White Christmas หิมะแรกของฤดู

เนื้อเรื่อง

ลมหนาวพัดผ่าน ใบไม้ปลิวไสวยามต้องลม ฤดูหนาวพร้อมที่จะมาแล้วสินะ ฉันมองดูเหล่าคู่รักทั้งหลายที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในฤดูนี้กำลังเดินเคียงคู่กัน ทุกคนดูสดชื่นแจ่มใสแม้ในอากาศที่หนาวเย็นแบบนี้ ฉัน..ทามาฮิโระ ซายู นักเรียนไฉสคูลที่แสนธรรมดาแต่ไม่ธรรมดาคนนี้ต้องแวะออกมาซื้อกระดาษสำหรับพิมพ์งานระหว่างทางกลับบ้านเพียงลำพัง ฉันเดินทอดน่องไปช้าๆและคิดเรื่องราวต่างๆที่กำลังจะเกิดขึ้น ฉันต้องรับผิดชอบทำต่างๆมากมายเพียงเพราะมันคือหน้าที่ที่ฉันต้องกระทำ โตเกียวเวลานี้มันดูสวยงามมาก ถึงแม้ว่าจะมีคนเดินพลุพล่านมากไปหน่อยก็เหอะ ฉันเดินเข้าไปในร้านที่ขายของแห่งหนึ่ง ของในร้านนี้ส่วนมากก็มีแต่ของน่ารักๆสำหรับผู้หญิง ฉันเดินดูของในร้านไปเรื่อยๆด้วยความเพลิดเพลินก็ต้องไปสะดุดกับสร้อยข้อมมือชิ้นหนึ่งซึ่งมันสวยมากเลยทีเดียว

            “สร้อยเส้นนั้นทำมาจากพลอยที่หายากมากนะครับ พลอยนั้นมีชื่อเรียกว่าอิชิอาเมะครับ” ชายเจ้าของร้านเดินเข้ามาแนะนำสร้อยเส้นนี้กับฉัน เขาดูเป็นคนน่าเชื่อถือซึ่งฉันดูจากการแต่งตัวของเขา แต่เขาบอกว่าสร้อยเส้นนี้มันทำมาจากพลอยหายากเหรอ มันสวยมากเลยนะฉันว่าฉันลองซื้อไปดูดีกว่า

            “แล้สร้อยเส้นนี้ราคาเท่าไหร่ล่ะค่ะ”  ฉันถามออกไป พร้อมมองสร้อยในมือ

            “19,000เยนครับ” โห…แพงจัง แต่ไม่เป็นไรก็สร้อยมันสวยมากนี่ ฉันหยิบเงินออกจากกระเป๋าแล้วยื่นให้เจ้าของร้านไป

            “ขอบคุณมากครับ หวังว่าคุณจะโชคดีนะครับ” ชายเจ้าของร้านยิ้มให้ฉัน ฉันลาเขาแล้วเดินออกจากร้านไป

            เช้านี้สดใสมากเลย ฉันออกจากบ้านพลางยกมือดูสร้อยข้อมือเส้นนั้นแล้วยิ้มอย่างพอใจ ทุกเช้าฉันต้องเดินไปโรงเรียนเพราะบ้านฉันอยู่ห่างจากโรงเรียนแค่100เมตรเองน่ะสิ ฉันเดินมาถึงที่หน้าประตูโรงเรียนแล้วทักทายอาจารย์เวรอย่าสนิทสนม

            “อรุณสวัสดิ์ประธานนักเรียน เช้านี้ก็ร่าเริงเหมือนเดิมเลยนะ” ใช่แล้วล่ะ ฉันเป็นประธานนักเรียนโรงเรียนนี้เองแหละ อ้อ! แล้วก็เป็นลูกเจ้าของโรงเรียนมัธยมปลายไซโคแห่งนี้ด้วย

            “อรุณสวัสดิ์ค่ะอาจารย์อุณโฮ” ฉันยิ้มให้อาจารย์แล้วมุ่งตรงไปที่ห้องคณะกรรมการนักเรียนของโรงเรียน ที่รวมที่มีความสามารถดีเด่นแตกต่างกันเอาไว้

            ฉันเลื่อนประตูห้องคณะกรรมการออก ในห้องนั้นมีคนอยู่เพียงไม่กี่คนเอง

            “อรุณสวัสดิ์จ้าซายู” นามิทักทายฉัน นามิเป็นเหรัญญิกของคณะกรรมการนักเรียน วันนี้นามิเปียผมแกละสองข้างทำให้เธอดูน่ารักมากขึ้น

            “อรุณสวัสดิ์จ้านามิ ซอจิน” ฉันทักทายนามิและซอจิน หญิงสาวอีกคนหนึ่งที่อยู่ในห้องนี้ ซึ่งเธอพยักหน้ายิ้มรับกับฉันแล้วกลับไปสนใจหนังสือในมือของเธอต่อ

            “ซายูเธออ่านหนังสือมารึยัง ใกล้สอบแล้วเนี่ยเซ็งมากเลย” นามิทำสีหน้าว่าเบื่อโลกมาก ก็นะช่วงใกล้สอบทุกคนก็เป็นอย่างนี้หมดแหละ

            “อ่านมาแล้วจ้า นามิพยายามอ่านให้เข้าใจไม่เข้าใจตรงไหนถามเราก็ได้นะ เดี๋ยวเราสอนเอง” นามิพยักหน้ารับรู้ เธอทำหน้าแบบว่าเรารอดแล้ว สักพักเธอก็สังเกตเห็นสร้อยข้อมือของฉัน

