{fic exo} คนแมน (kaihun)

ตอนที่ 6 : five -

Five

                งานเลี้ยงฉลองเริ่มขึ้นหลังจากที่ทุกคนมารวมตัวกันจนครบที่บ้านของจงอินถึงแม้ว่าทุกคนจะยังรู้สึกเหนื่อยกับงานกีฬาในวันนี้อยู่บ้างแต่การได้กินของอร่อยและเครื่องดื่มราคาแพงมันก็ถือเป็นเรื่องดีอีกอย่างวันนี้ก็เอาให้มันสุดไปเลยพรุ่งนี้จะได้พักผ่อนกันยาว เซฮุนเดินเข้ามาในบ้านอย่างขลาดอายหลังจากที่จงอินขับรถไปรับเขาที่หน้าคณะและพามายังบ้านหลังใหญ่วันนี้คนแมนมาในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตาดูมาดแมนเสียจนสาวเล็กสาวใหญ่ชายแท้ชายเทียมในงานแอบกริ๊ดกันยกใหญ่

                “จะยืนทำหน้าหล่ออีกนานป่ะมึง -_-” เสียงเทาดังขึ้นจากด้านหลังพร้อมกับแรงผลักที่ทำให้ตัวเซฮุนเซไปอีกทาง

                คนจะหล่ออย่าถ่อมาขวาง !

                “เซฮุน เทา ทางนี้ๆ” แบคฮยอนกวังมือเรียกรุ่นน้องทั้งสองคนในมานั่งร่วมโต๊ะเดียวกัน คนตัวเล็กตบโซฟาข้างๆ

                “แหม้เจ้าของงานไปรับถึงหน้าคณะเลยนะ คิกคิก” เสียงคยองซูพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะออกมาจนยิ้มกว้างจนปากเป็นรูปหัวใจ

                “คิกบ้านมึงอ่ะ ...เซฮุนของกู” แบคฮยอนยื่นมือไปผลักหัวเพื่อนจากนั้นก็หันกลับมาซบหัวลงที่ไหล่คนแมน ถูหน้าเบาๆสองสามทีจากนั้นก็ระเบิดหัวเราะออกมาเพราะเซฮุนทำหน้าสีกระอักกระอ่วนใจ

                “มึงมันเผลอไม่ได้ลุกไปไกลๆกูจะนั่งตรงนี้” จงอินเดินถือกระติกน้ำแข็งเข้ามาดึงแบคฮยอนให้ลุกขึ้นจากนั้นก็เหวี่ยงให้เพื่อนตัวเองไปตรงโซฟาเดี่ยวข้างๆที่มีรุ่นพี่ปีหกที่กำลังนั่งทำหน้าแบกโลกอยู่คนเดียวทั้งที่ปาร์ตี้ก็ออกจะคึกคัก

                “เหวี่ยงมาได้คนนะเว้ยไม่ใช่ตุ๊กตา” หันไปด่าเพื่อนตัวดำที่กำลังนั่งแทนที่หน้าตาเฉย

                “ถุ้ยตุ๊กตา น่ารักไปป่ะมึง”

“มึงดูหน้าเซฮุนด้วยเขาไม่อยากนั่งกับมึงอ่ะ” แบคฮยอนชี้ให้จงอินหันไปมองคนที่นั่งข้างๆ เซฮุนขยับตัวออกอย่างเห็นได้ชัดแต่ใครจะสนตื้อเท่านั้นที่ชนะใจได้

“นี่ก็ขยับให้นั่งหน่อยได้ไหม ไม่มีน้ำใจ !” หันไปแหวใส่อีกคนแทนแต่ลู่หานไม่ได้พูดอะไรนอกจากขยับตัวให้อีกคนนั่งแต่โซฟาเดี่ยวมันไม่ได้มีที่มากพอสำหรับคนสองคนก็เลยกลายเป็นว่าแบคฮยอนกำลังนั่งอยู่บนหน้าขาหนึ่งข้างของลู่หานแทน

ทำไมต้องทำเมินใส่ขนาดนี้ด้วยว่ะหรือจะโกรธเรื่องเมื่อตอนบ่าย ?

