ตอนที่ 24 : twenty-two (END) -
Twentytwo
แบคฮยอนรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดหลังจากที่ลงทุนตื่นมาเคาะประตูห้องเพื่อนตัวดำแต่เช้าเพื่อให้มันสอนทำอาหารง่ายๆให้เพราะตัวเขาเองก็อยากทำให้ลู่หานกินในคืนวันคริสมาสต์นี้ คนตัวเล็กเบ้ปากใส่เพื่อนที่เอาแต่กอดแฟนอยู่ไม่สนใจคำถามของเขาเลยสักนิด จนแบคฮยอนยกเท้าขึ้นถีบเพื่อนด้วยความหมั่นไส้อยู่หลายครั้ง
“ตกลงมึงจะกินข้าวเช้าหรือกินน้องวะ”
“ถ้ามึงไม่อยู่กูเลือกกินเซฮุน อุ่ก...” คนเป็นพี่ยกมือขึ้นกุมท้องหลังจากโดนศอกเข้าไปเต็มๆ
“สมน้ำหน้า เออแล้วนี่มึงไม่เข้าบริษัทพ่อแล้วไง ?”
“ไปดิ แต่เดี๋ยวรอกินข้าวฝีมือแฟนก่อน”
ว่าแล้วก็ขโมยหอมแก้มเซฮุนซะฟอดใหญ่ คนร่างบางง้างตะหลิวเตรียมจะฟาดแต่อีกคนหลบได้ทัน รีบวิ่งออกไปจากห้องครัวทันที
วันนี้จงอินต้องเข้าบริษัทไปช่วยงานพ่อเพราะมีงานเร่งด่วนเข้ามา ทั้งที่ตั้งใจไว้แล้วว่าจะพาเซฮุนไปเที่ยวในวันคริสมาสต์อีฟแต่สุดท้ายก็เป็นตัวเขาเองที่ติดงาน คิมจงอินหยิบเอาเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวขึ้นมาใส่แล้วหันหน้าเข้าหากระจกยืนผิวปากหวีผมจนเพลินไม่ได้สังเกตเลยว่าเซฮุนเดินเข้ามาในห้อง
“ข้าวเสร็จแล้ว หันมาดิเดี๋ยวติดกระดุมให้”
“หูยยยยหน้าที่ของภรรยาที่ดี”
“อย่าพูดมาก”
คนเป็นพี่รีบหุบปากแต่ก็แอบอมยิ้มให้อีกคนเห็นอยู่ดี เซฮุนไม่ได้พูดหรือด่าอะไรนอกจากตั้งใจติดกระดุมเสื้อเชิ้ตให้จงอินเงียบๆ จงอินรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยกับสีหน้าเรียบเฉยจึงขยับเดินหน้าเข้าไปใกล้แล้วดันจนเซฮุนติดโต๊ะเครื่องแป้ง คนร่างบางเงยหน้าขึ้นมองหลังจากที่นั่งลงอยู่บนนั้นเพราะจู่ๆจงอินก็ใช้แขนทั้งสองข้างเท้าเอาไว้แล้วโน้มหน้าลงมาจนเกือบจะชิดกัน
“อะไร ?”
“ทำไมมึงทำหน้าแบบนั้นวะ”
“แบบไหน ? นี่ก็หน้าปกติ”
“ไม่ใช่อ่ะมันต้องมีอะไรดิถ้าเป็นเรื่องของมึงกูไม่เคยพลาด”
“มั่นใจเกินไปหน่อยไหม หื้ม ?”
“กังวลว่ากูจะกลับมาไม่ทันฉลองคริสมาสต์อ่ะดิ”
แน่นอนว่าจงอินไม่เคยพลาดอย่างที่ตัวเองพูด เซฮุนมีท่าทีอึกอักก่อนจะหันหน้ามองไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาที่กำลังมองมาอย่างจับผิด มันก็จริงที่เขากำลังกังวลเรื่องนี้ในวันสำคัญแบบนี้คนมีแฟนก็คงไม่อยากไปเดินเล่นดูแสงไฟตอนกลางคืนคนเดียวหรอกจริงไหม ? แต่จะให้ทำยังไงล่ะ ....
“มองหน้าแล้วยอมรับมาเดี๋ยวนี้นะ โอเซฮุน ..”
“อย่ากวน อื้อ....”
