คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 150114. (III)
15 January 2014
จงอินทรุดตัวลงกับโซฟาและดวงตาเริ่มคลอหน่วงไปด้วยน้ำตา
“บ้าเอ๊ย! บ้าเอ๊ย!”
เขามองไปที่โทรศัพท์มือถืออีกครั้งก่อนจะโยนมันทิ้ง
ยูรา
เขาทำร้ายยูรา
ก่อนหน้านั้นก็คยองซูพอมาตอนนี้ก็ยูรา
“ฉันก็รักนายเหมือนกันนะ..จงอินอา”
"ฉันรักนายถึงมันจะทำให้ฉันเจ็บปวดก็ตาม"
“ฉันรู้นะว่าพี่รักคยองซูและเขาเองก็รักพี่เหมือนกัน แต่ฉันไม่เคยเอะใจเลยว่าพวกพี่ไม่ได้รักกันแบบนั้น..ในแบบที่ฉันคิด และเรื่องของพี่กับฉัน มันก็แค่ – อา..พี่รักฉันจริงๆใช่มั้ยจงอิน..รักฉันในแบบที่พี่รักพี่คยองซูใช่มั้ย?”
“รักฉันในแบบที่พี่รักพี่คยองซูใช่มั้ย?”
“รักฉันในแบบที่พี่รักพี่คยองซูใช่มั้ย?”
“รักฉันในแบบที่พี่รักพี่คยองซูใช่มั้ย?”
เสียงของยูราดังสะท้อนอยู่ในห้วงความคิดครั้งแล้วครั้งเล่า มันทำให้เขาอึดอัดเป็นอย่างมาก จงอินเคลื่อนเข่าทั้งสองข้างเข้าหาตัวและฝังศีรษะลงบนนั้น
นั่นสิเขารักยูราจริงๆรึเปล่านะ
นั่นเป็นคำถามเดียวที่เขายังคงถามตัวเองมาโดยตลอด
ใช่..เขารักยูราแต่มันก็ไม่เหมือนกัน
มันไม่มีทางเหมือนกัน
ไม่มีทางเหมือนกับที่เขารักคยองซู
เขายังจำวันนั้นได้
วันที่พ่อของคยองซูเรียกให้เขาไปทานอาหารกลางวันด้วยกัน มันทำให้จงอินแปลกใจเป็นอย่างมากแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ตอบตกลง
เขายังจำทุกอย่างได้ชัดเจน
ตอนที่น้ำเสียงหนักแน่นนั่นพูดกับเขา
“นายคิดว่าความรักของนายจะนำสิ่งดีๆมาให้ลูกชายฉันแค่ไหน เขาจะต้องสืบทอดบริษัทของฉันแล้วนายเป็นใคร นายคิดว่าผู้คนจะรับได้มั้ยถ้ารู้ว่าเขารักนาย นายไม่มีอะไรเลยมีแต่นำพาความยากลำบากเข้ามาในชีวิตคยองซู ถ้านายรักเขาจริงๆนายก็ต้องปล่อยเขาไป หวังว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะได้เห็นหน้านาย”
วันนั้นหัวใจของเขาแทบแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
นั่นเป็นวันที่ความจริงอันโหดร้ายเหวี่ยงเขาลงกระแทกกับพื้นอย่างไม่ปรานี
วันนั้นเขาสัญญาว่าจะทิ้งสิ่งนั้นมันไป..สิ่งที่เขายังไม่ได้บอกให้คยองซูได้รับรู้
หากการปกป้องต้องคนที่รักหมายถึงการที่เราจะต้องเสียสละ
มันก็ไม่เป็นไร
หากเขาจะไม่สามารถเห็นหน้าคยองซูได้อีกแล้ว
มันก็ไม่เป็นไร
หากเขาเป็นคนเดียวที่ต้องเจ็บปวด
มันก็ไม่เป็นไร
หากคยองซูจะเกลียดเขา
มันก็ไม่เป็นไร
ตราบใดที่เขายังสามารถเห็นว่าคยองใช้ชีวิตอย่างมีความสุข
ตราบใดที่เขายังสามารถเห็นว่าคยองซูยังมีชีวิตอยู่
ตราบใดที่เขายังสามารถเห็นคยองซูประสบความสำเร็จในชีวิตและแต่งงานมีลูกกับผู้หญิงที่ดี
สำหรับจงอินแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว
แต่แล้วหลังจากนั้นเขาก็เดินชนยูราโดยบังเอิญ
และนั่นก็จุดประกายความหวังในใจเขาอีกครั้ง
บางทีเขาอาจจะยังมีหวัง
บางทีเขาอาจจะยังสามารถเห็นหน้าคยองซูได้ทุกๆวัน
บางทีเขาอาจจะยังสามารถอยู่ข้างๆคยองซูได้
ยูรา
ยูราคือความหวังสุดท้ายของเขา
กับยูรา เขาจะสามารถอยู่ที่นี่ได้
กับยูรา พ่อของคยองซูจะปล่อยให้เขาอยู่ที่นี่โดยไม่สงสัยอะไร
บางทีเขาอาจจะสามารถรักยูราได้เหมือนกัน
บางทีเขาอาจจะแต่งงานกับยูราและมีลูกด้วยกัน
นั่นเป็นความคิดที่ดีมากในเวลานั้น
เขาไม่เคยรู้ว่าความคิดนั้นจะย้อนกลับมาทำร้ายตัวเขาเอง
แต่จงอินก็รู้ว่านั่นเป็นแค่ความเห็นแก่ตัวของเด็กเหลือขออย่างเขา
และนั่นคือเหตุผลที่เขาไม่สมควรมีชีวิตอยู่
