คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 ♡
'ไม่ชอบเลยเวลาที่คุณร้องไห้ต่อหน้าผม เพราะมันทำให้หัวใจของผมเจ็บปวดไปด้วย'
Chapter 1
" เข้าไปไม่ได้นะคะ”
" ไม่ ! ! ! ! ! ผมต้องอยู่กับเธอ ได้โปรด ! "
" ขอโทษด้วยค่ะ แต่คุณไม่สามารถอยู่ในห้องกับเราระหว่างทำการผ่าตัดได้ "
" ได้โปรด . . . ขอให้ผมได้เจอเธอเป็นครั้งสุดท้าย "
พยาบาลถอนหายใจ, “วางใจเถอะค่ะ ตอนนี้เธอยู่ในมือหมอแล้ว การผ่าตัดของเธอจะผ่านไปด้วยดี อีกสักครู่เธอก็คงจะออกมา "
เด็กหนุ่มถอนใจแล้วพยักหน้าตอบ
“จนกว่าจะถึงตอนนั้น คุณสามารถนั่งรอที่นี่ได้นะคะ” พยายบาลสาวยิ้ม
เซฮุนจำต้องย้ายตัวเองมานั่งตรงเก้าอี้หน้าห้องผ่าตัดที่ทางโรงพยาบาลจัดไว้ให้อย่างไม่เต็มใจนัก
" ไม่เป็นไรหรอกน่า " เขาย้ำกับตัวเอง " เธอ . . . เธอก็แค่เข้าผ่าตัด ทุกอย่างจะต้องโอเค"แม้ว่าเขาจะบอกตัวเองอย่างนั้น แต่ก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาที่กำลังบดบังวิสัยทัศน์ของเขาเอาไว้ได้ ทันใดนั้น เซฮุนก็รู้สึกถึงสัมผัสแผ่วเบาบนไหล่ของเขา
" ผมมั่นใจว่าน้องสาวของคุณจะไม่เป็นไร " เด็กหนุ่มส่งยิ้มให้เขาแล้วหยิบทิชชูออกมาและส่งมันให้กับเซฮุน . " ผมลู่หาน แล้วคุณ.. "
“เซฮุน” เขารับทิชชูมาเช็คคราบน้ำตาบนใบหน้า, “โอ เซฮุน”
“สวัสดีเซฮุน ไม่สิ โอ เซฮุน ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
เซฮุนส่งยิ้มให้คนตรงหน้าอย่างอ่อนแรง ความเงียบเกิดขึ้นระหว่างทั้งสองคน บางทีลู่หานอาจจะต้องการให้เขาอยู่กับตัวเอง และเขาเองก็ไม่มีอะไรจะพูดเหมือนกัน
“คุณอยากได้มั้ย” ลู่หานยื่นแถบกระดาษลายจุดหลากหลายสีสันออกมา
‘อะไรน่ะ”
“สำหรับพับดาวนำโชคไง!” เขาอุทาน, "แม่เคยบอกผมว่าถ้าพับดาวให้เต็มขวด เราก็จะเจอแต่เรื่องดีๆล่ะ! ’
“แต่มันดูไม่เหมือนกับกระดาษที่จะใช้พับดาวได้เลยนะ”
“มันน่าจะใช้ได้แหละ …. แต่ ผมพับไม่ค่อยเก่งหรอก”
เซฮุนยิ้มบางๆให้กับเด็กหนุ่มตรงหน้าที่กำลังทำหน้างอเหมือนเด็ก เขาหยิบกระดาษขึ้นมาแล้วเขยิบเข้าไปใกล้อีกคน “แล้วมันทำยังไงล่ะ”
ลู่หานยิ้มกว้าง เขาหยิบแถบกระดาษอีกอันออกมา "อย่างแรกที่คุณต้องทำคือขมวดปมเล็ก ๆ แบบนี้"
เซฮุนค่อยๆเอาปลาย และพยายามทำให้เป็นปมหลวมๆตามที่คนตรงหน้าบอก
"แล้วคุณพับปลายขนาดเล็กกว่าให้เป็นรูปห้าเหลี่ยม"
อีกครั้ง เขาทำตามที่ลู่หานบอก ค่อยๆพับปลายกระดาษให้เป็นเหลี่ยม
" คราวนี้ก็เอาปลายยาวๆพันรอบๆแล้วก็สอดเก็บไว้กับดาวแบบนี้ " .
