ตอนที่ 4 : three -
Three
ใจคงขาดหวิว หากเธอโดนซิวเพราะมีมือดีโฉบไป
รักแรกของฉัน ไม่รู้มีอีกเมื่อไร เอาใจแลกใจ อย่างนี้ไว้ก่อนและดี
เสียงร้องเพลงของรุ่นพี่วิศวะโยธาของลู่หานที่มักจะได้ยินทุกวันหลังเลิกเรียนส่งเสียงดังไปทั่วสนามกีฬา นักศึกษาที่กำลังทำงานกันอย่างขะมักเขม้นรู้สึกผ่อนคลายและสนุกไปกับจังหวะมันๆที่จงอินช่วยตีกลอง
“เอ้า ! เบอร์โทรอื่น จะได้ยินเสียงรอสาย แบบ แบบ แบบ ว่าให้รอ”
“โอ๊ย..รำคาญไอ้บ้านี่จริงๆ ไม่มีอะไรทำหรือไงมาแหกปากร้องเพลงอยู่ได้..ต่อนะ...ส่วนตรงนี้พี่ขอให้เราทาสีนี้แล้วกันมันจะได้ประหยัดสีด้วย”
แบคฮยอนหันไปบ่นลู่หานก่อนจะกลับมาสนใจรุ่นน้องนักศึกษาที่กำลังตั้งใจฟังเขามอบหมายงานอยู่
“แต่เบอร์นี้ จะได้ยินเสียงใจบอกว่า”
“สำหรับตรงนี้ก็..... เฮะ เฮะ เฮะ....โถ่เว้ยจะแหกปากอะไรนักหนาไม่มีสมาธิทำงาน โว้ยยยยย!”
“ท่านกำลังเข้าสู่บริการรับฝาก หัวใจ ลงทะเบียนฝากไว้ตัวเอากลับไป ใจให้เก็บรักษา วุ้ว !”
วุ้วหน้ามึงดิ..อีพี่ลู่..เดี๋ยวมึงโดนเดี๋ยวมึงโดน ทำกูเฮะไปด้วยเลยไง อายน้องไหมเนี๊ย !
“เอาไว้แค่นี้ก่อนเดี๋ยวพี่ไปจัดการพวกก่อกวนแปป”
“ยอมจำนนเธอแล้ววันนี้แค่แรก เห็นหน้า ฝากไว้กับฉันนะหัวใจของเธอ แลกเบอร์โทร โอ๊ะ โอ โอย.....ว้ากกกกกกกกกกกกก แบคฮยอนเบาๆครับ เจ็บเจ็บเจ็บเจ็บ !!!”
ลู่หานที่กำลังเต้นอยู่ถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆคนตัวเล็ดก็ดินเข้ามาดึงหูแล้วบีบไปมาไม่ยอมปล่อย จนคนถูกกระทำต้องโอนอ่อนตัวไปตามมือที่กำลังทำร้ายร่างกายอยู่
“จงอินมึงหยุดตีดิสัส ! หัวกูสั่นไปตามจังหวะกลองละ”
“เลิกก่อกวนสักทีแล้วก็ทำตัวให้เป็นประโยชน์...งานการมีเยอะแยะก็ไปช่วยน้องทำดิ..เรียนมาหกปีละยังต้องให้บอกอีกหรือไงฮะ...เสียงกลองมันทำน้องเสียสมาธิ !!”
เป็นชุดเลยครับ...คิดว่ากลัวหรือไง โด่ววววคนอย่างลู่หานไม่กลัวเมียหรอก !!
“โถ่...น้องจิ้มลิ้มของพี่...มีอะไรให้พี่ช่วยไหมครับ ?”
“ถุ้ย...”
ลู่หานหันไปแยกเขี้ยวใส่เมื่อได้ยินเสียงดังมาจากด้านหลัง จงอินทำลอยหน้าลอยตาใส่จากนั้นก็เดินไปหาเป้าหมายของตัวเองบ้าง
“ตามมาสิจะหางานให้ทำ”
“ครับ..”
