ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ETERNAL (HUNHAN)

    ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER I

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2.33K
      22
      26 ม.ค. 57
















     







    Chapter I

     

                





     

    'เราขอยกให้เจ้ามีอำนาจเป็นที่สองบนสวรรค์แห่งนี้... ลูซิเฟอร์

    แสงสว่างอันงดงามบนวิมานแห่งนภา เจ้าคือศูนย์รวมแห่งอำนาจ'

    'ด้วยชีวิตของข้า, ข้าสาบานว่าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง'

     

     

     

     

                ท้องฟ้าสีดำทะมึนกับเสียงกรีดร้องโหยหวนนั้นดังไปทั่วบริเวณทางโล่ง ชายหนุ่มรูปร่างผอมสูงนั่งห้อยขาที่หน้าผา ราวกับเป็นของปะติมากรรมที่หาชิ้นใดเทียบ ใบหน้าสมบูรณ์แบบที่ถูกสรรค์สร้างด้วยพระเจ้านั้นเรียบเฉย ดวงตาคมมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย หากทว่าจุดที่น่าจ้องมองมากที่สุดคือปีกสีดำสนิทสิบสองเฉกที่อยู่ตรงกลางหลัง มันแผ่ออกเป็นวงกว้าง ดูน่าเกรงขามและน่าหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน

     

     

     

                "เหตุใดเจ้าจึงมานั่งอยู่ตรงนี้เล่า ลูซิเฟอร์?"

     

     

     

                เสียงทักทายจากบุคคลที่มาใหม่ดังขึ้นจากข้างหลัง กาบรีเอลเทวทูตจากสวรรค์เอ่ยทักชายหนุ่ม ชุดสีขาวสะอาดรวมถึงปีกที่ดูบริสุทธิ์จากเทวดานั้นช่างดูขัดแย้งกับสถานที่แห่งนี้

     

     

     

                "ข้าควรจะถามเจ้ามากกว่านะกาบรีเอล เหตุใดถึงได้ลงมาที่เบื้องล่างแห่งนี้?"

     

     

     

                ลูซิเฟอร์หนุ่มหันกลับไปตอบ กาบรีเอลคือเทวดาองค์เดียวที่ยังคงสนทนากับเขา อันที่จริงแล้วกาบรีเอลค่อนข้างที่จะลักลอบเพื่อมาคุยและคอยส่งข่าวอย่างลับๆ โดยไม่ให้พระองค์เจ้าที่อยู่เบื้องบนรู้

     

     

     

                "ข้ามาส่งข่าว"

     

     

     

                "เรื่องใดฤา?"

     

     

     

                "มนุษย์ผู้นั้นได้ถือกำเนิดใหม่แล้ว ตอนนี้เขาได้เติบใหญ่" กาบรีเอลพูดแล้วเว้นช่วงเพื่อดูปฏิกิริยาจากลูซิเฟอร์ ซึ่งนั่นเห็นได้ชัดเลยทีเดียวว่าคนตรงหน้าให้ความสนใจ "ทว่ามีคนรักแล้ว"

     

     

     

                ลูซิเฟอร์ไม่ได้พูดอะไร เขาแค่รอฟังวาจาที่จะถูกเปล่งออกมาจากเทวดาตรงหน้าเท่านั้น

     

     

     

                "ข้าไม่ไว้ใจคนรักของมนุษย์ผู้นั้นเลยลูซิเฟอร์ เจ้าควรจะขึ้นไปบนแผ่นดินในเร็ววัน"

     

     

     

                "ข้ารู้" ลูซิเฟอร์ตอบ รู้ความนัยในประโยคนั้นดี พลันถามต่อ "แล้วเขา..มีความสุขดีหรือไม่?"

     

     

     

                "โอ้แน่นอน, แน่นอนว่าเขามีความสุขดี" 

     

     

     

                ลูซิเฟอร์ยิ้มบางๆ ยิ้มที่น้อยคนนักมักจะได้เห็น "ดี.." ชายหนุ่มพึมพำ "ดีมาก" ยิ้มที่หาดูได้ยากยิ่งยังคงระบายอ่อนๆ ทั่วใบหน้า "ว่าแต่ในครานี้เขาชื่ออะไรฤา?"

