คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : CHAPTER VI
Chapter VI
‘ในสุริยุปราคาที่ใกล้เข้ามานี้...ทุกอย่างจะเริ่มขึ้น’
‘หึ...เจ้าอย่าโอหังให้มากนักลูซิเฟอร์’
‘แม้ข้าจะโอหัง หากทว่าข้า...ก็มิเคยแย่งของคนอื่น’
สถานที่ถูกเปลี่ยนโดยฉับพลัน อาจเป็นเรื่องแปลกสำหรับมนุษย์เมื่อพบเจอเหตุการณ์แปลกประหลาดเหล่านี้ ทิวทัศน์รอบด้านถูกเปลี่ยนเป็นสีขาวเจิดจ้า มองไม่เห็นสิ่งอื่นใดนอกจากความว่างเปล่าอันเวิ้งว้าง ทว่าเหล่าอมนุษย์สองตนกลับดูไม่ตื่นตระหนกเลยแม้แต่น้อย
“เจ้าคิดว่าเจ้ากำลังทำไรอยู่ฤา?…ลูซิเฟอร์”
มิคาเอลเค้นเสียง บัดนี้อยู่ในชุดสีขาวสะอาดบริสุทธิ์ ปีกไร้มลทินที่แสดงถึงความเป็นเทวทูตสยายออกอยู่ด้านหลัง ดูขัดแย้งกับอีกคนที่อยู่ตรงหน้า ลูซิเฟอร์สวมชุดสีดำสนิท ปีกดำสิบสองเฉกแผ่ออก นัยน์ตาเฉดสีเทาที่เต็มไปด้วยความเฉยชา แลดูสวยงามทว่าน่าสะพรึงกลัวในเวลาเดียวกัน
“ข้าคิดว่าข้าควรเป็นคนถามเจ้ามากกว่า มิคาเอล” ลูซิเฟอร์กดยิ้มมุมปาก “ช่างน่าเวทนายิ่งนัก”
“…”
“ของที่มันไม่ได้คู่กัน ทำเยี่ยงไร...ไซร้ก็ยังคงเดิม”
มิคาเอลกำหมัดแน่น รู้สึกได้ถึงอารมณ์โทสะที่คุกรุ่นภายในร่างของตน
“ไม่มีสิ่งใดเทียบเทียมกันได้ เช่นเดียวกับแหวนของเจ้า มิคาเอล ที่ตรงนั้น...มันเป็นที่ของข้า”
มิคาเอลแค่นหัวเราะ “โอ้ลูซิเฟอร์, เจ้าคงลืมบางอย่างไปเสียกระมัง”
ลูซิเฟอร์นิ่งเงียบ ทว่านัยน์ตาคมกริบราวมีดกับจ้องไปยังคนตรงหน้าไม่ละสายตาไปไหน
“มนุษย์ผู้นั้น เลือกให้ข้าอยู่เคียงกายในชาตินี้ หาใช่เจ้าไม่”
เสียงหัวเราะที่ไร้อารมณ์ขันดังขึ้นจากบุคคลที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นตัวแทนของความชั่วร้าย เสียงนั้นก้องไปรอบ กรีดแก้วหูจนแสบราวกับคมมีด ลูซิเฟอร์แค่นยิ้มเหยียด “มันเป็นเพียงภาพลวงหลอกที่เจ้าสร้างขึ้นมาเท่านั้น”
“…”
“เป็นเพียงม่านมารยาที่เจ้าไว้ใช้ตบตาตัวเอง”
“ผู้ที่ไม่เหลือสิ่งใดแบบเจ้า ไม่มีสิทธิ์มาพูดกับข้าแบบนี้!” มิคาเอลตวาดลั่น ขนนกสีขาวที่ดูบอบบางหากทว่าคมกริบยิ่งกว่าอาวุธใดบนโลกพุ่งเข้าปาดบริเวณแขนของลูซิเฟอร์ แต่ช่างน่าแปลกที่ไม่มีปฏิกิริยาอันใดตอบโต้กลับไป ลูซิเฟอร์กำหมัดแน่น ฝืนความเจ็บเอ่ยประโยคโต้ตอบกลับ
