหนุ่มทั้สอยมือไหว้พระส์รูปนั้น ริลาย่อัวยมือไหว้าม
พระส์เินนำทั้สามึ้นไปบนอุโบสถ ่อนอัวไปเิท่านเ้าอาวาส
ภายในอุโบสถปูพรมสีแเ็มพื้นที่ เสานาให่เรียราย้าน้า ผนัอุโบสถ้าน้าประับ้วยไม้แะสลัเทพพนมอย่าวิิรบรร สวยามไม่แพ้้านนอ ผนั้านบนิับหลัาเียนเรื่อราว่าๆ มีพระประธานปาสมาธินาให่ประิษยานบนานสูเหนือศีรษะ
พระประธานมีใบหน้าอิ่มเอม พระโอษ์แย้มเล็น้อย เหมือนแย้มยิ้มให้ับบุลทั้สาม ้ายวามีพระพุทธรูปนาย่อมลมา ลัษะล้ายับพระประธานอ์ให่ ่าันที่รูปทรบนยอเศียรพระที่มีลวลาย และอัมีประับแ่าัน ัรเินัรทอ และอ์ประอบอื่นๆ สวยามยิ่นั
“ามริๆ” ริลา และหมอปรวีร์รู้สึปิิ พูพร้อมัน ่าหันมามอหน้าึ่ันและัน
แม้ว่าหมอปรวีร์ะเยไปราบพระในโบสถ์หลายแห่ แ่เา็ไม่เยเห็นที่ใสบ าม วิิรบรรเ่นนี้ รวมทั้ทำให้เารู้สึปิิ และมีวามสุอย่านี้มา่อน
ะที่ริลา มีโอาสไ้ราบพระน้อยมา เพราะเธอใ้ีวิใน่าประเทศมาว่า เธอึูื่นเ้น และมีวามสุยิ่ว่า
ผู้อพระไม่ไ้เอ่ยอะไร เพราะเาเยมาราบพระประธานที่นี่หลายรั้ เพียแ่ยัไ่ม่เยไ้ราบท่านเ้าอาวาสเลยสัรั้
ทั้สามื่มมวามามภายในอุโบสถ นลืมสัเว่ามีพระส์รูปหนึ่เินเ้ามาในอุโบสถ
“เิเ้ามาเถิ ุโยม” เสียอ่อนโยน และมีเมาัมาาพระส์รูปร่าสันทั ผิวาว ที่เินมานั่สำรวมบนอาสนะหน้าพระประธาน
้านหน้าอท่านมีพานสีทอ 3 ใบ และสำรับ สำหรับัอาหารวาอยู่
ทั้สามรับรู้ไ้ทันทีว่าท่านเป็นเ้าอาวาส ่าุเ่าลนั่รหน้าโยผู้อพระนั่ลรลา หมอปรวีร์นั้้านวา และริลานั่้าน้าย
เมื่อวา้าวอล้าน้าเรียบร้อยแล้ว ทั้สาม็้มลราบท่านเ้าอาวาสอย่านอบน้อม
“ีริ ีริๆ” ท่านเ้าอาวาสเอ่ยึ้น มอหน้าทั้สามนสลับันไปและพู้ำประโยเิม แย้มยิ้มอย่ามีวามสุ สายาวับวาวส่อประาย สร้าวามแปลใแ่ทั้สาม
ท่านเ้าอาวาส ้อมอหน้าริลา้วยสายาเปี่ยมเมา่อนเอ่ยว่า
“ุโยม...ให้นำพานทั้สามใบนี้ไปัอไม้เถิ” ท่านเ้าอาวาสเอ่ยน้ำเสียอ่อนโยน อบอุ่น และมีเมายิ่
หมอปรวีร์เรียมยับะลุมา่วย แ่ในุที่เานั่อยู่ไลริลามาว่าึ้าว่าผู้อพระ เาึนั่นิ่
เมื่อริลาเริ่มัอไม้หอมทั้สามอย่า มะลิสสีาว ำปีสสีรีมอ่อน และอพุ้อนสีาวนวล