            “ว้าว…ซายู สร้อยสวยจังเลยใครซื้อให้เธอเหรอ” เธอนั่งจ้องสร้อยข้อมือของฉัน และพูดชื่นชมอยู่นาน จู่ๆก็มีคนเข้ามากอดฉันทางด้านหลัง แต่ฉันพอรู้นะว่าใครมันกล้าทำแบบนี้ - -++

            “ปล่อยนะคาเมะ ถ้าไม่ปล่อยนายคงรู้นะว่าฉันจะทำยังไง” ฉันเอาจริงนะ ฉันนะเรียนยูโดถึงขั้นสายดำเชียวนะ

            “โธ่ ซายูก็ เราคิดถึงซายูมากเลยน้า…” คาเมะ ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าขี้เล่นที่สุดในชั้นปี แล้วเป็นเจ้าชายของโรงเรียนเราด้วย

            “ปล่อย!” คาเมะตกใจที่ฉันตะโดนออกไปแบบนั้น ก็ฉันไม่ชอบให้ใครมาแต๊ะอั๋งฉันนี่ ฉันจ้องหน้าคาเมะ หน้าเรียวยาว รอยยิ้มดูดีมีเสน่ห์ ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ ทรงผมยาวประบ่าย้อมเป็นสีน้ำเงินเข้ม

            “ไม่เอาน่าซายู อย่าโกรธเราเลยนะคนดี๊…คนดี” หึ ดูสิน่ารักใช่มั้ยล่ะ แต่ฉันจะยอมใจอ่อนได้ยังไงกัน ฉันพูดเชอะในลำคอ ซึ่งคาเมะเห็นอย่างนั้นเขาก็ลากฉันออกจากห้องคณะกรรมการนักเรียนทันที

            “นี่คาเมะนายจะพาฉันไปไหนเนี่ย” จู่ๆนายก็ลากฉันมาโดยไม่บอกไม่กล่าวแบบนี้ฉันตกใจนะ

            “ก็ที่เดิมไง” ที่เดิมเหรอ แล้วที่เดิมมันคือที่ไหนกันล่ะเนี่ย

            “ที่เดิมแล้วมันที่ไหนกันล่ะคาเมะ” คาเมะไม่ตอบฉันแต่กลับพาฉันเดินลัดเลาะตึกไปเรื่อยๆ

            เขาเงียบไปสักพักแล้วพูดว่า…

            “ที่เดิมก็ที่ที่เรารักกันไงล่ะซายู” แหวะนายคิดมาได้ไงเนี่ย ที่ที่เรารักกัน แล้วฉันไปรักกับนายตอนไหนเนี่ย

            “ไม่ล้อเล่นก็ได้ อย่าทำหน้าแบบนั้นดิซายู” ชิส์ทำมาเป็นพูดจาแบบนี้ ฉันไม่ใจอ่อนกับนายหรอกย่ะ แล้วคิดว่าตัวเองน่ารักเหรอไงทำมาเป็นง้อ น่ารักตายแหละ -*- (ก็เค้าน่ารักจริงๆนิ/คาเมะ)

            “แล้วตกลงนายจะพาฉันไปไหนล่ะ” ถ้านายไม่บอกฉันฉันจะงอน เชอะ…

            “ถ้าเราไม่บอกซายูคงจะงอนเราใช่มั้ยล่ะ” ง่ะ รู้ทันฉันอีก นายรู้ความคิดฉันได้ไงเนี่ยยย

            “เราไม่บอกหรอก เดี๋ยวมันจะไม่เซอร์ไพส์น่ะสิ” นายทำอย่างกับว่ามันน่าตื่นเต้นมากเลย - -++

            “อ่ะถึงแล้วจ้าซายูสุดที่เลิฟ” คาเมะเปิดประตูเข้าไปในสถานที่แห่งหนึ่ง ถ้าฉันจำไม่ผิดที่แห่งนี้มันคือดาดฟ้าตึก6นี่นา แต่ว่าเขาติดป้ายว่าห้ามเข้านี่ แล้วฉันก็ตกตะลึงในภาพเบื้องหน้า มันเป็นภาพเมืองเกียวโตเกือบทั้งเมืองที่อยู่ภายใต้ท้องฟ้าผืนนี้ มันดูสวยมาก คาเมะรู้จักที่แบบนี้ได้ไงกันนะ

            “สวยใช้ม้า..ฉันรู้อยู่แล้วล่ะที่ซายูจะต้องดีใจที่เห็นภาพนี้  แต่ตอนที่พระอาทิตย์จะตกดินมันจะสวยมากกว่านี้อีกนะ ซายูอยากเห็นรึเปล่าล่ะ” อืม..เอาไงดีนะ

            “อยากสิมันจะดูสวยขนาดไหนกันนะ” ฉันลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบออกไป ฉันพยายามซึมซับภาพเบื้องหน้าไว้ มันทำให้อาการเหนื่อยต่างๆของฉันหายไป

            “งั้นตอนเย็นซายูมากับเรานะ” คาเมะชวนฉันทีนทีเมื่อฉันตอบออกไป

            “ทำไมฉันต้องมากับนายด้วยล่ะ” ฉันแกล้งถามคาเมะซึ่งมันก็ได้ผล เขาเกิดอาการจ๋อยไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมา

            “ก็ฉันอยากดูพระอาทิตย์ตกดินกับซายูนี่ ที่สำคัญนะฉันเป็นคนพาซายูมาที่นี่ด้วย” ฉันทำเป็นคิดสักพักแล้วพยักหน้ารับรู้ คาเมะยิ้มให้ฉันอย่างดีใจ