“นี่เป็นอะไรทำไมทำหน้าแบบนั้น”

“เปล่า ...”

นั่นแหละเป็นแน่นอนมาแนวนี้....แต่ไม่ง้อหรอกนะเมินได้ก็เมินไปดิ

“ชานยอลเอานี่หน่อยไหม ? นายชอบกินไม่ใช่เหรอ ?” แบคฮยอนพูดพร้อมกับส่งถุงขนมให้อีกคนที่นั่งโซฟาตรงข้ามชานยอลยิ้มตอบก่อนจะรับมันมาไว้ในมือ คนตัวเล็กได้ยินเสียงถอนหายใจจากคนข้างๆ

“นั่งเฉยๆได้ไหมมันเจ็บ ตูดก็แหลม !”

เห้ย ! มีขึ้นเสียง ...ได้ต้องการแบบนี้ใช่ไหม...

“เงียบไปเลยไป” แล้วทั้งสองคนก็สะบัดหน้าใส่กันอีกครั้งจนจงอินที่นั่งมองอยู่ต้องส่ายหัว

งานเลี้ยงยังคงดำเนินไปเรื่อยๆแต่ผู้คนในงานเริ่มสติลดน้อยลงเพราะดื่มกันเข้าไปเยอะพอสมควรจะมีก็แต่จงอิน ชานยอลและลู่หานเท่านั้นที่พยายามควบคุมการดื่มของตัวเองให้พอดีเพราะต้องดูแลทั้งเพื่อนและน้องในคณะ จงอินพยายามชวนเซฮุนคุยทุกครั้งที่มีโอกาสแต่ก็โดนอีกคนเมินอย่างไม่ใยดีแถมยังเอาแต่สนใจเพื่อนซี้ราวกับมาในงานนี้รู้จักกันแค่สองคน

“เฮ้อ ...”

“เป็นไรว่ะมึงถอนหายใจซะยาว” คยองซูที่ย้ายตัวเองมานั่งแทนที่เซฮุนได้สักพักเอ่ยถามขึ้น

“เซ็งดิมึงกูนึกว่าจะได้อยู่ใกล้เซฮุนมันไม่สนใจกูเลยแถมยังทำหน้ารำคาญใส่อีก” พูดแล้วก็มองไปตรงที่ชานยอลและเซฮุนกำลังยืนหยอกล้อกันสนุกสนาน

“โห่มึงจะจีบคนแมนก็ต้องพยายามป่ะว่ะน้องเขาไม่ได้ชอบผู้ชายมาก่อนนะเว้ย วันนั้นยังเห็นจีบสาวนิเทศอยู่เลย”

“แล้วทำไมกับไอ้ชานยอลไม่เห็นหวงตัวเลยว่ะจับหัวลูบหางกันเป็นว่าเล่น”

“เครดิตมันดีกว่ามึงตั้งเยอะหล่อนิ่งอบอุ่นใครๆก็ชอบ มึงจำเรื่องแบคฮยอนไม่ได้เหรอ ?”

“เออๆรู้ละเลิกพูดเรื่องนี้ไปเลย เฮ้อ....” ถอนหายใจอย่างรู้สึกเหนื่อยก่อนจะเอนตัวพิงไหล่เล็กของเพื่อนเอาไว้ คยองซูขยับตัวเล็กน้อยเพื่อให้จงอินได้วางหัวได้ถนัดจงอินหลับตาลงอย่างรู้สึกง่วง

การกระทำของทั้งสองคนอยู่ในสายตาของใครอีกคนอยู่ตลอดเวลาถึงแม้ว่าเซฮุนจะพยายามตั้งใจฟังในสิ่งที่ชานยอลพูดแต่ดูเหมือนว่าสมาธิของเขาจะจดจ่ออยู่กับบางสิ่งบางอย่างจนบางทีก็โดนชานยอลเรียกชื่อตั้งหลายครั้ง

“เซฮุน...เห้ยมึง !” จื่อเทาวิ่งเข้ามาตีไหล่เพื่อนจนคนร่างบางสะดุ้งตัว

“มึงมองพี่จงอินอีกแล้วนะคิดอะไรกับพี่เขา ?”