เซฮุนไม่สามารถช่วยอะไรได้ แต่สังเกตได้ว่าลู่หานแลบลิ้นออกมาเมื่อเขากำลังจดจ่อกับอะไรซักอย่าง
" นี่ ! เซฮุน คุณสนใจ? "
" หือ ? แน่นอน ! แล้วต้องหยิกตรงที่เป็นมุมๆนั่นใช่ไหม "
ลู่หานหัวเราะ “ว่าแล้วคุณต้องชอบมัน”
เซฮุนนำดาวของเขาที่บีบแล้ววางลงในขวดโหล
“ทำอีกอันดีกว่า!” เขาส่งกระดาษอีกใบที่เป็นรูปก้อนเมฆให้กับเซฮุน ทั้งสองเริ่มพับดาวให้เต็มโหลไปด้วยกัน พยายามฆ่าเวลาระหว่างกำลังรอที่หน้าห้องฉุกเฉิน. เป็นอีกครั้งที่ลู่หานทำให้เซฮุนลืมความกลัวทุกอย่างเกี่ยวกับน้องสาวของเขา. ลู่ฮานเริ่มพูดเรื่องต่างๆนาๆกับเขา ไม่ว่าจะเรื่องไร้สาระแค่ไหนก็ตาม เซฮุนจะยิ้มและพยักหน้า ตั้งใจฟังสิ่งที่ลู่หานพูด เขารู้สึกโล่งใจเมื่อมีอะไรมาดึงความสนใจของเขาจากความกังวลต่างๆ สิ่งที่เซฮุนสงสัยคือลู่หานมาทำอะไรที่นี่ บางทีเขาอาจจะมารอใครสักคนที่ตอนนี้อยู่ในห้องผ่าตัดเช่นเดียวกับเขา
“นี่ ลู่หาน”
“หืม?”
“ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ผมขอถามหน่อยได้ไหม”
“อืม ได้สิ”
“ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ”
ลู่ฮานชะงักชั่วครู่ ก่อนที่จะยิ้มบางๆ “แม่ของผมกำลังผ่าตัดอยู่น่ะ"
“เอ่อ เกิดอะไรขึ้นกับเธองั้นหรอ”
“เซฮุน, คุณรู้รึเปล่าว่าวันนี้เป็นวันเกิดของผม”
“อา…ไม่ ขอโทษด้วยนะ” เซฮุนเลียริมฝีปากของเขา“เอ่อ..สุขสันต์วันเกิด”
ลู่หานยิ้ม “ขอบคุณ” ลู่หานกัดริมฝีปากของตัวเองก่อนที่จะเริ่มพับดาวของเขาต่อ “แม่ของผมโดนรถชนน่ะ”
เชฮุนเบิกตากว้าง, “ให้ตายเถอะ…ผมขอโทษ”
“ไม่เป็นไรหรอก…มันไม่ใช่ความผิดของคุณ มีคนเมาแล้วขับและแม่ของผมก็กลับบ้านดึก ระหว่างเธอกำลังเดินกลับบ้าน ตอนนั้นผมโทรหาเธอ เธอบอกว่าเธอกำลังมา แต่ขณะที่ผมกำลังจะวางสายเธอ- "
“ไม่เป็นไร” เซฮุนขัดเมื่อเขาสังเกตเห็นดวงตาของลู่หานเริ่มคลอไปด้วยน้ำตา “ถ้าไม่อยากเล่า ไม่ต้องเล่าต่อก็ได้นะ”
ลู่หานยิ้มน้อยๆให้กับเซฮุน
“"เพราะวันนี้เป็นวันเกิดของคุณ เราควรจะมีเค้กนะ” เซฮุนเสนอ
“เซฮุน เราเพิ่งรู้จักกันนะ และอีกอย่างจะมีร้านเค้กร้านไหนเปิดในเวลานี้กัน.”
เซฮุนยักไหล่ “งั้นลูกหวาดตรงตู้หยอดเหรียญนั่นเป็นไง”
ลู่หานหัวเราะ “เอาสิ แต่คุณต้องเลี้ยงนะ J”
"สาบานว่านี่คือสิ่งที่คุณพูดกับคนแปลกหน้า?”
