คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1 ผมน่ะตายแล้วหรอ?
บทที่1 ผมน่ะตายแล้วหรอ?
“ที่นี่มัน….ที่ไหนเนี่ย?”
ผมตื่นขึ้นพอมองไปรอบๆก็ไม่พบสิ่งใดเลยมีแต่สีขาวที่ไม่มีอะไรอย่างกับโลกสีขาวที่เราได้ยินบ่อยๆในการ์ตูนไม่ผิด
“ยินดีต้อนรับค่ะท่านทากานาชิ โยรุ”
อยู่ๆก็มีร่างของหญิงคนหนึ่งข่อยๆปรากฏขึ้นข้างหน้าผม
“เธอเป็นใครกัน?”
เธอนั้นมีปีกที่คล้ายกับปีกและหางปีศาจที่เห็นในอนิเมสีผมของเธอนั้นเป็นสีดำยาวส่วนเรื่องชุดก็อย่างกับหลุดออกมาจากอนิเมเรื่องไหนซักเรื่อง
“คุณยังจำได้รึเปล่าคะ……ว่าคุณติดหนี้อะไรเอาไว้กับนรก”
พอเธอพูดจบภาพที่ผมเห็นก็ค่อยจางลงไปทีละน้อย
“เดี๋ยว……เดี๋ยวสิ!”
@
“พี่คะ!......ข้าวเช้าเสร็จแล้วนะคะ…..ลงมากินได้แล้ว!”
เสียงของน้องสาวของผมที่ดังมาจากชั้นล่างทำให้ผมตื่นนอน
“ฟันอะไรฟะเนี่ย”
“นี่พีคะ!”
“อือตื่นแล้วตื่นแล้ว”
เมื่อผมเตรียมตัวที่จะไปโรงเรียนเสร็จผมก็ลงไปยังชั้นล่างทันที
“นี่พี่คะเร็วๆหน่อยสินี่มัน7โมงกว่าแล้วนะ……วันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนนะพี่คงไม่อยากไปสายใช่ไหมล่ะ?”
เมื่อผมลงมาถึงห้องครัวซายะที่กำลังนั่งทานข้าวเช้าอยู่ตรงโต๊ะทานข้าวก็พูดทันที
“อ่า!”
เมื่อผมพูดจบก็ด้านไปนั่งที่ประจำของผมซึ่งจะอยู่ฝั่งตรงข้ามกับซายะพอดี
ถึงจะบอกว่าเป็นข้าวเช้าก็เถอะแต่ผมอาศัยอยู่กับซายะกันแค่2คนข้าวเช้าเลยเป็นขนมปังอบเพียงแค่2แผ่นล่ะนะ
“หือ…..ชุดนักเรียน ม.ปลายของโรงเรียนทาริมาจิดูดีไม่เลวเลยเนี่ยพี่”
เมื่อซายะทานขนมปังแผ่นที่1เสร็จก็พูดขึ้นมา
“อ่าก็ว่างั้นเหมือนกันล่ะ”
ผมยิ้มๆให้ไปแต่ใจจริงแล้วมันก็งั้นๆล่ะนะ…..โรงเรียนทาริมาจินี่ไม่ได้เข้ากันได้ง่ายๆเลยนะแต่ก็เป็นโรงเรียนชื่อดังล่ะนะมันก็ต้องยากเป็นธรรมดา
เพียงชั่วครูขนมปังทั้ง2แผ่นของผมก็หมดส่วนซายะเองก็หมดพร้อมผมเช่นกัน
“เอาล่ะจะไปกันรึยัง?”
“อ่ารอทำความสะอาดเดี๋ยวนะ”
พอพูดจบซายะก็เก็บจานแล้วเอาไปร้างโดยทันที
ซายะนั้นต้องดูแลงานบ้านต่างๆตั้งแต่เด็กๆเธอก็เลยใช้เวลาร้างจานเพียงแป๊บเดียว
“เสร็จแล้วไปกันได้แล้วล่ะพี่”
“อ่า!”
และแล้วพวกเราก็เดินไปโรงเรียนพร้อมกันแต่จะยังไงโรงเรียนก็คนละที่กันอยู่ดีแต่ทางบางส่วนยังสามารถเดินไปด้วยกันได้
“ถึงทางที่จะแยกกันแล้ว….ไปแล้วนะพี่”
“ตั้งใจเรียนล่ะ ม.3มันไปง่ายนะ”
“พี่เองก็เหมือนกัน……ขึ้น ม.4 มันก็ไม่ง่ายเหมือนกันนั้นล่ะ”
พอคุยกันจบผมและซายะก็แยกกันส่วนโรงเรียนทาริมาจินั้นยังต้องเดินอีกนิดหน่อย
“พอข้ามไฟจราจรนี่ไปอีกนิดก็จะถึงแล้วสินะ”
จังหวะที่ผมไปถึงไฟก็เป็นสีแดงพอดีผมจึงต้องหยุดรอไฟจราจรเป็นสีแดงก่อนถึงจะข้ามได้
แต่ไม่นานไฟก็แดงผมจึงข้ามถนนไป
“จะถึงแล้วตื่นเต้นจัง…..จะหาเพื่อนได้รึเปล่านะ”
ในจังหวะที่ผมกำลังเดินข้ามถนนอยู่นั้นก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา
ปี๊นนนนนนนนนนนนน-
อยู่ๆก็มีรถยนต์บีบแตดังลั่นวิ่งเข้ามาตรงจุดที่ผมอยู่
ถึงจะรู้ว่ากำลังจะถูกรถชนใจก็อยากจะหลบอยู่หรอกแต่ว่าร่างกายมันไม่ขยับเลยคงเป็นเพราะว่ารถนั้นวิ่งเข้ามาเร็วมากร่างกายจงหลบไม่ทัน
ผมไม่สามารถทันอะไรได้เลยผมจึงหลับตาลงแล้วคิดว่ามันเป็นเพียงแค่ฝันเท่านั้น
@
“ที่นี่มันเหมือนกับในฝันเลย”
พอผมลืมตาขึ้นก็พบกับโลกสีขาวที่ผมเห็นในฝัน
“ไงโยรุชั้นก็บอกไปแล้วนะว่าคุณติดอะไรไว้นั่นเป็นคำเตือนก่อนที่มันจะเกิดขึ้นจริง”
อยู่ผู้หญิงที่ผมเห็นในฝันก็ปรากฏตัวขึ้น
“เธอเป็นใครกันน่ะ”
“จริงสิยังไม่ได้แนะนำตัวเลยชั้นชื่อ อาเนีย เป็นมารฝึกหัดได้รับคำสั่งจากท่านยมทูตให้มารับวิญญาณของคุณคะ”
“เดี๋ยวสินี่ชั้นตายแล้วใช่ไหม……แล้วชั้นติดหนี้อะไรไว้กัยนรกกันล่ะตอบชั้นมานะ!”