“อะไรกูมองน้องฮยอนอาที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็พอ” หยิบขนมใส่ปากพร้อมกับรีบเดินเลี่ยงไปอีกทางเพื่อนหลบหลีกสายตาจับผิดของเพื่อนสนิท

“แล้วทำไมต้องเดินหนีด้วยว่ะ มึงยัดห่าไปกี่แก้วแล้วเนี๊ย !”

“ไม่รู้ว่ากูยกพี่ชานยอลเติม ช่างแม่งเหอะนานๆกินที” แย่งแก้วที่ถูกดึงไปกลับมาจากนั้นก็กระดกทีรวดเร็วหมด

“ไอ้เหี้ยเดี่ยวป๊ามึงด่ากู พอเลยๆเลิกกิน”

“อย่ายุ่งหน่า กูเมามึงก็ดูแลไง” จากนั้นก็วิ่งไปหาแบคฮยอนที่กำลังร้องเพลงอย่างสนุก

“ก็เพราะมึงเป็นแบบนี้ไงกูถึงไปไหนไม่ไหว ทำไมชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยว่ะ ....”

ในเมื่อห้ามกันไม่ได้ก็ต้องคอยดูกันแบบนี้ล่ะคนอย่างโอเซฮุนถ้าลองได้ดื้อแล้วใครก็ห้ามไม่ได้ถึงจะโทรบอกป๊าเซฮุนไปแล้วก็เถอะว่าวันนี้จะให้เซฮุนไปนอนที่บ้าน

ขึ้นชื่อว่าแบคฮยอนแล้วเรื่องสังสรรค์ไม่เคยยอมแพ้ใครคนตัวเล็กที่เมาจนไม่ได้สติกำลังเต้นอยู่บนโต๊ะพร้อมกับโอเซฮุนที่เดือนคณะสถาปัตย์ตอนนี้ทั้งคู่กำลังออกสเต็ปการเต้นและการร้องที่ไปกันคนละทางให้แก่ผู้คนในงานได้รับชมและหนวกหูคนไม่เมาไปในเวลาเดียวกันแต่มันก็เรียกเสียงฮาจนทุกคนต้องโห่ร้องและตะโกนให้ร้องอีกตลอด

                “เซฮุนเต้นเบาๆ เดี๋ยวตก !” จงอินจับมือคนร่างบางที่กำลังยืนอยู่ขอบโต๊ะเอาไว้ เซฮุนปรือตามองพร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้

                “ว่างายโจงอินนนนนนนนน....เซฮุนไม่ตกหรอกเซฮุนแข็งแรง” พูดพร้อมกับยื่นมือมาลูบหัวคนเป็นพี่เล่นอย่างสนุกจากนั้นก็หัวเราะเสียงดัง

                เออดีครับหัวกู....พอเมาแล้วกูเป็นเพื่อนมึงเลยเดี๋ยวจับลงโทษซะเลยดีไหม

“ไอ้เชี่ยฮุนยืนดีๆเดี๋ยวตกถ้ามึงเจ็บตัวขึ้นมา ป๊ามึงฟาดกูแน่” จื่อเทารีบแทรกตัวเข้ามาแทนที่จงอินทำให้อีกคนต้องผละตัวเองออกไปยืนข้างๆแทน

เออแล้วแต่เลยไม่เห็นหัวกูสักคน สัส !

“อื้ม....กูไม่เป็นไร กูโอเค๊ ? คิกคิกคิก แบคฮยอนมิวสิค !!!!” สะบัดมือที่ถูกเพื่อนสนิทกุมเอาไว้ออกแล้วเดินไปหาแบคฮยอนที่กำลังตั้งท่ารอ

“Yeah ! เรามาสนุกกันต่อสำหรับบทเพลงต่อปาย ขอเชิญทุกท่านมาร่วมสนุกกันได้เลยนะที่นี้ ใครมีแฟนก็รีบโสดแล้วมากระโดดด้วยกัน ผู้ชายวิศวะปีหกเฮงซวยชิบหาย !!” ทำเอาคนฟังถึงกับต้องพ่นน้ำออกมาจากปากมองคนจิ้มลิ้มที่ยังโยกตัวไปตามจังหวะ

นี่กูผิดเหรอ ? .............................

