คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 150114.
Poster by vaeliselva.
15 January 2014
จงอินตื่นขึ้นมาพร้อมกับเม็ดเหงื่อจำนวนมากที่ผุดพรายขึ้นมาตามหน้าผาก เขาใช้พยายามอย่างมากที่จะสูดอากาศเข้าปอด
“ฝันร้าย.. มันก็แค่ฝันร้าย” เขาหลับตาลง พยายามสูดมวลอากาศทั้งหมดเข้าทางปากแทน
จงอินคลึงปลายจมูก เขานอนขดตัวอยู่บนเตียงของคยองซู มวลประหลาดที่กำลังหมุนวนภายในช่องท้องทำให้เขาอยากจะอ้วกออกมาเสียให้ได้ แต่เขาก็นึกขึ้นมาได้ว่าเขายังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อวาน
มันคงเป็นผลมาจากการร้องไห้และดื่มแอลกอฮอล์อย่างหนักเมื่อคืนนี้ และที่ตลกไปกว่านั้นคือเขาขับรถมาที่อพาทเม้ท์ของคยองซูทั้งที่ยังเมาและตอนนี้เขาก็ยังมีชีวิตอยู่ดี
เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์และกดแนบมันกับหู จงอินหลับตาลงเผลอขบริมฝีปากล่างขณะที่ถือสายรอคำตอบ.
“อรุณสวัสดิ์ครับ”
เขาพึมพำกับตัวเอง หลังจากโทรหาอีกฝ่ายถึงยี่สิบห้าครั้งแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบใด ในที่สุดเขาก็ยอมแพ้ เปลี่ยนมาจ้องมองหมายเลขที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์อย่างว่างเปล่า
หมายเลขที่โทรหาเขาหลายต่อหลายครั้งเมื่อสามวันที่ผ่านมานี้ และเขาก็เสียใจเหลือเกินที่ไม่ได้สนใจมัน
“พี่ครับถ้าตอนนั้นผมอยู่ที่นั่นด้วย..ตอนนี้พี่ก็จะยังอยู่กับผมใช่มั้ย..”
น้ำตาอุ่นๆเริ่มรินไหลออกมาจากดวงตาของเขาอีกครั้ง จงอินรู้สึกเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม..มากจนร้าวระบมไปทั้งอก และโดยที่ไม่รู้ตัวเขาก็เริ่มสะอื้นไห้อย่างเงียบงัน
"พี่ครับ...ได้โปรด..ช่วยหยุดความเจ็บปวดนี้ที"
เขาควักซองบุหรี่ออกมาหมายจะจุดสูบเผื่อรสชาติของนิโคตินมันจะทำให้เขารู้สึกดีขึ้น แต่แล้วเขาก็วางมันลงที่เดิม เขาไม่ต้องการให้กลิ่นอายของคยองซูในห้องนี้ต้องแปดเปื้อน เพราะนั่นเป็นสิ่งเดียวของคยองซูที่เขายังเหลืออยู่
นับเป็นเรื่องตลกที่มีบางคนกล่าวว่า เมื่อคนที่เรารักตายจากไปเราจะยังรู้สึกว่าเขากำลังเวียนอยู่ข้างกายเสมอ แต่ตอนนี้จงอินกลับไม่รู้สึกถึงการมีอยู่ของคยองซูเลยสักนิด
มันเหมือนกับว่าเขาหายไปอย่างไร้ร่องรอย
เหลือไว้เพียงความว่างเปล่า
ความว่างเปล่าที่น่าพรั่นพรึง
--
หลังจากที่ประสบความสำเร็จในการขุดตัวเองออกมาจากห้องคยองซู จงอินก็มุ่งหน้าตรงไปยังห้องครัวพยายามชงกาแฟซักแก้ว เผื่อว่ามันมอบความอบอุ่นให้หัวใจอันเย็นเฉียบของตนบ้าง เขาเปิดปากหาวขณะที่พยายามควานหาถุงกาแฟแต่ก็ไม่พบมัน
รอยยิ้มขื่นๆถูกจุดที่มุมปากบนใบหน้าที่อ่อนล้า เมื่อนึกได้ว่าคยองซูนั้นเกลียดกาแฟยิ่งกว่าอะไรดีด้วยเหตุผลง่ายๆที่ว่า ‘มันขมเกินไป’ และนั่นเป็นสาเหตุที่เจ้าตัวมักกินซีเรียลกับนมแทนกาแฟในตอนเช้า ดูเหมือนว่าเขาจะติดนิสัยนี้มาจากคยองซูเช่นกัน ในตอนนั้นคือตอนที่พวกเราเลือกที่รับรู้และเข้าใจในความหมายของสิ่งที่เรียกว่า ‘การมีกันและกัน’
