ตอนที่ 9 : #น้องอิฐครับ | 03
จีน = จีฮุน / อิฐ = อูจิน / อัน = ฮยองซอบ / ยิม = ยองมิน
03
.
“ทำไมหน้าดูซีดกว่าเดิมอีกอ่ะอิฐ”
“คาบแรกก็ไม่เข้า ไปทำอะไรมาอ่ะ จะเป็นลมเหรอ”
“ไปนอนห้องพยาบาลไหม อันกลัวอิฐเป็นลม”
“ถ้าเป็นลมขึ้นมาเราแบกอิฐไม่ไหวแน่ๆเลย ทำไงดี”
เสียงพูดของเจ้าเพื่อนตากลมดังขึ้นไม่หยุดตั้งแต่อิฐก้าวเท้าเข้าห้องเรียนมา อย่างที่อันพูด ในคาบแรกนั้นอิฐไม่ได้เข้าเรียนแถมยังกลับมาในสภาพเหมือนศพเด็กเดินได้ อย่าถามว่าทำไมเพราะอิฐรู้ว่าทุกคนรู้อยู่แล้ว!!
ก็ไปไถหนอนไง!!!
คือเข้าใจว่าเด็กวัยกำลังโตเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นก็ไม่แปลกใจเท่าไร แต่ในกรณีของอิฐมันเกิดทุกวันแล้วต้องนึกถึงหน้าพี่จีนตลอดเลย ดูหมกมุ่นมาก ทะลึ่งด้วย – คืออิฐไม่เข้าใจ
“เราท้องเสีย ไม่ตอบแล้วนะ อยากนอน” เด็กน้อยโกหกคำโตใส่เพื่อนสนิท ใครจะบอกความจริงกันว่าเข้าห้องน้ำไปไถหนอนเพราะผู้ชายแตะต้องตัว
อันไม่ถามต่อกลับไปนั่งที่ตัวเองและเล่นโทรศัพท์มือถือรอเรียนคาบถัดไป กลัวยิ่งถามเพื่อนตัวเองยิ่งปวดท้อง
อิฐฟุบหน้าลงกับโต๊ะเรียนคิดไม่ตกกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับร่างกายตัวเอง หรือเขาควรจะไปถามยิมเพื่อนร่วมห้องผู้รู้มากในเรื่องใต้สะดือดีนะ แต่กลัวไปถามแล้วโดนล้อเพราะยิมเป็นหัวโจกเด็กหลังห้อง ชอบตะโกนเสียงดังและแกล้งสาวๆในห้อง ที่สำคัญเพื่อนเยอะมาก แบบว่ายิมรู้โลกรู้
แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้ทำให้อิฐรู้ว่าพี่สเก็ตบอร์ดดำนั้นเป็นเพื่อนของพี่ชายอัน – เอ่อ.. พี่จีนน่ะแหละ
แค่นึกถึงหน้าพี่เขาก็หนูเขินแล้วอ่ะ ฮื่ออออออออ
.
หลังเลิกเรียนวันนี้ไม่มีอะไรที่เด็กน้อยทั้งสองคนอยากทำเป็นพิเศษจึงแยกย้ายกันกลับบ้าน อีกอย่างอันไม่อยากจะให้อิฐทำอะไรต่อนอกจากกลับบ้านไปนอนพัก หน้าก็ซีดแถมยังดูไม่มีแรง เดี๋ยวถ้าอิฐเป็นลมตอนไปเที่ยวแล้วเด็กอย่างอันจะไปแบกไหวได้ไง
คือนี่ก็ไม่ได้อ้วนขนาดนั้นไหมอ่ะ... ตัวก็เท่าๆกัน
ระหว่างเดินทางกลับเด็กน้อยก็นึกหาวิธีที่จะจัดการเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเอง – เด็กชายอิสระเพิ่งจะอายุ 14 ปี ยังไม่อยากซูบตายเพราะไม่มีแรงนะ! ปัญหาเรื่องสุขภาพไม่ควรเป็นตอนที่อิฐยังเด็กสิ... ว่าแต่การที่เขาเป็นแบบนี้ถือว่าเป็นปัญหาสุขภาพใช่ไหมหว่า
ติ้ง
อิฐสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงข้อความเข้าโทรศัพท์ของตนเอง เด็กน้อยหยิบมือถือแล้วมองมันอย่างคาดโทษเพราะบังอาจทำให้ตกใจ ดังตอนไหนไม่ดังมาดังตอนคิดมากอยู่
‘อินเตอร์เน็ตของคุณหมดอายุวันนี้ ไม่สามารถใช้งานได้จนกว่าจะสมัครโปรอินเตอร์เน็ตใหม่ค่ะ ขอบคุณที่ใช้บริการ’
สรุปคือข้อความของค่ายโทรศัพท์ส่งมาบอกว่าเน็ตหมด เอาเถอะยังไงอิฐก็ไม่เติมเงินเองอยู่ดีเพราะมีคุณแม่คอยเติมให้อยู่ตลอดเวลา ปกติเด็กน้อยก็ไม่ค่อยเล่นอินเตอร์เน็ตอะไรมากมายอยู่แล้ว ใช้ก็เฉพาะตอนอยากดูยูทูปหรือค้นหาข้อมูลในกูเกิ้ลเท่านั้นแหละ
เอ๊ะ เดี๋ยวนะ – ค้นหาข้อมูล
“ทำไมถึงคิดไม่ออก!”