            “ใครชงเหล้าให้เซฮุนกินขนาดนี้ว่ะ คยองซู !” จงอินหันไปหาเพื่อนตัวเล็กที่กำลังนั่งกินขนมอยู่ไกลจากโต๊ะที่เซฮุนลุกมาคยองซูสะดุ้งเสียงของจงอินจนต้องรีบพูดปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

                “เห้ย ! กูป่าวนะเว้ยก็แค่เห็นว่ามันเหลือน้อยเลยเติมให้ กูไม่ได้มอมเหล้าน้องนะแค่ทำตามที่ไอ้แบคบอกอ่ะมันบอกให้ลองดูมันอยากเห็นน้องเมา ...”

“เออแล้วมันก็มาเมาด้วยกันกับน้อง กูจะบ้า !” คาดโทษเพื่อนตัวเล็กเอาไว้อย่างหัวเสียแต่คนอย่างคยองซูไม่เคยกลัวใครอยู่แถมแล้วทำลอยหน้าลอยตาท้าทายจงอินอีก

“พี่จงอิน !!!!!!!! พ่อมาพี่พ่อมาสองคน !!!!!” อยู่ๆก็มีรุ่นน้องในคณะวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหาจงอินและลู่หานรีบเดินเข้ามาหาตาเสียงเรียก

“มึงบ้าอ่อพ่อกูมีคนเดียว”

“ไม่ใช่พ่อแบบนั้นดิพี่พ่อในเครื่องแบบอ่ะ” พอได้ยินคำนี้ก็เข้าใจในความหมายทันทีพยักหน้าให้รุ่นน้องจากนั้นก็ต่อสายไปยังพ่อผู้ให้กำเนิดสนทนากันนิดหน่อยตามภาษาพ่อลูกเป็นอันว่ารู้เรื่องหมดห่วงแค่ออกไปรับหน้าแทนก่อนที่พ่อเขาจะติดต่อไปยังสำนักงานใหญ่ก็พอ

“ปะพี่ลู่ไปทักทายคุณตำรวจกันหน่อยเร็ว มึงอยู่นี่แหละ” เอ่ยชวนรุ่นพี่คนสนิทและหันไปบอกชานยอลเสียงแข็งแต่มันก็เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วเพราะเขากับชานยอลก็ไม่ค่อยจะถูกกันสักเท่าไหร่

ทันทีที่ออกมาหน้าบ้านก็พบเจ้าหน้าที่สองนายกำลังยืนรออยู่หน้าบ้าน จงอินและลู่หานโค้งตัวให้ผู้อาวุธโสกว่าอย่างนอบน้อมเจ้าหน้าที่มองสำรวจไปทั่วบ้านอย่างจำผิดส่วนเจ้าบ้านอย่างจงอินก็ได้แต่ลุ้นว่าตัวเองจะโดนถามเรื่องอะไรบ้างถึงจะมั่นใจในบารมีของพ่อตัวเองก็เถอะแต่มันก็อดเสียวไม่ได้

“สวัสดีครับคุณตำรวจ ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรหรือเปล่า ?”

“คือทางเราได้รับแจ้งมาครับว่าที่นี้ร้องเพลงกันเสียงดัง”

“อ่า...พอดีเรามีปาร์ตี้เลี้ยงฉลองกันครับแต่ว่าน้องในนี้บรรลุนิติภาวะกันหมดแล้วนะครับไม่ต้องห่วง”

“ใช่ครับ ผมอายุมากที่สุดในนี้และเป็นคนรับผิดชอบครับ” ลู่หานช่วยจงอินพูดขึ้นอีกแรงแย่งซีนพระเอก

“งั้นผมขอเข้าไปตรวจดูหน่อยได้ไหมครับ ?”