     

     

     

                กาบรีเอลทำท่าครุ่นคิด "ถ้าข้าจำไม่ผิด.."

     

     

     

                "..."

     

     

     

                "มนุษย์ผู้นั้นชื่อลู่ฮาน"

     

     

     

     

     

     

    -

     

     

     

     

     

     

     

                "นี่คริส.. นายว่าอันนี้มันเข้ากับฉันไหม?"

     

     

     

                ลู่ฮานเอ่ยถามคนรักที่อยู่ด้านข้าง ในมือของเขามีสร้อยคอที่มีจี้รูปร่างเป็นไม้กางเขน ตัวเรือนของมันถูกสลักอย่างสวยงาม คริสหันมา จดจ้องพิจารณามันชั่วครู่ "สวยดีนี่" พลันหยิบสร้อยจากมือของลู่ฮานแล้วทาบทับลองเชิงบนตัวอีกคน "มันเข้ากับนายดีนะ"

     

     

     

                "งั้นเอาอันนี้แล้วกันนะ" ลู่ฮานเตรียมตัวหยิบสร้อยไปจ่ายเงิน ทว่าคริสกลับรีบจับแขนของลู่ฮานไว้ "เฮ้ เดี๋ยวฉันซื้อให้หน่า" คริสพูดก่อนที่จะหยิบสร้อยนั้นไปที่เคาท์เตอร์จ่ายเงิน ลู่ฮานมองการกระทำนั้นแล้วอมยิ้ม

     

     

     

                ทั้งสองคนเดินออกจากร้านพร้อมกับของขวัญคนละชิ้น คริสได้กำไลข้อมือที่เข้าชุดกับสร้อยของลู่ฮาน ลู่ฮานหยิบกำไลขึ้นมาใส่ให้คริส ส่วนคริสนั้นก็หยิบสร้อยคอมาสวมให้กับลู่ฮาน

     

     

     

                มันเหมือนของคู่เลยเนอะ.. ว่าไหม?”

     

     

     

                คริสให้ไปยิ้มให้กับลู่ฮาน อืมมือหนาพลางขยี้กลุ่มผมคนตัวเล็กกว่าอย่างเอ็นดู ก็เราต้องคู่กันไง

     

     

     

                คำพูดนั้นส่งผลให้แก้มขาวของคนด้านข้างขึ้นสีแดงระเรื่อ คริสหัวเราะเบาๆ อย่างอารมณ์ดี ไปกินไอศกรีมกันไหม?”

     

     

     

                ลู่ฮานพยักหน้า ฉีกยิ้ม เอาช็อกโกแลตนะ

     

     

     

                “ครับผมคริสตอบ เดินไปทางร้านไอศกรีมชื่อดังที่อยู่ตรงหน้า ฝูงคนที่รุมอยู่หน้าร้านทำให้คริสตัดสินใจที่จะไม่พาคนด้านข้างไปด้วย งั้นรออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวโดนเบียดเอา

     

     

     

                “อืมลู่ฮานขานรับก่อนที่จะมองไปรอบๆ งั้นเดี๋ยวฉันไปร้านหนังสือนะ

     

     

     

                “โอเคครับคริสพูดก่อนที่จะเดินจากไป ลู่ฮานมองร้านหนังสือเล็กๆ นั้นก่อนที่ขาทั้งสองข้างจะก้าวเดินไปทางจุดหมาย ลู่ฮานเดินไปตามแผนกต่างๆ จนกระทั่งมาหยุดที่แผนกด้านประวัติศาสตร์ มันคือประเภทหนังสือที่ลู่ฮานชอบ

     

     

     

                ประวัติศาสตร์กรีก.. เคยอ่านยังนะ?” ลู่ฮานพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเพิ่งซื้อไปเมื่อวานซืน สายตาจึงเปลี่ยนไปจับจ้องที่เป้าหมายใหม่ บาปทั้งเจ็ด ลู่ฮานเลิกคิ้ว เขาไม่เคยอ่านหนังสือเล่มนี้มาก่อน นิ้วเรียวพลางจับสันหนังสือก่อนที่จะดึงออกมาจากชั้น แวบหนึ่งที่หนังสือหลุดออกมาจากชั้นทำให้เขาเห็นอะไรบางอย่าง

     

     

     