จงอินประกบปากลงบนกลีบปากเรียวสวยทันทีที่คนร่างบางเผยมันออก เขาไม่ได้จู่โจมร้อนแรงเพราะกลัวว่าปากจะชนกันจนเกิดแตกขึ้นมา เซฮุนหลับตาลงรับสัมผัสอ่อนโยนที่จงอินกำลังส่งมอบให้ แขนเรียวยกขึ้นโอบรอบคอของอีกคนเอาไว้ จูบแสนหวานมันเนิ่นนานเสียจนพวกเขาลืมไปแล้วว่ามีใครอีกคนอยู่ข้างนอกและจงอินมีงานต้องทำ
“พอ..ก่อน”
ไม่ว่าจะจูบกันกี่ครั้งเซอุนก็แพ้จงอินเสมอ ไม่รู้ว่าคนตรงหน้านี้ไปฝึกการจูบมาจากไหน ถ้าเขาไม่รู้สึกหมดแรงหรือขาดอากาศหายใจจงอินก็จะจูบอยู่อย่างนั้นไม่ยอมปล่อย
“ฮ่าๆ มึงหน้าแดงอ่ะ”
“ไม่ต้องมาล้อเลยนะ ออกไปกินข้าวได้แล้ว”
“ยังพอมีเวลาอีกเยอะเลยกินอย่างอื่นด้วยได้ไหม ?”
“จงอิน !”
“โอเคไม่แกล้งแล้วก็ได้ ไปกินข้าวกันป่านนี้แบคฮยอนบ่นจนหอบละ”
ทั้งสองคนจูงมือกันออกมาจากห้องนอนก็พบแบคฮยอนยืนเท้าเอวมองอยู่ คนตัวเล็กทำท่าจะบ่นให้ฟังแต่ลู่หานเปิดประตูเข้ามาให้ห้องซะก่อน จงอินรีบเรียกลู่หานให้นั่งลงบนโต๊ะแล้วลองกินฝีมือแบคฮยอนเป็นคนแรก
“มาพอดีเลยพี่มากินข้าวกัน อ่ะยกให้ทั้งจาน”
“นี่ข้าวหรืออะไรวะทำไมเหมือนเอาทุกอย่างมายำรวมกันแบบนี้” ลู่หานถามขึ้น
“ลองกินแล้วจะติดใจ” จงอินพูดขึ้นในขณะที่แบคฮยอนยืนลุ้นอยู่ไม่ไกลเพราะตัวเขาเองก็ไม่กล้าชิม ลู่หานกลืนน้ำลายแล้วจัดการยัดข้าวคำแรกเข้าไปในปาก
“อื้อหือออออออออออออ ข้าวเหี้ยไรวะรสชาติอย่างกะอ้วกหมา !!!!”
“ข้าวผัดฝีมือแบคฮยอน”
พอได้ยินคำตอบจากจงอินเท่านั้นแหละข้าวทุกเม็ดที่อยู่ในปากก็ถูกกลืนลงไปอย่างยากลำบาก ลู่หานหันไปมองแฟนตัวเล็กที่ยืนยิ้มมุมปากอยู่ไม่ไกล แบคฮยอนเดินเข้ามาดึงหูแล้วลากคนเป็นพี่เข้าไปในห้องครัวทันทีส่วนจงอินกับเซฮุนก็ได้แต่มองตามแล้วหัวเราะ
“คืนนี้จะมาทันใช่ไหม?”
“จะรีบมาให้เร็วที่สุด”
“อืม...”