“ครับเชิญด้านในเลยครับ” จงอินพูดพร้อมกับเปิดทางให้เจ้าหน้าที่สองคนให้เข้าไปด้านในนึกเร่งให้ผู้เป็นพ่อรีบจัดการเรื่องนี้ก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินเข้าไปอยากจะถ่วงเวลาแต่ก็คิดไม่ออก

“โอ๊ะ ................หวะเดครับคุณตำรวจ ผมโอเซฮุนคนแมนครับ มาๆมากินข้าวกันก่อนเร็วๆ ” จู่ๆเซฮุนก็โผล่ออกมาจากบ้านเดินเข้ามากอดคอหนึ่งในเจ้าหน้าที่ราวกับว่าเป็นเพื่อนที่รู้จักกันมานาน จงอินรีบเดินไปดึงร่างบางให้ถอยออกมาแต่เซฮุนขัดขืนไม่ยอมก็เลยต้องกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันเอาไว้

“อื้อ...ปล่อยเซฮุน เซฮุนจะพาคุณตำรวจไปกินข้าว จงอินปล่อยยยยย” เซฮุนในแบบเมาแล้วน่ารักดีนะแต่เรื่องดื้อเนี๊ยไม่คิดจะลดลงบ้างเลยหรือยังไงกัน

ตัวก็บางแต่แรงเยอะชิบหาย

“อยู่เฉยๆถ้ามึงวุ่นวายกูจะจับมึงขึ้นห้องเดี๋ยวนี้แหละ !” ทำเสียงดุเพื่อให้อีกคนได้สงบลง เซฮุนหันหน้ามามองคนที่กอดเขาอยู่ด้านหลังแต่แล้วจู่ๆรอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าขาวใส

“ไปดิเซฮุนอยากนอนห้องจงอิน พาเซฮุนไปหน่อยนะนะนะ” ไม่พูดเปล่าหันกลับมาแล้วยกแขนขึ้นโอบรอบคอพร้อมกับพยายามยกขาให้เกี่ยวเอวเอาไว้เหมือนเด็กๆ

ไอ้เชี่ยเจอแบบนี้ใครจะทนวะ.........มาฟีทเจอริงกันเบ้เบ

“มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ ?” เจ้าหน้าที่คนหนึ่งเอ่ยขึ้นเพราะมองอยู่ได้สักพักแล้ว

“ไม่เป็นไรครับเขาเป็นน้องผมเองเชิญคุณตำรวจด้านในเลยครับ”

“เดี๋ยว!!!!!  เซฮุนยังไม่ได้หวัดดีพ่อพี่เลยนะ.....พ่อพี่คอสเพลย์เป็นตำรวจด้วย เท่มาก”

                “โอ๊ยกูจะบ้าพ่อกูเป็นนักธุรกิจโว้ยยย !! ไม่ใช่คอสเพลย์ตำรวจเลิกพูดมากแล้วอยู่เฉยๆถ้ามึงยังไม่เลิกวุ่นวายกูจะจับมึงขึ้นห้องเดี๋ยวนี้แหละ”

                “ไป !!”

“เออไปก็ไป คืนนี้มึงไม่รอดแน่ !!”

“โอ้วย๊า !! เจอตัวเซฮุนแล้วนายหายไปไหนมาเรายังไม่ได้ร้องเพลงด้วยกันเลยนะ” เสียงใสดังขึ้นที่ประตูอีกครั้งทั้งที่พูดชื่อเซฮุนแท้ๆแต่กลับเดินไปหาคุณตำรวจทำเอาจงอินและลู่หานถึงกับกุมขมับงานหน้างดเหล้าและเครื่องดื่มมึนเมาทุกชนิด...

“เดี๋ยวกูจัดการเอง” จากนั้นก็เดินเข้าไปดึงตัวแบคฮยอนให้ถอยห่างออกมาถ้าเทียบกับเซฮุนแล้วแบคฮยอนดื้อกว่าเป็นล้านเท่าทั้งสะบัดทั้งดิ้นอย่างกับลิง

“ปล่อยนะเตี้ย จะเต้นกับเซฮุนปล่อยดิมาจับจิ้มลิ้มทำไมปล่อยดิเตี้ย” ประโยคเรียกแทนตัวเองทำเอาคนที่ยังโกรธอยู่ถึงกับหลุดยิ้มถึงแม้ว่ามันจะหลุดออกมาตอนแบคฮยอนเมาก็เถอะ

“อย่าดื้อ ...”

