ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Review Light Novel โดยอคติล้วนๆ

    ลำดับตอนที่ #333 : ผู้กล้าบ่มิไก๊ในกริมการ์แดนมายา เล่ม 1 ตะลุยเกรียนในต่างโลก

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2.08K
      7
      27 เม.ย. 60



    สำนักพิมพ์: Animag

     

    ราคาปก170 บาท

     

    แนวเรื่อง: Action, Adventure, Fantasy, Harem

     

    แต่งเรื่อง: Ao Jyumonji

     

    Illustration: Erect Sawaru

     

    แปลสายฟ้า สุขเจริญ

     

    สถานะปัจจุบันตีพิมพ์ออกมา เล่มไม่แน่ใจว่าจบหรือยัง ดูหน้าปกนิยายเล่มอื่น   CLICK

     

    เรื่องย่อ:

    เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง สิ่งที่ปรากฏเบื้องหน้าพวกคิซารากิก็คือโลกที่ไม่รู้จัก เพื่อให้ตนเองอยู่รอดในโลกที่ คล้ายกับเกม” อย่างกริมการ์แล้ว พวกเขามีแต่ต้องสู้เท่านั้น… คิซารากิพาอิจิกะกับโมโมฮินะซึ่งตื่นขึ้นพร้อมกันไปท้าสู้กับออร์คด้วยความบ้าระห่ำจนต้องเพลี่ยงพล้ำ ในระหว่างที่พวกเขาหนีหัวซุกหัวซุนนั่นเอง คิซารากิก็ได้รับดาบมนตรา โซลคอลเลคเตอร์” จากนักผจญภัยใกล้ตายคนหนึ่ง

     

    หากมีดาบนี้ก็ไม่ต้องสนใจเรื่องอาชีพอีกต่อไป

    ชั้นจะเป็นผู้กล้าทั้งที่ยังไร้อาชีพให้ดู

     

    ความคิดเห็นหลังอ่านจบ:

                    ผลงานของคนเขียนเรื่องขี้เถ้าในแดนกริมการ์ครับและเป็นเรื่องที่เกิดในโลกเดียวกับเรื่องขี้เถ้าด้วย เนื่องจากเรื่องผู้กล้าบ่มิไก๊มีบางส่วนที่ค่อนข้างเป็นพาโรดี้ล้อเลียนเรื่องขี้เถ้า  ดังนั้นจึงขอเกริ่นถึงเรื่องขี้เถ้าก่อนสักนิด ขอออกตัวก่อนว่าผมไม่เคยอ่านเรื่องขี้เถ้าในแดนกริมการ์เลย แต่ก็ตามสปอยร์กับดูอนิเมแบบผ่านๆ ถ้ามีตรงไหนผิดพลาดก็ขออภัยด้วยครับ

     

                    ปัจจุบันจะเรียกแนวต่างโลกแฟนตาซีเป็นกระแสหลักของตลาดไลท์โนเวลก็ว่าได้ เหตุผลที่มันได้รับความนิยมก็มีหลากหลาย แต่เหตุผลหนึ่งที่คนชอบอ่านแนวนี้ก็เพราะมันเป็นนิยาย “ขายฝัน” ได้เป็นผู้กล้าแล้วผจญภัยในโลกแฟนตาซี การได้พบเจอกับสาวๆโมเอะน่ารักแล้วตั้งฮาเร็ม แม้ว่าจะเป็นพวกไม่เอาอ่าวอย่างโอตาคุหรือนีทก็สามารถประสบความในต่างโลกได้’ นิยายต่างโลกในปัจจุบันส่วนใหญ่ขายความฝันทำนองนี้ให้กับคนอ่าน แต่ละเรื่องอาจจะมีปรับรายละเอียด ความสมจริง ความเป็นดราม่า ตามแต่วิสัยของคนแต่ง แต่ก็มีนิยายเรื่องหนึ่งที่แหวกกระแสนิยายต่างโลกแฟนตาซีทั่วไปที่นอกจากจะไม่ขายฝันแล้วยังเป็นนิยาย “ทำลายฝัน” นั่นก็คือเรื่องขี้เถ้าในแดนกริมการ์