“อย่าทำหน้าแบบนั้นดิ”
“กลับมาไม่ทันตายแน่”
ทั้งสองคนยิ้มให้กันจงอินยกมือตัวเองขึ้นยีผมคนร่าบางจนชี้ฟูไปหมดก่อนจะเดินไปทางประตูห้องทิ้งให้เซฮุนมองตามแผ่นหลังอีกคนที่กำลังเดินห่างออกไป
คิมจงอินใช้เวลาไม่นานในการขับรถจากบริษัทมาที่คอนโดของตัวเอง รถคันหรูจอดสนิทอยู่ตรงที่จอดประจำของตัวเองจากนั้นเจ้าของรถก็รีบวิ่งขึ้นไปบนห้องเพราะนี่เป็นเวลาห้าทุ่มกว่าแล้ว เขาพยายามโทรหาเซฮุนอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่มีคนรับสาย โอเซฮุนไม่ใช่คนขี้งอนหรือน้อยใจอะไรกับเรื่องแบบนี้แต่คนเป็นแฟนกันมันก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดี สำหรับคิมจงอินแล้วไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ถ้าเป็นเรื่องของโอเซฮุนอะไรก็สำคัญทั้งนั้น
ภายในห้องเงียบสนิทแต่ไม่ได้ปิดไฟมืด จงอินเห็นแสงไฟสีส้มอ่อนมาจากห้องนั่งเล่นที่เขากับเซฮุนชอบอยู่ด้วยกันตรงนั้น จงอินเดินก้าวเข้าไปใกล้ก็พบว่าคนรักของตัวเองกำลังนอนหลับกอดเจ้าหมีตัวเก่งของเขาอยู่และข้างกายก็มีโทรศัพท์มือถือที่เขาเดาเอาว่าเจ้าตัวปิดเสียงเอาไว้ก่อนที่จะนอนหลับไป จงอินยกยิ้มหลังจากที่มองไปรอบห้องตัวเองที่ถูกตกแต่งด้วยสายรุ้งและต้นคริสมาสต์ขนาดพอดี
“ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยนะ”
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นคำตำหนิแต่จงอินกลับรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก เขาไม่รู้มาก่อนเลยว่าเซฮุนเตรียมของน่ารักพวกนี้มาตกแต่งห้องไว้สำหรับคืนวันคริสมาสต์นี้ คนเป็นพี่เดินเข้าไปใกล้แล้วย่อตัวลงคุกเข่าข้างโซฟาแล้วยื่นมือไปลูบหัวคนที่กำลังนอนหลับอยู่ คิมจงอินก้มลงจูบหน้าผากคนรักอย่างแผ่วเบาแล้วผละตัวออก
“จงอิน...”
เซฮุนลืมตาขึ้นมาแล้วเอ่ยเรียกชื่อคนที่เขารอมาตลอดทั้งวัน ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกอยากกอดอยากอ้อนจงอินมากมายขนาดนี้ทั้งที่มันไม่ใช่นิสัยส่วนตัวเลยด้วยซ้ำ
“เป็นอะไรทำไมทำหน้าแบบนั้น”
“ไม่มีอะไร”
“งอนอ่อ ?”
“เอาหน้าไปไกลๆไม่ต้องยื่นมาเลย เห้ย!”
โอเซฮุนร้องเสียงหลงเมื่อร่างของตัวเองถูกอีกคนยกลอยขึ้นมาจากโซฟา จงอินไม่สนใจคำด่าของคนรักเขาเดินยิ้มแล้วพาเข้าไปในห้องนอนตัวเองทันที ยิ่งเห็นแบบนี้เซฮุนก็ยิ่งดิ้นเพราะทุกครั้งที่จงอินพาเข้ามาในนี้มันจะจบลงด้วยการปวดเอวตอนเช้าทุกที
“ปล่อยเลย !”
“ยังไม่ได้ทำอะไรเลยทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะ หื้ม ?”
“ไม่เอาไม่เล่นไหนว่าจะพาไปข้างนอกไง”
“ก่อนพาไปก็หาอะไรทำก่อนไงยังมีเวลาอีกกว่าจะเที่ยงคืน”
“ไม่เอา !”
“จะเอา !”
กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่สักพักสุดท้ายคนเป็นพี่ก็ต้องยอมพาออกมาข้างนอกเพราะโดนเซฮุนขู่ว่าถ้าทำอะไรจะกลับไปนอนกับป๊าที่ร้าน ทั้งสองคนเดินเล่นในถนนคนเดินท่ามกลางบรรยากาศสุดโรแมนติก สองมือประสานกันไว้แน่นเพื่อส่งผ่านความรู้สึกผ่านฝ่ามือของกันและกัน
“พี่เซฮุน !”
เซฮุนหันกลับไปมองตามเสียงเรียกที่ดังขึ้นจากด้านหลัง เขาจำได้ว่าเด็กคนนี้คือแบมแบมที่เคยไปเล่นดนตรีในมหาวิทยาลัยตอนนั้น เด็กน้อยวิ่งเข้ามาหาด้วยท่าทางตื่นเต้นพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้จนจงอินยื่นมือไปผลักหัวด้วยความหมั่นไส้
“มากไปละไอ้เด็กกะโปก !”