“เรื่องนั้นชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันคะ”
“อะไรกันเนี่ย!”
ตู๊ดๆ…….ตู๊ดๆ
อยู่ๆโทรศัพท์ของอาเนียก็ดังขึ้น
“นี่โทรศัพท์เข้าน่ะ”
“รู้แล้วล่ะคะ!.......ใครกันนะโทรเข้ามาตอนเวลาสำคัญ!”
และอาเนียก็รับโทรศัพท์แล้วก็คุยอะไรก็ไม่รู้อยู่พักหนึ่ง
“อะไรนะคะ…..คะ……คะทราบแล้วคะ”
พออาเนียคุยเสร็จก็กดวางโทรศัพท์
“นี่คุณชั้นจะให้คุณได้เลือก”
“อะไรล่ะ”
“เอาน่าเดี๋ยวก็รู้เองล่ะ”
อาเนียก็เอาแต่กดโทรศัพท์อยู่พักนึงแล้วไม่รู้ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่
“เสร็จแล้ว”
พออาเนียพูดจบบริเวณรอบตัวก็กลายเป็นสุสานไป
“นี่มันอะไรเนี่ย”
“นี่คืออนาคตหลังจากที่คุณตายไปคะ”’
พอผมมองไปยังสุสานข้างหน้า
“นี่มันชื่อผมนี่”
“ใช่แล้วคะ”
เดี๋ยวเธอก็จะมาแล้ว
พอผมมองไปตามทางเดินก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังถือดอกไม้เดินมา
“นั่นมันซายะ!”
“ดีจังเลยที่ได้มาเจอเธออีก”
ผมดีใจมากจึงวิ่งเข้าไปกอดเธอแต่ตัวผมกลับผ่านตัวเธอไปเฉยๆ
“เปล่าประโยชน์ค่ะนี่คือภาพสะเหมือนที่ชันสร้างขึ้นค่ะ”
“อะไรกัน”
ซายะตรงไปยังสุสานของผมแล้วเอาดอกไม้ที่ถือมาด้วยวางลงแล้วเธอก็ร้องไห้ออกมา
“พี่ค่ะ…..พี่คะ……ไหนบอกว่า……ไหนบอกว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไปไงพี่นี่แย่ที่สุดเลย”
ผมทำอะไรไม่ได้เลยได้แต่ยืนดูน้องสาวของตัวเองต้องร้องไห้ให้ผม
และภาพก็ค่อยๆจางลงจนกลับมาเป็นโลกสีขาวอีกครั้ง
“ไงล่ะนายพร้อมจะฟังตัวเลือกที่ท่านยมทูตเสนอรึยัง”
“ว่ามาสิ”
ผมตอบอย่างเศร้าหลังจากที่ต้องเห็นภาพที่เศร้าที่สุดในชีวิตของผม
“งั้นก็ข้อเสนอก็คืนคุณจะได้รับชีวิตใหม่อีกครั้งแล้วก็……..”
“ชั้นรับ!”
“จะไม่ฟังให้จบก่อนหรอคะ?”
“ไม่ชั้นรับ!”
“งั้นก็จะเริ่มล่ะนะคะ”
อยู่ๆก็มีวงเวทย์สีแดงเกิดขึ้นตรงจุดที่ผมยืนอยู่ แล้วรอบข้างก็ค่อยๆจางไป
@
ผมลืมตาตื่นขึ้นแล้วมองไปลอบๆ
“นี่มันห้องชั้นนี่”
“กลับมาแล้ว!”
เสียงของซายะดังขึ้นจากแถวๆประตูหน้าบ้าน
ผมรีบวิ่งไปหาเธอโดยทันที
“อะ…..พี่!”
“ซายะ!”
ผมรีบกระโดดเข้าไปกอดซายะที่กำลังเก็บรองเท้าอยู่
“หว่า!”
ซายะร้องขึ้นเพราะโดนผมกระโดดกอดจนเสียหลักจนล้ม
“ดีจริงๆที่ได้เจอเธออีก…..ดีจริง”
ผมดีใจมากจนไม่สามารถหยุดน้ำตาที่ข้อยๆออกมาได้ได้เลย
“เป็นอะไรน่ะพี่แล้วงานเปิดภาคเรียนเป็นยังไงบ้างล่ะ?”
ผมรีบเอาตัวออกห่างแล้วรีบเช็ดน้ำตาโดยทันที
“พี่น่ะไม่ได้เข้างานเปิดภาคเรียนน่ะ”
“อะไรน่า------------”
ความคิดเห็น