จงอินเดินเข้าไปหาเซฮุนที่กำลังตั้งใจวาดรูปอยู่ ร่างบางเหลือบมองผู้มาใหม่เล็กน้อยก็จะสนใจงานในมือตัวเองต่อ จงอินรู้สึกเสียหน้าเล็กน้อยที่ถูกคนหน้าสวยเมินอีกไม่รู้ว่าครั้งที่เท่าไหร่
“มีไรให้กูช่วยป่ะ ? อยากช่วย”
“ระบายสีตรงนั้นแล้วกัน”
ไม่ต้องมายิ้มหน้าหล่อ..กูไม่หลงในยิ้มมึงหรอก !
“แล้วนี่กินข้าวหรือยัง ? หิวอะไรไหมเดี๋ยวไปซื้อให้”
เซฮุนไม่ตอบแต่มองไปทางขนมที่วางอยู่ไม่ไกลแทนคำตอบ จงอินเงียบลงทันทีเมื่อเห็นว่าอีกคนเริ่มหงุดหงิด
“เห้ยมึง...เอ่อไม่ใช่ดิ...พี่หยิบสีให้ผมหน่อยดิ”
“เรียกชื่อกูก่อนดิแล้วจะหยิบให้...จะใช้คนอื่นทั้งทีมึงพูดแบบนี้เหรอว่ะ”
เออ ! ...... ถ้าไม่ติดว่าขี้เกียจเดินไปเองละไม่ใช้หรอก..
“พี่..จงอิน...หยิบสีให้หน่อยครับ”
“พูดดีๆก็เป็นนี่”
เซฮุนเบ้ปากก่อนจะใช้ลิ้นเล็กเลียริมฝีปากของตัวเอง ส่วนจงอินเมื่อเห็นว่าคนร่างบางไม่ได้ตอบโต้อะไรก็จัดการระบายสีงานที่ได้รับมาจากอีกคนกลัวว่าถ้ากวนใจมากกว่านี้จะโดนหน้าแข้งคนแมนเอาได้.. ได้แค่นี้ก็ดีเท่าไหร่….. แม้จะได้แค่เพียงใกล้กัน
ชีวิตมันเศร้า...เล้าเด็กไม่ได้...
“เซฮุนทำตรงนี้แทนพี่ได้ไหม..พี่ไม่ถนัดเรื่องลงปากกาเลย”
“ได้ครับ..พี่ชานยอลวางไว้ตรงนั้นแหละเดี๋ยวผมเดินไปหยิบเอง”
ทีเวลาพูดกับไอ้ยอลละเสียงอ่อน...ใช่ดิมันหล่อหนิ !
“พี่เซฮุนคะ...น้ำค่ะ”
เสียงผู้หญิงที่ดังขึ้นจากด้านหลังเรียกความสนใจทั้งเซฮุนและจงอิน มินอาผู้หญิงตัวเล็กน่ารักกำลังยืนก้มหน้าเขินอยู่ทางด้านหลัง เซฮุนรับน้ำในมือเธอมาอย่างสุภาพจากนั้นก็ก้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อขอบคุณ
หูยยยย...น้องมินอายังมาจีบว่าที่แฟนกู...ไม่ได้ละกูต้องทำไรสักอย่าง...
“เซฮุน....เหล่าดินสอให้กูหน่อยดิ”
“อ่า..แปปนะ”
ให้ระบายสีแล้วมันจะให้กูเหล่าดินสอไปทำมะเขือเทศอะไรว่ะ
“ไม่ต้องใช้กบเหลาดินสอนะเพราะคำพูดและหน้าตาของมึงแหลมพอที่จะแทงให้ใจกูให้อ่อนยวบแล้ว”
สตั๊นเลยกู....มุขเชี่ยไรของมัน...
