ตอนที่ 19 : eighteen -
Eighteen
อาการปวดเอวของโอเซฮุนดีขึ้นหลังจากที่ได้นอนพักมาหนึ่งวันเต็มและวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายของการอยู่ที่นี่แล้ว จงอินทำตัวดีขึ้นหลังจากที่ผ่านคืนนั้นมาแต่ก็ยังคงความเสี่ยวเหมือนเดิม พวกเขาทั้งสองคนยังอยู่ในสถานะเดิมไม่ขยับไปไหนและเซฮุนก็ไม่รู้ว่าคนโง่แบบคิมจงอินจะรู้ความต้องการของตัวเขาไหม..
“หายเจ็บเอวยังวะ ? “
“อืม ก็ดีกว่าเมื่อวานอ่ะ” เซฮุนตอบพร้อมกับดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง
“ไหนมาดูหน่อยดิ๊ว่าไข้ลงลดหรือยัง..” จงอินใช้มือจับหลังคออีกคนเอาไว้หลวมๆแล้วใช้หน้าผากตัวเองแนบลงเพื่อวัดอุณหภูมิร่างกายของอีกคนถึงจะเคยทำเรื่องอย่างว่ากันมาแล้วแต่เซฮุนก็ไม่ชินกับบการทำอะไรแบบนี้อยู่ดี
“อืมตัวไม่ร้อนแล้ว ไปล้างหน้าแปรงฟันกันเดี๋ยววันนี้พาไปดูอะไร”
“อะไรอ่ะ ?”
“ก็อะไรไง”
“กวนตีน”
พอเซฮุนทำหน้าเหมือนโดนขัดใจคนเป็นพี่ก็หัวเราะลั่นพร้อมกับยีน้องเล่นจนชี้ฟูไปหมด เซฮุนใช้มือปัดออกจากจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าไปในห้องน้ำปล่อยให้จงอินหัวเราะเป็นบ้าอยู่คนเดียว เซฮุนเงียบหายเข้าไปสักพักคิมจงอินก็เอนตัวลงพิงกับหัวเตียงหยิบหนังสือการ์ตูนขึ้นมาอ่านรอเซฮุนอาบน้ำ สายตาคมมองออกไปด้านนอกหน้าต่างพร้อมกับรอยยิ้มที่เจ้าตัวเองก็หาสาเหตุไม่ได้
ไฟหน้าจอโทรศัพท์มือถือของโอเซฮุนสว่างขึ้นเพราะแบตที่ชาร์จอยู่นั้นเต็มร้อยแล้ว จงอินหันไปมองก็ต้องรู้สึกแปลกใจจนต้องขมวดคิ้วแต่พอได้ลองหยิบมันขึ้นมาดูแล้วก็ต้องยิ้มกว้างออกมาเพราะสิ่งที่ปรากฏอยู่นั้นมันคือรูปของเขาที่กำลังนอนหลับแล้วกอดตุ๊กตาหมีอยู่มันถูกถ่ายไว้ก่อนที่พวกเขาจะมีที่นี่ประมาณสองวัน
“อยากใช้คู่กันก็ไม่บอก”
เซฮุนไม่รู้ว่าจงอินหายไปไหนตั้งแต่ช่วงสายเขาพยายามตามหาภายในบ้านแล้วแต่ก็ไม่พบจะถามใครก็กลัวจะโดนล้อเรื่องตัวติดกันมากเกินไปถ้าจงอินแอบไปนอนอยู่ที่ไหนในบ้านก็คงดีแต่ถ้าอยู่ข้างนอกทั้งที่อากาศเริ่มเย็นแบบนี้มันก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ก็ยิ่งไม่สบายง่ายๆอยู่...
“เซฮุนเห็นจงอินไหมลูก ?”
“ไม่ครับ ...ผมคิดว่าแม่รู้ซะอีก”
“อืม...ไม่รู้หายไปไหนทั้งวัน เซฮุนลองไปดูบ้านดอกไม้ให้แม่หน่อยได้ไหมลูกเลยหลังไปมันจะมีบ้านหลังเล็กอยู่ เจ้าจงอินชอบไปแอบนอนที่นั่นบ่อยๆ”
“อ่าครับ..”