“แต่อย่างน้อย...ผู้ที่ไม่เหลือสิ่งใดแบบข้า มิเคยปลอมในคราบร่างของผู้อื่น มิเคยเป็นเงาที่ต้องซ้อนทับกับใคร”
มิคาเอลยืนนิ่ง ทว่าสิ่งที่เปลียนไปคือกริชสีเงินวาวที่อยู่ในมือ มันถูกเสกด้วยอิทธิฤทธิ์ของเทวทูต
“มิเคยต้องให้ผู้นั้นต้องวายชีพด้วยความเห็นแก่ต..” ประโยคถูกตัดช่วง บัดนี้มิคาเอลยืนอยู่ตรงหน้าลูซิเฟอร์ กดคมกริชเข้าสู่ร่างกายของอีกคน กริชสีเงินแทงเข้าที่ช่วงลำตัวของลูซิเฟอร์
“บุคคลที่โดนสาปอย่างเจ้า หมดสิ้นซึ่งอำนาจพลัง ยังมีทีท่าจองหอง” มิคาเอลขยับกริชนั้นให้ลึกเข้าไปยังร่างของลูซิเฟอร์ ไม่มีโลหิตสีแดงสดดั่งที่ควรจะมี ทว่าร่างของลูซิเฟอร์กลับค่อยๆ ทรุดลงตามแรงกดลึกของคมมีด “ทั้งที่เจ้าก็ไม่ต่างจากข้ามากเท่าไหร่นักหรอก, ลูซิเฟอร์”
ลูซิเฟอร์เงยหน้าสบตาคนตรงหน้านิ่ง ใบหน้าหล่อเหลาที่ถึงแม้จะเต็มไปด้วยความเจ็บปวดหากสุดท้ายก็ยังไม่ทิ้งความโอหัง นัยน์ตาสีรัตติกาลจ้องเทวทูตสีขาวอย่างถือดี
“คำสาปนั้นไม่มีวันถูกลบล้าง เจ้ารู้ดีอยู่แก่ใจ” มิคาเอลดึงกริชออกทีเดียวจนมิดด้าม มองร่างของลูซิเฟอร์ที่บัดนี้ไถลลงไปอยู่ที่เบื้องล่างหน้าตน
และสิ่งที่ไม่เคยมีวันเปลี่ยน...
ดวงตาสีเทาที่แสนเย่อหยิ่งนั้นยังคงมองมาทางเทวดาบริสุทธิ์อย่างเคียดแค้น
“งั้นเจ้า...ก็ควรเตรียมตัวรับโทษทัณฑ์เสียบัดนี้” ลูซิเฟอร์แค่นยิ้ม หายใจผะแผ่วตามความเจ็บปวดที่ได้รับตรงช่วงท้อง “อีกไม่นานนักหรอกมิคาเอล, ความจริงทั้งหมดจะกระจ่างแจ้ง”
“บังอาจ!” เสียงกร้าวลั่นไปทั่ว กรีชสีเงินกลับมาอยู่ในมือด้านขวาของมิคาเอลอีกครั้ง หากในตอนนี้ปลายคมมีดกลับจอที่แผ่นอกของลูซิเฟอร์
“ข้าน่าจะปลิดชีพคนแสนจองหองอย่างเจ้าเมื่อนานมาแล้ว” ปลายคมมีดถูกกดแนบลงกับแผงอกตรงด้านซ้าย “บางทีข้าอาจจะหย่อนยานกับเจ้ามากเกินไป แต่บัดนี้...คงไม่อีก” แรงกดจากคมมีดเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งชุดสีดำเริ่มขาดเป็นทางยาว ทว่าลูซิเฟอร์ก็ยังดื้อรั้นที่จะเปล่งประโยคสั้นๆ ออกมา ใบหน้าหล่อเหลายังคงฉายทีท่ายโสไม่มีเปลี่ยน
“มันมิได้หย่อนยานหรอก แค่เจ้า...ไม่มีกำลังมากพอที่จะปลิดชีวาของข้าเสียมากกว่า”
“เจ้า!”