“ผมว่าพี่อยู่เงียบแล้วทำงานไปดีกว่านะ..ไม่เป็นภาระดี”
“ฮ่าๆๆๆ หักตระกูลคิมห้าสิบแต้มสำหรับมุขเสี่ยวของมึง”
เสียงนี้เป็นเสียงของลู่หานที่ดันเดินผ่านมาแล้วได้ยินบทสทนาของทั้งสองคน คิดถูกจริงๆที่บอกให้แบคฮยอนหยุดเดินแล้วแอบฟังคิมจงอินจีบรุ่นน้องหน้าสวยใจแมน
“5555555555555555555555555”
หันไปยกเท้าใส่แบคฮยอนที่ยืนขำไม่หยุดอยู่ข้างๆ นึกอยากตีปากตัวเองที่เล่นอะไรไม่รู้เรื่องแถมยังโดนลู่หานและแบคฮยอนเห็นอีก เสียชื่อคิมจงอินหมด !
โดคยองซูกำลังวิ่งวุ่นอยู่กับการสรรหานักกีฬาเพื่อลงแข่งขันในอีกไม่กี่วันข้างหน้านึกโมโหเพื่อนตัวดำที่อยู่ก็มาบอกให้เขาเป็นคนไปหาให้ทีไม่รอฟังคำตอบด้วยซ้ำเดินหนีออกไปหน้าตาเฉย คยองซูจะไม่เครียดเลยถ้าไม่ติดว่าคู่แข่งของเราคือวิทย์กีฬาและนิเทศสาตร์ สถาปัตย์กับวิศวะมีชานยอลกับจงอินก็จริงแต่วิทย์กีฬากับนิเทศสาตร์ก็มีชเวซีวอนกับอู๋อี้ฟานเหมือนกัน
แค่ความสูงก็เลยหัวกูไปและ..ยืนข้างๆหันไปนี่กูตัวเท่าหัวนม
“ทำไงดีวะ....อ้ากกกกกกกกก”
“เป็นไรพี่...หิวข้าวอ่อ ?”
“หิวข้าวบ้าอะไรล่ะ...หานักกีฬาไม่ได้อ่ะดิ...เออไอ้เด็กจีน..มึงเล่นกีฬาเป็นป่ะว่ะ ?”
“เป็นดิ...ผมเก่งนะ...ไอ้ฮุนก็เล่นได้”
“เห้ย..คือดี...คือเลอค่า..มึงลงบาสนะ...ไปบอกเซฮุนด้วย”
“อ่ะฮะเดี๋ยวบอกมันให้..นี่พี่กินไรมายัง ? ไปกินข้าวกันป่ะ ?”
“ถ้าเลี้ยงก็ไปอ่ะ”
“ได้เลย..แต่ผมไม่มีรถนะ..ปั่นอีแดงของไอ้ฮุนไปและกันแค่หน้ามอเอง”
“เออได้..ไปเหอะหิวแล้ว”
ช่วงเวลาใกล้ค่ำแบบนี้เป็นปกติที่นักศึกษาทุกคนจะเริ่มเหนื่อยล้าและนอนกองกันเป็นหย่อมในสนามตอนนี้ลู่หานได้รับอนุญาตจากแบคฮยอนให้ร้องเพลงได้แล้วแต่บรรยากาศแบบนี้รู้สึกอยากเสียงเพลงเบาๆมากกว่า
“จงอินมาดีดกีต้าร์ให้กูดิกูจะร้องเพลง”
“ใช้ตลอด...ผมเลือกเพลงเองนะ”
“เออ..เพลงไรอ่ะ ?”
“เล่นของสูง”
“ต้องเรียกน้องคนแมนมาฟังด้วยป่ะวะ ? นั่นไงมานั่นแล้ว..เห้ยๆ ไอ้น้องเดือนถาปัตย์มานี่ดิๆ”
“ครับ ?”
