คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 120114.
12 January 2014
คยองซูกล่าวขอบคุณกับผู้ที่มาร่วมงานวันเกิดของเขานับครั้งไม่ถ้วน เขาไม่รู้จักผู้คนเหล่านี้ที่อาจจะมาร่วมงานเพื่อธุรกิจ แล้วก็ไม่เคยขอให้ใครมางานเลี้ยงนี่เช่นกัน เขายอมมาร่วมงานวันเกิดที่พ่อจัดให้ก็เพราะถูกบังคับ และเพื่อผลประโยชน์ของบริษัทที่จะตกเป็นเขาในอนาคต ยิ่งไปกว่านั้นคยองซูอยากที่จะแก้ไขความสัมพันธ์ที่ไม่ค่อยจะดีระหว่างเขากับพ่อ ดังนั้นเขาจึงยืนอยู่ที่นี่กับพร้อมรอยยิ้มที่เสแสร้งและพยายามปั้นหน้ารับแขก
ดวงตาของคยองซูกวาดไปรอบๆ มองหาคนที่คุ้นเคย แต่ลึกๆภายในใจเขาก็รู้ดีว่าจงอินไม่มีทางมาที่นี่ หลังจากทะเลาะกันครั้งนั้น หลังจากที่จงอินบอกเขาว่าจะขอยูราแต่งงาน หลังจากที่จงอินบอกว่าตัวเองรักยูรา บางทีมันคงจะดีกว่านี้ถ้าเป็นคนอื่น..แต่มันก็เป็นยูรา น้องสาวของเขาเอง
และที่แย่ไปกว่านั้นคือส่วนหนึ่งในตัวเขายังมีความหวังว่าจงอินจะมา ส่วนหนึ่งในตัวเขายังคงคิดถึงจงอิน ส่วนหนึ่งในตัวเขายังคิดถึงรอยยิ้มที่แสนอบอุ่น สัมผัสที่แสนอ่อนโยน ผิวสีแทนหยาบกร้าน และคิดถึงกลิ่นแอลกอฮอล์ที่โชยมาจากจงอินทุกครั้งที่เจ้าตัวไปดื่มมา
“พี่คยองซู~” น้ำเสียงร่าเริงเรียกเขาไว้
ก่อนที่จะหันไปเพื่อดูไว้ใครเป็นคนเรียก เขาก็รู้อยู่แล้วว่าใครเป็นเจ้าของเสียงนั้นคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก — ยูรา คนที่เขาไม่อยากเจอมากที่สุดในตอนนี้
“สุขสันต์วันเกิดค่ะ หนูรักพี่นะ” ยูรากล่าวขณะกอดเขา
"พี่ก็รักเธอเหมือนกัน" คยองซูพยายามฝืนยิ้มอีกครั้งและมันก็ทำให้เขารู้สึกแย่ เขาจะทำใจเกลียดน้องสาวตัวเองลงได้อย่างไร นี่เขาเป็นพี่ชายประเภทไหนกัน คำถามเหล่านี้ยังคอยกวนใจเขาไม่เลิก
“จงอินไปอยู่ไหนซะล่ะ” คยองซูถามเมื่อเห็นยูรามาคนเดียว
“หืม..เขาบอกว่ามีธุระสำคัญบางอย่างที่ต้องไปจัดการน่ะ อ่อ พี่คะหนูมีอะไรจะบอกด้วยล่ะ” ยูราว่าขณะที่เลือดสูบฉีดขึ้นไปบนใบหน้าทำให้แก้มของเธอขึ้นสีแดงจางๆ
“อะไรล่ะ”
คยองซูรู้อยู่แล้วว่าสิ่งที่ยูรากำลังจะพูดต่อไปนี้มันกำลังจะทำให้หัวใจของเขาแตกเป็นเสี่ยงๆ และเขาก็คิดถูก ตอนที่ยูรากล่าวสิ่งนั้นออกมาด้วยความตื่นเต้น
“จงอินขอหนูแต่งงานเมื่อคืนนี้ และเราก็จะแต่งงานกันเร็วนี้ๆแหละค่ะ”
ตอนนั้นเองที่เขารู้สึกว่าหัวใจของเหมือนถูกกระชากออกไป ราวกับโลกทั้งใบหยุดลงตรงนั้น เขารู้สึกว่างเปล่าและ..ไม่เหลืออะไรเลย คล้ายกับถูกขังไว้ในครอบแก้วที่เขาไม่มีทางทำลายได้ ติดอยู่ในวังวนความเจ็บปวดที่ไม่มีวันจางหาย การถูกหักอกมันอาจจะดีกว่านี้เสียอีก อย่างน้อยๆมันก็ยังสามารถเยียวยารักษาได้แต่ตอนนี้หัวใจของเขา..มันว่างเปล่า มันแทบจะไม่เหลืออะไรให้รู้สึกเจ็บปวดแล้วด้วยซ้ำ
“พี่ฟังหนูอยู่รึเปล่าคะ” ดวงตาของยูราจับจ้องไปที่คยองซู