“เจ้าคิดจะทำอะไร มิคาเอล!”
เสียงที่สามดังขึ้นพร้อมกับร่างในชุดขาวบริสุทธิ์ กาบรีเอลคือผู้ที่เข้ามาขัดจังหวะ ปีกสีขาวสยายเป็นบริเวณกว้าง กระพืออย่างสง่างามอยู่เบื้องบนก่อนที่จะไต่ระดับลงมายังเบื้องล่าง “วางกริชเสียมิคาเอล มิเช่นนั้นข้าจะทูลพระผู้เป็นเจ้า”
มิคาเอลนิ่งอยู่พักหนึ่ง หากสุดท้ายก็ยอมปากริชไปอีกทาง ลูซิเฟอร์หนุ่มเริ่มหายใจแผ่วเบาลง มิคาเอลแค่นยิ้มเมื่อเห็นสภาพของอดีตสหายรักที่ยังคงอวดดีแม้ในตอนนี้เกือบจะวายชีวี “โชคดีของเจ้า, ลูซิเฟอร์”
“เจ้าควรไปในบัดนี้ มิคาเอล” กาบรีเอลทักท้วง ยังคงจ้องไปทางเทวทูตสีขาวอย่างไม่ละสายตา
มิคาเอลปรายตามองลูซิเฟอร์อยู่เพียงครู่ สยายปีกสีขาวบริสุทธิ์ของตนก่อนที่จะบินลับตาหายไป กาบรีเอลเดินเข้าใกล้ร่างที่ยังคงนอนอยู่แทบพื้น โน้มตัวลง วางมือลงกับปากแผลช่วงลำตัวของลูซิเฟอร์ ฉับพลันแผลตรงช่วงนั้นเริ่มสมาน “พลังอำนาจของเจ้ายังไม่เพียงพอต่อการแปลงเป็นมนุษย์ ดวงตาของเจ้ายังคงเป็นสีของปีศาจ... เจ้าไม่กลัวพระผู้เป็นเจ้ารู้เรื่องนี้หรือกระไร?” กาบรีเอลละมือออกเมื่อเห็นว่าปากแผลได้ปิดลง “ทั้งที่เจ้าอ่อนแรงขนาดนี้ เหตุใดเล่าลูซิเฟอร์...เหตุใดเจ้าถึงต่อกรกับมิคาเอล?”
ลูซิเฟอร์หนุ่มค่อยๆ ชันกายขึ้นนั่ง ยังคงไม่เปล่งประโยคตอบอะไรกลับไป
“ข้าเห็นว่าเจ้าทำอะไรที่เบื้องล่าง เจ้าไปเจรจาอะไรกับซาตานงั้นฤา?”
“…”
“ลูซิเฟอร์ เจ้าเองก็รู้ดี...ว่าทำเยี่ยงไร ก็ไม่มีสิ่งใดทำให้มันเป็นเยี่ยงเดิม”
“ทุกอย่างที่ข้าได้ทำ ย่อมมีเหตุผล, กาบรีเอล”
“แล้วพระผู้เป็นเจ้าเล่า? เจ้าลืมไปแล้วฤา...ว่าท่านผู้นั้นสามารถทำสิ่งใดกับมนุษย์ผู้นั้นได้”
“ข้ารู้...”
“…”
“ข้าแค่คิดว่า...ทุกอย่างทั้งหมดนี้ มันควรถึงคราวสิ้นสุดลงเสียที”
-
“เซฮุนนา...ไปกินไอศกรีมกันเถอะ!”