                ใบหน้าที่เขาเห็นว่ามันสมบูรณ์แบบที่สุด

                ใบหน้าที่เขา... คุ้นเคยกับมันมากเหลือเกิน

     

     

     

                ลู่ฮานหยุดชะงัก ต่างจากคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามนั้นยิ้มบางๆ ให้ก่อนที่จะเดินจากไป ลู่ฮานไม่รอช้า เขารีบวิ่งไปที่จุดๆ เดียวกันกับที่คนเมื่อครู่ยืนอยู่

     

     

     

                ลู่ฮานพบแต่ความว่างเปล่า         

     

     

     

                ลู่ฮานเดินไปรอบๆ หากแต่กลับไม่เจอบุคคลคนนั้นอีก ลู่ฮานถอนหายใจ สายตาไปสะดุดกับคริสที่ยืนอยู่นอกร้าน คนรักของเขากำลังถือถ้วยไอศกรีมในมือทั้งสองข้างนั้น ลู่ฮานฉีกยิ้ม เดินไปหาคนที่อยู่นอกร้าน โดยไม่ได้นึกสนใจสิ่งที่อยู่ด้านหลังอีก

     

     

     

                และสิ่งที่ลู่ฮานไม่มีวันได้เห็น

     

     

     

                ลูซิเฟอร์หนุ่มที่บัดนี้อยู่ในร่างมนุษย์...โอเซฮุนยืนมองลู่ฮานจากด้านหลัง ใบหน้าสมบูรณ์แบบถูกแต้มไปด้วยรอยยิ้มบางๆ ในท่ามกลางความขวักไขว่ของผู้คนที่จับจ่ายซื้อสินค้า หากทว่ากลับมีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่เซฮุนเห็นในดวงตาสีรัตติกาลของเขา

     

     

     

                 เงาของคนๆ เดียวที่ยังคงสะท้อนในดวงตาของเขาเรื่อยมา

     

     

     

                ผมเจอคุณแล้ว...ความรักของผม

     

     

     

     

     

     

    -

     

     

     

     

     

     

                เอ้านี่... คนเยอะมากเลยคริสยื่นถ้วยไอศกรีมรสช็อกโกแลตให้แก่ลู่ฮาน ขอบใจนะลู่ฮานรับมาก่อนที่จะเริ่มลงมือทาน เขามีความคิดที่อยากจะกลับไปที่ร้านหนังสือนั่นอีกครั้ง ไอศกรีมในถ้วยของลู่ฮานหมดอย่างรวดเร็ว ลู่ฮานหันไปมองคริสก่อนที่จะเอ่ยคำขอ เดี๋ยวไปซื้อหนังสือในร้านตรงนั้นหน่อยได้มั้ย?”

     

     

     

                “หืมคริสหันไปมองในร้าน คนเริ่มเยอะขึ้นผิดปกติจากเมื่อครู่ เรื่องอะไรหล่ะ? เดี๋ยวไปซื้อให้

     

     

     

                “บาปทั้งเจ็ดลู่ฮานตอบ ว่าต่อ เดี๋ยวไปซื้อเอง

     

     

     

                “ไม่ต้องหรอก คนเยอะคริสเลือกที่จะปฏิเสธคนด้านข้าง เขารีบทานไอศกรีมให้หมดก่อนที่มันจะละลาย

     

     

     

                เดี๋ยวมานะ รอตรงนี้หล่ะคริสบอกลู่ฮานที่อยู่ด้านข้าง ซึ่งนั่นทำให้ลู่ฮานปฏิเสธไม่ได้ ลู่ฮานได้แต่นั่งรออยู่ที่เดิม มองคริสที่เดินเข้าร้านหนังสือ

     

     

     

     

                คริสก้าวเข้ามาในร้านและพบว่าคนไม่ได้เยอะอย่างที่เห็น มันเริ่มแปลก ทว่าเขากลับไม่ได้ติดใจอะไรมากนัก ขายาวทั้งสองข้างก้าวไปทางแผนกหนังสือประวัติศาสตร์ กวาดสายตามองไปยังชั้นหนังสือ จนในที่สุดเขาก็เจอกับหนังสือบาปทั้งเจ็ด มือหยิบหนังสือเล่มนั้นออกจากชั้น เตรียมตัวไปจ่ายเงิน

     

     

     

                รู้จักเรื่องบาปแห่งความอิจฉาริษยาไหมครับ?”

