LoVe U นายเพี้ยน

ลำดับตอนที่ #3 : ฝ่ายโซอี้ รูปหล่อ

++ หอพัก++

"เฮ้ย ตื่นได้แล้ว วันนี้ต้องรีบไปแต่เช้า" โซอี้ปลุกเพื่อนที่นอนด้วยกัน

"เออ มืงไปก่อนเลย กุไม่มีเรียนเช้า" เสื่อ งัวเงียตอบ

"เออ โทด กุลืม ไปละ" โซอี้แต่งตัว แล้วเดินออกไปเรียน

โซอี้ไม่เคยขึ้นรถของมหาลัย เขาชอบที่จะเดินไปเรื่อยๆมากกว่า ที่จะรีบร้อน เพราะเค้าชอบชิวชิว ไปเรื่อยๆ

"โห มาแต่เช้าเลย วันนี้เดินไวหรอวะ" แปะ ถาม

** แปะ เปนเพื่อนของโซอี้ ไม่ได้อยู่หอ เลยต้องมาเรียนตอนเช้า เป็นคนตลกโปกฮา ชอบช่วยงานเพื่อนๆ หน้าม่อ โดยไม่ดูหนังหน้าตัวเองเล้ยยยยย

"เออ วันนี้อากาศดี กุเลยฝึกเดินเรวเวอชั่นไม่ให้เหงื่อออก แต่ดันออกมา เม็ดนึง เด๋วพุ่งนี้ต้องลองใหม่" โซอี้ ชอบหาวิธีเดินมาเรียนไปเรื่อยๆ ไม่คิดไรมาก

"งานมืงเสดยังวะ ส่งพุ่งนี้นะเว่ย" แปะถามเพราะเปนห่วง

"ยัง เด๋วค่อยทำ ยังไม่มีอารม" โซอี้พูดพรางมองไปรอบๆ

"มองหาไรวะ" แปะถาม

"หาอนาคตว่ะ อยู่ไหนไม่รู้" โซอี้ตอบ อย่างหน้าตาเฉย

"อย่างมืงง่ะ ต่อให้มองไปจนเหนดอยอินทนนท์ ก้อยังไม่เจอหรอก" แปะตอบ

"เออ กุกะจะมองให้เหนเทือกเขาเอเวอเรสนะเนี่ย" โซอี้ตอบ

"งั้นมืงก้อมองไปจนกว่าจะเจอนะ เจอแล้วเรียกกุด้วย กุไม่เคยเหน ขอกุดูมั่ง" แปะพูด

"ได้" โซอี้ยังคงมองไปเรื่อยๆ ชิวๆ

แปะส่ายหัวในความบ้าของโซอี้ "เฮ้ย ไปหาไรกินกัน หิวว่ะ" แปะชวนโซอี้

"ไปเดะ" โซอี้ กะ แปะ จูงมือ กันเดินไป

"ทำไมมืงต้องเดินจูงมือ กุด้วยเนี่ย" แปะพูด  แต่ก้อยังจับมืออยู่

"เด๋วกุหลง ไม่เคยมาด้วย เทือกเขาเอเวอเรสเนี่ย" โซอี้ตอบ หน้านิ่ง

"ไอบ้า ปล่อยได้แล้ว เด๋วสาวๆ หาว่ากุเปนเกกะมืง เสียลุกหมด" แปะสะบัดมือออก ทั้งสองเดินไปกินข้าวกัน

++ ตอนเที่ยง กว่าๆ++

"อี้ มืงว่างป่าววะ ช่วยไรกุหน่อย" เสื่อ ที่เพิ่งมาเรียนถาม โซอี้

"ไม่ว่าง" โซอี้ตอบ แต่เขานั่งอยู่เฉยๆ

"ก้อเหนว่านั่งเฉยๆ ไม่ว่างไรวะ" เสื่อหันมามองแล้วถาม

"กุกะลังนั่งนับจังหวะหัวใจอยู่ เด๋วนี้มันเป็นฮิปฮอปว่ะ แต่ก่อนแม่งเป็นแจ๊ส" โซอี้ตอบ

"ไอควายย หัวใจคัยเต้นเปนฮิปฮอปวะ" เสื่อขำในคำพูดของโซอี้

"ของกุงะ มืงจะให้กุทำไร" โซอี้ถาม "กุมีเวลาไม่มากนะ เด๋วต้องไปนั่งนับใบไม้หน้าคณะอีก"

"คับ พ่อนักธุรกิจงานรัดตัว มืงช่วยไปที่สินกำให้หน่อยได้มั้ยคับ กุลืมของไว้คับ" เสื่อเดินมาใกล้ๆ แล้วคำนับ

"ได้" โซอี้ ลุกขึ้นแล้วเดินไป

++ ที่คณะสินกำ ++

"ตึกนี้ จำทางไม่ดีนี่ หลงไม่ได้ออกเลยนะเนี่ย โห" โซอี้บ่นกะตัวเอง

โคลมมมม .....

มีผู้หญิงคนนึงวิ่งมาชนโซอี้ ของกระจาย

"โทด" โซอี้ มัวแต่จำทางอยู่ เลยไม่อยากจะพูดไรมาก เด๋วลืม

"$()+)_(#&*)(@" ผู้หญิงคนนั้นพูดไรไม่รู้ โซอี้ไม่สนใจฟัง กะลังตั้งใจกับความคิดตัวเองอยู่

"นี่งะ แล้วมันมาลืมที่นี่ได้งัยวะ" โซอี้ หยิบกล่องดินสอของเสื่อขึ้นมา

"ชิ หายละงะ กุไม่น่าพูดมากเลย ลืมละเนี่ย" โซอี้ งงกะตัวเอง และทางกลับ

"พี่คับ ทางออกทางไหนคับเนี่ย" โซอี้ถามพี่ยามที่นั่งอยู่

แล้วโซอี้ก้อกลับไปที่คณะ กลับไปนั่งนับใบไม้ที่ต้นโพธิ์อายุร่วมร้อยปี หน้าคณะเค้าอย่างมีความสุข