คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #421 : อาชีพกระจอกแล้วทำไมยังไงข้าก็เทพ เล่ม 1 ยังดีที่มีโลลิ
สำนักพิมพ์: First
Page
ราคาปก: 320 บาท
แนวเรื่อง:
Action, Adventure, Comedy, Fantasy, Harem, Romance
แต่งเรื่อง: Hakumai
Ryou
Illustration: TakayaKi
แปล: Aya
สถานะปัจจุบัน: ตีพิมพ์ออกมา 6 เล่มไม่จบ ดูหน้าปกเล่มอื่น CLICK
เรื่องย่อ:
นากุโมะ
ฮาจิเมะ “เด็กที่มักจะโดนกลั่นแกล้ง” ถูกเรียกตัวไปยังโลกใบอื่นพร้อมกับเหล่าเพื่อนร่วมชั้น
ฮาจิเมะมีอาชีพแสนจะกระจอกอย่างนักเล่นแร่แปรธาตุ
ตรงกันข้ามกับพวกเพื่อนร่วมชั้นที่แสดงศักยภาพในการสู้รบออกมาให้เห็นอย่างต่อเนื่อง
ผู้อ่อนแอที่สุดแม้แต่ในโลกใบอื่นอย่างเขากลับถูกความชั่วร้ายของเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งผลักให้ตกลงไปสู่ขุมนรกในเขาวงกต
แล้วแบบนี้เขาจะรอดรึ!?
ท่ามกลางความสิ้นหวังเพราะหาทางหนีออกจากเขาวงกตไม่เจอ
ฮาจิเมะก็ได้พบกับหนทางสู่การเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุที่แข็งแกร่งที่สุด
ก่อนโชคชะตาจะพาเขามาพบกับผีดูดเลือดยูเอะ
“ฉันจะปกป้องยูเอะ
ยูเอะจะปกป้องฉัน นั่นแหละคือความแข็งแกร่งที่แท้จริง
มาโค่นล้มทุกสิ่งทุกอย่างให้หมดแล้วเป็นอันดับหนึ่งของโลกกันเถอะ”
ขอเชิญรับชมฉากเปิดของโลกแฟนตาซี!
การพบกันของผีดูดเลือดผู้มาจากส่วนลึกที่สุดของโลกกับเด็กหนุ่มผู้กลับมาจากขุมนรก
กำลังจะสร้างตำนาน “สุดแกร่ง” ให้โลกตะลึง
ความคิดเห็นหลังจากอ่านจบ:
เรื่องอาชีพกระจอกแล้วทำไมยังไงข้าก็เทพ
หรือแฟนคลับมักจะเรียกว่าฮาจิเมะ
เป็นเรื่องที่ดังมากในกลุ่มนักอ่านนิยายแปลไทยในบอร์ดตุรกีบอร์ดนายท่าน
ตอนที่จัดทำโพลโหวตเรื่องที่อยากให้มี LC เรื่องนี้ก็ติดอันดับต้นๆ
ถ้าถามผมว่าเรื่องนี้มันดีขั้นเทพเหนือกว่าเรื่องอื่นๆงั้นเหรอถึงเป็นที่นิยมขนาดนี้
ผมคิดว่าไม่นะ เพียงแต่จังหวะที่เรื่องนี้ถูกนำมาแปล
บอร์ดนิยายแปลไทยค่อนข้างมีแต่แนวต่างโลกที่พระเอกมีสกิลโกงๆ
ใช้ชีวิตสโลไลฟแบบชิวๆ พอมาเรื่องนี้พระเอกตกระกำลำบากต้องกระเสือกกระสนจนเก่ง
ซึ่งตอนนั้นยังไม่ค่อยมีแนวนี้ให้อ่าน คนเลยฮือฮากันมากกว่า
ตอนที่เรื่องนี้มีแปลในเน็ตคนก็เห่อกันมากจนผมเกิดอารมณ์อินดี้ไม่อยากอ่านซะอย่างนั้น
แต่ก็อุตสาห์ซื้อหนังสือเพราะโดนยูเอะที่หน้าปกใช้สกิลสะกดจิตใส่ครับ
เนื้อเรื่องคร่าวๆคือพระเอกกับเพื่อนร่วมชั้นโดนอัญเชิญมาต่างโลกทั้งห้อง
และถูกบังคับให้สู้กับเผ่าปีศาจเพื่อที่จะได้กลับบ้าน
พระเอกเดิมก็ถูกรังแกและคนในห้องรังเกียจอยู่แล้ว
เพราะว่าเป็นโอตาคุแต่สาวที่สวยที่สุดในห้องดันแอบชอบ
พอมาต่างโลกทั้งสเตตัสกับสกิลก็ย่ำแย่กว่าชาวบ้าน