            “กริ๊ง…….” เสียงกริ่งบอกเวลาเข้าเรียนดังขึ้น ฉันรีบวิ่งไปห้องเรียนทันทีโดยทิ้งคาเมะไว้ ก็ฉันไม่อยากเข้าเรียนสายนี่นา ฉันเข้าห้องเรียนไปและนั่งลงที่โต๊ะของฉันพลางหอบ ดีนะที่ครูยังไม่เข้าสอนนะ ถ้าครูเข้าสอนแล้วประวัติที่สั่งสมมาตั้งนานของฉันจะเป็นไงนะ

            “ซายูทำไมทิ้งเราแล้ววิ่งมาแบบนี้ล่ะ” คาเมะคงจะวิ่งตามฉันมาสินะ ดูจากเหงื่อที่เปียกเสื้อของเขาสิ เฮ้อ…

            “ขอโทษทีนะคาเมะ เราลืมอ่ะแล้วอีกอย่างเราไม่อยากเข้าห้องเรยีนสายด้วย” คาเมะมีสีหน้าเจื่อนๆหลังจากที่ฉันพูดจบ เขามองหน้าฉันก่อนจะหันหลังกลับแล้วเดินออกจากห้องเรียนฉันไป คาเมะเรียนคนละห้องกับฉันน่ะ และคาเมะก็งอนฉันมาหลายครั้งแล้ว แต่เดี๋ยวสักพักเขาก็หายงอนแล้วล่ะ

            “เป็นอย่างนี้ทุกทีสิน่า” ฉันบ่นกับตัวเอง สักพักครูก็เดินเข้ามาและเริ่มสอน ฉันตั้งใจเรียนดีกว่า เดี๋ยวจะเรียนไม่รู้เรื่อง พรุ่งนี้ก็สอบแล้ว เฮ้อ…

            ตอนนี้ถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว ทุกครั้งหลังเลิกเรียนฉันต้องไปจัดการกับเอกสารที่ค้างอยู่บนโต๊ะในห้องคณะกรรมการนักเรียน ฉันเดินตามทางไปเรื่อยๆแต่แล้วก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ตรงประตูห้องคณะกรรมการนักเรียน ชายหนุ่มคนนั้นฉันรู้จักเขาดีทีเดียวเลยล่ะ

            “ทาคิ นายมาทำไมที่นี่เหรอ” ใช่แล้วล่ะ ชายคนนี้คือ นากาโนะ ทาคิ เพื่อนตั้งแต่สมัยเด็กของฉันเองแหละ

            “เรากะจะมาบอกซายูว่าวันมะรืนเราจะย้ายมาเรียนที่นี่นะ” ทาคิบอกข่าวกับฉัน ข่าวนี้มันทำให้ฉันทั้งดีใจและสงสัยในคราวเดียวกัน ทาคิเป็นคนค่อนข้างขรึม และพูดจาตรงๆบางครั้งเขาค่อนข้างจะเจ้าเล่ห์และทำตัวร่าเริง แล้วก็แอบเท่ห์ด้วยเพราะเขาเป็นถึงนักกีฬาฟุตบอลทีมชาติเลยนะ

            “จ้า…ว่าแต่ทำไมทาคิต้องย้ายโรงเรียนมาด้วยล่ะ” ฉันถามเขาไปด้วยความสงสัย

            “มาคุมซายูแหละ เธอจะได้ไม่นอกใจฉันไง” เขาบอกฉันพร้อมส่งยิ้มแบบกวนๆมาให้ ซึ่งฉันรู้ความหมายของรอยยิ้มนี้ดีอยู่แล้วเลยไม่คิดมากอะไร

            “งืมๆๆฉันไม่นอกใจทาคิหรอกน่ะไว้ใจเราได้เลย” ฉันกับทาคิมักจะพูดแบบนี้เสมอ ฉันยิ้มอย่างมีความสุข โดยไม่รู้ว่ามีคนมาแอบฟังเราคุยกัน และหันหลังเดินกลับไปด้วยความเจ็บปวด

            “ซายูจ๋า ผมมารับซายูแล้วนะ พร้อมรึยังครับ” คาเมะมารับฉันเพื่อที่จะพาไปดูพระอาทิตย์ตกดินตามที่บอก เขายิ้มให้ฉันโดยฉันหารู้ไม่ว่ารอยยิ้มนั้นแฝงไปด้วยความเจ็บปวด

            เขาพาฉันเดินไปเรื่อยๆจนถึงดาดฟ้าของตึก6 อืม…อย่างที่คาเมะบอกเลยว่ามันสวยมากสวยมากกว่าตอนเช้าซะอีก จู่ๆคาเมะก็จับไหล่ฉันและทำให้ฉันหันหน้าไปทางเขา

            “มีอะไรเหรอคาเมะ” ฉันขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ฉันจ้องหน้าเขาที่ดูสับสนมาก มันเกิดเรื่องอะไรกับเขากันนะ

            “คาเมะถ้านายมีอะไรก็ปรึกษาฉันได้ทุกเวลาเลยนะ” ฉันบอกเขาอย่างหวังดี ก็ฉันเป็นห่วงเขานี่นา

            “เรารักเธอนะซายู” อะไรนะคาเมะ เป็นไปไม่ได้หรอก

            “ขอโทษนะคาเมะตอนนี้เรายังไม่พร้อมที่จะคบกับใคร” ฉันพูดออกไปตามตรง แต่ทำไมพอพูดแบบนี้แล้วมันเจ็บที่ใจนะ