“นะๆ เอาแค่สองอันก็ได้”
ทั้งสองหัวเราะแล้วเดินไปที่ตู้หยอดเหรียญ
“ขอโทษครับ ไม่ทราบว่าใครคือคุณลู่หานครับ” ชายหนุ่มเจ้าของคำถาม เขาสูงมากทีเดียว ทุกๆอย่างของเขาประกอบกันมันช่างลงตัวเหมือนรูปสลัก. ถ้าเซฮุนเห็นเขาตามถนน คงจะเข้าใจผิดว่าเขาเป็นนายแบบอะไรเทือกนั้นเป็นแน่
" ผมเองครับ " ลู่ฮานพูดขณะที่เขาก้าวออกมา
“สวัสดี ผมอู๋อี้ฝานครับ ผมเป็นคนรับผิดชอบในการสอบสวนอุบัติเหตุ ในที่เกิดเหตุผมพบกล่องเค้กกล่องนี้ .” ชายหนุ่มยื่นกล่องให้ลู่ฮาน, “ผมคิดว่ามันคงเป็นของคุณ”
ชายตัวสูงโค้งและทิ้งเขาทั้งสองคนไว้กับกล่องเค้ก
ลู่หานที่ยืนตัวแข็งทื่อ ในมือของเขาถือกล่องไว้ ขอบกล่องมีรอยบุบเล็กน้อย แต่เค้กข้างในดูเหมือนจะไม่เป็นอะไร “ท..ที่แม่กลับบ้านดึก เป็นเพราะเค้กนี่?”
“ไม่ ลู่หานผมเชื่อว่ามันต้องมีเหตุผลอื่น-”
ดูเหมือนจะสายไปแล้ว ลู่หานได้ทรุดตัวลงกอดหัวเข่าของตัวเองแล้วเริ่มร้องไห้
" ทั้งหมดนี้มันเป็นความผิดของผม " เขาสะอื้น " ทั้งหมดเป็นความผิดของผม "
เซฮุนทรุดตัวลงข้างๆและเริ่มลูบหลังเขา เขาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกไปดี มันก็โอเคนะ? แต่เขาไม่สามารถทำอย่างนั้นได้ เพราะสถานการณ์ตรงหน้าไม่มีส่วนไหนที่บอกว่ามันดู’โอเค’ได้เลย ทันใดนั้น เซฮุนเริ่มรู้สึกถึงของเหลวใสในดวงตาของเขา เขารีบปาดมันออกไปแล้วก็ถอนใจ เขาคว้ากล่องไปจากมือของลู่หาน แล้วเปิดกล่องออกมา
“ค-คุณทำอะไรน่ะ?” ลู่หานมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ
“ฉลองวันเกิดคุณไง”
เซฮุนนำเค้กออกมา น้ำตาลไอซิ่งเริ่มละลายเปรอะเปื้อนผลสตอว์เบอรี่บนหน้าเค้ก เขาเอาเทียนออกจากกล่องแล้วเริ่มปักบนเค้ก. เขาค่อยๆปักทีละคู่และเริ่มจุดเทียนทีละเล่ม ทันทีที่เขาวางเค้กไว้ตรงหน้าลู่หาน ทำให้น้ำตาของลู่หานที่เหมือนจะหยุดไหลไปแล้วไหลลงมาอีก
เซงอิลชุกกาฮัมนีดา
เซงอิลชุกกาฮัมนีดา
เสียงของเซฮุนเริ่มสั่น
“ป-เป่าเทียนสิ ลู่หาน”
ลู่หานยังคงร้องไห้ น้ำตาร่วงลงบนเค้กทีละหยด พวกเขาจ้องมองแสงสลัวของเทียนที่ปักอย่างเป็นระเบียบบนเค้กร่วมกัน ขณะเดียวกันหยดน้ำตายังคงไหลลงผสมกับไอซิ่ง ข้อความสีชมพูบนเค้กเริ่มจางหาย
“สุขสันต์วันเกิดที่รัก ลู่หานของแม่ ”
ฟิคสั้นๆน่ารักๆเจ็ดตอนจบ
เรื่องราวของโอเซฮุนและโหลดาวของเขา#ถุ้ยยยย
เเนะนำมากๆนะคะเรื่องนี้ น่ารักมากๆเลย T____Tb
เหมาะสำหรับคนที่กำลังต้องการความหวานในชีวิต(?)
และแน่นอนว่าได้รับอนุญาตให้แปลอย่างถูกต้องเเล้วค่ะ^^
อย่าลืมติด Hastag #โหลดาวฮฮ
ความคิดเห็น