ตอนที่ 25 : intro - (๒)
บทนำ
มหาวิทยาลัยกลับมาคึกคักอีกครั้งหลังจากปิดเทอมไปนานกว่าสามเดือนเพราะเป็นวันแรกของการเปิดภาคเรียนทุกสิ่งรอบข้างก็เลยดูวุ่นวายไปหมด โอเซฮุนปั่นจักรยานคันสีแดงคู่ใจไปจอดไว้บริเวณหน้าตึกคณะ จากนั้นก็หยิบเอาเอกสารรายชื่อรุ่นน้องปีหนึ่งขึ้นมาตรวจเช็คระหว่างทางเดินไปยังห้องวาดเขียน
ปีการศึกษาใหม่นี้เซฮุนได้รับหน้าที่เป็นพี่ระเบียบกับจื่อเทาเพื่อนสนิท เขาไม่มั่นใจเลยว่าตัวเองจะสามารถดูแลรุ่นน้องได้ดีเหมือนกับที่ปาร์คชานยอลเคยทำแต่ในเมื่อรับหน้าที่นี้มาแล้วก็ต้องทำให้ดีที่สุด
“อ่าวมึงทำไมวันนี้มาเช้า”
เปิดประตูเข้ามาในห้องก็พบเพื่อนสนิทกำลังนั่งวาดรูปบ้านในฝันของตัวเองอยู่ จื่อเทาวางดินสอลงแล้วส่งขนมที่เซฮุนชอบกินให้จากนั้นก็หยิบเอาเอกสารในมืออีกคนมาจัดการต่อ
“แม่กูปลุกผิดเวลาอ่ะ ตกลงรุ่นน้องเรามีทั้งหมดกี่คนวะ”
“หกสิบคน ชายสี่สิบหญิงยี่สิบ”
“เออเดี๋ยวกูจัดการต่อเอง มึงไปนอนก่อนก็ได้กูนัดน้องสิบโมงครึ่ง แล้วนี่แฟนมึงเป็นไงบ้าง”
“ก็เช็ดตัวให้เกือบทั้งคืนกว่าไข้จะลดก็เช้า กูนอนและมึงฝากด้วยนะ”
แล้วเซฮุนก็ทิ้งตัวนอนลงโดยใช้ขาของเพื่อนสนิทเป็นหมอนหนุน ด้วยความเหนื่อยล้าและอ่อนเพลียร่างบางจึงเข้าสู่ห้วงนิทราในเวลาไม่กี่นาที
นอนหลบจนเต็มอิ่มแล้วก็มาเตรียมตัวสำหรับต้อนรบรุ่นน้องในคณะ นี่เป็นการพบกันครั้งแรกแน่นอนว่ารุ่นพี่ต้องแสดงให้น่าเคารพนับถือมากที่สุดเท่าที่จะทำได้
นักศึกษาปีหนึ่งเริ่มทยอยกันมาตามเวลานัด โชคดีที่วันนี้เพื่อนในคณะขอมาช่วยด้วยเพราะอยากจะเห็นหน้ารุ่นน้องเอาไว้ม่อวันรับน้องหรือเล็งตัวกวนเอาไว้แกล้งให้อายเล่น
“เงียบด้วยครับ!!!”