เธอัอไม้ใส่ระทใบอ และวาลในพานอย่าละพานสวยาม ท่านเ้าอาวาสมอ และรำพึับัวเอเบาๆ
“เหมือนที่เย...ลูทำเ่นมาโยลอ เพียแ่วันนี้นาสนอทั้หลาย มิไ้มาพินอบพิเทา ประบประแ อยู่้าๆ เหมือนเ่นเย”
แม้เสียท่านเ้าอาวาสะแผ่วเบา แ่ทั้สาม็ไ้ยินถนัหู หันไปมอท่านเ้าอาวาส แ่ท่านมีสีหน้าท่าทาเรียบเย มิไ้เอ่ยว่าอะไร มีเพียสายาที่วับวาวบ่บอถึวามื้นันีใ
เมื่อริลาัอไม้เสร็ ผู้อพระ่วยน้อสาวยพานอไม้ทั้สามมาวาไว้้านหน้าท่านเ้าอาวาส
ท่านเ้าอาวาสึเอ่ยปาให้หมอปรวีร์ยสำรับสำหรับัอาหารไปให้ริลา ทำให้ที่นั่อทั้สามนสลับที่เป็นหมอปรวีร์นั่รลา ผู้อพระนั่วามือ และริลานั่้ายมืออหมอปรวีร์ ริลารับุสำรับมาัอาหาร ล่าวอบุเาเบาๆ ไม่สบา
ท่านเ้าอาวาสมอยิ้มอย่าพอใ หัวเราะในลำอ แ่ไม่ไ้เอ่ยอะไร
หมอปรวีร์่วยริลาัอาหารลสำรับ ุานาม และแ้วในสำรับ ำนวนพอีับำนวน และปริมาออาหารที่พวเานำมาอย่าน่าประหลา ับ้าว 3 ถ้วย ้าวสวย 1 าน ผลไม้ 1 านนมหวาน 1 ถ้วย และน้ำสมุนไพร อี 1 แ้ว
“วันนี้ีริ โีริ ที่มารบพร้อมหน้าันไ้ ุโยมทั้สาม”
ท่านเ้าอาวาสเอ่ยึ้น เมื่อเห็นริลาัอาหารลสำรับเสร็
หมอปรวีร์่วยลำเรียสำรับอาหารมาวา้านหน้าถัาพานอไม้
“ผมเรือเอพระ รันะนาา รับท่านเ้าุ ย้ายมารับราารในอทัพเรือที่นี่รับ มีนในพื้นที่พามาราบพระประธานหลายรั้ แ่็มิไ้มีโอาสมาราบท่านเ้าุสัรั้รับ” ผู้อพระพนมมือ
...อนั้ศพุพ่อเหมรา ็ไม่ไ้ั้บำเพ็ที่นี่ เนื่อาวัแห่นี้เป็นพระอารามหลว ้อัานพระราพิธีสำัใน่วนั้น...ผู้อพระิ
เหมือนอ่านใผู้อพระไ้ ท่านเ้าอาวาสพูึ้น
“ุโยมผู้อ...ร่าท่านผู้บัับารเ็บไว้รอพระราทานเพลิใ่ไหม อามาให้นเรียมสถานที่ไว้ให้แล้ว สะวเมื่อไหร่เลื่อนย้ายมาไ้เลยนะ”
ผู้อพระพนมมือล่าวอบุ
“น้อสาวผมรับ ริลา” ผู้อพระผายมือมาทาน้อสาว ริลา้มลราบ ท่านเ้าอาวาสพนัหน้าแย้มยิ้ม่อนเอ่ยถาม
“แล้วอาารุโยมพรรรายเป็นอย่าไรบ้าหล่ะ”
“ราบอบพระุท่านเ้าุที่เป็นห่ว่ะ อนนีุ้แม่อาารยั้อูแลอย่าใล้ิ่ะ” ริลาพนมมืออบ
ผู้อพระ และริราอบ้มราบท่านเ้าุพร้อมัน นึแปลใว่าท่านเ้าอาวาสทราบไ้อย่าไรว่า...ุพ่ออทั้สอนเป็นผู้บัับารทหารเรือ และุแม่ื่อพรรราย...