จงอินคว้ากล่องซีเรียลและเดินไปหยิบกล่องนมออกมาจากตู้เย็น แต่แล้วเท้าก็หยุดชะงักลงกะทันหัน เขากัดฟันแน่น เมื่อเห็นรูปที่พวกเขาถ่ายด้วยกันติดอยู่บนตู้เย็น ในรูปนั้นจงอินกำลังโอบรอบคอคยองซูไว้ รูปใบนี้ถ่ายเมื่อปีที่แล้วในตอนที่จงอินจัดงานเลี้ยงเล็กๆเพื่อเซอร์ไพรส์วันเกิดปีที่ยี่สิบของคยองซู ในตอนนั้นพวกเขาดูมีความสุขมาก
"พวกเขาพรากมันไปจากเรา ความรักช่างไม่ยุติธรรมเอาซะเลย เพื่อพี่แล้ว..ถ้าผมเลือกได้ผมเองก็อยากจะอยู่กับพี่ตลอดไป..แต่ผมทำอะไรไม่ได้เลย ผะ..ผม”
จงอินรู้สึกว่าลำคอเริ่มตีบตัน เขายืนอยู่ตรงนั้นนานพอสมควร จ้องมองภาพถ่ายในวันวานก่อนที่จะหมุนตัวเดินกลับไป เขาไม่สามารถพูดสิ่งนั้นจนจบประโยคได้ จงอินวางกล่องซีเรียลไว้ที่เดิมความอยากอาหารที่มีในตอนแรกมลายหายไปในพริบตา เขาพาร่างกายอันหนักอึ้งของตัวเองมาหย่อนลงที่โซฟา
เขาปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งและพยายามข่มตานอน จู่ๆโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นเขากดรับสายทันทีโดยที่ไม่มองหมายเลขที่โทรเข้ามา
“พี่คะ ฉันกำลังจะ..”
“ยูรา” เขาขัดเสียงเรียบก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดจบ
“พี่โอเครึเปล่าคะ ละ..แล้วตอนนี้พี่อยู่ไหน” น้ำเสียงของเธอเจือความกังวลอย่างชัดเจน
“ค่อยโทรมาทีหลังนะ”
จงอินกดตัดสายและปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งลงก่อนที่จะเข้าสู่ห้วงนิทรา
--
จงอินตื่นขึ้นมาอีกทีในตอนเย็น เขารู้สึกแย่กว่าเมื่อเช้าเสียอีก เขาใช้ความพยายามอย่างมากที่จะไม่สนใจอาการปวดตุบๆที่หัว เขาเหลือบมองไปดูนาฬิกาแล้วก็ตระหนักได้ว่าวันเวลานั้นยังคงดำเนินต่อไป
"โด คยองซู.."
จิตวิญญาณที่แตกสลายและหัวใจที่ปวดร้าวเปล่งเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดออกมา และปล่อยให้ชื่อนั้นล่องลอยหายไปในอากาศ
จงอินค้นหาโทรศัพท์ของตัวเองก่อนที่จะกดโทรออกไปหมายเลขเดิม เขาโทรหาคยองซูอีกครั้ง สิ่งนี้มันติดเป็นนิสัยไปเสียแล้ว เขารู้ดีว่ามันมีแต่จะทำให้เขาต้องผิดหวัง เพราะคยองซูคงไม่สามารถรับสายเขาได้อีกแล้ว
“พี่ครับผมยังอยู่ที่นี่รอพี่กลับมาอยู่นะ ผมขอโทษ พี่ไม่สมควรตายเลยสักนิด..ผ ผมขอโทษจริงๆ ได้โปรดกลับมา..กลับมาช่วยผมที ผมเจ็บจนแทบทนไม่ไหวแล้วนะ.. ”
เขาหยุดไปซักพักเมื่อน้ำตาไหลรินลงอาบแก้มทั้งสองข้าง
“มันอาจจะสายไปแล้วแต่..ผมรักพี่นะ”
ในที่สุดถ้อยคำสั้นๆที่เป็นดั่งมนต์วิเศษนั้นก็หลุดออกมาจากปากของเขา
ถ้อยคำที่เขาหวังว่ามันจะสามารถทำให้เวลาย้อนกลับไปได้
ถ้อยคำที่หวังว่าคยองซูจะได้ยินมัน
เป็นถ้อยคำที่ก่อนหน้านี้เขาไม่กล้าที่จะพูดออกไป
ผ่านไปเนิ่นนานเขาก็เริ่มได้ยินเสียงลมหายใจผะแผ่วมาจากปลายสาย ร่างกายของเขาสั่นเทาและดวงตาคมเบิกกว้างขึ้นเมื่อเขารับรู้ว่ามีใครบางคนกดรับสาย
"พี่.." เสียงของเขาขาดห้วงและเต็มไปด้วยความสงสัย
“..”
"นั่นพี่ใช่มั้ย?"
“..”
"พี่ครับ.." เสียงของเขาสั่นเครือ จงอินแทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้นเลย
“ฉันก็รักนายเหมือนกันนะ..จงอินอา "
กลับเข้าสู่โลกความเป็นจริง..
ความคิดเห็น