“ไม่เอาจิ้มลิ้มจะไปหาน้องฮุน น้องฮุนคนแมนเตี้ยปล่อยดิเตี้ยเหี้ยไปไกลๆ”

เอ๊ะ...เหมือนกี่กูเหมือนได้ยินมากกว่าเตี้ย

ก่อนที่ทุกอย่างจะพังไปมากกว่านี้เสียงเรียกเข้าก็ช่วยชีวิตจงอินและลู่หานเอาไว้เจ้าหน้าที่สองนายขอตัวออกไปรับโทรศัพท์ทำเอาจงอินถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเกิดมามีพ่อใหญ่มันก็สบายแบบนี้

“ที่นี่คือบ้านของคุณคิมเหรอครับ ?”

“อ่าใช่ครับเขาเป็นพ่อผมเอง”

“งั้นพวกผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ขอโทษที่มารบกวนดูแลน้องชายคุณดีๆนะครับ” จงอินส่งยิ้มหล่อกลับไปทั้งที่ยังมีตัววุ่นวายพันตัวอยู่เมื่อเจ้าหน้าที่เดินออกไปก็หันกลับมาสนใจเซฮุนต่อ

“หื้ม.....กูเชื่อแล้วว่าพ่อมึงใหญ่จริง” ลู่หานยิ้มขำก่อนจะตัดสินใจช้อนตัวเด็กขี้เมาขึ้นมาอุ้มไว้ด้วยความรำคาญเพราะแบคฮยอนไม่ยอมหยุดดิ้นหยุดเต้นสักที

                “หือ...ใหญ่จริงป่าว ? ไหนขอจับหน่อยดิ ” เซฮุนปรืตาขึ้นมามองหน้าจงอินหลังจากที่ถามคำถามนี้แต่ยังไม่ทันได้รับคำตอบอะไรจากจงอินบางสิ่งก็เกิดขึ้น ...

                หมับ                                                                 

            ไม่ใช่แค่จงอินคนเดียวที่ค้างลู่หานที่มองอยู่ก็ถึงกับนิ่งด้วยเหมือนกัน เซฮุนบีบไปก็หัวเราะไปตามภาษาคนเมาในขณะที่จงอินเริ่มมีสีหน้าไม่ดีรีบจับข้อมือบางให้ห่างออกจากจุดสำคัญยื้อกันได้ไม่นานเสียงของบุคคลที่ห้าก็ดังขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาหาเซฮุนเพื่อนสนิทที่เขากำลังตามหาหายออกมาจากงานได้สักพัก

“กูก็นึกว่าหายไปไหน ไปกลับเข้าบ้าน” เทาที่ไม่รู้เรื่องอะไรเดินเข้ามาดึงตัวเพื่อนออกไปโดยไม่ทันได้สังเกตว่าเซฮุนกำลังทำอะไรอยู่ทั้งฉุดทั้งดึงจนเซฮุนหายเข้าไปในบ้าน

                “มึงโอเคป่ะวะจงอิน ?”

                “ไม่เป็นไรพี่...ผมโอเค....”

โอเซฮุน !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลาและตอนนี้ก็ดึกมากแล้วทุกคนจึงขอตัวกลับไปพักผ่อนที่บ้านแทนเพราะไม่อยากรบกวนจงอินไปมากกว่านี้ตอนนี้ก็เลยเหลือแค่ลู่หาน จงอิน ชานยอล แบคฮยอน คยองซู เซฮุนและจื่อเทา ซึ่งทุกคนตกลงที่จะนอนกันที่นี่เพราะดูจากสภาพแล้วคงกลับไม่ไหวแน่ๆ

“แบคฮยอนลุกๆ” คยองซูสะกิดเพื่อนตัวเล็กที่นอนแผ่อยู่โซฟา

“อืม.....”