คนร่างบางเดินออกไปตามทางไม่ไกลก็พบบ้านหลังเล็กอย่างที่คุณนายคิมบอกรอบนอกเต็มไปด้วยดอกไม้สีสวย เซฮุนเปิดประตูเข้าไปพร้อมกับมองเข้าไป ด้านในของบ้านมีรูปมากมายห้อยลงมาจากด้านบน โอเซฮุนจับรูปภาพเหล่านั้นขึ้นมาดูมันเป็นรูปของเขาทั้งหมดไม่ว่าจะเป็นตอนขายบะหมี่ ปั่นจักยานในมอ กินข้าว นอน นั่งเล่น คิดงานไม่เว้นแม้แต่เวลานั่งตัดเล็บเท้า
นี่กะจะถ่ายไปทำโฟโตบุ๊คหรือไง รูปตอนแดกนี่น่าเกลียดชะมัด !
โอเซฮุนมองหาเจ้าของรูปทั้งหมดก็พบว่ากำลังนอนกอดตุ๊กตาหมีคู่ที่ได้มาจากการเล่นเกมอยู่บนเปล ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะเผลอหลับไปหลังจากที่ติดสายห้อยจำนวนมากเสร็จเพราะอุปกรณ์ทุกอย่างยังคงวางอยู่ที่โต๊ะเล็กข้างตัว
“นี่....ตื่นเร็วแม่พี่ให้มาตาม” เซฮุนเขย่าตัวจงอินให้รู้สึก
“อืม...รู้แล้วๆ”
“เรียกก็รีบตื่นดิ ลุกขึ้นมาเลยแล้วอธิบายมาว่านี่คืออะไร ?”
“เมื่อคืนกูดูแลมึงทั้งคืนเลยนะขอนอนต่ออีกนิดไม่ได้หรือไง”
“ก็ที่เป็นแบบนี้มันเพราะใครล่ะ เห้ยอะไรเนี๊ย !” เซฮุนเริ่มโวยวายเมื่อถูกจงอินดึงลงไปนอนทับอยู่บนตัว จงอินไม่เข้าใจว่าเซฮุนจะโวยวายทำไมเห็นสุดท้ายแล้วก็ยอมนอนนิ่งให้เขากอดอยู่ดี
“เซฮุนนา...”
มาละน้ำเสียงแบบนี้เรียกชื่อแบบนี้ จะอ้อนเอาอะไรอีก..
“อะไร ?”
“ลองเอาหูแนบฟังเสียงหัวใจกูดูดิ”
“ทำไมมันจะร้องเพลงให้ฟังเหรอ ?” ก่อนจะยอมทำตามที่อีกคนบอกก็ขอให้ได้กวนสักนิด
“ใจมันเต้นเป็นจังหวะรัก แล้วเธอล่ะอ่ะเป็น... โอ๊ยๆอย่าบีดหัวนมกู๊ววววว”
“จะพูดอะไรก็พูดมาลีลาอยู่ได้”
“ท่ามากท่ายากด้วยนะ โอ๋ๆๆไม่เล่นและ” จงอินรีบยกมือขึ้นกอดร่างบางที่ทำท่าจะลุกขึ้นเอาไว้แน่น หยิบเอาตุ๊กตาหมีสองตัวไปวางไว้บนโต๊ะแล้วเลื่อนมือขึ้นมาลูบผมของคนที่กำลังนอนซบหน้าลงบนแผงอกกว้าง
“ตอนแรกกะจะทำไว้เซอร์ไพรส์อ่ะแต่กูว่าเดินเข้ามามึงก็เห็นหมดแล้ว..”
เซฮุนปล่อยให้จงอินลูบผมตัวเองอยู่แบบนั้นส่วนตัวเขาก็ตั้งใจฟังในสิ่งที่คนเป็นพี่กำลังจะพูด
“เมื่อก่อนอยู่คอนโดคนเดียวตื่นเช้ามาก็ไปเรียนชีวิตโคตรเรื่อยไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นแต่พอได้ไปแดกบะหมี่หลังมอก็ดันไปเจอคนน่ารักที่นิสัยโคตรแมนแถมเกลียดเด็กวิศวะเข้ากระดูกดำ ตอนแรกก็ไม่คิดว่าจะจริงจัง ...อย่าเพิ่งถีบกูฟังก่อนดิ ...แต่พอได้เจอทุกวันมันความชอบมันก็มากขึ้นอยากเจอหน้าทุกวันจนต้องไปขอร้องเจ้าของร้านให้รับเข้าทำงานตั้งแต่ที่ป๊าพามึงมาฝากไว้การใช้ชีวิตของกูจะเปลี่ยนไปกูอยากตื่นขึ้นมาแล้วเจอหน้ามึงในทุกเช้าก่อนเข้านอนก็อยากจะกอดมึงเอาไว้แล้วหลับไปพร้อมกันเราไม่จำเป็นต้องตัวติดกันหรือทำอะไรให้มากมายแค่มึงกับกูรู้กันก็พอ..”