ใช่เลย ทำไมเด็กน้อยถึงลืมไปว่าโลกเรามีสิ่งที่เรียกว่ากูเกิ้ลอยู่ ถ้ามีสิ่งนี้เราก็สามารถหาทุกสิ่งที่เราอยากหา รวมถึงอาการของเขาตอนนี้ด้วย แค่นี้เขาก็ไม่ต้องไปถามเจ้ายิมซึ่งเป็นตัวเลือกร้ายแรงที่สุดแล้ว โธ่เอ้ย เด็กชายอิสระนี่ฉลาดจริงๆเลย
มือน้อยกดปลดล็อคโทรศัพท์ตัวเองแล้วเข้าแอปพลิเคชั่นอินเตอร์เน็ต นิ้วพิมพ์เข้าเว็บไซต์กูเกิ้ล แต่จนแล้วจนรอดก็หน้าจอก็หมุนอยู่ที่เดิมไม่ไปเสียที
เอ้า
ลืมไปเน็ตหมด.. แฮ่
.
“อ้าว น้องอิฐทำไมวันนี้กลับบ้านเร็วจังเลยคะ ปกติกลับเย็น”
“วันนี้อิฐไม่ได้ไปเที่ยวเล่นกับอัน เลยกลับเร็ว เดี๋ยวจะขึ้นไปเล่นคอมนะคุณแม่”
เมื่อมาถึงบ้านเด็กน้อยก็ถูกคุณแม่ทักด้วยความสงสัยที่กลับบ้านเร็วผิดปกติ ก็จริงอยู่ที่เด็กน้อยชอบไปเที่ยวเล่นกับอันหลักเลิกเรียน แต่เขาก็กลับบ้านเร็วบ่อยจะตาย คุณแม่ชอบใส่ร้าย
“อย่าลืมลงมาทานข้าวล่ะ”
เด็กน้อยพยักหน้าตอบรับก่อนจะเดินขึ้นชั้นสองเพื่อตรงไปยังห้องนอนของตนเอง โยนกระเป๋านักเรียนขึ้นไปบนเตียงก่อนที่จะรีบสไลด์ไปหน้าโต๊ะคอม ปกติอิฐเปิดคอมเฉพาะตอนทำงานโรงเรียนกับตอนตามพี่จีฮุนไอดอลสุดโปรดเท่านั้น นั่งเล่นคอมนานๆแล้วปวดหลังง่ะ
หลังจากเปิดคอมเด็กน้อยที่ชื่นชมหน้าจอวอลเปเปอร์(ที่เป็นรูปพี่จีฮุน)จนหนำใจก็คลิ๊กเข้าไปที่โปรแกรมเล่นเน็ต มือเคาะแป้นพิมพ์อย่างตั้งใจไปยังเว็บไซต์กูเกิ้ล
ว่าแต่ต้องค้นหาคำว่าอะไรอ่ะ...
‘ผู้ชายอายุ 14 เคารพธงชาติบ่อย’
ครั้นจะกด enter ก็ไม่กล้า เด็กน้อยอิฐรู้สึกว่าคำที่เขาใช้ค้นถึงมันจะดูได้ใจความแต่ว่าความหมายออกจะกว้างไปนิดนึง..
นิ้วเล็กเคาะโต๊ะคอมอย่างใช้ความคิด – อาการที่อิฐเป็นมันเรียกว่าอะไรน้า เหมือนจะพอจำได้อยู่ว่าอาจารย์วิชาสุขศึกษาเคยพูดให้ฟังอยู่
อ๋อ!!
