ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Review Light Novel โดยอคติล้วนๆ

    ลำดับตอนที่ #421 : อาชีพกระจอกแล้วทำไมยังไงข้าก็เทพ เล่ม 1 ยังดีที่มีโลลิ

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 5.71K
      106
      15 พ.ย. 60



    สำนักพิมพ์: First Page

     

    ราคาปก: 320 บาท

     

    แนวเรื่อง: Action, Adventure, Comedy, Fantasy, Harem, Romance

     

    แต่งเรื่อง: Hakumai Ryou

     

    Illustration: TakayaKi

     

    แปล: Aya

     

    สถานะปัจจุบัน: ตีพิมพ์ออกมา 6 เล่มไม่จบ ดูหน้าปกเล่มอื่น CLICK

     

    เรื่องย่อ:

    นากุโมะ ฮาจิเมะ เด็กที่มักจะโดนกลั่นแกล้งถูกเรียกตัวไปยังโลกใบอื่นพร้อมกับเหล่าเพื่อนร่วมชั้น ฮาจิเมะมีอาชีพแสนจะกระจอกอย่างนักเล่นแร่แปรธาตุ ตรงกันข้ามกับพวกเพื่อนร่วมชั้นที่แสดงศักยภาพในการสู้รบออกมาให้เห็นอย่างต่อเนื่อง ผู้อ่อนแอที่สุดแม้แต่ในโลกใบอื่นอย่างเขากลับถูกความชั่วร้ายของเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งผลักให้ตกลงไปสู่ขุมนรกในเขาวงกต แล้วแบบนี้เขาจะรอดรึ!?

    ท่ามกลางความสิ้นหวังเพราะหาทางหนีออกจากเขาวงกตไม่เจอ ฮาจิเมะก็ได้พบกับหนทางสู่การเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุที่แข็งแกร่งที่สุด ก่อนโชคชะตาจะพาเขามาพบกับผีดูดเลือดยูเอะ

    ฉันจะปกป้องยูเอะ ยูเอะจะปกป้องฉัน นั่นแหละคือความแข็งแกร่งที่แท้จริง มาโค่นล้มทุกสิ่งทุกอย่างให้หมดแล้วเป็นอันดับหนึ่งของโลกกันเถอะ

    ขอเชิญรับชมฉากเปิดของโลกแฟนตาซี! การพบกันของผีดูดเลือดผู้มาจากส่วนลึกที่สุดของโลกกับเด็กหนุ่มผู้กลับมาจากขุมนรก กำลังจะสร้างตำนาน สุดแกร่งให้โลกตะลึง

     

    ความคิดเห็นหลังจากอ่านจบ:

                    เรื่องอาชีพกระจอกแล้วทำไมยังไงข้าก็เทพ หรือแฟนคลับมักจะเรียกว่าฮาจิเมะ เป็นเรื่องที่ดังมากในกลุ่มนักอ่านนิยายแปลไทยในบอร์ดตุรกีบอร์ดนายท่าน ตอนที่จัดทำโพลโหวตเรื่องที่อยากให้มี LC เรื่องนี้ก็ติดอันดับต้นๆ

     

    ถ้าถามผมว่าเรื่องนี้มันดีขั้นเทพเหนือกว่าเรื่องอื่นๆงั้นเหรอถึงเป็นที่นิยมขนาดนี้ ผมคิดว่าไม่นะ เพียงแต่จังหวะที่เรื่องนี้ถูกนำมาแปล บอร์ดนิยายแปลไทยค่อนข้างมีแต่แนวต่างโลกที่พระเอกมีสกิลโกงๆ ใช้ชีวิตสโลไลฟแบบชิวๆ พอมาเรื่องนี้พระเอกตกระกำลำบากต้องกระเสือกกระสนจนเก่ง ซึ่งตอนนั้นยังไม่ค่อยมีแนวนี้ให้อ่าน คนเลยฮือฮากันมากกว่า ตอนที่เรื่องนี้มีแปลในเน็ตคนก็เห่อกันมากจนผมเกิดอารมณ์อินดี้ไม่อยากอ่านซะอย่างนั้น แต่ก็อุตสาห์ซื้อหนังสือเพราะโดนยูเอะที่หน้าปกใช้สกิลสะกดจิตใส่ครับ

     

    เนื้อเรื่องคร่าวๆคือพระเอกกับเพื่อนร่วมชั้นโดนอัญเชิญมาต่างโลกทั้งห้อง และถูกบังคับให้สู้กับเผ่าปีศาจเพื่อที่จะได้กลับบ้าน พระเอกเดิมก็ถูกรังแกและคนในห้องรังเกียจอยู่แล้ว เพราะว่าเป็นโอตาคุแต่สาวที่สวยที่สุดในห้องดันแอบชอบ พอมาต่างโลกทั้งสเตตัสกับสกิลก็ย่ำแย่กว่าชาวบ้าน อาชีพเฉพาะตัวพระเอกก็เป็นนักเล่นแร่แปรธาตุที่เป็นอาชีพสนับสนุนขณะที่คนอื่นได้อาชีพสายต่อสู้อย่างนักดาบ นักเวท จึงทำให้พระเอกถูกดูถูกและกลั้นแกล้งยิ่งกว่าเดิมอีก (สงสัยพวกนักเรียนห้องพระเอกไม่เคยอ่านแขนกลคนแปรธาตุ) หลังจากนั้นก็มีอีเว้นที่พระเอกกับเพื่อนๆไปผจญภัยในดันเจี้ยน และพระเอกก็ถูกหนึ่งในเพื่อนร่วมชั้นหักหลังทิ้งให้ตายในดัน