     

     

     

                เสียงของคนที่อยู่ด้านหลังดังขึ้น คริสรีบหันหลังไปตามต้นตอของเสียงนั้น ใบหน้าที่งดงามราวกับพระเจ้าสรรค์สร้างทำให้เขารู้สึกเสียววูบ

     

     

     

                ว่าไงครับ? อู๋อี้ฟาน

     

     

     

                คนตรงหน้ายังคงพูดต่อ คริสตัดสินใจที่จะต้องปริปากอะไรบางอย่างกลับไป ผมมาซื้อหนังสือให้คนรักหน่ะครับ

     

     

     

                สิ้นคำพูดของคริสคนตรงหน้าก็กระตุกยิ้มเหยียด เหอะร่างสูงตรงข้ามของเขาเริ่มก้าวหน้าขึ้นมาประชิดตัวมากขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าหล่อเหลานั้นแสดงความเกลียดชังอย่างไม่ปิดบัง

     

     

     

                “อย่ามาตีหน้าซื่อหน่อยเลยอู๋อี้ฟาน

     

     

     

                “…”

     

     

     

                “ไม่สิ... มิคาเอล

     

     

     

                บรรยากาศรอบข้างเปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน คริสพบว่าเขาไม่ได้ยืนอยู่ในร้านหนังสืออีกต่อไป สถานที่ที่เขายืนอยู่นั้นดูมืดมน ท้องฟ้าสีดำสนิทที่ไม่มีแม้แต่แสงจากดวงดาว ดินแตกระแหงที่ดูแห้งแล้งไร้สิ่งมีชีวิต บรรยากาศเงียบเชียบอันเต็มไปด้วยความเงียบเหงา ทว่าสิ่งที่สะดุดตาที่สุดคือชายหนุ่มร่างผอมสูงที่สวมชุดสีดำสนิท กลางหลังมีปีกสีดำสิบสองเฉกอันน่าเกรงขามที่แผ่ขยาย ดวงตาคมที่ไม่เป็นมิตรนั้นจับจ้องเขาอย่างอาฆาตแค้น

     

     

     

                คริสกระตุกยิ้มอย่างไม่เกรงกลัว ยังไงเสียเขาก็ถือไพ่เหนือกว่า "ว่าไงโอเซฮุน?"

     

     

     

                เซฮุนแค่นยิ้ม "ปลอมเป็นมนุษย์นานเสียจนลืมสรรพนามของข้าแล้วหรือไงกัน? มิคาเอล"

     

     

     

                "เทวดาที่เคยเป็นแสงสว่างอันงดงามบนสวรรค์แล้วถูกขับไสไล่ส่งลงโลกันตร์อย่างไม่ใย ดี..." คริสแค่นหัวเราะ "ลูซิเฟอร์ผู้น่าสมเพช ข้าไม่มีวันลืมสรรพนามของเจ้าหรอก"

     

     

     

                "ข้ายอมเป็นใหญ่ในนรก, ดีกว่าเป็นขี้ข้าบนสวรรค์อย่างเจ้า มิคาเอล"

     

     

     

                "แต่อย่างน้อย... ข้าก็มีความสุข" คริสเริ่มเดินเข้าประชิดเซฮุน "ข้าคือคนโปรดของพระองค์เจ้า ข้ามีอำนาจเป็นที่สองบนวิมานแห่งนภา ข้าได้ความเคารพจากหมู่มวลเทวดา และแน่นอนที่สุด.."

     

     

     

                "..."

     

     

     

                "ข้าได้อยู่เคียงข้างคนที่ข้ารัก"

     

     

     

                คริสรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่เฉียดผ่านแก้มของเขาไป โลหิตสีแดงสดไหลลงมาตามบาดแผล คาดว่ามันคงเกิดจากเวทย์มีดคมโดยคนตรงหน้า

     

     

                "น่าสมเพช!" เซฮุนตวาดลั่น เสียงทุ้มดังไปทั่วบริเวณโล่ง "เจ้ามันก็แค่คนขี้ขลาด คนไร้ศักดิ์ศรี เจ้าไม่คู่ควรกับการได้รับความรักของเขาผู้นั้น!"