“อืมก็ลุกดิว่ะ ไปอาบน้ำจะได้นอน เมาเหมือนหมาชิบหาย” คยองซูบ่นออกมาอย่างเหนื่อยใจพยายามฉุดร่างเล็กให้ลุกขึ้นนั่งแต่แบคฮยอนไม่ให้ความร่วมมือเลยทำเอาจะล้มลงทั้งคู่

“เห้ยๆเดี๋ยวล้มๆ มาเดี๋ยวพี่อุ้มจิ้มลิ้มมันเอง” คยองซูหลีกทางให้ลู่หานเข้ามาแทน คนตัวเล็กถูกช้อนตัวขึ้นมาอุ้มเอาไว้ในอ้อมแขน คยองซูยิ้มขำกับภาพตรงหน้าพี่ลู่หานนี่แมนนะแต่เหมือนส่วนสูงจะไม่เข้าใจในความแมนเท่าไหร่

“แอบขำพี่หรือไงฮะเด็กนี่”

“เปล่าซะหน่อย” พูดแล้วก็เดินนำลู่หานขึ้นไปที่ห้องนอนของเขาและแบคฮยอนที่จงอินให้แม่บ้านจัดไว้ให้

“ส่วนห้องมึงกับเซฮุนอยู่ทางซ้าย” พูดเสียงเรียบก่อนจะบอกทางแบบปัดๆ

“อืม...ฮุนไม่ไปฮุนจะนอนกับพี่จงอิน” จู่ๆเซฮุนก็วิ่งเข้าปาจงอินแล้วกอดเอวร่างสูงเอาไว้จากนั้นเอาหน้าซบไหล่กว้างราวกับว่าจะอ้อนขออะไรสักอย่าง

เป็นไงล่ะมึงให้มัรู้ว่าเรื่องนี้ใครเป็นพระเอก

“เอ่อ...โทษทีครับเวลามันเมาแล้วชอบเป็นแบบนี้ เซฮุนมานี่ !” จื่อเทาทำท่าจะเดินเข้าไปดึงตัวเซฮุนออกแต่ก็โดนคนเป็นพี่ห้ามไว้

“ไม่เป็นไรๆ มึงขึ้นไปก่อนก็ได้เดี๋ยวกูพาเซฮุนขึ้นไปเอง” จงอินพูดเสียงเรียบเก็บอาการเอาไว้ในใจยกมือขึ้นโอบเอวบางหนึ่งข้างอย่างเนียนๆ

จื่อเทาแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาเล็กน้อยแต่ก็ไม่สามารถขัดคำของคนเป็นพี่ไม่ได้มากทำเพียงแค่พยักหน้าก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบน จงอินหันมาบอกชานยอลเรื่องห้องอีกครั้งจากนั้นก็อุ้มเซฮุนขึ้นมาเพราะคนร่างบางเริ่มยืนไม่อยู่ ชานยอลมองสองคนที่เดินขึ้นไปก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้

ลู่หานกลับออกมาจากห้องของแบคฮยอนและคยองซูหลังจากส่งคนตัวเล็กถึงเตียงนอน วันนี้เขาต้องนอนกับชานยอลซึ่งมันก็เป็นสิ่งที่ตัวเองตั้งใจไว้ตั้งแต่แรกแล้ว เมื่อตอนบ่ายเขายังจำภาพที่แบคฮยอนวิ่งเข้าไปดูชานยอลอย่างเป็นห่วงได้ดีถึงจะร้าว่าแบคฮยอนเป็นคนเข้าหาชานยอลก่อนก็เถอะ

“เดี๋ยวดิ๊มึงอ่ะ” เอ่ยห้ามก่อนที่ชานยอลจะเดินเข้าห้องน้ำ

“ครับ ?” ร่างสูงไม่ได้หันมามองและพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบธรรมดา

“มึงยังรักแบคฮยอนอยู่ใช่ป่ะ ?”

“ผมจำเป็นต้องตอบไหมครับ ?”

แหม่ะมันจะต้องหล่อตลอดเวลาคำพูดคำจา มึงมันหลอกลวง !