     

    แนวโดนวาปมาทั้งชั้นแล้วพระเอกเป็นเด็กถูกแกล้งนี่ หลังจากเรื่องฮาจิเมะก็มีแนวคล้ายๆกันออกมาอีกหลายเรื่อง ความเร้าใจที่แนวนี้พยายามขายคือตัวเอกต้องเจอเรื่องโหดร้าย ดิ้นรนเอาตัวรอด และหลังจากที่ประสบความสำเร็จหรือเก่งแล้ว ก็ไปเอาคืนคนที่เคยทำตัวเองให้สะใจ แต่ข้อเสียของแนวนี้คือพอตัวเอกแก้แค้นสำเร็จก็ไม่ค่อยมีประเด็นให้เล่น พระเอกก็จะชิวไปวันๆไม่ต่างจากแนวสโลไลฟ

     

                    ส่วนตัวแล้วผมไม่ชอบนิยายพล็อตแบบนี้ เพราะผมอ่อนไหวกับประเด็นแกล้งกันในห้องเรียน และไม่ชอบอ่านเรื่องที่ตัวเอกโดนทำร้าย หรือคลั่งแค้นต้องการเอาคืนเท่าไหร่ นิยายต่างโลกที่ตัวเอกเป็นเด็กถูกรังแกแล้วผมชอบพอจะมีเรื่องเดียวคือเซหนึ่งกับเมียกอริ เพราะมันไม่เครียดล่ะนะ

     

                    

                       หลังจากพระเอกถูกหักหลังทิ้งให้ตายในดันก็เป็นช่วงที่ต้องดิ้นรนเอาตัวรอด บางคนอาจชมตอนนี้ว่าเป็นอะไรที่ดุเดือนสะใจ แต่กลับเป็นช่วงที่ผมอ่านแล้วอยากเขวี้ยงหนังสือทิ้ง ไม่ก็เอาหัวชนขอบเต้าหู้จริงๆ

     

                    เริ่มมาพระเอกตกเหวไม่ตาย แต่ไปเจอมอนกัดแขนขาด พระเอกหนีมอนเข้าถ้ำไปเจอไอเท็มหายาก ที่พันปีจะผุดมาซักที ซึ่งมีสรรพคุณช่วยรักษาบาดแผลและเพิ่มพลังให้พระเอก พล็อตแบบนิยายกำลังภายในสมัยเก่าชอบกล นักเขียนจีนสมัยนี้ยังเลิกใช้มุกตัวเอกตกเหวไปเจอคัมภีร์เจอโอสถวิเศษแล้วเลย

     

                    ต่อมาพระเอกขาดอาหารอดอยากจนสติแตกเข้าดาร์คไซด์ คือตรูก็เข้าใจว่าปากท้องมันเรื่องใหญ่ แต่คนเขียนใช้พื้นที่ช่วงแรกปูพื้นให้พระเอกเยอะมาก และก็มีการใส่ประเด็นดราม่าไว้หลายอย่างเช่น

    o   เป็นเด็กถูกรังแก เพื่อนร่วมชั้นส่วนใหญ่รังเกียจ

    o   ถูกลักพาตัวบางต่างโลก และถูกบังคับให้ต่อสู้ทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องของตน

    o   ทั้งๆที่ตั้งใจต่อสู้ปกป้องเพื่อน แต่ดันโดนหักหลังให้ตาย

    o   โดนมอนฉีกแขนไปกอนต่อหน้าต่อตา

    จะประเด็นไหนก็น่าจะทำให้ตัวเอกโกรธจนเข้าดาร์คไซด์ได้ แต่พระเอกก็ยังคงอดทนอดกลั้นมาตลอดด้วยความที่เป็นคนที่ใจดีหรืออ่อนแอนี่ล่ะ แล้วอยู่ๆคนเขียนก็ให้พระเอกสติแตก ตรูเจ็บ ตรูหิว ตรูอยากกลับบ้าน แล้วพุ่งไปจับมอนแดก อ่านแล้วมันยังไงก็ไม่รู้ เหมือนหญิงสาวที่ทนแฟนหนุ่มขี้งอน แอบนอกใจบ้าง เอาแต่ใจบ้าง แต่ดันมาบอกเลิกกันเพราะชายหนุ่มพิมพ์ไลน์ตอบสั้นเกินไป

     