กิจกรรมการพบกันวันแรกเริ่มขึ้นด้วยการแนะนำตัวให้รุ่นพี่ดูทีละคน เซฮุนมองตรวจดูเครื่องแบบตามหน้าที่ของพี่ระเบียบ เขามองไปเห็นเด็กสองคนที่อยู่ด้านหลังกำลังโบกไม้โบกมือให้อยู่
“คนต่อไปออกมา”
“สวัสดีครับผมแบมแบม ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”
จากนั้นก็ทำท่าหัวใจส่งไปให้รุ่นพี่เซฮุนที่ตัวเองรู้จัก ทำเอาคนที่กำลังทำหน้านิ่งอยู่หลุดขำให้กับความน่ารักของเด็กคนนี้ หลังจากที่แบมแบมเดินเข้าไปเพื่อนที่มาด้วยกันก็เดินออกมาเพื่อแนะนำตัวต่อไป
“สวัสดีครับผมมาร์ค”
เพียงแค่รอยยิ้มก็สร้างความประทับใจให้แก่สาวน้อยสาวใหญ่รวมถึงสาวเทียมในคณะให้อ่อนระทวยได้ ถึงแม้ว่าจะต้องพูดแนะนำตัวกับทุกคนแต่สายตาของมาร์คก็หยุดอยู่เพียงแค่โอเซฮุนเท่านั้น
“พูดแล้วก็กลับไปได้แล้ว” จื่อเทาพูดขึ้นเสียงเรียบ
“ถ้าจงอินรู้ไอ้เด็กนี่โดนแน่”
เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลังทำเอาเซฮุนถึงกับสะดุ้ง เขาไม่ได้กำลงตกหลุมรักในสายตาของเด็กคนนั้นที่มองมาแต่ที่ใจรอยแบบนี้เพราะเป็นห่วงคนป่วยที่กำลังนอนอยู่บนเตียงต่างหาก
“โห่พี่มาแบบนี้ผมตกใจนะ”
“ใจรอยคิดถึงมันอยู่อ่ะดิ”
“วุ้ว คิดถึงไรผมทำหน้าที่อยู่”
“กลับไปดูมันก่อนก็ได้”
“ได้อ่อ ? !!”
“ไหนว่าไม่คิดถึงไง”
“อย่ามาแซว พี่ช่วยทำหน้าที่ต่อทีดิเดี๋ยวช่วงบ่ายผมกลับมา”
“อืม รีบไปรีบมาล่ะ”
ชานยอลรับเอาเอกสารมาถือไว้แล้วยิ้มให้เซฮุนอย่างอ่อนโยนจากนั้นก็ไปยืนข้างจื่อเทาแทนที่ที่เซฮุนยืนเมื่อสักครู่นี้
“จะภาคแรกหรือภาคสองมึงกับกูก็เป็นได้แค่พระรองเนอะ”
โอเซฮุนรีบปั่นจักรยานมาจอดที่หน้าคอนโดจงอินจากนั้นก็รีบร้อนวิ่งขึ้นไปบนห้อง ยืนหายใจหอบสักพักอยู่หน้าห้องเพื่อทำตัวให้ปกติจะได้ไม่โดนอีกคนล้อว่าเป็นห่วงจนต้องรีบมาหา เปิดประตูห้องเข้าไปก็พบคนป่วยนอนอยู่บนโซฟาบนโต๊ะมีข้าวผัดที่สั่งมาจากร้านวางอยู่
“จงอิน....จงอิน”
มือบางอังหน้าผากเอาไว้เพื่อดูว่าคนรักมีไข้มากแค่ไหน โชคดีที่ตัวไม่ร้อนมากแต่ก็ต้องกันเอาไว้อีกสองเม็ดเพื่อความแน่ใจเพราะจงอินเป็นคนไม่สบายง่ายแล้วก็หายยากมาก
“ลุกขึ้นมากินยาก่อนเร็วเข้า”
“มึงหายไปไหนมารู้ไหมกูคิดถึง...”
“รู้แล้ว ก็มาหาแล้วนี่ไงขอโทษที่ไม่ได้บอกก่อนเห็นว่านอนหลับอยู่”
“มานั่งตรงนี้หน่อย ไม่รีบใช่ไหมอยากอยู่ด้วยนานๆ”
“ก็เจอกันทุกวัน นอนก็ห้องเดียวกัน”
ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่เซฮุนก็ดึงหมอนที่จงอินหนุนออกแล้วย้ายตัวเองขึ้นไปนั่งบนโซฟาให้คนรักหนุนตักแทนหมอน จงอินจับมือเซฮุนมาจูบแล้วเอาแนบหน้าตัวเองไว้ ก่อนที่เซฮุนจะมาปลุกเขาฝันว่าเซอุนบอกเลิกแล้วเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามันอาจจะดูเป็นเรื่องไร้สาระที่เอาความฝันเก็บมาคิดแต่คนอย่างคิมจงอินก็มีสิทธิ์กลัวเหมือนคนรักคู่อื่น
“เป็นอะไรทำไมดูไม่ค่อยดีเลย ปวดหัวเหรอ .... ไปหาหมอไหม ...”
