ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    1896 fic ยัยสายหมอกฝ่าปราการหัวใจนายเมฆา

    ลำดับตอนที่ #21 : บทส่งท้าย..

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.01K
      4
      14 เม.ย. 55

    บทส่งท้าย
    “จะบอกให้นะเพื่อน..”เด็กชายผมสีดำอายุราว10ขวบพูดขึ้นก่อนลูบหลังผมไปมา “จะบอกให้ว่านายเป็น
    เพื่อนที่ฉันรักและไว้ใจมากที่สุดในชีวิตนี้ และฉันก็เป็นคนปกติที่สุดในครอบครัวนี้ พ่อแม่กับครอบครัวที่
    บ้าๆนั่นต่างหากที่บ้า พวกเขาละทิ้งเด็กคนนึงแค่เพราะว่าเด็กคนนี้มีสายเลือดต้อยต่ำ แบบนั้นไม่เรียกว่าบ้า
    หรอกหรือ..มนุษย์ที่มีสายเลือดเดียวกันจะทิ้งอีกคนไปได้ยังไงกันโดยที่ไม่รู้ว่าทำลงไปเพื่ออะไรนอกจาก
    เพราะว่าเด็กคนนั้นเกิดมามีสายเลือดที่ต่ำกว่าตัวเองกลับกลายเป็นฉันที่พวกเขาบอกว่าบ้า! มานั่งคุยกับ
    ม้า...สิ่งมีชีวิตที่ฉันเห็นว่ามีเหตุผลมากที่สุดในครอบครัวนี้ก็คงจะมีแต่นายกับนกน้อยนี่ และเหตุผลที่นาย2
    ตัวต้องมาอยู่ที่นี่ก็เพราะนาย2ตัวโดนทิ้งมาเหมือนกัน ถ้าฉันกล้าสักหน่อย
    --ซึ่งฉันไม่กล้า--เราคงจะเดิน
    ออกจากถนนสายนี้ไปโดยไม่ต้องย้อนกลับมาอีกเลย...”นั่นเป็นสิ่งที่นายของผมพูดเอาไว้...ใช่..ผมรู้สึกได้ว่า
    นายเสียใจแต่นายแค่ไม่แสดงออก19ปีมานี้ผมอยู่เคียงข้างนายมาตลอด..และช่วงพักหลังๆนายดูมี
    ความสุขขึ้นเพราะผู้หญิงคนนึง...เธอชื่อว่าโคลม...นายบอกว่าเธอก็เป็นเจ้านายอีกคนของผม...ผมยอมรับ
    เธอเธอเป็นผู้หญิงใจดีที่ครั้งแรกเธอขี่ผมคู่กับนายแล้วร้องเสียงหลงเมื่อผมออกวิ่ง...แต่ก็มาพูดกับผมอยู่
    บ่อยๆ ผมได้มีโอกาสเห็นทาญาติของนายในวาระสุดท้ายของชีวิตเด็กคนนี้หน้าตาคล้ายกับนายมากๆ
    และน้ำตาของนายที่ผมไม่เคยได้เห็นร่วงเผาะลงบนตัวผมมันทำให้ผมรู้ว่าผมสามารถทิ้งร่างกายไปได้แต่
    ผมทิ้งจิตวิญญาณที่ผูกพันกับนายไปไม่ได้...เพราะฉะนั้นผมถึงทำตามสัญญาที่ให้ไว้ทั้งกับนายและกับตัวผมเองว่าผมจะกลับมาตอนผมเด็กๆนายเคยร้องเพลงให้ผมฟังเพลงนั้นมีเนื้อความว่า

    ใครเลยจะล่วงรู้จิตใจของมนุษย์..ที่ลึกเกินหยั่งถึง

    ดวงใจที่เดียวดายนั้น...จะเเข็งเเกร่งดั่งพญาเหยี่ยวหรือ...

    คงมีเพียงฉันที่เดินไปบนถนนที่กว้างไกล

    จิตใจดวงน้อยนั้น...อ้างว้างเเละเดียวดาย...

    จะมีใครเล่าที่จะล่วงรู้จิตใจดวงนั้น..
    ผมอยากบอกนายว่า...จิตใจดวงนั้นผมสามารถหยั่งถึงได้...ด้วยจิตใจของผม

    เองนายครับถ้าผมพูดได้ผมอยากพูดว่า

    ผมไม่เคยเสียใจที่เกิดมาเป็นม้าของนายเลยสักครั้ง....


    จบ...
    ไรท์เเทบคลั่งเเน่ะ
    TOT
    ท้ายนี้ขอบขอบคุณที่นักอ่านทั้งที่เม้นเเละนักอ่านเงาที่อยู่เคียงข้างอ่านฟิคของกระผมมาจนจบนะครับขอบคุณจริงๆไว้ถ้ามีเวลาว่างไรท์จะมาเปิดเรื่องใหม่นะสำหรับเรื่องนี้ก็บ๊ายบายยยย
    โชคดีน้าาาา
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×