                    หลักจากที่พระเอกจับมอนกิน ด้วยผลของไอเท็มที่พระเอกพบก่อนหน้าทำให้เขาได้รับสกิลของมอนที่กิน กลายเป็นยิ่งกินมอนยิ่งเก่งขึ้น จากนั้นพระเอกก็ใช้ความรู้โลกเก่ากับสกิลเล่นแร่แปรธาตุสร้างอุปกรณ์ไว้ล่ามอนนั่นก็คือ “ปืน” ซึ่งไอ้ตอนพระเอกสร้างปืนนี่ล่ะที่ขัดใจผมมาก เพราะพระเอกสร้างปืนได้ง่ายๆเลยอย่างกับเสก ทั้งๆที่จริงแล้วปืนเป็นอุปกรณ์ที่ประกอบด้วยชิ้นส่วนซับซ้อนมากมาย และต้องใช้ความรู้ทางเคมีในการสร้างดินปืน และความรู้ทางวิศวกรรมในการสร้างลำกล้องให้กระสุนออกมามีอำนาจทำลายและตัวปืนไม่ระเบิดไปโดนผู้ใช้ ขนาดเรื่องกันโอตะกว่าพระเอกจะสร้างปืนมาใช้งานได้จริงก็ต้องใช้เวลาลองผิดลองถูกอยู่หลายปี โดนปืนระเบิดใส่เกือบตายก็มี แต่เรื่องนี้พระเอกใช้สกิลเสกปืนง่ายๆทั้งๆที่เนื้อเรื่องก็ปูว่าพระเอกเป็นโอตาคุชอบการ์ตูนชอบเกมไม่ได้เชี่ยวชาญเรื่องปืนเป็นพิเศษ แถมดันบังเอิญมีแร่พิศดารแถวนั้นที่สามารถเอามาทำดินปืนกับแร่สุดแข็งพอมาทำปืนแล้วไม่ระเบิดอีกต่างหาก ถ้าพระเอกกันโอตะรู้เข้าคงเอาหัวโขกเต้าหู้ตาย

     

                    อีกประเด็นที่ขัดใจคือพระเอกใช้สกิลไฟฟ้าแสนโวลท์ที่ได้จากการกินมอน มาปล่อยไฟใส่ปืนที่สร้างแล้วยิงเป็นกระสุนเรลกันทะลุมอนได้ทุกตัว คือมุกนี้มังงะเรื่องแบล็คแคทก็เคยใช่ล่ะนะ แต่จริงๆแล้วเราเอาไฟฟ้าซ๊อตปืนที่ใช้กระสุนดินปืนทั่วไปมันไม่น่าจะพุ่งออกไปเป็นเรลกันได้หรอก ดีไม่ดีดินปืนน่าจะระเบิดก่อนด้วยซ้ำ

     

                    จุดขัดใจที่ผมกล่าวมาทั้งหมดถ้าพูดสไตล์แคมมี่ก็คง มันเป็นนิยายเน็ตอ่ะนะ ซึ่งก็มักจะมีปัญหาที่เนื้อเรื่องจะดูโหว่ขาดน้ำหนักไปบ้าง ก็มีนิยายเน็ตหลายเรื่องที่เป็นแบบนี้ไม่ใช่เรื่องนี้เรื่องเดียว แต่พอเจอจุดที่ชวนให้ตบมุกใส่หลายๆครั้งติดกันก็ทำผมเซ็งพอดู จนกระทั่งยูเอะโผล่มานี่ล่ะ

                   


                    ยูเอะเป็นแวมไพร์ที่ถูกขังในดันเมื่อหลายร้อยปีก่อนเมื่อฮาจิเมะมาพบเธอก็ช่วยออกมาจากที่คุมขัง ก็เป็นป้าโลลิล่ะนะ เธอเป็นตัวละครแวมไพร์จึงมีฉากอิโรติกไซร้คอดูดเลือด นอกจากนั้นเพราะถูกขังอยู่คนเดียวมานาน ทำให้เธอออดอ้อนฮาจิเมะเกือบตลอด จนผมอิจฉาฮาจิเมะฉมัด หลังๆเธอยังรุกหนักขึ้นถึงจับกดฮาจิเมะทีเดียว เรียกว่าสูบทั้งเลือดและของเหลวอื่นๆครบถ้วน

     

                    จากแค่เนื้อเรื่องเล่มแรกยูเอะยังไม่น่าถึงกับเป็นนางเอกในดวงใจผมหรอก แต่เนื่องจากเธอโผล่มาในจังหวะที่ผมกำลังเซ็งกับกับฉากพระเอกเสกปืนและกระสุนมาไล่ยิงมอน ทำให้ค่าความชอบพุ่งขึ้นสูงเป็นพิเศษ อีกทั้งรูปตัวละครโดยอ.TakayaKi ก็น่ารักโดนใจจริงๆ เธอจึงเป็นความโสภาที่สุดที่ผมได้จากนิยายเล่มนี้แล้วล่ะ

     

    ระดับความพึงพอใจ:3.5/5 บวกคะแนนให้พิเศษเนื่องความดีงามของยูเอะ

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×