     

     

     

                คริสยกยิ้มเย็นชา สายตาดูแคลนถูกส่งไปให้คนตรงหน้าอย่างไม่ปิดบัง เขาไม่แม้แต่จะปาดเลือดบนใบหน้าเขาออก "ยังคงยโสไม่เปลี่ยน, ลูซิเฟอร์ ทั้งที่ในตอนนี้.. เจ้าไม่เหลืออะไรเลยแม้แต่อย่างเดียว"

     

     

     

                "..."

     

     

     

                "ข้ามีทุกอย่างที่เจ้าเคยมี แต่ในกลับกัน เจ้ากลับหมดอำนาจ หมดความงดงาม กลายเป็นเทวดาตกสวรรค์แนบพสุธา"

     

     

     

                "ไม่" เซฮุนแค่นยิ้ม "ข้าเหลือสิ่งบางสิ่ง ที่เจ้า... ไม่มีวันได้ครอบครอง"

     

     

     

                "..."

     

     

     

                "ความรักของข้า, มันยังคงยืน และไม่มีใครที่จะล้มล้างมันได้"

     

     

     

                "..."

     

     

     

                "จำคำข้าไว้.. ความรักของลู่ฮาน ไม่ใช่อู๋อี้ฟาน"

     

     

     

                เซฮุนกระตุกยิ้มร้าย 

     

     

     

                "แต่เป็นโอเซฮุน"

     

     

     

                ราวกับโลกหมุนไปอย่างรวดเร็ว คริสเห็นอดีตที่กำลังพัดพาผ่านเขาไปช้าๆ โศกนาฏกรรมที่เขาไม่มีวันลืมครั้งนั้นกำลังฉายย้อนใหม่อีกครั้ง ภาพที่ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นมันกำลังอยู่ตรงหน้าเขา คริสเริ่มวิตกกังวล เขาเริ่มหอบหายใจ มือของเขาสั่น ทุกอย่างดูพร่ามัว หากทว่าภายในเสี้ยววินาทีต่อมาเขากลับมายืนที่ร้านหนังสืออีกครั้ง เซฮุนหายไป สิ่งที่มาแทนที่คือลู่ฮานที่กำลังวิ่งมาทางเขา

     

     

     

                ทำไมหายไปนานจัง?” ลู่ฮานเอ่ยทักเมื่อมาอยู่ตรงหน้าเขา ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนกลมโตเบิกกว้าง หน้านายไปโดนอะไรมาหน่ะ?”

     

     

     

                “หืม?” คริสใช้มือของตัวเองทาบไปกับใบหน้า ความรู้สึกเหนอะและแสบที่แก้มทำให้รู้ว่าในตอนนี้เขาเป็นแผล

     

     

     

                “อย่าไปจับมันสิลู่ฮานร้องห้าม ดึงมือคริสออกมาก่อนที่จะควานหาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋า ทำยังไงให้เป็นแผลเนี่ยร่างโปร่งค่อยๆ ซับไปตามแผลบนแก้มของอีกคน

     

     

     

                คริสอมยิ้มหน่อยๆ รู้สึกอบอุ่นหัวใจที่ลู่ฮานยังคงนึกเป็นห่วง ยังจะมายิ้มอีกลู่ฮานดุ ไปทำไรมาห้ะ?”

     

     

     

                “กระดาษบาดหน้าหน่ะคริสตอบ ลู่ฮานเงยหน้าขึ้นมามองเขาอย่างไม่เชื่อในคำพูดนั้น เฮ้ ฉันพูดจริงหน่า กระดาษมันคมมากเลย

     

     

     

              ลู่ฮานทำหน้าไม่เชื่อคนตรงหน้ามากนักแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ "จับไว้นะ" ลู่ฮานพูดพร้อมกับจับมือคริสขึ้นมาวางทาบตำแหน่งเดียวกันกับมือของเขาบนผ้าเช็ดหน้า "เดี๋ยวฉันไปจ่ายเงินเอง เดี๋ยวมา" ลู่ฮานหยิบหนังสือที่อยู่ในมือคริสก่อนที่จะวิ่งไปทางเคาท์เตอร์ 

     

     

     