“มาพักกินอะไรก่อนก็ได้ค่อยไปเก็บของ..พวกมันกำลังขี้เกียจ..ถ้ามึงขยันจะเสียเปรียบนะเว้ย”
“อ่า....ครับ”
เซฮุนที่ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงก็เลยนั่งลงข้างๆจื่อเทาที่แอบมานอนเล่นได้สักพักแล้ว จื่อเทาปรือตามองเพื่อนสนิทของตัวเองเล็กน้อยจากนั้นก็ยกเอาหัวของตัวเองย้ายไปหนุนตักร่างบางแทน
ตึงตึงตึงตึง !!!
เสียงรัวกีต้าร์ดังขึ้นทำเอาลู่หานนั่งอยู่ใกล้ที่สุดต้องยกมือปิดหูแล้วถีบที่สีข้างของจงอินให้หยุดดีด
“พอละ..หูกูจะแตก”
“เออ..เริ่มร้องเดี๋ยวอารมณ์หมด..ผมท่อนแรกพี่ท่อนสองละกัน”
“เออเค”
รู้ว่าเสี่ยง แต่คงต้องขอลอง
รู้ว่าเหนื่อย ถ้าอยากได้ของที่อยู่สูง ยังไงจะขอลองดูสักที
เซฮุนไม่รู้ว่าจะทำอะไรเพราะเพื่อนสนิทของตัวเองก็นอนหลับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว มองตรงไปยังคู่หูต่างวัยที่กำลังเล่นดนตรีร้องเพลงให้ทุกคนฟัง
รู้ว่าเราแตกต่างกันเท่าไร
รู้ว่าเธออยู่ไกลอยู่สูงขนาดไหน ใครๆ ก็รู้เป็นไปไม่ได้หรอก แต่คำว่ารักมันสั่งให้ฉันต้องปีนขึ้นไป
ตอนแรกก็ไม่ได้รู้สึกอะไรนอกจากเสียจากเสียงเพลงที่ทำให้รู้สึกเพลินและผ่อนคลายแต่นานๆเข้าเริ่มรู้สึกว่าคิมจงอินกำลังมองมาแค่ตรงที่เขานั่งและจ้องอยู่แบบนั้นจนเกินไป
มองอะไรอยู่ได้วะ...ทำสายตาแบบนี้ใส่กูอีกแล้ว...โอ๊ยยย
เป็นเซฮุนเองที่ทนต่อการสบสายตาไม่ไหวต้องหันหน้าหลบไปทางอื่น ไอ้อาการแบบเนี๊ยไม่ได้เรียกว่าเขินหรอกนะก็แค่รู้สึกอึดอัดเฉยๆ...จะมาเขินกับสายตาของผู้ชายเหรอ ? ...ไม่ใช่โอเซฮุนคนนี้แน่
หนึ่งวันก่อนงานกีฬาตอนนี้ทุกอย่างเกือบจะเสร็จสมบูรณ์แล้วแค่ยังมีสิ่งที่ต้องแก้ไขนิดหน่อยจงอินจึงสั่งให้รุ่นน้องอยู่ช่วยแค่บางส่วน ส่วนคนที่เป็นนักกีฬาก็ควรจะไปฝึกซ้อมสำหรับรับมือกับเด็กคณะวิทย์กีฬาและนิเทศศาสตร์ในวันพรุ่งนี้
“อ่าวเซฮุนลงบาสด้วยเหรอ ?”
ชานยอลเอ่ยถามเมื่อเห็นคนร่างบางเดินเข้ามาในสนามด้วยชุดกีฬาของคณะ
“ผมก็เพิ่งรู้ว่าพี่คยองซูใส่ชื่อผมไปอ่ะ”
“ไหวใช่ไหม ? ไม่ได้ซ้อมมาเลยนี่”
“ไหวครับๆ..ผมฝึกกับไอ้เทามาบ้างแล้ว”
“อืม...งั้นสู้ๆนะ”
ชานยอลยกมือขึ้นยีหัวรุ่นน้องเล่นแบบที่ชอบทำบ่อยๆเพื่อให้กำลังใจอีกคน นึกเป็นห่วงเพราะคู่แข่งในวันพรุ่งนี้ทั้งสูงแล้วก็บึกบึนกันทั้งนั้น..หวังว่าคงจะไม่โดนไอ้อี้ฟานชนจนกระเด็นออกมาหรอกนะ
“เห้ย ! นั่นเซฮุนไม่ใช่เหรอ ?”