“ไรอ่ะ ..ที่พี่มีวันนี้ได้ก็เพราะผมเลยนะ”
“นี่มึงจะทวงบุญคุณกูใช่มะ ?”
“ว๊ากกกกพี่เซฮุนช่วยด้วยยยยยยย”
เด็กหนุ่มรีบวิ่งไปหลบหลังคนเป็นพี่พร้อมกับแลบลิ้นใส่จงอินกลับคืนไป เซฮุนยิ้มขำก่อนจะดึงแขนจงอินให้เลิกเล่นเป็นเด็กซะที
“ไอ้มาร์คๆกูอยู่นี่ๆ” แบมแบมกวักมือเรียกเพื่อนตัวเองที่กำลังมองหาอยู่
เด็กหนุ่มตัวสูงวิ่งมาทางที่พวกเขาทั้งสามคนอยู่ เซฮุนหันไปสบตาเด็กคนนั้นเล็กน้อยก่อนจะส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร มาร์คยกมือขึ้นเกาท้ายทอยอย่างเขินอายสุดท้ายก็โดนแบมแบมฟาดเข้าให้หนึ่งที
“แฟนพี่เขาก้ยืนอยู่ข้างๆ มึงเก็บอาการหน่อยสิวะ !”
เมื่อได้ยินแบบนั้นจงอินก็รีบดึงเซฮุนให้เข้ามาชิดตัวเองแล้วโอบรอบเอวคนรักเอาไว้เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ แต่ดูเหมือนเด็กคนนี้จะไม่ได้สำนึกอะไรแถมยังยักไหล่ให้อีก
มึงอย่ามาบอกเลยแค่ความสูงกูก็แพ้มึงแล้ว..
“ไปกันเหอะมึงให้พวกพี่เขาเดทกันสองคน ไปก่อนนะครับพี่เซฮุนพี่จงอิน”
“ปีหน้าเจอกันที่มหาลัยนะครับพี่เซฮุน” มาร์คพูดพร้อมกับยิ้มให้เซฮุน
“ไม่เจอโว้ยยยยย ถ้ามึงไม่เลิกทำตาหวานใส่แฟนกูเดี๋ยวรู้เลย !”
เซฮุนใช้เวลาอยู่พอสมควรในการดึงให้จงอินกลับมาอารมณ์ดีเหมือนเดิม วันนี้เป็นวันเดทของพวกเขาสองคนเซฮุนไม่อยากให้คนรักต้องเก็บเอาเรื่องเล็กน้อยพวกนี้ไปคิดแค่ทำงานช่วยพ่อก็เหนื่อยมากพออยู่แล้ว ตัวเขาเองไม่ใช่คนเจ้าชู้แล้วก็ไม่ได้คิดจะมองใครนอกจากจงอิน
“มึงกูอยากกินอันนั้นอ่ะรออยู่นี่ก่อนนะ”
เซฮุนพยักหน้ารับมองตามจงอินที่กำลังวิ่งไปซื้อขนมจากนั้นก็หันไปมองรอบข้างเพื่อฆ่าเวลารอ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความเพื่อส่งไปหาพ่อกับแม่ของเขาที่กลับไปอยู่ต่างประเทศเพราะกลัวว่าถ้าเที่ยงคืนแล้วจะส่งไปหาไม่ได้
“พี่ครับๆ แฟนพี่ฝากนี่มาให้ครับ”
คนร่างบางรับจดหมายจากมือเด็กน้อยขึ้นมาแบบงงๆก่อนจะเปิดมันออก ลายมือไก่เขี่ยแบบนี้เขาจำได้ว่ามันเป็นของจงอิน
มองไปข้างบนเวทีด้านซ้ายสิ ....
ภาพแรกที่เซฮุนเห็นคือจงอินกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้พร้อมกีต้าร์และไมค์เพียงแค่ตัวเดียวเท่านั้น คนร่างบางเดินตรงเข้าไปแล้วหยุดอยู่ตรงหน้าเวที ไม่มีคำพูดอะไรนอกจากสายตาที่กำลังมองซึ่งกันและกันอยู่และไม่นานเสียงกีต้าร์ก็ดังขึ้น
เธออย่าถามว่าฉันนั้นเคยรักใคร และเธออย่าถามว่ารักเขาอยู่บ้างไหม
อดีตที่ฉันมี เธออย่าไปสนใจ
ถึงวันนั้นชีวิตฉันเคยให้ใคร แต่ในวันนี้ฉันขอให้เธอเชื่อใจ
ว่าต่อจากนี้ทั้งใจ ที่มีจะมีแต่เธอตลอดไป...