“พูดต่อสิกำลังฟังอยู่ ...”
“อย่าหนีหลับไปก่อนนะเว้ยอันนี้สำคัญ...ถึงกูจะเสี่ยวแดกกะโหลกกะลาแค่ไหนแต่ที่ทำไปนี่ตั้งใจทำให้มึงเลยนะมันอาจจะไม่ดีเหมือนที่มึงเคยได้รับแต่กูก็ทำด้วยหัวใจดวงน้อยๆที่พร้อมจะเป็นของมึงทุกเวลา ..”
“ความเสี่ยวยังมั่นคง..”
“โอเซฮุน...”
“................”
“เป็นแฟนกับกูนะ”
“.................”
“อย่าเงียบดิวะกูใจไม่ดีเลยกูขอโทษที่มาขอเอาตอนนี้ คือกู .....”
“ไม่ต้องพูดแล้ว....”
“มึงจะไม่ยอมเป็นแฟนกูจริงๆเหรอ ?”
“ใครบอก ....” เซฮุนเงยหน้าขึ้นสบตาจงอินที่ยังคงนิ่งเงียบ
“ยอมเป็นแฟนตั้งแต่เดินเหยียบเข้ามาในบ้านหลังนี้แล้ว ไอ้หมีโง่ ...” เซฮุนเลื่อนหน้าตัวเองขึ้นไปจุ๊บปากจงอินหนึ่งทีเพื่อยืนยันทุกอย่างแทนคำพูด
“ทำตัวน่ารักแบบนี้คืนนี้ดูหนังกันมะ ?”
“หนังอะไร ?”
“ฝากไว้ในกายเธอ .....”
อห...............................................................................
ร้านบะหมี่โอยังคงคึกคักเหมือนเดิมแม้ว่าจะปิดไปนานถึงสองอาทิตย์ก็ตาม วันนี้จงอินมาทำงานตามปกติเหมือนที่เคยทำถึงจะเป็นแฟนกันแล้วแต่พวกเขาทั้งสองคนก็ยังทำตัวเหมือนเดิมจะมีก็แต่การแสดงออกซึ่งกันและกันที่มันมากขึ้นกว่าเดิม
“ทำไมต้องทำหน้าเครียดขนาดนั้น ยอดขายไม่ดีเหรอวะ ?” จงอินถามขึ้นหลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วเตรียมจะโดดขึ้นเตียงไปก่อกวนคนเป็นน้อง
“ก็ไม่นะแค่รู้สึกปวดหัวนิดหน่อย แล้วนี่ไม่มีห้องอยู่หรือไงอาบน้ำเสร็จแล้วก็กลับไปได้แล้ว”
“ใจคอจะไล่แฟนตัวเองให้ไปนอนในห้องกว้างคนเดียวหรือไง มึงมันใจร้าย ...”
“ไม่ต้องมาเบะไม่ได้เข้ากับเบ้าหน้าสักนิด” เซฮุนเหล่ตามองก่อนจะหันไปสนใจบัญชีของร้านต่อ
“ไปนอนไปเดี๋ยวคิดต่อเอง” พูดแล้วก็แย่งสมุดบัญชีในมือเซฮุนมาไว้กับตัวเองจากนั้นก็ขึ้นไปนั่งเบียดกันบนเตียงที่ไม่กว้างมากนัก
“เออดีกำลังขี้เกียจเลย” จัดการเอาหมอนขึ้นมาวางบนตักจงอินแล้วล้มตัวลงนอนโดยเว้นที่วางไว้ให้อีกคนได้วางสมุดบัญชีด้วย จงอินใช้นิ้วดีดหน้าผากเซฮุนเล่นสองสามทีด้วยความหมั่นเขี้ยว
จงอินใช้เวลาไม่นานในการทำสมุดบัญชีเพราะเซฮุนทำไปมากพอสมควรแล้วก็เลยแอบมองแฟนตัวเองแทนแต่เซฮุนไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ากำลังโดนแอบมองอยู่ เด็กคนนี้เป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงมากแล้วไอ้หน้าตาประหลาดปากเป็ดมันก็ทำให้เขาต้องกลั้นขำอยู่หลายครั้งแต่จงอินก็ต้องทนเพื่อที่จะได้เห็นด้านน่ารักของเซฮุนที่คนอื่นไม่มีวันได้เห็น
“อ่า...ง่วงจัง”
“มึงไม่ทาครีมเหรอวะ ?”
