Review Light Novel โดยอคติล้วนๆ

ลำดับตอนที่ #538 : ช่วยขยันหน่อยได้ไหม นายดันเจี้ยนมาสเตอร์ เล่ม 1 จริยธรรมนิยายต่างโลก

ราคาปก: 300 บาท

แปล: เสือ’เป๋า

แต่งเรื่อง: Supana Onikage

ภาพประกอบ: Youta

แนวเรื่อง: Action, Adventure, Comedy, Drama, Fantasy, Harem

สถานะปัจจุบัน (ถึงตอนที่ทำรีวิว): ออกมา 10 เล่มยังไม่จบ

ระดับความพึงพอใจ: 2/5

ความคิดเห็นหลังจากอ่านจบ:

            เรื่องนี้เป็นนิยายเน็ตมาก่อนครับ และมีแปลไทยตามเว๊บบอร์ดก่อนที่จะฉบับลิขสิทธิ์ ซึ่งฉบับนิยายนี้มีการดัดแปลงจากฉบับเน็ตพอสมควร ที่เห็นได้ชัดคือนางเอกของนางเอกโรคุโกะ จากหน้าปกจะเห็นความตู้มต้ามของเธอ ซึ้งต้นฉบับนั้นโรคุโกะเป็นตัวละครโลลิ (รสนิยมคนเขียนน่าจะชอบสายนี้) แต่ฉบับรวมเล่มโรคุโกะจะสามารถแปลงร่างระหว่างร่างโลลิกับร่างโตที่มีหน้าอกบึ้มๆ ก็เป็นการดัดแปลงเพื่อการตลาด แต่สำหรับสายกระดานแบบผมมันก็แค่ก้อนไขมันน่ารำคาญ

            เนื้อเรื่องก็เป็นแนวต่างโลกทั่วไป พระเอกถูกอัญเชิญไปเป็นดันเจี้ยนมาสเตอร์ที่ต่างโลก คอยช่วยนางเอกโรคุโกะที่เป็นดันเจี้ยนคอร์ มาช่วยบริหารดันเจี้ยน คือต้องให้มีสมบัติดึงดูดคนเข้ามาเรื่อยๆเพื่อเก็บแต้ม แต่ก็ต้องมีห้องลับ กับดัก มอนสเตอร์ เพื่อที่จะไม่ให้คนที่เข้ามาพิชิตดันเจี้ยนหรือทำลายดันเจี้ยนคอร์ได้  เพราะถ้าดันเจี้ยนโดนทำลายพระเอกก็ต้องตายด้วย

            พระเอกเป็นแนวใช้สมอง นิสัยขี้เกียจเอาแต่นอน ใช้สติปัญญาคอยวางแผนกำจัดศัตรูและบริหารดันเจี้ยน ส่วนโรคุโกะก็ตัวละครสไตล์วัตสัน ที่สติปัญญาต่ำกว่าคนทั่วไปเล็กน้อย แล้วก็คอยอึ้งกับแผนการพระเอก

            ความสนุกในภาพรวมก็กลางๆนะ ไม่ถึงกับแย่ แต่มันไม่มีได้มีการปูพื้นตัวละครที่ลึกซึ้ง หรือฉากเด็ดที่ทำให้ว้าวได้ จึงไม่มีอะไรให้ประทับใจเป็นพิเศษ แต่ก็มีจุดที่ทำให้ผมตะขิดตะขวงใจก็คือจริยธรรมของพระเอกในเรื่อง

            คนที่ตามรีวิวผมนี่อาจคิดว่า Boring ไปกินสมุนไพรมาหรือถึงมาพูดเรื่องจริยธรรม จริงๆประเด็นนี้ผมเห็น Cammy พูดมาหลายรอบแล้ว เรื่องนี้พระเอกซื้อทาสไม่ดี เรื่องนี้พระเอกฆ่าล้างโคตรศัตรูไม่ดี ผมก็คิดนะว่าจะอะไรกันนักกันหนาฟะ เวลาอ่านการ์ตูน อ่านนิยาย ดูแค่ว่ามันสนุกไม่สนุกก็พอหรือเปล่า แต่พอมาอ่านเรื่องนี้ ผมถึงรู้สึกว่าจริยธรรมของตัวเอกบางทีมันก็ส่งผลต่อความอินความฟินของคนอ่านเหมือนกัน