“นี่ไงคุณหมอมาแล้ว”
จงอินส่งยิ้มหวานให้เซฮุนจนคนถูกมองต้องเบือนหน้าหนีด้วยความเขิน ถึงจะคบกับมาเกือบปีแล้วเขาก็ยังไม่ชินกับสายตาแบบนี้ของจงอินอยู่ดี แน่นอนว่าหัวใจของเขาเองก็เช่นกันมันยังคงเต้นแรงเพราะคนๆนี้เพียงคนเดียว
“หายแล้วใช่ไหมจะได้กลับ”
“ไม่เอาไม่ให้ไปแล้ว อยากอยู่กับแฟน”
“แต่...เค้ามีหน้าที่ต้องทำนะ”
ประโยคเมื่อกี้ทำเอาจงอินหลุดขำ เซฮุนพูดคำว่าเค้าพร้อมกับใบหน้าที่แดงจัดจนเขาต้องยื่นมือไปหยิกแก้มเล่น มันเป็นความต้องการของเขาเองที่อยากให้เซฮุนแทนตัวเองแบบนี้มากกว่าคำว่าฉันหรือผมแบบที่คนแมนเขาพูดกัน คนเป็นแฟนย่อมได้อะไรที่แตกต่างและพิเศษไปกว่าคนอื่นอยู่แล้ว
“ให้หลับก่อนได้ไหม..ถ้าตื่นอยู่กูจะคิดถึงมึงจนนอนไม่หลับ”
“โอ๊ยจะอ้วก..”
“แพ้ท้องเหรอครับคนดี J”
“เงียบแล้วนอนไปเลย”
“ลูบหัวหน่อยดิ”
เซฮุนทำตามที่จงอินขอ เขาลูบหัวอีกคนเบาๆแบบที่จงอินชอบอ้อนให้ทำก่อนนอน ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบในขณะที่จงอินกำลังหลับตาลง
“โอเซฮุน...อย่าหายไปไหนนะ”
จับมือไว้แน่นขนาดนี้จะหายไปไหนได้ละแต่ถึงไม่จับก็ไม่ไปอยู่ดีนั่นแหละ..
______________________________________________
เหตุเกิดจากความเหงาและคิดถึงทุกคน
ไม่มีเวลาเปิดหน้าใหม่เลยใช้อันเดิม
เรากลับมาเพราะคิดถึงคนแมนที่ภาคสองนี้จะลดลงไปเยอะมาก
เอาเป็นว่าภาคนี้จะดูมีอะไรมากกว่าภาคแรกแต่จะไม่ดราม่าเกินไป
555555555555555555555555555555555555
รักนะครับ
ปล.สำหรับคนที่สั่งจองหนังสือไปเรากำลังดำเนินการอยู่นะ
ใครที่ยังอยากได้ก็โอนได้อยู่เพราะจำนวนยังไม่มากก็เลยเลื่อนอีกนิด
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ที่จงอินฝันแบบนั้น คงจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นใช่มั้ยคะ
ฮาพี่ชานบอกกับจื่อ จะภาคไหนก็เป็นอค่พระรอง
แต่มาร์คมาเหนือนะ มีหว่านเสน่ห์ใส่
พี่จงอินก็เหลือเกิ๊นนน หมั่นเขี้ยวอ่ะ
ชอบที่ชานยอลพูดอ่ะ คือดูรู้ตำแหน่งรู้หน้าที่รู้บทบาทมาก 5555555555 พระรองมักจะหล่อและได้ใจแฟนๆเว่ย อย่าคิดมาก -///-
คนแมนไม่ทิ้งพี่จงอินหรอกเนอะๆ น่ารักขนาดนี้ใครทิ้งก็บ้าแล้วววว
ติดตามๆๆ มาอัพไวๆนะไรท์ 5555555