เซฮุนมองขึ้นไปบนเวทีแล้วฟังเสียงร้องของจงอินที่กำลังดังอยู่ทั่วบริเวณนั้น เขาไม่รู้เลยว่าจะถูกมองด้วยสายตาแบบไหนจากคนรอบข้าง ในตอนนี้เวลานี้สิ่งที่สำคัญที่สุดของโอเซฮุนคนนี้ก็คือ คิมจงอิน
เธอ ขอให้เธอจำเอาไว้ จากนี้ทุกลมหายใจ มีแค่เธอแค่เธอเท่านั้น
ฉันขอให้เธอได้รู้ ว่าชีวิตที่ฉันเหลืออยู่ จงมั่นใจฉันจะให้เธอ ♡
“โอเซฮุน.... จำไว้นะว่าคิมจงอินคนนี้เกิดมาเพื่อรักนาย ”
ผมไม่สามารถล่วงรู้ได้ว่าในอนาคตความรักของผมกับน้องจะเป็นยังไง จะยังรักกันดีหรือสุดท้ายต้องแยกกันไปผมก็ไม่สามารถตอบได้แต่ในเวลานี้ตอนนี้ผมรู้เพียงแต่ว่าหัวใจของผมเป็นของโอเซฮุนและหัวใจของโอเซฮุนก็เป็นของผม ช่วงเวลาที่ผ่านมามันมีความหมายและมีค่าสำหรับผม ทุกอย่างเริ่มต้นจากศูนย์และกำลังจะเพิ่มมากขึ้นไปเรื่อยๆอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ความรักของผมก็เช่นกันผมจะให้น้องทุกวันและคอยอยู่ดูแลเขาให้ดีที่สุด
_______________________________________
ฟิคจบแล้ววววววววววววววววววว
ตอนนี้เปิดจองเล่มไปแล้วนะ สเปเราจะให้แบบหมดตัวเลย
และคิดว่าอาจจะมีต่อภาคสองแต่แต่งไปเรื่อยๆให้คนที่ยังคิดถึงไรงี้
แต่คงหลังจากทำเล่มเสร็จเลยอ่า T.T
ขอบคุณทุกคนมากที่ยังอยู่ด้วยกันมาจนถึงตอนนี้สำหรับเรื่องรูปเล่ม
เราจะทำมันออกมาให้ดีที่สุดและจะแก้ไขภาษาให้ดีขึ้นเพื่อคุณภาพ
รักไคฮุนแบบนี้ไปนานๆเลยน้าาาา จุ้บ <3
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
มาร์คก็ไม่ได้สนใจจงอินเลยจริงๆ สนแต่พี่เซฮุนคนแมน
คิมจงอินคนนี้เกิดมาเพื่อรักนาย เสี่ยวมากเลยพี่จงอิน แต่น้องก็กรี๊ดมากกกก ><
จบแล้วอ่า ㅠㅠ ปูเสื่อรอภาคสองต่อ >< จริงๆใช่มั้ยคะไรท์
จงอินหวงเซฮุนขึ้นหลายเท่าเลยนะคะจุดนี้ 55555555555555555
ขำตอนพี่ลู่กินข้าวฝีมือแบคอ้ะ มันแย่ขนาดนั้นเลยเร้ออออออ
สนับสนุนให้มาร์คแบมลงเอยกันเป็นคู่ต่อไปคะ #ผิด
ฟิคเรื่องนี้น่ารักมากกกมากกมากกกก ขอบคุณที่แต่งฟิคดีดีแบบนี้มาให้อ่านนะคะะะ~
คือแบบชอบมากชอบบบบบบบบบขอภาค2ด้วยT_T
แต่แบบถ้ามีภาค2ไม่อยากได้ดราม่าอ่ะ55555555555
รอนะเผื่อไรท์ทำภาค2จริงๆจะติดตามต่อปายยยยยยย♥
มาร์คแบมมาน้อยแต่ได้ใหญ่อ่ะ หวงเชียว 55555555555
จบแล้วคิดถึงคนแมนแย่เลย อยู่ด้วยกันนานๆนะไคฮุน :)
พี่ลู่มีไรจะฝากฝังป้ะ ท่าทางไม่รอดนะเราอ่ะ 5555555555555555