คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 150114. (II)
Poster by vaeliselva.
15 January 2014
ลมหนาวพัดตีประทบผิวกายเมื่อเดินออกมาจากสถานีตำรวจ ยูรากระชับเสื้อสเวตเตอร์ที่สวมอยู่ให้แนบกาย ทางตำรวจได้ติดต่อหาเธอเมื่อเช้านี้ พวกเขาบอกว่าเธอจำเป็นต้องให้ข้อมูลบางอย่างเพิ่มเติมเพื่อบันทึกลงในทะเบียนมรณะและมารับสิ่งของที่เป็นของผู้ตายกลับไปด้วย นายตำรวจถามหาพ่อแม่ของพวกเขา เด็กสาวไม่ได้เจอแม่มาหลายปีแล้วและคุณพ่อก็ไม่มาที่นี่..ยังคงยุ่งอยู่กับงานของตัวเองเหมือนเดิมหรือบางทีเขาอาจจะกำลังอับอาย
ทายาทนักธุรกิจรายใหญ่เสียชีวิตจากการฆ่าตัวตาย
ฆ่าตัวตาย
ยูรากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่และปัดความคิดนี้ออกจากหัว เด็กสาวยังคงไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ชายของเธอถึงเลือกที่จะปลิดชีวิตของตัวเองอย่างง่ายดายแบบนี้ เพราะไม่ว่าจะเกิดเรื่องเลวร้ายแค่ไหนแต่พี่ชายของเธอก็มักจะเข้มแข็งอยู่เสมอ..การฆ่าตัวตายแบบนี้มันไม่สมกับเป็นเขาเอาเสียเลย
ยูราพยายามดึงตัวเองออกมาจากห้วงความคิด ก่อนจะเริ่มเดินทางออกจากสถานีตำรวจ..สุดท้ายก็มาหยุดอยู่ที่คาเฟ่แห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากสถานีตำรวจมากนัก
บรรยากาศภายในร้านให้ความรู้สึกอบอุ่นและค่อนข้างดีเยี่ยม มันออกจะเล็กไปสักหน่อยแต่ก็ไม่แออัดจนเกินไป ยูราเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้ไม้เพื่อรออาหารที่เพิ่งสั่งไป เด็กสาวกวาดตาไปรอบๆ จ้องมองผู้คนที่นั่งพูดคุยกันอย่างมีความสุขด้วยรู้สึกว่างเปล่าเกินจะบรรยาย เธอแค่ต้องการให้มีใครซักคนอยู่ข้างๆที่นี่ในเวลานี้ ซึ่งคนๆนั้นก็คือจงอิน .
วันนี้เธอโทรหาจงอินกะจะขอให้เขาไปสถานีตำรวจเป็นเพื่อน ทว่าเขากลับตัดสายก่อนที่เธอจะพูดจบเสียอีก
เธอเข้าใจว่าจงอินเองก็ย่ำแย่ไม่ต่างจากเธอนัก การถูกคนสำคัญทิ้งไว้ข้างหลังมันเป็นเรื่องที่ยากจะยอมรับ แต่มันจะง่ายขึ้นถ้าพวกเขาร่วมแบ่งปันความโศกเศร้าที่มีและก้าวผ่านมันไปด้วยกัน ยูรารักจงอินมากกว่าใคร..แล้วเขาก็รู้เรื่องนั้นดี
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาขัดความคิดของยูรา เธอหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาดูแต่พบว่าเสียงไม่ได้มาจากสิ่งนั้น สายตาของเธอจ้องมองบนโต๊ะและหยิบซองซึ่งใส่ข้าวของที่เคยเป็นของพี่ชายเธอไว้ เธอเปิดมันออกมาและเสียงก็แผดดังลั่น
โทรศัพท์มือถือของพี่ชายเธอ
เป็นสายเรียกเข้า
จากจงอิน
เธอลังเล..แต่ก็กดรับสายและแนบโทรศัพท์ไว้กับหู
“พี่ครับผมยังอยู่ที่นี่รอพี่กลับมาอยู่นะ ผมขอโทษ พี่ไม่สมควรตายเลยสักนิด..ผ ผมขอโทษจริงๆ ได้โปรดกลับมา..กลับมาช่วยผมที ผมเจ็บจนแทบทนไม่ไหวแล้วนะ.. ”
ยูราแทบหยุดหายใจเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นของจงอินดังมาจากปลายสาย
“มันอาจจะสายไปแล้วแต่..ผมรักพี่นะ”
จงอินพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาทว่าหนักแน่นและเปี่ยมไปด้วยความจริงใจ
เห็นได้ชัดว่ายูรากำลังสับสน..ปากของเธออ้าค้างด้วยความช็อก สมองกำลังประมวลผลอย่างหนักกับสิ่งที่เธอเพิ่งได้ยิน
จงอินรักพี่ชายของเธอ
จงอินรักโด คยองซู
และสิ่งที่จงอินพูดออกมา..มันดูไม่เหมือนความรักแบบพี่น้องสักนิด มันคล้ายกับความรักความโหยหาในแบบของคนรัก
-
“ขออภัยที่ทำให้รอนาน..อาหารที่คุณสั่งได้แล้วครับ” เด็กสาวชำเลืองมองเด็กเสิร์ฟและชี้นิ้วบอกให้เขาวางอาหารไว้บนโต๊ะ เขาโค้งให้เธออย่างนอบน้อมก่อนที่จะเดินจากไป..ยูราจึงหันกลับมาสนใจโทรศัพท์มือถืออีกครั้ง
"พี่.." เสียงของเขาขาดห้วงและเต็มไปด้วยความสงสัย
“..”