อาชีพเฉพาะตัวพระเอกก็เป็นนักเล่นแร่แปรธาตุที่เป็นอาชีพสนับสนุนขณะที่คนอื่นได้อาชีพสายต่อสู้อย่างนักดาบ
นักเวท จึงทำให้พระเอกถูกดูถูกและกลั้นแกล้งยิ่งกว่าเดิมอีก
(สงสัยพวกนักเรียนห้องพระเอกไม่เคยอ่านแขนกลคนแปรธาตุ) หลังจากนั้นก็มีอีเว้นที่พระเอกกับเพื่อนๆไปผจญภัยในดันเจี้ยน
และพระเอกก็ถูกหนึ่งในเพื่อนร่วมชั้นหักหลังทิ้งให้ตายในดัน
แนวโดนวาปมาทั้งชั้นแล้วพระเอกเป็นเด็กถูกแกล้งนี่
หลังจากเรื่องฮาจิเมะก็มีแนวคล้ายๆกันออกมาอีกหลายเรื่อง
ความเร้าใจที่แนวนี้พยายามขายคือตัวเอกต้องเจอเรื่องโหดร้าย ดิ้นรนเอาตัวรอด
และหลังจากที่ประสบความสำเร็จหรือเก่งแล้ว ก็ไปเอาคืนคนที่เคยทำตัวเองให้สะใจ แต่ข้อเสียของแนวนี้คือพอตัวเอกแก้แค้นสำเร็จก็ไม่ค่อยมีประเด็นให้เล่น
พระเอกก็จะชิวไปวันๆไม่ต่างจากแนวสโลไลฟ
ส่วนตัวแล้วผมไม่ชอบนิยายพล็อตแบบนี้
เพราะผมอ่อนไหวกับประเด็นแกล้งกันในห้องเรียน
และไม่ชอบอ่านเรื่องที่ตัวเอกโดนทำร้าย หรือคลั่งแค้นต้องการเอาคืนเท่าไหร่
นิยายต่างโลกที่ตัวเอกเป็นเด็กถูกรังแกแล้วผมชอบพอจะมีเรื่องเดียวคือเซหนึ่งกับเมียกอริ
เพราะมันไม่เครียดล่ะนะ
หลังจากพระเอกถูกหักหลังทิ้งให้ตายในดันก็เป็นช่วงที่ต้องดิ้นรนเอาตัวรอด
บางคนอาจชมตอนนี้ว่าเป็นอะไรที่ดุเดือนสะใจ แต่กลับเป็นช่วงที่ผมอ่านแล้วอยากเขวี้ยงหนังสือทิ้ง
ไม่ก็เอาหัวชนขอบเต้าหู้จริงๆ
เริ่มมาพระเอกตกเหวไม่ตาย
แต่ไปเจอมอนกัดแขนขาด พระเอกหนีมอนเข้าถ้ำไปเจอไอเท็มหายาก ที่พันปีจะผุดมาซักที
ซึ่งมีสรรพคุณช่วยรักษาบาดแผลและเพิ่มพลังให้พระเอก พล็อตแบบนิยายกำลังภายในสมัยเก่าชอบกล
นักเขียนจีนสมัยนี้ยังเลิกใช้มุกตัวเอกตกเหวไปเจอคัมภีร์เจอโอสถวิเศษแล้วเลย
ต่อมาพระเอกขาดอาหารอดอยากจนสติแตกเข้าดาร์คไซด์
คือตรูก็เข้าใจว่าปากท้องมันเรื่องใหญ่
แต่คนเขียนใช้พื้นที่ช่วงแรกปูพื้นให้พระเอกเยอะมาก
และก็มีการใส่ประเด็นดราม่าไว้หลายอย่างเช่น
o
เป็นเด็กถูกรังแก เพื่อนร่วมชั้นส่วนใหญ่รังเกียจ
o
ถูกลักพาตัวบางต่างโลก
และถูกบังคับให้ต่อสู้ทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องของตน
o
ทั้งๆที่ตั้งใจต่อสู้ปกป้องเพื่อน แต่ดันโดนหักหลังให้ตาย
o
โดนมอนฉีกแขนไปกอนต่อหน้าต่อตา
จะประเด็นไหนก็น่าจะทำให้ตัวเอกโกรธจนเข้าดาร์คไซด์ได้
แต่พระเอกก็ยังคงอดทนอดกลั้นมาตลอดด้วยความที่เป็นคนที่ใจดีหรืออ่อนแอนี่ล่ะ
แล้วอยู่ๆคนเขียนก็ให้พระเอกสติแตก ตรูเจ็บ ตรูหิว ตรูอยากกลับบ้าน
แล้วพุ่งไปจับมอนแดก อ่านแล้วมันยังไงก็ไม่รู้ เหมือนหญิงสาวที่ทนแฟนหนุ่มขี้งอน
แอบนอกใจบ้าง เอาแต่ใจบ้าง แต่ดันมาบอกเลิกกันเพราะชายหนุ่มพิมพ์ไลน์ตอบสั้นเกินไป