‘มีอารมณ์ทางเพศต้องทำอย่างไรบ้าง’
ดวงตาใสจ้องจอคอมที่กำลังประมวลผลอย่างใจจดใจจ่อ เลื่อนเมาส์กดเข้าพันดริฟที่จั่วหัวข้อที่ตัวเองต้องการจะหา – อิฐเคยได้ยินเพื่อนผู้หญิงคุยกันว่าเว็บพันดริฟนี่แหละเป็นที่ให้คำปรึกษาที่มีคนตอบเยอะที่สุด ถ้าเขาเข้าไปอ่านในนี้น่าจะมีวิธีที่เป็นไปได้บ้างแหละ
“โอ้โห ทำไมแต่ละอันแบบ...”
เด็กน้อยถึงกับอึ้งเมื่อเห็นคอมเม้นที่มากมาย แต่หลายๆอันก็จะออกไปทางเดียวกันหมด เช่น ‘เข้าเว็บขอพร’ หรือ ‘ไถหนอนแล้วนึกหน้าคนที่ชอบ’
ฮื่ออออออออออออ คือหนูไม่ได้อยากทำแบบนี้อ่ะ หนูเข้ามาอ่านเพื่อที่จะมาหาทางออกที่ดีกว่านี้
แต่แล้วสายตาก็ไปหยุดอยู่ที่คอมเม้นที่ 139 ในกระทู้
อันนี้แหละ เวิร์คแน่นอน!!!!
เช้าวันรุ่งขึ้นอิฐไปโรงเรียนด้วยใบหน้าที่สดใส การไม่เคารพธงชาติยามเช้าทำให้เด็กน้อยรู้สึกเบิกบาน – ก็แน่สิ ทุกครั้งที่เป็นเขาจะต้องแอบแม่ซักกางเกงในแถมยังต้องเสียเวลาในห้องน้ำตั้งนาน แถมยังดูเป็นเด็กหมกมุ่นอีกด้วย อิฐไม่ทะลึ่งนะขอบอก
มือเล็กกระชับสายสะพายกระเป๋ามุ่งหน้าตรงไปยังห้องเรียนของตนเอง เป้าหมายวันนี้คือจะทำบางอย่างที่เขาอ่านเจอในกระทู้พันดริฟนั้น
ขาสมส่วนก้าวไปหยุดอยู่ที่โต๊ะของยิมหัวโจกหลังห้อง – อันที่จริงไม่ได้อยากจะยุ่งด้วยหรอกนะ แต่ว่าเรื่องนี้ต้องเป็นยิมเท่านั้นแหละ ไม่มีใครเหมาะสมไปมากกว่านี้อีกแล้ว
“นี่! ยิม”
“อ้าว อิฐ มีอะไรเปล่า จะมาจีบเราอ่อ เราบอกแล้วไงเราไม่ชอบตุ๊ด”
“จะบ้าเหรอ เราบอกกี่รอบแล้วว่าเราไม่ใช่ตุ๊ด!”
“เอ้า ก็ใช้เคสมือถือสีชมพู ก็ต้องตุ๊ดสิ – ใช่ป่ะวี”
“ช่ายยย”
โอ้ย อิฐล่ะหัวเสียกับกลุ่มของยิมเสียจริง พวกนั้นแค่เห็นเขาใช้เคสมือถือสีมพูก็มาหาว่าไม่แมน บอกแล้วว่าไม่ใช่ตุ๊ด กี่รอบๆก็ไม่จำ
ที่สำคัญคือวีคนในกลุ่มนั้นออกสาวกว่าอิฐอีก ทำไมไม่ล้อ!
ก่อนที่จะหัวเสียไปมากกว่านี้เด็กน้อยต้องไม่ลืมว่าจุดประสงค์ครั้งนี้ของตนที่มาหายิมถึงโต๊ะคืออะไร ถึงจะรู้ว่าการมาคุยกับเจ้าหัวโจกจะน่าปวดหัวก็เถอะ
“เรามีอะไรจะคุยด้วย”
“ว่ามาสิ เร็วๆๆๆๆ หิวแล้ว เนี่ย มีขนมปังอยู่ในมือ ไม่ได้กินสักทีรออิฐพูดอยู่”
“ก็ใครมัวแต่ล้อกันล่ะ – เออ เข้าเรื่องนะ” เด็กชายอิสระกรอกตามองบนเล็กน้อย “คืองี้ เราจำได้ว่ายิมชอบเล่นบาส”
“อ่าห้ะ แล้ว?”