            “มันเป็นเพราะหมอนั่นใช่มั้ยถึงทำให้ซายูไม่เคยสนใจเราเลย!!” คาเมะตวาดใส่ฉันด้วยเสียงที่ดังทำให้ฉันตกใจมากก็เขาไม่เคยพูดแบบนี้กับฉันเลย ฉันผลักเขาแล้ววิ่งหนีไปทันที น้ำตาไหลเป็นทางลงมาใจที่อยู่ในอาการไม่สู้ดี เขาจะรู้มั้ยนะว่าฉันเกิดอาการกลัวเขา แต่ฉันก็รู้ว่าเขาคงเจ็บไม่แพ้ฉันหรอก

            วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายแล้ว ฉันรีบทำข้อสอบให้เสร็จโดยเร็วด้วยความมั่นใจแล้วรีบไปที่ห้องคณะกรรมการนักเรียนทันที ฉันเปิดประตูไปก็พบกับนามิ

            “นามิเป็นไงบ้างจ๊ะ ทำข้อสอบได้รึเปล่า” นามิคงจะทำได้สินะก็ยิ้มหน้าบานกับซอจินซะขนาดนั้น แต่พอฉันถามเธออกไปเธอกลับทำหน้าเบ้ซะอย่างนั้น

            “ได้ก็ดีดิ” ก็พอรู้จ๊ะถ้าดูจากสีหน้าเธอแล้ว

            “แล้วซายูล่ะทำได้รึเปล่า เฮ้อ…คงทำได้สินะ ทุกทีก็คะแนนสูงสุดในชั้นปีอยู่แล้วนี่นา” อ่ะนะ ก็คงงั้นแหละ ถ้าไม่มีคนเก่งโผล่มาคะแนนฉันคงไม่ตกหรอก

            “สอบเสร็จแล้วซายูจะไปต่อที่อื่นมั้ย ถ้าไม่มีไปเกะกับพวกเรามั้ยล่ะ”

            “ก็คงกลับบ้านเลยแหละจ๊ะ” ฉันเก็บของและลานามิกับซอจินแล้วเดินออกจากห้องคณะกรรมการนักเรียนไป ฉันเดินไปเรื่อยๆและฉันก็เจอคนที่ฉันไม่ได้เจอเขามานาน นั่นก็คือ…คาเมะ ฉันเห็นคาเมะชะงักเมื่อเห็นฉัน เราจ้องตากัน ฉันเห็นแววตานั้นมีความเศร้าเจือปนอยู่ คาเมะหลบตาฉันแล้วเดินผ่านฉันไป มันทำให้ฉันเจ็บปวดนะทำไมนายต้องเมินฉันด้วยล่ะ

            “คาเมะ นายจะไม่หลงเหลือความเป็นเพื่อนให้ฉันบ้างเลยเหรอ ถ้าฉันเพิ่งรู้ใจตัวเองล่ะ นายจะว่ายังไงคาเมะ” นายจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ อย่างน้อยฉันก็ไม่อยากเสียเพื่อนดีดีอย่างนายไป

            “เราไม่อยากเป็นแค่เพื่อนกับเธอหรอกนะซายู” คาเมะตอบฉันและเดินต่อไป ทิ้งให้ฉันร้องไหกับความโง่ของตัวเองเพียงลำพัง นี่ใช่มั้ยที่เขาเรียกว่าเพิ่งรู้ใจตัวเอง ก็เมื่อเสียคนที่เรารักไปแล้ว

            “ซายูจ๊ะ ทาคิมารอข้างล่างแล้วนะจ๊ะ” แม่เรียกฉัน วันนี้ทาคิมาเรียนวันแรกนี่นา อีกอย่างนะทาคิเรียนห้องเดียวกับฉันด้วยแหละ ใช้เส้นชัวร์เลยเนี่ย - -++

            “ค่าๆ จะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ” ฉันขานรับแล้วสำรวจตัวเองผ่านกระจกแล้วก็ต้องพึงพอใจ อืม..ดูดีแล้ว ฉันหยิบกระเป๋าแล้วรีบลงไปหาทาคิที่รออยู่ด้านล่างของบ้าน แล้วเราก็เดินไปโรงเรียนด้วยกัน ทาคิอยู่ในชุดฟร์อมของโรงเรียนฉันแล้วดูดีมากๆเลยแหละ ด้านในเป็นเสื้อแขนยาวสีขาว ผูกเนคไทสีน้ำเงินเข้ม สวมทับด้วยเสื้อแขนยาวสีดำเพราะเป็นฟร์อมของหน้าหนาว ส่วนกางเกงเป็นกางเกงสีดำขายาว

            “ทาคิรู้รึเปล่าว่านายอยู่ห้องเดียวกับฉันน่ะ” ฉันดีใจมากเลยที่ได้อยู่ห้องเดียวกับทาคิ *-*

            “เหรอ ก็ดีแล้วนิฉันจะได้ดูแลซายูให้ดีกว่าเดิม”  ทาคิพูดแบบนี้แล้วจะมีใครกล้าเข้าใกล้ฉันอีกมั้ยเนี่ย ยิ่งทาคิหน้าโหดๆอยู่ด้วย เหอๆ

            “ทาคิไม่ต้องมาดูแลเราก็ได้นะ แค่นี้ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้เราหรอก” ฉันบอกความจริงกับทาคิไป ก็พวกนักเรียนโรงเรียนนี้มักมองฉันด้วยสายตาแปลกน่ะสิ คงชื่นชมฉันล่ะมั้ง คณะกรรมการก็คงเหมือนกันทุกคนแหละ ทาคิมองมาเหมือนไม่เชื่อที่ฉันบอกเขาไปแต่เขาก็ยิ้มให้ฉันในที่สุด เขาจับมือฉันแล้วจูงฉันเดินเข้าไปในโรงเรียน ฉันว่าแล้วนานๆทาคิจะยิ้มแบบนี้สักที คิดแผนการบางอย่างไว้แหงๆ ฉันเข้าใจแล้วล่ะว่าเขาคิดอะไร ก็จะประกาศว่าเขาเป็นแฟนของฉันน่ะสิ!!