หลักจากที่พระเอกจับมอนกิน
ด้วยผลของไอเท็มที่พระเอกพบก่อนหน้าทำให้เขาได้รับสกิลของมอนที่กิน กลายเป็นยิ่งกินมอนยิ่งเก่งขึ้น
จากนั้นพระเอกก็ใช้ความรู้โลกเก่ากับสกิลเล่นแร่แปรธาตุสร้างอุปกรณ์ไว้ล่ามอนนั่นก็คือ
“ปืน” ซึ่งไอ้ตอนพระเอกสร้างปืนนี่ล่ะที่ขัดใจผมมาก
เพราะพระเอกสร้างปืนได้ง่ายๆเลยอย่างกับเสก
ทั้งๆที่จริงแล้วปืนเป็นอุปกรณ์ที่ประกอบด้วยชิ้นส่วนซับซ้อนมากมาย
และต้องใช้ความรู้ทางเคมีในการสร้างดินปืน
และความรู้ทางวิศวกรรมในการสร้างลำกล้องให้กระสุนออกมามีอำนาจทำลายและตัวปืนไม่ระเบิดไปโดนผู้ใช้
ขนาดเรื่องกันโอตะกว่าพระเอกจะสร้างปืนมาใช้งานได้จริงก็ต้องใช้เวลาลองผิดลองถูกอยู่หลายปี
โดนปืนระเบิดใส่เกือบตายก็มี
แต่เรื่องนี้พระเอกใช้สกิลเสกปืนง่ายๆทั้งๆที่เนื้อเรื่องก็ปูว่าพระเอกเป็นโอตาคุชอบการ์ตูนชอบเกมไม่ได้เชี่ยวชาญเรื่องปืนเป็นพิเศษ
แถมดันบังเอิญมีแร่พิศดารแถวนั้นที่สามารถเอามาทำดินปืนกับแร่สุดแข็งพอมาทำปืนแล้วไม่ระเบิดอีกต่างหาก
ถ้าพระเอกกันโอตะรู้เข้าคงเอาหัวโขกเต้าหู้ตาย
อีกประเด็นที่ขัดใจคือพระเอกใช้สกิลไฟฟ้าแสนโวลท์ที่ได้จากการกินมอน
มาปล่อยไฟใส่ปืนที่สร้างแล้วยิงเป็นกระสุนเรลกันทะลุมอนได้ทุกตัว
คือมุกนี้มังงะเรื่องแบล็คแคทก็เคยใช่ล่ะนะ แต่จริงๆแล้วเราเอาไฟฟ้าซ๊อตปืนที่ใช้กระสุนดินปืนทั่วไปมันไม่น่าจะพุ่งออกไปเป็นเรลกันได้หรอก
ดีไม่ดีดินปืนน่าจะระเบิดก่อนด้วยซ้ำ
จุดขัดใจที่ผมกล่าวมาทั้งหมดถ้าพูดสไตล์แคมมี่ก็คง
มันเป็นนิยายเน็ตอ่ะนะ ซึ่งก็มักจะมีปัญหาที่เนื้อเรื่องจะดูโหว่ขาดน้ำหนักไปบ้าง
ก็มีนิยายเน็ตหลายเรื่องที่เป็นแบบนี้ไม่ใช่เรื่องนี้เรื่องเดียว แต่พอเจอจุดที่ชวนให้ตบมุกใส่หลายๆครั้งติดกันก็ทำผมเซ็งพอดู
จนกระทั่งยูเอะโผล่มานี่ล่ะ
ยูเอะเป็นแวมไพร์ที่ถูกขังในดันเมื่อหลายร้อยปีก่อนเมื่อฮาจิเมะมาพบเธอก็ช่วยออกมาจากที่คุมขัง
ก็เป็นป้าโลลิล่ะนะ เธอเป็นตัวละครแวมไพร์จึงมีฉากอิโรติกไซร้คอดูดเลือด
นอกจากนั้นเพราะถูกขังอยู่คนเดียวมานาน ทำให้เธอออดอ้อนฮาจิเมะเกือบตลอด
จนผมอิจฉาฮาจิเมะฉมัด หลังๆเธอยังรุกหนักขึ้นถึงจับกดฮาจิเมะทีเดียว
เรียกว่าสูบทั้งเลือดและของเหลวอื่นๆครบถ้วน
จากแค่เนื้อเรื่องเล่มแรกยูเอะยังไม่น่าถึงกับเป็นนางเอกในดวงใจผมหรอก
แต่เนื่องจากเธอโผล่มาในจังหวะที่ผมกำลังเซ็งกับกับฉากพระเอกเสกปืนและกระสุนมาไล่ยิงมอน
ทำให้ค่าความชอบพุ่งขึ้นสูงเป็นพิเศษ อีกทั้งรูปตัวละครโดยอ.TakayaKi ก็น่ารักโดนใจจริงๆ เธอจึงเป็นความโสภาที่สุดที่ผมได้จากนิยายเล่มนี้แล้วล่ะ
ระดับความพึงพอใจ:3.5/5
บวกคะแนนให้พิเศษเนื่องความดีงามของยูเอะ
ความคิดเห็น