“เราอยากไปเล่นด้วยอ่ะ”
หลังจากที่อิฐพูดจบยิมถึงกับหรี่ตามอง แปลกมาก – คนที่วิชาพละเอาแต่นั่งหอบแบบอิฐเนี่ยนะจะอยากเล่นบาสกับกลุ่มพวกเขา ปกติเห็นแต่ไปหาขนมกินกับเพื่อนกีฬาไม่เห็นแตะสักอย่างเดียว
“เล่นเป็นด้วยเรอะ”
“อยากออกกำลังกาย เล่นกีฬา นะ นะ ไปเล่นด้วยนะ”
“เออๆๆ อยากไปก็ไป เย็นนี้เลิกเรียนก็รอแล้วกัน”
“เย้! เจอกัน” อิฐได้แต่ยิ้มกว้างแล้วเดินกลับโต๊ะเรียนของตนเอง
เดี๋ยวมาลองดูกันว่าสิ่งที่ในกระทู้พันดริฟจะเป็นจริงหรือเปล่า เย็นนี้นี่แหละ!
.
พอเลิกเรียนก็รอพวกยิมเก็บของเสร็จตามคำที่พูดกันไว้เมื่อเช้า ที่ไปเล่นบาสก็มีแค่อิฐนี่แหละ ตอนบอกอันว่าเย็นนี้จะไปกับยิมเพื่อนเขาก็มองแบบไม่เชื่อหูตัวเองเท่าไรว่าฟังถูกหรือเปล่า อิฐเล่นกีฬามันแปลกขนาดนั้นเลยเรอะ! แต่อันไม่ได้มาเล่นด้วยหรอกนะ อันไม่ชอบเล่นกีฬา
อิฐก็ไม่ได้ชอบ แต่อิฐมีเหตุผล
ก็คอมเม้นที่ 139 ในกระทู้บอกว่า ‘อารมณ์ทางเพศต้องเล่นกีฬาถึงจะสงบ เป็นข้อสอบโอเน็ตปีน้ำท่วม เสียเหงื่อให้กีฬาดีกว่าเสียน้ำ(ตา)ให้ผู้..ชาย..’ – ซึ่งอิฐว่ามันต้องเวิร์คมากแน่นอน ถึงจะไม่รู้ว่าช่วยท้ายของคอมเม้นหมายถึงอะไรก็เถอะนะ...
พอดีกับที่ยิมเพื่อนร่วมห้องถึงจะนิสัยไม่ค่อยดี แต่อิฐก็รู้ว่าเพื่อนกลุ่มนี้ชอบเล่นบาสเกตบอลรองมาจากดูหนังทะลึ่ง ถึงพวกนี้จะชอบแกล้งอิฐก็ไม่คิดอะไรแล้ว เรื่องนี้สำคัญกว่า!
เดี๋ยวนะ อิฐว่าเดินไกลไปหรือเปล่า..
ตั้งแต่เดินออกจากห้องเรียนมาก็รู้สึกเหมือนกับว่ายังเดินไม่หยุดเลย แถมยังเดินเลยสนามกีฬาของแผนกมัธยมต้นแล้วด้วย เอ๊ะ มันเดจาวูอีกแล้วไหมนะ
“ยิม ไปไหนอ่ะ เลยสนามแล้วป่ะ”
“ใครบอกจะเล่นตรงนี้ เล่น ม.ปลาย นู้นนนนน มีพี่ชายอยู่นั่น จองสนามเรียบร้อยแล้วแจ้”
“แล้วเราจะเล่นไหวไหมเนี่ย”
“ไหวดิ เดี๋ยวเบามือ” ยิมพูดแล้วพลักหัวอิฐไปด้านหลัง บอกกี่ครั้งแล้วก็ไม่เคยฟังเลยเนี่ย เขาบอกกี่รอบแล้วก็ไม่รู้ว่าอย่ามาเล่นหัวกัน เดี๋ยวผมยุ่งหมด
เดินมาได้สักพักก็ถึงสนามกีฬาของฝั่ง ม.ปลาย ที่นี่กว้างและสว่างกว่าแผนกของอิฐเยอะเลย ถึงจะเดินมากินข้าวที่โรงอาหารฝั่งนี้บ่อยแต่ตัวอิฐก็ไม่เคยเดินมาถึงตรงนี้หรอก – มองไปก็เจอแต่คนเล่นกีฬาเยอะแยะเต็มไปหมด(ก็แน่สิ สนามกีฬานี่หว่า) สนามข้างๆที่พวกยิมจองก็มีคนเล่นบอล
แต่อิฐมองซ้ายมองขวาไม่เห็นมีใครอยู่ตรงสนามบาสนี้สักคนนอกจากกลุ่มพวกเขาที่เพิ่งมาถึง อ้าว ไหนยิมบอกว่ามีพี่ชายด้วยไง
“มีกันแค่นี้เหรอยิม”
“บ้าเหรอ พี่ชายไปซื้อน้ำอยู่ ไปวิ่งวอร์มก่อนดิ เพิ่งเคยเล่นใช่ม่ะ” อิฐพยักหน้าตอบรับ ยิมจึงเอ่ยต่อ “เออ เดี๋ยวไปวิ่งด้วย”
ยิมพูดแล้วก็ดึงเสื้อออกจากกางเกง ทำท่าเตรียมวิ่ง – เห้ย เท่อ่ะ เอาออกบ้างดีกว่า
และในขณะนี้เพื่อนตัวสูงโย่งของอิฐที่วิ่งได้สองรอบสนาม กับอิฐที่เพิ่งจะวิ่งได้รอบเดียว..