"นั่นพี่ใช่มั้ย?"
“..”
"พี่ครับ.."
ยูรากัดริมฝีปากล่าง ไม่แน่ใจว่าเธอควรที่จะตอบหรือกดตัดสายดี..ซึ่งเธอก็เลือกข้อแรก
“ฉันก็รักนายเหมือนกันนะ..จงอินอา”
เธอตอบโดยไม่ลังเล เปลือกตาบางปิดลงอย่างช้าๆ สักพักยูราก็ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างหนัก
"ฉันรักนายถึงมันจะทำให้ฉันเจ็บปวดก็ตาม"
ยูราลูบหน้าอกของตัวเอง..หวังว่ามันพอจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดให้หายไปได้บ้าง
“ฉันรู้นะว่าพี่รักคยองซูและเขาเองก็รักพี่เหมือนกัน แต่ฉันไม่เคยเอะใจเลยว่าพวกพี่ไม่ได้รักกันแบบนั้น..ในแบบที่ฉันคิด และเรื่องของพี่กับฉัน มันก็แค่ – อา..พี่รักฉันจริงๆใช่มั้ยจงอิน..รักฉันในแบบที่พี่รักพี่คยองซูใช่มั้ย?”
ยูราพยายามเค้นความรู้สึกทั้งหมดลงในทุกประโยค ร่างของเธอสั่นสะท้าน แต่ก็ยังพยายามฝืนตัวเองเพื่อเฝ้ารอคำตอบของเขา..รอให้จงอินพูดว่าเขารักเธอ
“ยูรา..” ในที่สุดจงอินก็พูดออกมา ยูรารอให้จงอินพูดต่อจนจบประโยค แต่สิ่งที่เธอได้ยินมีเพียงเสียงปี๊บ ปี๊บ จากปลายสายเท่านั้น
เธอมองที่หน้าจอโทรศัพท์ของคยองซูอย่างไม่เชื่อสายตา
จงอินวางสายไปแล้ว..
ความเงียบโรยตัวปกคลุมอยู่นานก่อนที่จิตใต้สำนึกจะค่อยๆปลุกยูราขึ้นมาอีกครั้ง เธอมองที่โทรศัพท์ของพี่ชายของเธอที่มีรูปจงอินและคยองซูโชว์เด่นหราอยู่หน้าจอ..สลับกับแหวนที่สวมอยู่บนนิ้วมือของตัวเอง
“แบบนี้เองสินะ” เธอพึมพำกับตัวเองอย่างเหม่อลอย
เธอมองอาหารตรงหน้าและพยายามกินมันเข้าไป เด็กสาวยัดอาหารเข้าปาก เธอใช้ความพยายามอย่างมากในการกลืนอาหารลงไปโดยไม่สนใจมวลก้อนบางอย่างที่จุกอยู่ในลำคอ น้ำตาเริ่มรื้นขึ้นมาเอ่อคลอรอบดวงตา..เหมือนว่ายิ่งกินไปมากเท่าไรน้ำตาก็พาลไหลลงมาเรื่อยๆ ในที่สุดยูราจึงผลักจานข้าวออกห่าง..ซบหน้าลงกับขอบโต๊ะแล้วร้องไห้
เธอร้องไห้และปล่อยให้น้ำตาไหลออกไปจนหมด..ได้แต่หวังว่าความรู้สึกทั้งหมดที่มีให้จงอินจะหายไปพร้อมกับมันด้วย
กลับมาอีกครั้งหลังจากหายไปร่วมสิบวัน *หลบหม้อ ถัง กะละมังถ้วยจากนักอ่าน*
และชาปนี้คือคำตอบว่าใครเป็นคนรับสายจงอิน ซึ่งใครที่คิดไว้ว่าคยองซูยังไม่ตายก็คงต้องผิดหวัง
เพราะเรื่องนี้ คยองซูเค้าตายจริงๆค่ะ เน้นตัวหนา ใส่สีแดง ขีดเส้นใต้เอาไว้เลย
ไม่มีการลุกขึ้นมาจากหลุมภายหลังอย่างแน่นอน (ก็นี่ไม่ใช่ฟิคแฟนตาซี เฮอเรอนี่เนอะ)
เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างยูรา จงอินและคยองซูจะเปิดเผยในภายหลังค่ะ
ย้ำอีกที ถ้าใครอยากเม้าท์มอยหรือเกรียนใส่ไรต์เตอร์ก็เชิญได้ที่ #ฟิคเดือนมกรา
ติดแฮชแท็กกันเยอะๆนะ เราจะได้รู้ข้อดีข้อเสียและนำไปปรับปรุงในชาปต่อๆไป
อาจจะมาอัพช้า ไม่ค่อยเอนเตอร์เทน แต่ไรต์ก็อ่านทุกคอมเม้นต์นะคะ
ขอบคุณทุกคอมเมนต์และทุกกำลังใจที่ส่งมาให้ค่ะ <3
ความคิดเห็น