คยองซูมองกลับไปที่ยูรา พยายามอย่างมากในการเลือกถ้อยคำที่เหมาะสมพอจะพูดออกไป เขาอยากจะพูดว่า ‘ว้าว! จริงเหรอ’ ไม่ก็ ‘ยินดีด้วยนะ’ หรือถ้อยคำอื่นๆที่บ่งบอกว่าเขายินดีกับเรื่องของเธอ แต่คำพูดเหล่านั้นมันกลับติดอยู่ในลำคอ
“พี่คะ?” ยูราบีบมือคยองซูเบาๆ
“พี่อยากเข้าห้องน้ำหน่อยน่ะ ไว้เราค่อยมาคุยเรื่องนี้กันทีหลังดีมั้ย?” คยองซูส่งยิ้มเหนื่อยล้าให้และก่อนที่ยูราจะได้พูดอะไรเขาก็วิ่งออกไปที่ประตูทางออกเสียแล้ว
“นั่นแกจะไปไหนน่ะคยองซู” ทว่าคยองซูก็เจอกับพ่อของเขาก่อนที่จะถึงประตูทางออก
“ผมจะไปเข้าห้องน้ำครับ”
"ทนไว้ก่อน งานเลี้ยงใกล้จะเริ่มแล้ว " พ่อของเขาบอก
พร้อมๆกับที่เขาได้ยินเสียงพิธีกรประจำงานเริ่มกล่าวอะไรบางอย่าง
"ท่านสุภาพสตรีและสุภาพ ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่เจ้าของงานจะเป่าเทียนแล้วครับ
คยองซูถอนหายใจก่อนที่จะค่อยๆเดินไปที่จุดศูนย์กลางของห้องจัดงานเลี้ยง โดยมีสายตาของทุกๆคนคอยจับจ้องทุกย่างก้าวของเขา
"ใจเย็นไว้ คยองซู" เขาพึมพำกับตัวเองเมื่อรู้สึกว่าขาทั้งสองข้างเริ่มอ่อนยวบยาบ เมื่อเขาเดินเข้ามาถึงตรงกลางซึ่งมีเค้กขนาดใหญ่ที่มีเทียนยี่สิบเล่มปักอยู่บนนั้น ไฟทุกดวงในห้องก็ถูกดับลงเหลือเพียงแสงสลัวๆจากเปลวเทียนและทุกคนก็เริ่มร้องเพลง
"Happy birthday to you~"
"Happy birthday to you~"
"Happy birthday to you~"
ทุกคนกำลังร้องเพลงอย่างมีความสุข.
คยองซูยืนอยู่ตรงนั้น.
เก็บภาพเหล่านี้ไว้ พยายามจดจำมันช่วงเวลานี้ ความเจ็บปวดนี้
"เป่าเทียนสิ"
เขาพยักหน้า แสร้งยิ้ม เป่าจนเทียนเล่มสุดท้ายดับลง
"อธิษฐานซะสิ"
เขาหลับตาลงพลันภาพความทรงจำเก่าๆก็ปรากฏชัดขึ้นมาในความคิด
เขาจำภาพงานวันเกิดเมื่อปีที่แล้วได้ดี
เขาจำได้ดีว่าตัวเองเคยมีความสุขมากแค่ไหน
และจงอินก็อยู่ในนั้น
มันเป็นเพียงการฉลองวันเกิดที่เรียบง่ายไม่หวือหวาอะไรแต่มันก็มีค่ามากสำหรับเขา เขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเห็นยูรายืนอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย มีรอยยิ้มอันสดใสประดับบนใบหน้าและแหวนบนนิ้วนางข้างซ้ายสะท้อนแวววาวหยอกล้อกับแสงเทียน มันยิ่งทำให้เขาเจ็บมากกว่าเดิมเมื่อจินตนาการว่าสักวันหนึ่งน้องสาวของเขาจะแต่งงานกับคนที่เขารักมากที่สุด ฝันร้ายของเขากำลังจะกลายเป็นจริงแล้ว แต่เขาก็ไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเจ็บปวดมากมายถึงขนาดนี้
เขาได้เปล่งคำอธิษฐานอย่างแผ่วเบา
"ผมหวังว่าผมจะตายเร็ววันนี้"
ทุกคนปรบมือ
และไม่มีใครรู้เลยว่าคำอธิษฐานของเขาคืออะไร
--