ท่านเ้าอาวาสพยัหน้าแย้มยิ้ม
“ที่นี่เมือเล็หน่ะุโยม เิอะไรึ้น็รู้ันทั้ัหวั”
“ออภัยนะ....อามายัไม่มีโอาสไ้ไปเยี่ยมุโยมพรรราย ะไ้ไปเยี่ยมเร็วๆ นี้”
เมื่อท่านเ้าอาวาสหันมามอ้วยสายาเมาไม่่าัน หมอปรวีร์ึพนมมือึ้นับอ ้มลราบสามรั้่อนเอ่ยึ้น
“ผมนายแพทย์ปรวีร์ นาวาเนรรับ ย้ายมาทำานที่โรพยาบาลประำัหวั พึ่เินทามาถึเมื่อวานนี้รับท่านเ้าุ”
“ยินี้อนรับุโยมหมอ...” ท่านเ้าอาวาสเอ่ย อย่ามีเมา
วหน้าที่ท่าน้อมอทั้สามะนี้หาใ่ ผู้อพระ หมอปรวีร์ และริลา ในภพภูมิปัุบันไม่
หาเป็นภพภูมิที่ผ่านมานานแสนนาน บุุศล และรรมบาอย่าในอีาิที่ผ่านมานำพาพวเาทั้สาม ลับมาพบันอีรั้
รวมทั้ลับมาพบัวท่านเ้าอาวาสในภพนี้าินี้้วย
“ีี...ไ้ลับมาพบันเสียที” ท่านเ้าอาวาสมอหน้าผู้อพระ หมอปรวีร์ และริลา สลับันไปมา้วยสายามีเมา และวับวาว
ท่านเ้าอาวาสให้ทั้สามนยพานอไม้ึ้น นละพาน และนำล่าวำถวาย ท่านเ้าอาวาสไม่ไ้รับพานเอ แ่ให้ทั้สามนนำไปถวายพระประธาน้วยนเอ
ผู้อพระถวายพานอพุ้อน หมอปรวีร์ถวายพานอำปี และริลาถวายพานอมะลิ
เมื่อทั้สามนถวายพานอไม้เสร็ ็ลับมานั่ประำที่เิม ท่านเ้าอาวาส็ให้ถวายภัาหาร ราวนี้ท่านรับ และวาไว้รหน้า
“อามาีใที่ไ้พบหน้า....ทุน” ท่านเ้าอาวาสเอ่ย ท่านเรียพระส์รูปหนึ่ที่นั่อยู่ไม่ไลอยรับใ้
ท่านเ้าอาวาสสั่สอสามประโย ่อนที่พระรูปนั้นะเินลาอุโบสถไป มีพระอีสอรูปเินลับมา่วยยสำรับอาหารลาอุโบสถ
“อามาให้พระเลาไปเปิุิให้ เพราะปิแล้วะไม่มีารันภัาหารในอุโบสถ อามาอยาให้ึ้นมาถวายอไม้พระประธาน่อน ึให้มาที่นี่....ไปันเถอะ”
ท่านเ้าอาวาสลุึ้นยืนเินนำทั้สามเินลาอุโบสถ ผู้อพระ หมอปรวีร์ และริลา ้มราบพระประธาน่อนลุเินามเ้าอาวาสไป
ุิท่านเ้าอาวาสปลูใ้้นใหู่ร่มรื่น อยู่ไม่ห่าาอุโบสถ เป็นิั้นเียวยพื้นสู สร้า้วยไม้ผสมอิถือปูนนาย่อม ้านหน้าุิมีทั้พืไม้ใบ และพืไม้อ ัวาเป็นระเบียบ สะอา และสวยาม
ท่านเ้าอาวาสเปิประูุินำทั้สามเ้าไป้าใน สำรับภัาหาร ถูวาไว้เรียบร้อย มีอาสนะพระวาอยู่
้าน้ายออาสนะมีั่ไม้แะสลัลวลายามนาเล็ั้อยู่ มีแ้วน้ำา และผ้าเ็ปาวาอยู่้านบน ส่วน้านหลัอาสนะเป็นพื้นไม้ยึ้นไม่สูนั สามารถ้าวึ้นไ้สะว มีโ๊ะหมู่บูาั้อยู่ิผนั พระพุทธรูปน้อยให่วาอยู่ามลำับั้นอย่าเป็นระเบียบ และสวยาม