“อยากทาแต่ขี้เกียจลุกแล้วอ่ะ”
“เดี๋ยวกูทาให้ก็ได้ อากาศเย็นแบบนี้ไม่ทาครีมหน้าพังพอดี”
เอี้ยวตัวไปหยิบกระปุกครีมแล้วป้ายเนื้อครีมลงบนหน้าอีกคนจากนั้นก็นวดเบาๆให้เนื้อครีมมันซึมลงบนผิวหน้า เซฮุนเป็นคนผิวหน้าดีอยู่แล้วก็เลยไม่ต้องใช้ครีมอะไรมากมายแค่ครีมตัวเดียวก็เอาอยู่
“พรุ่งนี้เปิดเรียนแล้วมึงว่าถ้าเราเจอกันที่มอจะทำตัวแปลกใส่กันป่ะวะ ?”
“ทำไมถามแบบนั้นอ่ะ คิดมากอยู่ป่ะเนี๊ย ?”
“ไม่มีอะไรหรอกมึงหลับตาดิเดี๋ยวนวดขอบตาให้” เซฮุนเหลือบมองหน้าอีกคนอย่างจับผิดแต่ก็ไม่อยากถามต่อให้มากความเพราะตัวเขาเองก็เริ่มจะง่วงแล้ว
“จงอิน....พรุ่งนี้ไปมอพร้อมกันนะ”
หลังจากที่เซฮุนหลับสนิทไปแล้วจงอินก็ขยับที่ทางการนอนให้พอดีเข้าที่เข้าทาง ตอนนี้อากาศในห้องเย็นซะจนคนเป็นพี่กังวลว่าอีกคนจะไม่สบาย คิมจงอินก็เลยลุกขึ้นไปค้นถุงเท้าลายน่ารักในตู้เสื้อผ้ามาใส่ให้คนที่กำลังนอนหลับอยู่ จับห่มผ้าให้คุมทั้งตัวเขาและเซฮุนดึงร่างบางเข้ามากอดไว้เหมือนที่เคยทำทุกคืนก่อนนอนแล้วจบด้วยการก้มลงจูบหน้าผากมนหนึ่งครั้ง
นอนก่อนเป็นเมียนะรู้ยัง ...
วันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนที่สองของปีการศึกษาทั้งสองคนเดินมาที่มอด้วยกันตามที่บอกไว้เมื่อคืน จงอินเดินไปส่งเซฮุนที่ตึกสถาปัตย์แล้วก็ได้เจอคู่ปรับตลอดกาลอย่างชานยอลและก้างขวางคอชิ้นใหญ่ที่ชื่อจื่อเทา
แหม้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาเชียวนะพวกมึง !
“ไม่เจอกันนานเลยนะ ..” ชานยอลเอ่ยทักเซฮุนคนแรกแต่จื่อเทาเป็นคนเดินเข้ามากอดคอเซฮุนทักทายตามภาษาเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันนาน
“นั่นดิแล้วพี่ได้ไปเที่ยวที่ไหนมาบ้างป่ะเนี๊ยเห็นเพื่อนในคณะบอกพี่เข้าตึกทุกวัน”
“ชีวิตคนโสดมันก็แบบนี้แหละนอกจากกินกับนอนก็มีแต่งาน”
ไอ้สัส ! อย่ามาทำหน้าหล่อใส่แฟนกูได้ไหมเห็นแล้วมันหงุดหงิด ..
“มึงกูอยากกินขนมร้านป้าอ่ะไปกินกันเดี๋ยวกูเลี้ยงเอง”
มึงอีกตัว กูกาหัวไว้แล้ว ..
“เออๆไปดิ ” ก่อนจะแยกตัวออกไปโอเซฮุนแอบยื่นมือมาบีบมือจงอินเบาๆหนึ่งที
จงอินถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นทั้งสองคนเดินไปไกลมากแล้วถึงจะรู้ว่าเซฮุนไม่ได้คิดอะไรกับจื่อเทาไปมากกว่าเพื่อนแต่มันก็อดหวงไม่ได้อยู่ดี...