จงอินที่เดินผ่านมาเห็นพูดขึ้นด้วยท่าทางตกใจพร้อมกับหันหน้าไปหาคยองซูเพื่อขอคำตอบ ร่างเล็กจึงตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“เออใช่...กูลงชื่อน้องเขาเองอ่ะ..ก็มึงให้กูไปหานักกีฬา”
“แล้วมึงก็ให้น้องฮุนกูลง ? มึงลืมหรือเปล่าว่าเราแข่งกับไอ้อู๋”
“ก็เพื่อนน้องที่ชื่อจื่อเทาบอกว่าเคยเป็นนักกีฬามาก่อนนี่หว่า”
“โถ่..เซฮุนของพี่...และดูดิชุดคว้านลึกไปป่ะวะ..ผิวเนียนๆต้องถูกเปิดให้กับพวกเสือสิงกระทิงได้เห็น”
“เอาหน่ามึง..กูว่าบางทีคนที่มาดูอาจจะไม่ได้คิดลามกแบบมึงก็ได้...เช็ดน้ำลายด้วยสัส !”
“คนเชี่ยไรผิวขาวดุจน้ำนมแพะ..อยากจับฟัดให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย”
คยองซูมองเพื่อนตัวเองอย่างเอือมระอาไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชายคิมจงอินก็พร้อมจะคิดเรื่องลามกด้วยเสมอแต่จะมีก็เห็นเซฮุนนี่แหละที่ยอมตื้อนานที่สุดเพราะปกติสองวันก็เลิกพยายามและ
“ไปเหอะมึง...กูหิวข้าว”
“เดี๋ยวคยองซู...”
คยองซูเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจที่จู่คิดจงอินก็ทำสีหน้าจริงจังขึ้นมาซะดื้อๆ จ้องมองที่หน้าเขาราวกับว่าคำถามที่จะถามขึ้นมันคือเรื่องร้ายแรง
“อะไร...มองหน้ากูแบบนี้หมายความว่าไง !”
“มึง...พูดประโยคอื่นนอกจากหิวข้าวเป็นป่ะวะ ? ช่วงนี้อยู่กับไอ้แบคมากดิตูดใหญ่จะเท่ามันแล้วเนี๊ย”
“ไอ้เชี่ยไค..มึงมานี่เลย..อย่าหนี !!”
ทั้งจงอินและคยองซูวิ่งไล่จับกันอยู่แบบนั้นโดยไม่ทันได้สังเกตว่ามีสายตาของใครบางคนกำลังจ้องมองมาจากสนามบาส
“เซฮุน..มึงมองอะไรวะ !”
“ป่าวๆ”
“เออระวังด้วยเดี๋ยวโดนลูกบาสเสยจมูกแตก..หน้าพังได้ทำใหม่นะเว้ย !”
“เมื่อไหร่มึงเลิกพูดภาษาเกาหลีแปลกๆสักทีว่ะ”
“กูคนจีนนี่..ไปซ้อมเหอะพี่ชานยอลมองละ”
“เออเออ..”
_____________________________________________
#ฟิคคนแมน
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 2 มิถุนายน 2558 / 15:26
เสี่ยวได้เสี่ยวดีหนักใจแทนเซฮุนก็ใจแข็ง
พี่ลู่ก็ยอมน้องนะ น้องสั่งไรทำหมด
จงอินจะให้น้องพูดดีๆด้วย ก็พูดดีๆหวานๆกับน้องก่อนมั้ย
แต่มุขเสี่ยวนี่ขอเลยนะ โชว์กากมาก
แน่ะน้องงุน แอบมองพี่จังเหรอ อย่าหึงนะ อิอิ