จงอินลุกจากที่นอนด้วยอย่างเฉื่อยชาแล้วพาตัวเองเดินเข้าไปในห้องครัว น้ำตายังคงไหลอาบแก้ม เขาเปิดลิ้นชักของตู้ชั้นบนสุด เป็นพบว่าในนั้นมียาอยู่สองกระปุก กระปุกแรกคือ **Antidepressant และอีกกระปุกหนึ่งคือยานอนหลับ เขาจำได้ว่าตัวเองมักจะบอกคยองซูให้หยุดใช้ยาพวกนี้
แล้วตอนนี้เขาก็จะเป็นฝ่ายทำสิ่งนั้นบ้างแต่คราวนี้จะไม่ใครคอยหยุดเขา เพราะเขาไม่เหลือใครแล้ว เขามันโดดเดี่ยว เป็นคนที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังเสมอ มันอาจเป็นเรื่องที่ดีก็ได้หากคราวนี้เขาจะลองเป็นผู้จากไปดูบ้าง เขาพอแล้ว
“ต้องกินยาเท่าไรความเจ็บปวดนี้ถึงจะหายไป” เขาพึมพำกับตัวเอง
จงอินเทยาทั้งหมดผสมกันและเทมันใส่ฝ่ามือให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาเอายาทั้งกำมือเข้าปากและกลืนมันลงไปพร้อมกับน้ำ ซักพักเขาก็รู้สึกอ่อนแรงและเวียนหัว รู้สึกขาทั้งสองข้างกำลังสั่นเหงื่อไหลลงมาจรดถึงปลายคางราวกับมีหมอกควันมาบดบังทัศนวิสัย ทันใดนั้นตัวของเขาก็ล้มลงสัมผัสกับพื้นเย็นๆตามแรงโน้มถ่วงของโลก บางที..แค่บางทีตอนนี้อาจจะถึงเวลาของเขาแล้ว..ถึงเวลาที่จะได้พักผ่อนไปชั่วนิรันดร์
ตอนแรกจงอินรู้สึกเหมือนร่างกายเบาหวิวเหมือนกำลังล่อลอยอยู่บนอากาศ จากนั้นทุกอย่างก็ดูเหมือนจะพร่ามัวไปหมด
“จงอิน” เสียงที่คุ้นเคยเรียกชื่อเขาไว้
“คยองซู?” ดวงตาของจงอินเบิกกว้าง
คยองซูหัวเราะคิกคักก่อนที่จะโน้มตัวเข้าไปใกล้ ประคองใบหน้าของจงอินอย่างเบามือและบังคับให้เขาหันไปสบตา
“ฉันรักนายนะ” เขากระซิบ
"ฉันรักนาย ฉันรักนาย ฉันรักนาย.." คยองซูพร่ำบอกซ้ำๆขณะที่ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาออกจากใบหน้าของจงอิน จากนั้นคยองซูก็ก้มลงจุมพิตเขาอย่างแผ่วเบาและนุ่มนวล จงอินหลับตาลงแล้วพยายามตักตวงช่วงเวลานี้รวมถึงความรู้สึกนี้ไว้แต่เมื่อเขาลืมตาคยองซูก็หายไปเสียแล้ว
เด็กชายอายุประมาณเจ็ดขวบปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาแทน
“เฮ่! ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่” จงอินขยับเข้าไปใกล้พลางเอื้อมมือไปหาเด็กชายตัวเล็กๆคนนั้น แต่เขากลับสัมผัสได้เพียงพื้นผิวเย็นเยียบ มันคือกระจกนั่นเอง
“จงอิน พร้อมไปโรงเรียนรึยัง?” แม่ของจงอินสวมกอดเขาจากข้างหลัง
“ลูกจะต้องทำให้พ่อกับแม่มากภูมิใจแน่ๆเลย” แม่ของเขายิ้มและหอมแก้มเขาฟอดใหญ่
พ่อของเขาปรากฏตัวขึ้นและจับมือจงอินไว้
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพ่อรักลูกเสมอนะ จงอิน”
พ่อของเขายิ้ม
แต่หลังจากนั้น ทุกอย่างก็กลายเป็นความมืดมิด
“แม่ครับ?”
“พ่อครับ?”
“คยองซู?”
“จงอินตื่นเดี๋ยวนี้นะ” ยูราเขย่าตัวจงอิน
จงอินรู้สึกได้ว่าฟันของเขากระทบกันครั้งแล้วครั้งเล่าและร่างกายกำลังสั่นสะเทือนจากแรงเขย่า ความมืดกำลังเริ่มเข้าครอบครองสติสัมปชัญญะของเขา
“คยองซู..”
“จงอิน ขอร้องล่ะ ลืมตาขึ้นสิ..”
น้ำตาเริ่มคลอหน่วงอยู่ในดวงตาของยูรา ขณะที่เธอพยายามเขย่าร่างของจงอินซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“คยองซู..”
“คยองซู..”
“คยองซู..”
“คยองซู..”
“ฉันกำลังโทรเรียกรถพยาบาลมาให้ ขอร้องล่ะอยู่กับฉันก่อน”
“คยองซู..”
“คยองซู..”
“คยองซู..”
“คยองซู..”
“จงอิน ได้โปรด..อย่าทิ้งฉันไปอีกคน”
------
สวัสดีค่ะนักอ่านทุกท่าน
ขอสารภาพว่าตอนนี้ชุนเองเยอะมาก ;__;
**Antidepressant
คือชื่อที่ใช้เรียกของยาที่อยู่ในกลุ่มแก้อาการซึมเศร้า
ในที่นี้ไม่ได้กล่าวว่าคยองซูใช้ยาตัวใด
ความคิดเห็น