พระประธานนาให่วารลาอโ๊ะหมู่บูา รูปลัษะแบบเียวับพระประธานบนอุโบสถ
ท่านเ้าอาวาสเินไปยพานนาเล็ที่วาอยู่หน้าโ๊ะหมู่บูา ะที่ทั้สามำลันั่ล และ้มลราบ
“ุโยม....ริลา ่วยัอไม้ถวายพระให้...อีพานเถิ” ท่านเ้าอาวาสับเอ่ยริลา วาพานรหน้าเธอ
ริลาพนมมือรับำ ่อนเอื้อมไปยพานวาไว้้าหน้า ยับถุอไม้ที่เหลืออยู่ในมือ และเริ่มัอมะลิลบนพาน ทำให้ลิ่นหอมอ่อนๆ อมะลิอบอวลไปทั่วทัุ้ิ
เธอนึในใ...ท่านเ้าอาวาสเป็นน่าสัเ หรือบัเอิทีุ่อรทัยัให้มีอมะลิถุเล็เินมาอีถุ เธอไม่ไ้ัอไม้ทั้หมลบนพานที่ถวายพระประธานบนอุโบสถ เพราะหาเธอัใส่ลในพานใบนั้น อไม้ะูพูน ไม่สวยาม และอาหล่นไ้ เธอึถือลมาาอุโบสถ้วย
“ไม่มีอะไรบัเอิหรอุโยม” ท่านเ้าอาวาสเอ่ยึ้น ยัับว่าท่านเ้าอาวาสอ่านวามิอเธอไ้
“ทุอย่าล้วนเิาเหุ.... และปััย”
ท่านเ้าอาวาสเอ่ยึ้น ะวาผ้ารับพานมะลิ ที่เธอยถวาย
“สาธุ สาธุ สาธุ อบในะ..... ”
ท่านเ้าอาวาสล่าวเหมือนะมีำพู่อาำว่า อบในะ..แ่ถ้อยำนั้นไ้ลืนหายไป่อน ริลาพนมมือไหว้น้อมรับ
ท่านเ้าอาวาสลุึ้น เินไปหน้าโ๊ะหมูบูา นำพานอมะลิยึ้นรศีรษะ ท่านฯ ล่าวำถวายแผ่วเบาสัรู่ ่อนวาพานอมะลิลบนโ๊ะไม้หน้าพระประธาน
เมื่อถวายพานอมะลิเสร็ ท่านเ้าอาวาสหยิบล่อไม้นาเล็แะลวลายอไม้วิิรามที่วาไว้้านหน้าพระประธานมา้วย
ท่านนั่ลบนอาสนะ ่อนวาล่อนั้นบนั่ไม้
“โปรล่าวำถวายภัาหารอีรอบเถิ” ท่านเอ่ยึ้น แล้วล่าวนำถวายภัาหาร เมื่อล่าวเสร็ทั้สาม็ยสำรับถวายอีรอบ
ท่านเ้าอาวาสรับสำรับภัาหาร ยื่นุวาน้ำมาให้ทั้สามน ่อนสวบทวาน้ำ และให้พร
“ยะถา วาริวะหา ปูรา ปะริปูเรนิ สาะรั
เอวะเมวะ อิโ ทินนั เปานั อุปะัปปะิ
อิิั ปัถิั ุมหั ิปปะเมวะ สะมิะุ
สัพเพ ปูเรนุ สััปปา ันโท ปัะระโส ยะถา
มะิ โิระโส ยะถาฯ...”
ผู้อพระ รวน้ำั้มั่นแผ่เมาแ่บุพารีทั้สอ และริลาน้อสาวผู้นั่อยู่้าๆ
ส่วนำแผ่เมา และารระลึถึในห้ววามิอหมอปรวีร์ ั้มั่นมาที่ผู้หิที่นั่อยู่้าน้า
ริลาเทน้ำลานรอวาน้ำอย่าั้ใ
เธอรวบรวมสมาธิ ั้ิแน่วแน่ แผ่เมา และภาวนาอใหุ้แม่อเธอปลอภัย
ะที่ิอริลาแน่วแน่ นิ่ และสบ
ภาพที่อยู่่อหน้าเธอ...หาใ่ท่านเ้าอาวาสที่นั่บนอาสนะไม่
แ่เป็นษัริย์โบรา นั่บนแท่นทอำ มอมายัริลา้วยสายาอ่อนโยน รัใร่ และสุใ
“ในภพนี้าินี้ สิ่ใๆ ที่เยเอ่ยสัยสัาไว้ ไ้ระทำ ามำมั่นนั้นแล....ราธิา้า”
“พระราบิา...... ”
ความคิดเห็น