            “ทาคิปล่อยมือฉันเถอะ ฉันรู้นะว่านายคิดอะไรน่ะ” ฉันมองเขาแบบรู้ทันแต่เขากลับเฉยทำเป็นไม่รู้สึกอะไรและไม่ได้ยินคำพูดของฉัน

            “ซายูจะไปไหนก่อนจ๊ะ จะเข้าห้องเรียนหรือไปห้องคณะกรรมการล่ะจ๊ะ เดี๋ยวทาคิจะไปส่งซายูเองนะจ๊ะที่รักของทาคิ” แหวะ!ที่รักของทาคิ เลี่ยนง่ะ นายพูดออกมาได้ไงเนี่ยทาคิ นายจงใจแกล้งฉันใช่มั้ยเนี่ย หึ่ม ทาคิ -*-

            “ไปที่ห้องคระกรรมการแล้วกัน โรงเรียนมันยังไม่เข้าน่ะ” ฉันตอบพลางถอนหายใจ ทาคิจูงมือฉันไปที่ห้องคณะกรรมการนักเรียนทันที ก็ดีนะเดี๋ยวฉันจะได้แนะนำทาคิให้นามิกับซอจินได้รู้จัก

            “อรุณสวัสดิ์จ้านามิ ซอจิน” ฉันทักทายนามิกับซอจินที่อ้าปากค้างทันทีที่เห็นคนที่เดินตามหลังฉันเข้ามาในห้องคณะกรรมการนักเรียน ก็ทาคิออกจะหล่อซะขนาดนี้ ดวงตาคมเข้มเผยให้เห็นความมุ่งมั่น ใบหน้าเรียวที่รักกับจมูกและริมฝีปาก ผิวสีน้ำผึ่งไปทางเอเชีย ก็ทาคิเป็นลูกครึ่ง ญี่ปุ่น-ไทย นี่

            “นี่ทาคินะทุกคน ส่วนนี่ก็นามิแล้วก็ซอจินจ้า” ทาคิพยักหน้ารับรู้และยิ้มที่มุมปากนิดๆ แตกต่างกับยัยสองสาวที่ทำท่าระริกระรี้เชียว

            “ทาคิเป็นอะไรกับซายูเหรอจ๊ะ” ทาคิยิ้มรับแบบดูมีความสุขมากๆเลย สงสัยได้คำถามที่ถูกใจล่ะสิ - -++

            “คนรู้ใจครับผม ^^” ทาคิตอบกวนๆแต่รอยยิ้มยังไม่หายไปจากบนใบหน้า คนรู้ใจแบบไหนกันเนี่ย!!

            “ว๊าว…จริงเหรอจ๊ะซายู แต่สองคนนี้ก็เหมาะสมกันดีเนอะ ซอจิน” ซอจินพยักหน้าแล้วยิ้ม ส่วนทาคินี่ยิ้มแบบแก้มแทบปริเลยแหละ เหอๆ นายหลงรักฉันเหรอเนี่ยทาคิ (นางเอกแอบหลงตัวเองนิดๆ - -++)

            “แล้วแต่จะคิดแหละครับ” อยากตายง่ะ ToT ก็ทาคิมองฉันตาขวางซะขนาดนั้นแล้วฉันจะปฏิเสธได้ไงเล่า นามิมองฉันแล้วยิ้มแบบล้อๆ

            “ทาคิรู้รึเปล่าว่ามีคนมาชอบซายูแหละเขาน่ะรักซายูมากเลยนะ แถมเขายังน่ารักมากเลยอ่ะ เขาชื่อคาเมะจ๊ะ”ทาคิมองมาทางฉันแล้วกลับไปพูดกับนามิต่อ เสร็จแน่ฉัน

            “แล้วคนที่ชื่อคาเมะนี่ใครเหรอครับ” ฉันส่งซิกให้นามิแต่คุณเธอดูเหมือนจะไม่รู้เรื่องเลยนะ จู่ๆก็มีคนเปิดประตูเข้ามา นั่นก็คือ…

            “อ้าว นั่นไงคาเมะมาพอดีเลย ฉันกำลังนินทานายอยู่เลยเนี่ย” ทำไมนายตายยากแบบนี้เนี่ยคาเมะ พอพูดถึงก็มาทันทีเลย รู้สึกว่าในห้องนี้จะมีสงครามเล็กเกิดขึ้นนะ ระหว่างทาคิกับคาเมะน่ะสิ ฉันมองหน้าคาเมะแล้วก็ต้องปวดแปลบที่ใจขึ้นมา

            “ซายูไปห้องเรียนกันเถอะแถวนี้อากาศมันไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่”  ทาคิพูดกับฉันแต่สายตายังไม่ละไปจากใบหน้าคาเมะ เขาจ้องหน้าคาเมะอย่างกับแค้นกันมาเป็นชาติอย่างนั้นแหละ ทาคิลากฉันออกมาจากห้องคณะกรรมการนักเรียนทันที ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดอะไรใช่มั้ย ทาคิพาฉันไปยังห้องเรียน เขาเปิดประตูให้ฉันเดินเข้าไปในห้องเรียนก่อน ทาคิจับมือฉันตลอดเวลาเลยตอนนี้ฉันไม่แน่ใจแล้วว่าทาคิรู้สึกกับฉับยังไงกันแน่ ทำไมเขาจะต้องหึงหวงฉันแบบนี้ด้วยนะ  เขาต้องแกล้งฉันแน่เลย