ลู่ฮานเงยหน้าขึ้นไปบอกบุคคลที่สูงกว่า มือเล็กกระชับมือใหญ่ พยักพเยิดไปทางร้านไอศกรีมที่มาเป็นประจำ
เซฮุนยิ้มขำเมื่อคนตัวเล็กกว่าพยายามดึงเขาไปด้านหน้า ขายาวก้าวตามอีกคนอย่างไม่รีบร้อนนัก พวกเขาทั้งสองคนเลือกที่จะสั่งไอศกรีมรสโปรด ไม่นานนักไอศกรีมสองถ้วยก็ถูกยื่นมาตรงหน้า ลู่ฮานยิ้มเหมือนเด็กตัวเล็กๆ ยามเจอของที่ถูกใจ ซึ่งแน่นอนว่าการกระทำนั้นทำให้เซฮุนยิ้มตามไปด้วย บรรยากาศรอบด้านอบอวลไปด้วยความสุข
ทว่ากลับมีสายตาที่เศร้าสร้อยและชิงชังจากเบื้องล่างเฝ้ามองพวกเขาทั้งสองคน
สายตาของเทวดาที่เคยได้ขึ้นชื่อว่าเป็นแสงสว่างอยู่บนสรวงสวรรค์ บัดนี้ได้พ่ายแพ้ให้กับเทวทูตสีขาวบริสุทธิ์ ถูกสาปและทอดทิ้ง ลูซิเฟอร์ผู้อ่อนกำลัง ไร้ซึ่งฤทธิ์เดช เพ่งมองดูมิคาเอลอดีตเพื่อนรักกำลังสวมรอยทับในร่างมนุษย์ของตน อีกนัยหนึ่ง โอเซฮุน ที่กำลังยืนเคียงข้างบุคคลที่เขาหลงรัก
“กินมูมมามไม่น่ารักเลยนะ”
เซฮุนกล่าว หัวเราะในลำคอ มือขยี้กลุ่มผมนิ่มของอีกคนเบาๆ ลู่ฮานยู่ปาก วิ่งไปอีกทาง เซฮุนอมยิ้มบางๆ ให้กับภาพที่เห็นตรงหน้า
‘อย่าได้คิดเทียบเทียมตนเสมอข้า, มิคาเอล’
ราวกับเสียงนั้นลาดผ่านหูไป เซฮุนหยุดเดินไปชั่วครู่ เหลือบมองลงเบื้องล่าง ยิ้มเย้ยหยันให้แก่เทวดาที่บัดนี้จะอยู่ต่ำกว่าตน ทว่ายังคงอวดดีไม่มีเปลี่ยน
‘เจ้าต่างหากเล่าลูซิเฟอร์ ตกวิมานแนบวสุธายังมีวาจาถือดี’
สิ่งที่ได้กลับมาไม่ใช่คำพูดที่แสนทระนงตัว ทว่ากลับเป็นนัยน์ตาสีเทาของลูซิเฟอร์ที่เบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก ฉับพลันเซฮุนรับรู้ได้ถึงแสงสว่างที่อยู่เบื้องบน แสงสว่างที่ไม่มีแสงใดเทียบได้
แสงสว่างของพระผู้เป็นเจ้า
และภาพตรงหน้าที่มิคาเอลในร่างของโอเซฮุนได้เห็น...คือมนุษย์ที่เทวดาทั้งสองตนได้ตกหลุมรักยืนนิ่งอยู่กลางถนน นัยน์ตากลมโตเบิกกว้างอย่างหวาดกลัว
พร้อมด้วยพาหนะสีเงินที่กำลังแล่นมาอย่างรวดเร็ว
มิคาเอลมีความคิดที่จะวิ่งไปช่วยลู่ฮาน ทว่าร่างกายกลับไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ มือและขาของเขาเหมือนถูกปักหมุดลงกับกำแพงที่มองไม่เห็น มันถูกตรึงด้วยมนต์ของพระผู้เป็นเจ้า เช่นเดียวกับลูซิเฟอร์ที่อยู่เบื้องล่าง ไร้ซึ่งอำนาจปกป้องผู้เป็นที่รัก ร่างที่ในตอนนี้อ่อนแอถูกตรึงให้ติดอยู่กับพื้นด้านล่าง เขาได้แต่มองเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นโดยไม่สามารถทำอะไรได้เลยแม้แต่น้อย ลูซิเฟอร์ทรุดนั่ง เปลือกตาปิดลงพร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลริน
โครม!