ทั้งที่นัดกันไว้แล้วว่าจะมากินข้าวเที่ยงด้วยกันสุดท้ายโอเซฮุนก็ไม่มาแถมยังส่งข้อความมาบอกว่าต้องอยู่ทำงานกับจื่อเทาตลอดช่วงบ่ายแค่ได้อ่านข้อความสั้นๆคิมจงอินก็อยากบุกดงสถาปัตย์เข้าไปนั่งเฝ้าให้มันรู้แล้วรู้รอดกันไปเลยแต่ก็กลัวโดนตีนเด็กสถาปัตย์แต่ละคนใช่เล่นที่ไหนมือใหญ่ตีนใหญ่กันทั้งนั้น
“เป็นเหี้ยไรทำหน้าอย่างกะโดนวิ่งราวกางเกงใน”
“เงียบไปเลยไอ้หมา” แบคฮยอนเบ้ปากใส่ก่อนจะชกเอาลูกชิ้นในด้วยจงอินขึ้นมากินหน้าตาเฉย
“ลูกชิ้นกู อุส่าห์เก็บไว้กินสุดท้าย ไอ้สัส !” จงอินโวยวายพร้อมคำด่า
“อ่าวเหรอ ? เห็นเหลือไว้ก็นึกว่าไม่กิน”
“เลิกกัดกันได้แล้วหน่าอายน้องมันบ้างพวกมึงนี่” คยองซูรีบห้ามทัพเมื่อเห็นว่ารุ่นน้องโต๊ะข้างๆเริ่มขำ
“เออแล้วไอ้พี่ลู่มันหายหน้าหายตาไปไหนวะไม่เห็นเลย”
โดนยิงคำถามนี้แบคฮยอนถึงกับเป็นหมาหงอยขึ้นมาทันทีรีบก้มหน้าก้มตาซดน้ำก๋วยเตี๋ยว จงอินจ้องคนตรงหน้าอย่างจับผิด มันต้องเกิดเรื่องอะไรในระหว่างที่เขาไม่อยู่แน่ๆและคนขี้ตื้ออย่างลู่หานไม่น่าหายไปนานขนาดนี้
“แบคฮยอน...”
“เออๆเล่าก็ได้ ...ก็แบบเขามาเจอตอนกูอยู่กับชานยอลอ่ะแล้วก็งอนหายไปเลยโทรไปก็ไม่รับไปหาที่ห้องก็ไม่อยู่ไม่รู้หนีไปบวชในป่าไหน”
“มึงก็เป็นซะแบบนี้อ่ะ”
“กูก็แค่เล่นกับชานยอลปกติอ่ะ”
“ไม่มีคำว่าปกติสำหรับแฟนใหม่หรอกมึง”
แบคฮยอนถอนหายใจยาวก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกอีกครั้งและมันก็ยังคงเหมือนเดิม ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะไปตามหาลู่หานได้ที่ไหนถ้าพรุ่งนี้ยังไม่เจอก็คงต้องบุกขึ้นไปบนตึกโยธากันล่ะงานนี้
โอเซฮุนหอบเอางานตัวเองแล้วรีบวิ่งมาที่ตึกวิศวะหลังจากที่แยกกับจื่อเทาและชานยอล ตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงเย็นแล้วและจงอินก็คงยังอยู่ที่ตึกแน่นอน เซฮุนรู้ดีว่าตัวเองมีความผิดติดตัวเรื่องผิดนัดกินข้าวกับจงอินแถมวันนี้ทั้งวันพวกเขายังไม่ได้เจอกันเลยตั้งแต่ที่แยกกันเมื่อเช้าแม้ว่าจะรู้สึกเคอะเขินอยู่บ้างที่ต้องเดินขึ้นมาบนตึกวิศวะคนเดียวแบบนี้แต่จะให้รอจนกว่าจะเจอกันที่ร้านมันก็นานเกินไป
“เห้ยไอ้ไคน้องมาหาอ่ะ” แบคฮยอนสะกิดตัวเองเพื่อนให้หันมาดูผ่านทางกระจกใส จงอินเห็นเซฮุนกำลังนั่งรออยู่ที่เก้าอี้หน้าห้องทำท่าจะเดินเข้าไปหาแต่พอนึกได้ว่างอนอยู่ก็เลยเปลี่ยนเป้าหมายเป็นโต๊ะทำงานที่ติดกระจกใสแทนแล้วนั่งทำงานเงียบๆพยายามไม่สนใจคนข้างนอก
เซฮุนนั่งมองจงอินทำงานผ่านกระจกใสดูก็รู้ว่าคนเป็นพี่กำลังงอนอยู่แต่จะหาวิธีไหนมาง้อให้คนตรงนี้หายโกรธดีล่ะ เกิดมาไม่เคยง้อใครจริงจังกับเขาสักที... อยู่ๆโอเซฮุนก็ลุกขึ้นแล้วเดินหายออกไปเลยแต่ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับกระดาษสีขาวหนึ่งปึกและปากกาสีดำหัวใหญ่ จงอินยังคงนั่งอยู่ท่าเดิมไม่ไปไหนเพื่อรอดูว่าเซฮุนจะใช้วิธีไหนในการง้อเขา
กึกกึก....