            “ทุกคนนี่นักเรียนใหม่นะ ทาคิแนะนำตัวหน่อยดิ” ฉันบอกทุกคนในห้องเรียน ทุกคนหยุดทุกการกระทำของตนเองทีทำกันแล้วกลับมาตั้งใจฟังในสิ่งที่ทาคิกำลังจะพูด

            “เราชื่อฟุจิมุระ ทาคินะ ถ้าอยากรู้เรื่องของเราแล้วล่ะก็ถามจากซายูได้เพราะเขารู้เรื่องของเราดีที่สุด” ทำไมนายต้องโยนมาให้ฉันด้วยเนี่ย ยิ่งนายพูดแบบนี้ทุกคนก็ต้องเข้าใจผิดน่ะสิ ทาคิน่ะ ทำกันได้ลง

            “ถามเราได้ล่ะกัน แต่เรื่องหัวใจอ่ะไปถามเจ้าตัวเขาเองเถอะนะ” ฉันพูดจริงนะ ก็เรื่องหัวใจฉันตอบแทนเขาไม่ได้หรอก สรุปวันนี้ทาคิก็มาเรียนที่ห้องฉันวันแรกและนั่งข้างฉันด้วย หลังจากเมื่อเช้าฉันไม่ได้เจอคาเมะอีกเลย และฉันก็ไม่รู้หรอกว่าหลังจากนี้ฉันจะไม่เจอเขาอีกเลยนับแต่นี้ต่อไป…

รักรั้งแรก – คาเมะ

            ผมพยายามทำทุอย่างให้เธอพอใจ แต่เธอกลับไม่เคนสนใจการกระทำของคนโง่คนนี้ที่มันรักเธอเลย……

            ผมทากามูระ คาเมะตอนนี้ผมเป็นนักเรียนไฮสคูลปี1ของโรงเรียนไซโคครับ วันนี้เป็นวันปฐมนิเทศของนักเรียนปี1 ทางโรงเรียนให้นักเรียนเข้าแถวตามห้องของตนเอง ผมมองตามแถวของนักเรียนหญิงห้องของผมไล่สายตาไปเรื่อยๆตามใบหน้าของนักเรียนหญิงแต่ล่ะคน ผมอยากบอกว่าผมเสียใจสุดๆเลย ก็ห้องของผมไม่มีใครสวยเข้าตาผมเลยน่ะสิ ToT  โอ้…ชีวิตผมจะเป็นไงเนี่ย ผมกลับไปสนใจบนเวทีอีกครั้ง รู้สึกว่าอาจารย์จะประกาศให้ตัวแทนนักเรียนขึ้นไปกล่าวนะ ตัวแทนที่จะขึ้นไปกล่าวได้ต้องเป็นนักเรียนที่มีคะแนนสอบเข้ามากที่สุด

            “ขอเชิญนางสาวทากาฮิโระ ซายู ขึ้นมากล่าวในฐานะตัวแทนนักเรียนค่ะ” อาจารย์ประกาศเรียกชื่อตัวแทนนักเรียนคนนั้นขึ้นไปบนเวที ผมว่าหล่อนคงจะเป็นพวกที่เอาแต่เรียน ท่าทางเฉิ่มๆแน่ แต่แล้วผมก็ต้องตกตะลึงก็คนที่เดินขึ้นไปบนเวทีนั่นสวยมากเลย ผมจ้องเธอไม่วางตาหัวใจผมมันเต้นรัวราวกับจังหวะของกลอง ผมคิดว่าผมชอบเธอมากและนั่นอาจหมายถึงเธอเป็นรักแรกพบของผมเลยก็ว่าได้ คงคิดว่าผมใจง่ายล่ะสิทั้งที่ไม่เคยพบหล่อนและคุยกับหล่อนเลยกับพูดว่าหล่อนคือรักแรกพบของตน แต่ผมไม่เคยรู้สึกชอบใครขนาดนี้ว่าก่อนเลย ผมต้องจีบเธอให้ได้ผมตั้งสัญญาไว้ในใจ โดยไม่รู้ว่าสัญญานั่นจะทำให้ผมปวดร้าวเจียนตาย

            ช่วงพักกลางวันของวันนี้ผมรวบรวมความกล้าและไปทักทายเธอ ผมไม่เคยจีบผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลยนะจะมีก็ผู้หญิงวิ่งเข้ามาหาผมก่อนทั้งนั้น

            “นี่ๆเธอชื่อซายูใช่ป่ะ เราชื่อคาเมะนะ” ผมแนะนำตัวเองกับเธอ ดูเธอตกใจมากี่ผมเข้าไปทักเธอ ก็ผมอยากให้เธอรู้จักผมบ้างนิ หลังจากที่เธอหายตกใจเธอก็ยิ้มให้ผม เวลาเธอยิ้มผมคิดว่าโลกมันดูสดใสขึ้นมาทันทีเลยล่ะ หลังจากนั้นผมก็ไปหาเธอแทบทุวัน นี่ก็ผ่านมา2ปีแล้วที่ผมรักเธอ ผมกล้าพูดว่ารักเธอเพราะผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ

            วันนี้ผมบอกกับซายูว่าผมจะไปรับเธอมาดูพระอาทิตย์ตกดินด้วยกัน ตอนนี้ก็เลิกเรียนแล้วผมจึงจะไปรับเธอที่ห้องคณะกรรมการนักเรียน แต่ผมก็ต้องหยุดเดินเมื่อเห็นเธออยู่ที่หน้าห้องคณะกรรมการนักเรียนกับคนคนหนึ่ง ผมเห็นเธอหัวเราะท่าทางมีความสุขมากทั้งที่เธอไม่เคยหัวเราะแบบนั้นกับผมเลยสักครั้งมันทำให้ผมเกิดอาการน้อยใจและปวดหนึบที่ใจ เท่านั้นยังไม่พอคำพูดของพวกเขายิ่งทำให้ผมอยากหายไปจากที่ตรงนี้ซะตอนนี้เลย

            “จ้า…ว่าแต่ทำไมทาคิต้องย้ายโรงเรียนมาด้วยล่ะ” ผู้ชายคนนั้นชื่อทาคิสินะ ดูสนิทสนมกันดีจังเลย ซายูไม่เคยพูดหยอกล้อกับผมเลยนะน่าอิจฉาเขามากเลย

            “มาคุมซายูแหละ เธอจะได้ไม่นอกใจฉันไง” คำตอบนั่นก็ทำให้ผมรู้แล้วล่ะว่าพวกเขาเป็นอะไรกัน ผมทนไม่ไหวกับเหตุการณ์ข้างหน้านั่นจึงเดินออกไปทันที ตอนเย็นผมก็ไปรับซายูตามสัญญา ดูเธอจะชอบกับภาพเบื้องหน้ามากเลย ผมแอบมองเธอยิ้ม วันนี้แหละผมจะเคลียร์ความรู้สึกของผม ผมบอกความรู้สึกของผมออกไป แล้วผมก็ได้คำตอบแล้วว่าเธอ…ไม่เยรักผมเลย

            เคยมีคนถามผมว่าถ้าคุณมีคนรักแล้วมีใครคนหนึ่งเกิดตายไปคุณอยากให้คนนั้นเป็นใครระหว่างคนที่คุณรักกับตัวคุณ ตอนนั้นผมตอบได้อย่างไม่เต็มปากก็ผมยังไม่เคยรู้จักความรักท่แท้จริงแต่ตอนนี้ผมตอบได้แล้วว่าผมเลือกใคร ผมเลือกให้ตัวเองตายเพราะผมอยากให้คนที่ผมรักอยู่บนโลกนี้ต่อไป อยู่กับคนที่รักเธอเหมือนกับผม อยู่กับคนที่ห่วงเธอเหมือนกับผม ชีวิตเธอมีค่ามากกว่าผม และให้เธอมีความสุขเพื่อตัวเองต่อไป ดังนั้น ผมจะปล่อยเธอไปนะซายู ลาก่อนรักครั้งแรกของผม..

                                                ถึงไม่เกลียดแต่เธอก็ไม่เคยรัก

                                                ได้แค่รู้จักแต่เธอก็มองข้ามไป

                                                ทำทุกอย่างให้เธอให้เธอพอใจ

                                                แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เธอรัก

                                                ทั้งที่ไม่เคยมองใคร…

                                                ทั้งที่ไม่เคยใจอ่อน

                                                แต่วันนี้กลับต้องยอมทำใจ

                                                ฉันต้องทำอย่างไรเมื่อใจมันไม่รักดี

                                                อยากไปมีใจให้กับคนที่ไม่รักกัน

                                                รักครั้งแรกหัวใจก็แตกสลาย

                                                เร็วเกินไปไหม…กับความผิดหวัง

                                                รักเธอคนรกแต่ฟ้าไม่ยุติธรรม

                                                กับคนที่มันไม่เคยรักใคร…

                                                (กับใจของฉันนั้นมันรักเธอ)

                                                # เพลงรักครั้งแรก ของ บางแก้ว

            “ซายู เธอรู้ไหมว่าเมื่อกี๊เราไปเจอใครมา” ทาคินายจะเล่นเกมยี่สิบคำถามกับฉันรึไงเนี่ย เชอะ…

            “แล้วใครล่ะทาคิ”

            “ก็คนที่ชื่อคาเมะนั่นไง เรารู้สึกว่าเขาจะชอบซายูนะ แถมนายนั่นจะเข้าใจเราผิดๆด้วยคงคิดว่าเราคบกับคนแถวนี้อ่ะ ไม่รู้ก็ไม่รู้จักถามเนอะ ว่ามั้ยซายู  เธอคิดว่าไงอ่ะ” ทาคิเหล่ตามองมาทางฉันด้วยสายตาที่รู้ทัน คาเมะคิดว่าฉันกับทาคิคบกันจริงๆเหรอเนี่ย สงสัยทาคิพูดเลี่ยนมากเกินไปแถมท่าทางหวงแบบออกหน้าออกตานั่นด้วย มิน่า…

            “ซายู เราจะบอกอะไรให้นะปัญหาทุปัญหาน่ะมันมีทางออกเสมอนะแล้วแต่เราจะพยายามแก้ไขมันรึเปล่าเท่านั้น” ทาคิ นาย…นายโดนอะไรสิงเนี่ยยย ทาคิคนเก่าหายไปไหน!!!!