“เออกูไม่ยุ่งก็ได้แต่บอกไว้ก่อนจิ้มลิ้มเป็นของกู”

ชานยอลหันหลังกลับมาแต่ลู่หานได้ยินเสียงถอนหายใจชัดเจนยืนนิ่งอยู่แบบนั้นเมื่อเห็นว่าไม่มีใครพูดอะไรชานยอลจึงเริ่มขยับตัวแล้วหายเข้าไปในห้องน้ำทิ้งให้คนเป็นรุ่นพี่ยืนหงุดหงิดอยู่คนเดียว

จงอินวางร่างบางลงบนเตียงนุ่มในห้องที่เขาจัดไว้ให้ได้ยินเสียงน้ำไหลจากในห้องน้ำคงจะเป็นเพื่อนสนิทตัวติดของคนเมานี่กำลังอาบน้ำ เซฮุนนอนแผ่บนเตียงกว้างอย่างหมดสภาพร้องครางหงิงราวกับว่าต้องการอะไรบางอย่างแต่สื่อสารไม่ได้

“งื้องือ อืมอื้มอ่าส์ ............อือ......อื้อ” จงอินพยายามฟังในสิ่งที่เซฮุนกำลังจะบอก

“แล้วกูจะรู้ไหมเนี๊ย โอ๊ย...กูจะบ้าเมาแล้วหมามากแฟนกู”

“เห้ย !!!!!” คนที่นอนแผ่ลุกขึ้นนั่งพร้อมกับชี้หน้าจงอินที่ยืนอยู่ข้างเตียง

“ใครแฟนมึงฮะ !!!!!”

ความน่ารักเมื่อกี้หายไปไหน ...................

“มึงไง”

“ไม่ใช่ !!! แฟนกูคือ มิแรนด้า เคอร์  อาอาอา...........”

“โอ๊ยกูเพลียคราวหลังมึงอย่าแดกอีกนะ ..”

“เสือก...”

เงิบครับ..........น้องมันด่ากูอ่ะ น้องมันด่ากู โอเซฮุนผู้ชอบทำร้ายจิตใจ T.T  

ยืนไว้อาลัยให้กับตัวเองได้ไม่นานจื่อเทาก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดนอนลายเบ็นเท็นที่เขาเตรียมเอาไว้ให้ อยากจะหัวเราะใส่แต่ต้องเก็บอาการเอาไว้ลืมไปว่าผ้าปูที่นอนของตัวเองก็ลายนี้ก็ไม่ค่อยติ่งเท่าไหร่

“อ่าวพี่มานานแล้วเหรอครับ ?”

“ก็พามาส่งสักพักละ กูจะไปละฝากดูแลมันด้วยละกัน” เดินออกไปอย่างพระเอกละครที่ส่งต่อคนรักให้คนอื่นดูแลแทน

หลังจากที่จงอินเดินออกไปได้ไม่นานจื่อเทาก็จัดการเช็ดตัวให้เซฮุนแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อีกคนถึงแม้ว่าเขาจะคิดกับเซฮุนมากกว่าเพื่อนแต่ในเรื่องแบบนี้มันกลายเป็นความเคยชินไปแล้วนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เซฮุนเมาแบบนี้แล้วเรื่องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กันมันก็ปกติ อาบน้ำด้วยกันก็เคยมาแล้ว

“อืม....” ครางในลำคออย่างขัดใจเมื่อเพื่อนสนิทผลักตัวให้เอนลงนอน

จื่อเทาเฝ้ามองคนเป็นเพื่อนที่กำลังนอนหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ เซฮุนตอนนอนเนี๊ยน่ารักกว่าใครเท่าที่เขาเคยเห็นมาเลยจริงๆ ยื่นมือไปลูบแก้มเนียนใสอย่างแผ่วเบาไม่ให้อีกคนรู้สึกตัวไล่ตั้งแต่แก้มขาวเนียนจนถึงริมฝีปาอ่อนนุ่ม

เรื่องที่เขาชอบเซฮุนนั้นเป็นความลับมานานหลายปีแต่นั่นมันก็ตอนที่เซฮุนยังไม่รู้จักใครมากกมายขนาดนี้ยิ่งนานวันการแสดงออกของเขาก็ยิ่งชัดเจนจนกลัวว่าสักวันจะเผลอพูดอะไรไม่เข้าท่าออกมาแล้วเซฮุนจะเปลี่ยนไปถึงแม้ว่าเขาจะอยากได้เซฮุนมากแค่ไหนแต่การไม่มีเซฮุนในชีวิตมันน่ากลัวยิ่งกว่า..

เซฮุนอ่า....ฝันดีนะ 

___________________________________________

#ฟิคคนแมน