น้ำตาไหลรินอาบแก้มคยองซูขณะที่เขาซ่อนตัวอยู่หลังประตูห้องน้ำ เขาเงยหน้าขึ้นมองเพดานห้องน้ำด้วยความรู้สึกหม่นหมองเล็กน้อย เขาได้ยินเสียงใครบางคนเดินเข้ามาในห้องน้ำสองมือยกขึ้นปิดปากไว้แน่นเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครได้ยินเสียงร้องไห้ของเขา แต่แล้วเขาก็ได้ยินเสียงเคาะประตูพร้อมกับเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
"คยองซู”
คยองซูยังคงยืนนิ่ง ทำเหมือนว่าตัวเองไม่มีตัวตนแต่คนๆนั้นยังคงเคาะประตูและเรียกชื่อเขาอีกครั้ง
“คยองซู ฉันรู้นะว่าแกอยู่ในนั้น”
"คยองซู"
"นี่พ่อเอง"
“พ่อรู่ว่าแกกำลังฟังอยู่ คยองซูแกก็รู้หนิว่าแกเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของฉัน สักวันบริษัทนี้ก็ต้องตกเป็นของแก แกจะนำพาความอับอายมาสู่ครอบครัวแบบนี้ไม่ได้” พ่อของเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ฉะฉาน
เมื่อได้ยินดังนั้นคยองซูก็ไม่รอช้าที่จะเปิดประตูออกมา
“ผมไปทำอะไรให้พ่อรู้สึกแบบนั้นล่ะ?” เขาเริ่มร้องไห้
“ฉันจะหาคู่ครองให้ แกจะต้องแต่งงานเร็วๆนี้” พ่อของเขากล่าวโดยไม่มองหน้าคยองซู
“อะไรนะ!?”
“หลังจากน้องสาวของแก แกเองก็ต้องแต่งงานเหมือนกัน”
“นี่พ่อคิดอะไรอยู่ถึงอยากจัดงานแต่งบ้าๆนี่ให้ผม!” คยองซูกล่าวขณะที่เขากำลังเดือดพล่านด้วยความโกรธ
“แกคิดว่าฉันไม่รู้รึไง แกคงคิดว่าฉันไม่เห็นงั้นสิ แกคิดว่าฉันจะยอมให้แกนำความอับอายมาสู่ครอบครัวอย่างนั้นเหรอ?” พ่อของเขากระแทกกำปั้นลงกับผนัง
“พ่อรู้เรื่องนั้นได้ยังไง”
“ตั้งใจฟังพ่อของแกให้ดี แกจะต้อง --”
“นี่พ่อจะพรากความรักไปจากผมไปอีกแล้วเหรอ ก่อนหน้านั้นก็แม่พอมาตอนนี้ก็จงอิน ผมรู้สึกโดดเดี่ยวมาโดยตลอดหลังจากที่แม่กับพ่อหย่ากัน จากนั้นจงอินก็เข้ามาในชีวิตผมเขาทำให้ผมมีความสุขอีกครั้ง ทำไมพ่อถึงทำแบบนี้กับผม และ..ทำไมต้องเป็นยูราด้วย..นี่พ่อทำบ้าอะไรลงไปรู้ตัวบ้างมั้ย!” คยองซูขึ้นเสียง
“ถ้าแม่เขารักแกจริงเธอก็คงจะอยู่ที่นี่ แกไม่คิดแบบนั้นบ้างเหรอ แต่แล้วเธอก็ทิ้งแกไว้ข้างหลังแล้วก็จงอิน แกคิดว่าเขาจะรักแกจริงๆน่ะเหรอ แล้วคนอื่นจะคิดยังไงทำไมแกถึงยอมไม่เชื่อคำพูดของพ่อแกบ้าง” เมื่อพูดจบ พ่อของเขาก็เดินจากไป
คยองซูทรุดตัวลงกับพื้น เขากระแทกกำปั้นลงกับพื้นห้องซ้ำๆพร้อมกับน้ำตาที่ยังคงไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย มันเจ็บปวดจนยากเกินกว่าที่จะทนไหว แต่อย่างไรก็ดีในตอนนี้สิ่งที่คยองซูอยากรู้ที่สุดคือจงอินเคยรักเขาจริงๆหรือเปล่า
สวัสดีค่ะนักอ่านทุกท่าน
หลังจากหายหน้าหายตาไปเกือบเดือน ทุกคนลืมเรื่องนี้กันรึยัง?
ต้องขอโทษจริงๆที่ไม่ได้มาอัพเลย ช่วงนั้นติดอะไรหลายๆอย่าง(ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องเรียน)
ตอนนี้ทุกอย่างเริ่มเข้าที่แล้วเลยกลับมาอัพอีกครั้ง สัญญาว่าลงให้จบภายในเดือนนี้ค่ะ
ส่วนเจ้าครอบแก้ว หรือ bell jar ก็หน้าตาประมาณนี้
(ไม่แนะนำให้หาคำว่า 'ครอบแก้ว' ในกูเกิ้ลนะคะ ;_;)
ความคิดเห็น