            “นาย…นายไม่สบายรึเปล่าทาคิ”  ฉันยื่นมือไปแตะที่หน้าผากของทาคิ แต่ก็ถูกเขาปัดมือออกแถมยังโดนเขาเขกหัวกลับด้วย มันเจ็บนะYoY มือหนักชะมัดเลย

            “น้อยๆหน่อยซายู อย่ามัวแต่เล่นดิ บางสิ่งบางอย่างเราอาจต้องเสียใจไปตลอดหากไม่ได้มันกลับคืนมาอีกนะ เหมือนที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้ไงซายู” ทาคิบอกฉัน ว่าแต่ประโยคสุดท้ายเขาหมายถึงเรื่องอะไรกันนะ

            “ฉันจะรีบจัดกานปัญหาของฉันแล้วกัน ส่วนเรื่องของทาคินายก็ไปจัดการกับปัญหาของตัวเองวะนะ บางทีคนคนนั้นอาจจะคิดเหมือนกับนายก็ได้นะ” ฉันพูดจบก็วิ่งไปตามหาต้นตอของปัญหาฉันทันที โดยไม่ได้ยินประโยคที่ทาคิพูดกับฉัน

            “เขาคงไม่มีทางคิดกับฉันอย่างที่เธอบอกหรอกซายู ในเมื่อเขาไม่เคยคิดกับฉันแบบนั้นเลยนี่ เขามีแต่คนที่ชื่อคาเมะอยู่เต็มหัวใจขนาดนั้น”

            ฉันตามหาคาเมะในทุกที่ๆคิดว่าเขาคงอยู่ แต่เขาก็ไม่ได้อยู่ในที่ๆฉันคิดไว้เลย ฉันรู้สึกเริ่มท้อใจแต่แล้วสถานที่แห่งหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในควาคิดของฉัน เขาต้องอยู่ที่นั่นแน่ๆเลย ฉันรีบวิ่งไปทันทีเพราะกลัวว่ามันจะไม่ทันการ ฉันวิ่งขึ้นบันไดแล้วเปิดประตูตรงหน้านั้นอย่างแรง! ฉันเดินเข้าไปและสายตาก็สอดส่องหาคนที่ฉันต้องการเจอ และเขาก็อยู่ที่นี่อยู่ตรงหน้าฉันแล้ว ความรู้สึกดีใจมันออกมาอย่างท้วมท้น

            “คาเมะ” ฉันส่งเสียงเรียกชื่อเขาออกไป แต่เขาก็มีทีท่าไม่สนใจกับการมาของฉันเลย

            “คาเมะนายหันมาคุยกับฉันหน่อยสิ” คาเมะค่อยๆหันหน้ามาอย่างช้าๆ เขาจ้องหน้าฉันอย่างสงสัย

             “ฉันมีอะไรจะบอกนายหน่อยน่ะ” สายตาของเขาเหมือนไม่ได้สนใจในสิ่งที่ฉันพูดเลยแม้แต่น้อย เขาทำท่าจะเดินออกไป แต่ฉันก็รั้งเขาไว้

            “ฉันรักนายนะคาเมะ” ในที่สุดฉันก็พูดออกไปจนได้ คาเมะชะงักกับคำพูดของฉัน ก่อนที่เขาจะก้าวเดินต่อไปอีก  ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ

            “หยุดนะคาเมะ”

            “แล้วทำไมฉันต้องหยุดด้วยล่ะ” เขาหันหลับมาถามฉัน แล้วเหมือนจะรอฟังคำตอบ

            “ก็เพราะนายทำให้ฉันรักนายไงล่ะ เพราะฉะนั้นนายต้องรับผิดชอบด้วยสิ” ฉันกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่จึงปล่อยให้มันไหลออกมา ฉันเห็นแววตาเขาเปลี่ยนไปเหมือนกับกำลังหัวเราะอยู่แต่แวบเดียวมันก็หายไป ฉันตาฝาดรึเปล่าเนี่ย แล้วฉันต้องเสียเขาไปจริงๆเหรอ ฉันไม่ต้องการแบบนั้นเลยนะ

            “ตกลง…ฉันจะรับผิดชอบเธอเองนะซายู” คาเมะตอบตกลงแล้วยิ้มให้ฉัน เขาดึงฉันเข้าไปในอ้อมกอดของเขา รอยยิ้มของเขามันยิ่งทำให้ฉันร้องไห้หนักกว่าเดิม แต่อ้อมกอดของเจาอบอุ่นดีจัง เขาก้มกระซิบที่ข้างหูฉันอย่างแผ่วเบา

            “ฉันรักเธอนะซายูเละฉันจะรักเธอตลอดไป” ฉันยิ้มกับคำพูดของเขา คำพูดนี้มันซึมซาบเข้าไปถึงขั้วหัวใจเลยทีเดียว เรายืนกอดกันเนิ่นนาน ฉันรู้สึกถึงอุณหภูมิที่มันเย็นขึ้น ฉันเงยหน้ามองบนท้องฟ้าจึงรู้ว่าขณะนี้หิมะกำลังตกอยู่ มันเป็นหิมะแรกของฤดู

            “หนาวมั้ยซายู” คาเมะกระชับอ้อมกอดของเขา ฉันส่ายหน้าตอบเขาให้รู้ว่าฉันไม่หนาวสักนิดเมื่ออยู่กับเขา

            “ถ้าเธอหนาว ฉันจะกอดเธอแบบนี้ตลอดไปเลย” ฉันยิ้มให้กับคาเมะผู้ชายที่ฉันรักมากที่สุด กว่าฉันจะรู้ใจตัวเองฉันก็เกือบสูญเสียตนที่ฉันรักตลอดไปซะแล้ว ฉันจะจดจำเรื่องราวในวันนี้ตลอดไป วันที่ความรักของเราสมหวัง วันที่หิมะแรกโปรยลงมา…

……………………………………