            ปัญหาด้านจริยธรรมของตัวเอกในเรื่องนี้ คือมันไม่มีความละอายต่อบาปหรือ “หิริโอตัปปะ” เท่าที่ควร ตอนแรกที่พระเอกโดนอัญเชิญ ดันเจี้ยนอยู่ในสภาพล่อแหลมมาก พื้นที่ก็น้อยนิด มอนก็ไม่มี แถมยังมีโจรป่าเข้ามาอยู่อาศัยอีก ซึ่งพระเอกก็ได้ใช้แผนการดึงโจรป่าเป็นพวก สร้างห้อง สร้างไอเท็ม สนับสนุนโจรฆ่าคนในดันแทนมอน แถมยังส่งสริมให้โจรไปล่าคนมาฆ่าในดันเพิ่มแต้มให้ตัวเองอีก ซึ่งเป็นการกระทำที่ชั่วร้ายมากโดยที่พระเอกไม่ได้รู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไปเลย

            ถ้าถามว่านิยายเรื่องอื่นมีตัวเอกที่กระทำคล้ายเรื่องนี้ไหม ก็ขอตอบว่ามีเยอะ แต่ที่ผมไม่รู้สึกเท่าเรื่องนี้ เพราะนิยายพวกนั้นมันยังมีมุมที่พระเอกรู้สึกผิดกับสิ่งทำลงไป หรือต้องมีตัวละครที่มาสะท้อนว่าที่พระเอกทำมันเลวนะ แต่เรื่องนี้มันไม่มีไง คนเขียนเซตง่ายๆว่า เออตรูทำคนตายว่ะ แต่ตรูไม่ได้ฆ่าโดยตรงโจรมันฆ่า แถมถ้าตรูไม่ทำตรูก็ไม่รอด งั้นก็ช่างมันเถอะ ง่ายๆแบบนี้เลย

            ขอบอกก่อนนะว่าผมไม่คิดว่านิยายทุกเรื่องต้องเนื้อใสๆ พระเอกต้องเป็นคนดี ไม่ฆ่าคน กลับกันผมคิดว่าเรื่องไหนที่พระเอกเลวน่าจะสนุกกว่าด้วยซ้ำ แต่ที่สำคัญคือมันต้องมีการสื่อสารกับคนอ่านในระดับหนึ่งว่าไอ้ที่ทำไปมันไม่ดี ถ้าให้ตัวละครทำเรื่องอะไรก็ได้ ตรูทำอะไรก็ถูกตลอด มันจะกลายเป็นตัวละครตรรกวิบัติ อ่านแล้วก็ชอบไม่ลง

            ตัวละครนิคุนี่ยิ่งแสดงจุดนี้ได้ชัดเจน เธอเป็นโลลิทาสที่ถูกโจรซื้อมา ในฉบับนิยายเน็ตนี่เธอโดนปู้ยี่ปู้ยำซะยับเยิน แต่ฉบับรวมเล่มปรับให้ซอฟต์ขึ้น แต่ที่เหมือนกันก็คือพระเอกปล่อยให้เธอถูกโจรป่ากดขี่ป็นเวลาหลายวันๆโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย (ยิ่งตัวละครที่มากับนิคุนี่โดนจัดเละเทะ)

            แม้ว่าตอนหลังเนื้อเรื่องจะกลายเป็นพระเอกช่วยชีวิตนิคุแล้วเอาอยู่ด้วยกัน แต่ผมก็ไม่สรรเสริญพระเอกหรอก เพราะมันก็การช่วยตามพล็อต เหมือนผู้กล้าที่สู้กับจอมมาร ผมสัมผัสไม่ได้ว่าพระเอกช่วยนิคุเพราะมีเมตตตาหรือสเน่ห์หาแต่อย่างใด เพราะไม่งั้นคงช่วยตั้งแต่แรกแล้วล่ะครับ ยิ่งจะเชียร์ได้กันนี่ยิ่งทำใจไม่ลง

            เอาเป็นว่าก็ไม่ถึงกับไม่สนุก แต่หงุดหงิดนิดหน่อบกับตรรกะแนวคิดของตัวเอก

แหล่งอ้างอิง: http://lndb.info/light_novel/Zettai_ni_Hatarakitakunai_Dungeon_Master_ga_Damin_wo_Musaboru_Made