บ่ายวันศุกร์ที่แสนจะเงียบสงัด ฉันนั่งทำงานหน้าคอมในออฟฟิศ
"ตึ่ง!" เสียงแชทในเฟสบุ๊คดังขึ้น "น้ำ เย็นนี้จะไปฉลองที่ไหน"
"ฉลองในวาระ?"
"อ้าว นี่! ซึมจนลืมวันเวลาเลยรึไง นี่มันวันสิ้นปีแล้วนะจ๊ะ แม่เสือ เมื่อไหร่จะเลิกจำศีลออกจากถ้ำไปแซ่บได้แล้วจ้าาาาา" หาาา นี่ฉันลืมแม้กระทั่งวันนี้เป็นวันสิ้นปีหรอเนี่ย งั้นก็แปลว่า ไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนั้นทิ้งฉันไป 1 เดือนแล้วหรอ โถ่เอ๊ย ไอผู้ชายบ้า! ไอ้คนมักมาก! ออกไปจากหัวสมองความคิดฉันได้แล้ว ฉันยอมแพ้นายในโลกแห่งความจริงแล้วฉันไม่อยากแพ้นายแม้กระทั่งในความคิดของฉัน ได้โปรดลืมสักทีสิ ขอร้อง แต่ความคิดเจ้าขาก็ยังวนเวียน จนฉันไม่สามารถต้านทานความรู้สึกได้ "ฮือออออฮือออฮือออ" ฉันระเบิดโหออกมากลางที่ทำงานโดนไม่แคร์สายตาเพื่อนร่วมแผนก นัยน์ตาของฉันชื้นแฉะไปด้วยน้ำตา มองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น เสียงนกเสียงกาของเพื่อนร่วมแผนกประดังเข้ามาประดุจเหมือนว่าฉันนั้นเป็นผู้หญิงที่สิ้นไร้หนทางคนนึง
"เจ๊บ้าไปแล้วแน่ๆ ผู้ชายแบบนั้นไม่เห็นต้องเสียดายเลย" "เอาอีกแล้วเสียน้ำตาให้ผู้ชายหมดสภาพเลยเจ๊ฉัน" "เจ๊คงโดนมาหนัก คงรักมันมาก" "โดนผู้ชายหลอกตามเคย" "หึ สมแล้ว พอตอนรักก็รักมากปานจะถวายชีวิตเป็นไงละ หึ"
'ติ้งๆ ติ้งๆ' เสียงข้อความโทรศัพท์ดังเรียกสติฉันขึ้นมา
'เห้ย!! คุณเพื่อนน้ำขาาาาาา ทักแชทไปก็เงียบ ถ้าเย็นนี้อยู่ว่างๆ ไม่มีไรทำ มาเจอกันหน่อยที่ Huttino Bar ตอนสองทุ่ม #หวังว่าจะได้เจอ #รักนะเว้ยนังน้ำเน่า'
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น