เซฮุนเคาะกระจกสองทีก่อนจะเอากระดาษที่ถูกเขียนขึ้นมาแนบกระจกให้จงอินอ่านข้อความในนั้น
‘จงอิน...’
‘ไปกินข้าวกันนะ ?’
‘ถามแล้วทำไมไม่ตอบ !’ คราวนี้เซฮุนลดกระดาษลงให้เห็นสีหน้าที่กำลังเบะปากเป็นเป็ดอยู่
‘ยิ้มหน่อยดิ นี่ลงทุนวิ่งไปขอกระดาษข้างล่างมาเลยนะ’ เซฮุนเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มตาหยี
จงอินยังคงมองนิ่งเหมือนเดิมแต่ก็กลั้นยิ้มสุดชีวิต
‘จะไม่หายโกรธจริงๆอ่อ ? -3-’
ใครสอนให้ทำปากแบบนี้วะ ... ยอมแล้ว กูยอมมึงแล้วโอเซฮุน
‘รีบทำงานเร็วหิวจะแย่แล้ว’ จงอินพยักหน้ารับรู้แล้วก้มลงทำงานต่อ
กึกกึก...
เสียงเคาะกระจกดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับข้อความที่ทำให้คิมจงอินไม่สามารถกลั้นยิ้มเอาไว้ได้อีกต่อไปแล้ว การแกล้งงอนจบลงแต่เพียงเท่านี้....
‘คิดถึงจงอิน ♡ ’
____________________________________________
เป็นแฟนกันแล้ว ฮิ๊วววววววววววววววววว
คนแมนฉันหายไปไหนคะ แหม่ะอาจจะเลิกแมนแค่กับแฟนก็ได้
5555555555555555555555555555555555555555555555555
ฟิคคนแมนกำลังจะจบแล้วนะรู้ยัง
เดี๋ยวเปิดจองเล่มด้วยนา หลังซื้อบัตรคอนอ่ะ อิอิ
รักนะ
#ฟิคคนแมน
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
หวงไปหมด พี่ชานก็หวง จื่อก็หวง ก็แฟนสวยนิเนอะ
แต่ดูน้องง้อสิ งื้อออ แบบนี้มันต้องจับฟัดนะ ><
คนแมนน่ารักมากเลยอ้ะะะะฮือออจะไม่ทนนนนนนน
จงอินเอาชนะสองก้างนั่นให้ได้นะเว้ยยย สู้ตายยย
คิดถึงจงอิน กร้ากกกกก -////-
โคตรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร
ฟินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
อ่าาาาาาาาาาาาาาาาาส์
เขินค่ะเขิน น้องฮุนง้อน่ารักมากเลยอ่าาาา
เป็นแฟนกันแล้วก็ประกาศให้รู้เลย คนอื่นจะได้ไม่มายุ่งกะน้องง วิธีง้อของฮุนน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
โว้ยยยยยยยยยยยยวยว เขินอะ5555555555555555555555
จงอินถ้าน้องฮุนไม่ดูมาดูกะเก๊าก็ได้นะหนังอะ แอร้กกกกก ไปเหอะ
ความเสี่ยวยังไม่หาย
คือไร
ฝากไว้ในกายเธอ
กินบะหมี่มาตั้งนาน 55
น่ารักจิงๆๆๆๆ
ภาพเซอไพรซ์ คือจงอินกำลังหลับ555