     

                    เรื่องขี้เถ้านั้นเริ่มด้วยที่พวกตัวเอกโดนอัญเชิญแบบเป็นกลุ่มในสภาพสูญเสียความทรงจำ จำได้แต่ชื่อของตนเท่านั้น จากนั้นพวกเขาก็ต้องยอมเป็น “ทหารอาสา” ต่อสู้กับมอนสเตอร์เพื่อแลกกับเงินสำหรับตั้งตัว เป็นสภาพการณ์ที่ห่างไกลจากการถูกอัญเชิญมาต่างโลก แต่น่าจะเป็นโดนลักพาตัวมาลำบากลำบนที่ต่างโลกมากกว่า หลังจากที่เป็นทหารอาสาแล้ว คนเขียนก็เริ่มซัดดราม่าฝันสลายใส่คนอ่าน

    ·       เริ่มดอกแรกก็คือความจริงที่ว่าพวกตัวเอกเป็นเพียงคนเล็กๆ ถ้าไม่อยู่รวมเป็นกลุ่มก็อ่อนแอทำอะไรแทบไม่ได้ หาใช่จุดศูนย์กลางของจักรวาลแบบตัวเอกแนวต่างโลกทั่วไปไม่

    ·       ทุนนิยมมาถึงกระทั่งต่างโลก นอกจากการอยู่การกินต้องใช้เงิน อยากเก่งก็ต้องใช้เงิน ซื้ออาวุธ ซื้อไอเท็ม สมัครเข้ากิลล์ เรียนสกิล เรียนเวทย์ ถ้าไม่มีเงินจบก็จบเห่

    ·       เชือดตัวละครเป็นว่าเล่น แถมเป็นตัวละครสำคัญไม่ใช่ตัวประกอบไก่กา

    ·       คนในต่างโลกเองก็เหยียดหยามทหารอาสา ผมเข้าใจความรู้สึกนิดๆนะถ้าวันหนึ่งรัฐบาลประกาศว่าแรงงานประเทศเพื่อนบ้านที่เข้ามาทำงานในไทยจะได้ทุนตั้งตัวคนล่ะหมื่นบาทเราก็คงไม่พอใจเท่าไหร่มั้ง ทำนองเดียวกันทำให้คนต่างโลกที่สมัครใจต่อสู้กับมอนสเตอร์มองว่าพวกทหารอาสามาแย่งงานตน แถมได้เงินตอนแรกฟรีๆอีก

    ด้วยความดราม่าแหวกกระแสข้างต้นทำให้ผมไม่คิดจะหยิบเรื่องขี้เถ้ามาอ่านเลยล่ะนะ

     

    เกริ่นเรื่องขี้เถ้าพอแล้วมาพูดเรื่องผู้กล้าบ่มิไก๊บ้าง จุดเริ่มต้นของตัวเอกในเรื่องนี้ก็ไม่ต่างจากเรื่องขี้เถ้า แต่การดำเนินชีวิตต่างกันอย่างสิ้นเชิง พระเอกเป็นพวกนีทขวางโลก ปากเสีย หยาบคาย และเกรียนมาก เริ่มผจญภัยไม่นานก็ได้ดาบเทพฟันทีเดียวตาย พรรคพวกที่มาต่างโลกพร้อมกันก็เป็นสาวๆน่ารักแถมเก่งพอตัว คนหนึ่งก็หัวอ่อน อีกคนหัวกลวง กลายเป็นเด็กในคอนโทรลทำตามพระเอกทุกอย่าง พูดง่ายๆก็คือพลิกจากเรื่องขี้เถ้าจนกลายเป็นแนวต่างโลกทั่วไปนั่นเอง