                คริสมีความคิดที่จะวิ่งตามไป แต่ทว่าเขากลับก้าวขาไม่ออก เสมือนร่างกายของเขาเป็นอัมพาต ซึ่งสาเหตุจากการที่เป็นแบบนี้นั้นก็คงมาจากบุคคลที่ไม่ใช่ใครอื่น คริสแค่นยิ้มเหยียด 

     

     

     

                ลูซิเฟอร์ยังคงไม่เคยเปลี่ยน ยังคงยโสโอหัง

                และนั่นคือสิ่งที่เขาเกลียด... เกลียดที่คนแสนหยิ่งผยองนั้นได้ครอบครองทุกอย่าง

     

     

     

     

     

     

    -

     

     

     

     

     

     

                ลู่ฮานยืนเข้าแถวเพื่อจ่ายเงิน ยังคงมองไปรอบๆ เพื่อหาบุคคลที่เขาเจอเมื่อยามที่มาที่ร้านนี้ครั้งแรก ทว่าลู่ฮานก็พบแต่ความผิดหวัง เขาไม่เห็นแม้กระทั่งเงาของผู้ชายคนนั้น 

     

     

     

                ลู่ฮานเดินออกจากเคาท์เตอร์พร้อมกับถุงหนังสือ คิดว่าเขาควรที่จะรีบกลับไปหาคริสเพื่อดูบาดแผลบนหน้านั้น ซึ่งมันแปลก บาดแผลนั้นไม่ได้ดูเหมือนกระดาษบาด มันดูเหมือนของมีคมอย่างเช่นมีดเข้ากรีดเสียมากกว่า

     

     

     

                ลู่ฮานก้าวผ่านชั้นแผนกหนังสือไปเรื่อยๆ สายตาละผ่านผู้คนที่เดินสวนเขาไปเรื่อยๆ ในความวุ่นวายนั้นลู่ฮานไม่นึกสนใจสิ่งใดอื่น ทว่าในฉับพลันนั้นสายตานั้นได้สะดุดกับบางอย่าง...

     

     

     

                เจ้าของใบหน้าที่สมบูรณ์แบบนั้นยิ้มมาให้เขาอย่างอบอุ่น

     

     

     

                แต่ว่านั้นเป็นเพียงแวบเดียวเท่านั้น ทันทีที่ลู่ฮานกระพริบตาบุคคลคนนั้นก็ดูเหมือนจะอันตรธานหายไปในทันที ลู่ฮานรีบวิ่งไปยังจุดนั้น ลืมเรื่องคริสไปเสียสนิท สมองสั่งการให้เขาตามหาผู้ชายแปลกหน้าเมื่อครู่ และอีกตามเคย...ลู่ฮานพบแต่ความว่างเปล่า เขาเริ่มวิ่งไปรอบๆ แผนกนั้นเหมือนคนเสียสติ ลู่ฮานเริ่มวิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ วิ่งจนกระทั่งไม่ทันได้สังเกตเห็นเลยว่าตอนนี้คนรักกำลังมองเขาจากฝั่งตรงข้าม

     

     

     

                คริสค่อยๆ เดินมาตามทางเดิน ก้าวแต่ละช่วงนั้นมันช่างยากลำบากเหลือเกินในตอนนี้ เขากำลังฝ่ามนต์ที่ลูซิเฟอร์ได้ร่ายไว้  "ลู่ฮาน" คริสตะโกนเรียกด้วยน้ำเสียงที่มันไม่ดังมากนัก แต่ไม่มีท่าทีว่าร่างโปร่งจะหยุดวิ่งแต่อย่างใด "ลู่ฮาน" คริสเรียกอีกครั้ง แต่ทว่ามันยังคงเหมือนเดิม ลู่ฮานไม่ได้สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย

     

     

     

                คริสฝืนตัวเองแล้วเดินต่ออีกก้าว "ลู่ฮาน!"

     

     

     

                ดูเหมือนว่านั่นจะได้ผล ลู่ฮานหยุดชะงัก หยุดการกระทำที่ลุกลี้ลุกลนและหันมามองเขา เบิกตาอย่างสับสนอยู่เพียงครู่ก่อนที่จะตัดสินใจเดินมาทางเขา

     

     

     

                จะทิ้งฉันหรอ?” คริสแสร้งถามด้วยน้ำเสียงที่น้อยใจ พลางจับผ้าเช็ดหน้าที่ซับเลือดของตัวเองก่อนจะยื่นคืนให้กับลู่ฮาน

     

     

     

                ไม่ลู่ฮานรีบปฏิเสธก่อนที่จะหยิบผ้าเช็ดหน้านั้นลงไปซับแผลอีกครั้ง ฉันไม่ได้หนีนายไปไหนลู่ฮานกล่าวต่อพร้อมกับยิ้มเจื่อนๆ

     

     

     

                แล้วเมื่อกี้นายวิ่งตามหาใคร?”