ราวกับทุกอย่างหยุดนิ่ง…
ไร้เสียง…
ไร้การเคลื่อนไหว...
หัวใจของเทวดาทั้งสองตน…
...แตกสลาย
ลูซิเฟอร์หนุ่มลืมตาขึ้น สุดท้ายเขาก็ทำได้เพียงแค่นี้... ทำได้เพียงแค่มองลู่ฮานจากที่ๆ หนึ่ง มองดูคนที่เขารักต้องเผชิญหน้ากับความเจ็บปวด ความรวดร้าวโดยที่เขาไม่สามารถปกป้องได้ ปีกของลูซิเฟอร์ไม่ได้เป็นสีขาวบริสุทธิ์อีกต่อไป ปีกของเขาแปดเปื้อนและแตกหัก ปีกสีดำสนิทไม่อาจปกป้องลู่ฮานได้อีก ลูซิเฟอร์ลืมตาขึ้น กำหมัดแน่น แววตาแข็งกร้าวมองตรงไปยังมิคาเอลในร่างของโอเซฮุนที่ยังคงหยัดยืนนิ่ง
“ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ก็เพราะเจ้า เพราะเจ้าคนเดียว!”
ลูซิเฟอร์ตวาดลั่น หยาดน้ำตายังคงไหลลงมาจากนัยน์ตาคมคู่นั้น พลันสยายปีกออก นำพาตัวเองขึ้นสู่เบื้องบนแม้จะอยู่ในสภาะวะที่ร่อแร่ก็ตามที ทรุดตัวนั่งลงด้านลู่ฮาน โอบกอดร่างนั้นไว้ให้แน่นที่สุดเท่าที่กำลังของตนมี
มิคาเอลยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ฉับพลันเสียงเรียบเฉยอันส่งอำนาจได้แวบเข้ามาในหัวอีกครั้ง
‘นี่คือบทลงโทษของการฝ่าฝืนกฎบนวิมาน, มิคาเอล’
มิคาเอลลืมตาขึ้น มองดูพระอาทิตย์ที่กำลังคล้อยตกดินด้วยสายตาเรียบนิ่ง ความเงียบเชียบท่ามกลางผาหินทำให้เขาฟุ้งซ่าน โศกนาฏกรรมในอดีตที่ไม่มีวันลืมเลือนยังคงตามหลอกหลอนอยู่ในปัจจุบัน ไม่มีทางอื่นใดที่เขาสามารถหนีพ้นไปจากความผิดบาปอันแสนอัปยศนี้ได้
นี่คือผลบาปจากการแย่งชิงของผู้อื่นกระนั้นหรือ?
มันคือบทลงโทษที่เทวทูตอย่างเขาต้องน้อมรับมันใช่หรือไม่?
สิ่งเหล่านี้หนักหนามากเกินไป มันสาหัสมากเกินไป
สุดท้ายแล้ว...เขา ก็คือคนที่เจ็บปวดไม่ต่างจากใคร
ขอโทษ...
คือสิ่งเดียวที่เขาอยากบอกกับมนุษย์ผู้นั้น
หากทว่า…
บ้างความรัก...ทำให้ผู้คนเห็นแก่ตัว
ปล. เรื่องการตายแล้วเกิดใหม่
ลู่ฮานในแต่ละชาติ จะชื่อไม่เหมือนกันนะคะ
แต่ลักษณะนิสัย หน้าตา ยังคงเหมือนเดิม
แต่เราก็ยังแทนไว้ว่าชื่อลู่ฮานเนอะ จะได้ไม่งงกัน
ความคิดเห็น