    บอกตรงๆอ่านตอนแรกๆผมรำคาญพระเอกมาก ทั้งเกรียน ทั้งปากเสีย นิสัยแบบนี้ถ้าไม่ใช่พระเอกส่วนใหญ่จะตายโง่ๆ ไม่ก็สร้างความวอดวายให้คนรอบข้าง ถ้าผมถูกอัญเชิญไปพร้อมพระเอก คงกระโดดเตะก้านคอแล้วแยกทางแน่ แม้ตอนหลังจะมีฉากที่แสดงว่าพระเอกลึกๆแล้วเป็นคนดีห่วงใยพรรคพวกแต่ผมก็ไม่ชอบอยู่ดี ผมชอบตัวละครนีทที่ผิดหวังกลายเป็นคนเก็บตัวขี้แพ้ มากกว่านีทขวางโลก ปากเก่ง รู้มาก

     

    อีกหนึ่งตัวหญิงที่มาร่วมตี้พระเอกคือเอลฟ์หญิงนมหย่ายยยยย ชื่อมิมิริวเธอเป็นตัวละครที่เข้ากับลายเส้นของ  Erect Sawaru ที่ชอบวาดสาวอวบๆจริงๆ แต่ความจริงผมจะนิยมเอลฟ์เพรียวๆมากกว่าล่ะนะ มิมิรวนั้นเกิดในตระกูลเอลฟ์ชั้นสูง แต่เพราะมีนิสัยตะกละชอบกินชอคโกแลททำให้อวบอ้วนผ่าเหล่าจากเอลฟ์ทั่วไป พ่อแม่ของเธอที่อับอายกับหุ่นลูกสาว จึงจับเธออดอาหาร (เป็นวิธีการลดวามอ้วนที่ผิดนะ เพราะจะทำให้ระบบเผาผลาญในร่างกายรวน ถึงน้ำหนักจะลดลงในช่วงแรกแต่สักพักจะดีดกลับมาอ้วนมากกว่าเดิมอีก)

     

    มิมิริวที่ลดความอวบไม่สำเร็จจึงเป็นที่เหยียดหยามของเอลฟ์ทั่วไปจนกระทั่งมารวมกลุ่มกับพวกพระเอก ซึ่งบทของมิมิริวก็แสดงถึงความเย่อหยิ่งไม่น่าคบของพวกเอลฟ์ในโลกแห่งนี้ แม้ว่าเรื่องนี้จะเป็น easy mode ผิดกับเรื่องขี้เถ้า แต่ก็ยังสะท้อนโลกที่มืดมนชวนหงุดหงิด มีหลายครั้งที่ผมอยากให้พระเอกถล่มเมืองเริ่มต้น เผาป่าเอลฟ์ให้วอดวาย แต่ฉากเหล่านี้ก็ต้องเก็บไว้ใช้ในเรื่องขี้เถ้าด้วยล่ะนะ

                   

                    แม้ว่าผมจะรีวิวเรื่องนี้โดยเปรียบเทียบกับเรื่องขี้เถ้าแต่มันเป็นนิยายสองเรื่องที่แค่ใช้ฉากเป็นต่างโลกแห่งเดียวกัน หาใช้ภาคแยก ภาคเสริมของอีกเรื่องไม่ ถึงไม่เคยอ่านเรื่องขี้เถ้ามาก่อนก็สามารถอ่านเรื่องนี้ได้อยากสนุกสนานครับ

     

                    สิ่งที่น่ากังวลของเรื่องนี้คือสถานะที่ไม่แน่ใจว่าจบหรือยัง เท่าที่ส่องภาพประกอบผมว่าเรื่องนี้ยังไม่น่าจบนะ แต่คนเขียนก็ทิ้งไปเขียนขี้เถ้ากับเรื่องอื่นมาเกือบสองปีแล้ว ทำให้เสียวว่าจะอารมณ์ค้างอยู่เหมือนกัน

     

                    ป.ล. ตัวละครที่เท่ที่สุดในเล่มนี้คือม้าครับ

     

    ระดับความพึงพอใจ: 3.5/5 อ่านแล้วก็อยากหยิบขี้เถ้ามาอ่านเหมือนกันแต่ก็กลัวปวดตับ

     

    รีวิวโดย Cammy: https://writer.dekd.com/cammy/story/viewlongc.php?id=125456&chapter=439

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×