     

     

     

                “คนนั้นหน้าคล้ายกับคนที่ฉันรู้จักลู่ฮานตอบ แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่

     

     

     

                “อืมคริสขานรับในลำคอพลางเอาแขนโอบเอวคนด้านข้าง กลับกันเถอะ จะซื้ออะไรต่ออีกไหม?”

     

     

     

                ลู่ฮานส่ายหน้า ไม่แล้วหล่ะ

     

     

     

                คริสพยักหน้าพร้อมกับเดินไปข้างหน้า ทว่าลู่ฮานยังคงมองไปรอบๆ เหมือนตามหาใครสักคนที่อยู่ในร้าน กริยานั้นดูลุกลนเสียจนเขาเริ่มหวั่นใจ... หวาดระหวั่นว่าลู่ฮานได้เจอกับใครอีกคน

     

     

     

                บุคคลที่เขารู้จักดี...

                ...เทวดาตกสวรรค์ผู้แสนจะยโส

     

     

     

                พวกเขาทั้งสองคนก้าวออกจากร้านแล้วเดินไปยังที่จอดรถ ทว่าลู่ฮานก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม ยังคงชะเง้อไปในร้านหนังสือ เฝ้ามองบุคคลคนหนึ่งที่เขาได้แต่หวังว่าจะไม่ใช่ใครคนนั้น ซึ่งนั่นทำให้คริสเริ่มหวาดกลัว

     

     

     

                 อดีตเริ่มฉายภาพวนเวียนอีกครั้ง

     

     

     

                คริสหลับตาลง ความเจ็บปวด...ความทรมาน...ความสำนึกผิด...คำสามคำที่ยังคงตามหลอกหลอน คำสามคำที่ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขา

     

     

     

                ตราบาปที่ยังคงตีตราอยู่ในใจอย่างไม่มีวันลบเลือน

     

     

     

                คริสลืมตาขึ้น ดวงตาคมที่เคยเรียบเฉยหากทว่าในตอนนี้กลับฉายแววแข็งกร้าว ลูซิเฟอร์ผู้อ่อนศักดากำลังท้าทายมิคาเอลผู้มีอำนาจเป็นที่สองในวิมานบนนภา?

     

     

     

                ช่างน่าขัน...

     

     

     

                เขาไม่มีวันที่จะเสียลู่ฮานให้ใคร...ไม่มีวัน

     

     

               

     

     

     



















     


     



    note
    อ่านเพิ่มเติ่มเพื่อความเข้าใจในเนื่อเรื่องมากขึ้น

    กาบรีเอล
    1 ใน 7 อัครเทวทูตที่ยิ่งใหญ่ที่สุดบนสวรรค์
    เป็นเทพแห่งความเมตตา การเกิดใหม่ ปกป้องกับผู้ตายกับมิคาเอล
    ซึ่งในตำนานบอกไว้ว่ามีความสนิทสนมกับมิคาเอล


    มิคาเอล
    1 ใน 7 อัครเทวทูตที่ยิ่งใหญ่ที่สุดบนสวรรค์
    เป็นเทพที่เฝ้าประตูสวรรค์ ดูแลดวงวิญญาณที่อยู่บนสวรรค์
    และเป็นผู้นำของกองทัพบนสวรรค์
    ซึ่งแน่นอนว่าต้องนำทัพสู้กับลูซิเฟอร์
    โดยผลที่ออกมาคือลูซิเฟอร์ได้พ่ายแพ้

    และตามที่บอกไปในตอนแรก
    ฟิคเรื่องนี้ ไม่เหมือนในตำนานนะคะ
    กาบรีเอลในเรื่องนี้ จะเข้าข้างลูซิเฟอร์
    และมิคาเอล ก็ไม่ได้เป็นเทพที่มีความดีมากเท่าไหร่นัก

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×