ต้องวิ่งกี่รอบอ่ะ แค่นี้ก็เหนื่อยแล้ว!
“เหนื่อยแล้วอ่ะดิ ฮาๆๆ” ยิมหัวเราะเสียงหลง เด็กชายอิสระทำหน้ายู่ไม่สนใจก่อนจะวิ่งไปที่ใต้แป้นบาสแล้วนั่งแหมะอยู่ตรงนั้น
“รอพี่ชายยิมมาดีกว่า ไม่วิ่งแล้ว ยิมแกล้งเราตลอดเลย”
“ตามสบ๊ายยย” เอ่ยเสร็จก็วิ่งไปเล่นบาสตรงแป้นอีกฝั่งที่อิฐไม่ได้นั่งอยู่ – เด็กชายอิสระนั่งกอดอกมองกลุ่มเพื่อนหลังห้องที่กำลังโยนลูกบาสส่งไปมากันอย่างสนุกสนาน เสียงตะโกนดังลั่นแข่งกันไปมา ขนาดยังไม่ได้เล่นด้วยตอนนี้ยังรู้สึกเหนื่อยเลย คิดผิดป่ะเนี่ยที่มา แง่
เด็กน้อยที่กำลังคิดอะไรเพลินๆถึงกับสะดุ้งเมื่อรับรู้ถึงความเย็นจากขวดน้ำบนแก้มของตัวเอง
ใครแกล้งอิฐอีกแล้ว!
คะ..ใคร..
“อ้าว น้องอิฐเพื่อนน้องอันนี่หน่า”
“...”
“อย่าบอกนะว่าเราเป็นเพื่อนที่ไอ้ยิมบอกว่าจะมาเล่นบาสด้วย”
“อะ..อือ”
“ฮาๆ บังเอิญจังเนอะ” คนตรงหน้าอิฐยิ้มยิงฟันแล้วเอื้อมมือมาขยี้หัวเขาไปมา ยื่นขวดน้ำให้ขวดนึงแล้ววางขวดที่เหลือไว้ข้างแป้นบาสก่อนที่จะวิ่งไปหาพวกยิม – เด็กชายอิสระเพิ่งมองแป้นบาสฝั่งตรงข้ามเห็นว่ามีกระเป๋าวางไว้อยู่ด้วย แถมข้างๆกระเป๋าก็มีสเก็ตบอร์ดสีดำวางไว้อยู่
ใช่ – สเก็ตบอร์ดสีดำ
พี่สเก็ตบอร์ดดำ = พี่จีน
พี่จีน = พี่ชายของยิม
ฮื่อออออออออออ บังเอิญไปป่ะเนี่ยยยย
แล้วแบบนี้ ‘ต้องเล่นกีฬาถึงจะสงบ’ มันจะใช้กับเด็กชายอิสระได้จริงๆไหม
แม่จ๋า น้องอิฐเครียดดดด
TBC
พี่พระเอกค่าตัวแพงเสมอต้นเสมอปลาย..
เชื่อค่ะว่าทุกคนลืมเนื้อเรื่องแล้ว5555 คิดถึงน้องไหม! (ไม่..)
เพิ่งนึกได้ว่าไม่เคยแนะนำชื่อ ขอโทษค่ะ แง่ๆ
ขอบคุณที่มาอ่านและเอ็นดูน้องอิฐค่ะ /ไหว้ย่อ
#น้องอิฐครับ
#senaboxs
.
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
โอ้ยย น้องอิฐลูกกกกก