ลำดับตอนที่ #21
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : บทส่งท้าย..
บทส่งท้าย
“จะบอกให้นะเพื่อน..”เด็กชายผมสีดำอายุราว10ขวบพูดขึ้นก่อนลูบหลังผมไปมา “จะบอกให้ว่านายเป็น
เพื่อนที่ฉันรักและไว้ใจมากที่สุดในชีวิตนี้ และฉันก็เป็นคนปกติที่สุดในครอบครัวนี้ พ่อแม่กับครอบครัวที่
บ้าๆนั่นต่างหากที่บ้า พวกเขาละทิ้งเด็กคนนึงแค่เพราะว่าเด็กคนนี้มีสายเลือดต้อยต่ำ แบบนั้นไม่เรียกว่าบ้า
หรอกหรือ..มนุษย์ที่มีสายเลือดเดียวกันจะทิ้งอีกคนไปได้ยังไงกันโดยที่ไม่รู้ว่าทำลงไปเพื่ออะไรนอกจาก
เพราะว่าเด็กคนนั้นเกิดมามีสายเลือดที่ต่ำกว่าตัวเองกลับกลายเป็นฉันที่พวกเขาบอกว่าบ้า! มานั่งคุยกับ
ม้า...สิ่งมีชีวิตที่ฉันเห็นว่ามีเหตุผลมากที่สุดในครอบครัวนี้ก็คงจะมีแต่นายกับนกน้อยนี่ และเหตุผลที่นาย2
ตัวต้องมาอยู่ที่นี่ก็เพราะนาย2ตัวโดนทิ้งมาเหมือนกัน ถ้าฉันกล้าสักหน่อย
--ซึ่งฉันไม่กล้า--เราคงจะเดินออกจากถนนสายนี้ไปโดยไม่ต้องย้อนกลับมาอีกเลย...”นั่นเป็นสิ่งที่นายของผมพูดเอาไว้...ใช่..ผมรู้สึกได้ว่า
--ซึ่งฉันไม่กล้า--เราคงจะเดินออกจากถนนสายนี้ไปโดยไม่ต้องย้อนกลับมาอีกเลย...”นั่นเป็นสิ่งที่นายของผมพูดเอาไว้...ใช่..ผมรู้สึกได้ว่า
นายเสียใจแต่นายแค่ไม่แสดงออก19ปีมานี้ผมอยู่เคียงข้างนายมาตลอด..และช่วงพักหลังๆนายดูมี
ความสุขขึ้นเพราะผู้หญิงคนนึง...เธอชื่อว่าโคลม...นายบอกว่าเธอก็เป็นเจ้านายอีกคนของผม...ผมยอมรับ
เธอเธอเป็นผู้หญิงใจดีที่ครั้งแรกเธอขี่ผมคู่กับนายแล้วร้องเสียงหลงเมื่อผมออกวิ่ง...แต่ก็มาพูดกับผมอยู่
บ่อยๆ ผมได้มีโอกาสเห็นทาญาติของนายในวาระสุดท้ายของชีวิตเด็กคนนี้หน้าตาคล้ายกับนายมากๆ
และน้ำตาของนายที่ผมไม่เคยได้เห็นร่วงเผาะลงบนตัวผมมันทำให้ผมรู้ว่าผมสามารถทิ้งร่างกายไปได้แต่
ผมทิ้งจิตวิญญาณที่ผูกพันกับนายไปไม่ได้...เพราะฉะนั้นผมถึงทำตามสัญญาที่ให้ไว้ทั้งกับนายและกับตัวผมเองว่าผมจะกลับมาตอนผมเด็กๆนายเคยร้องเพลงให้ผมฟังเพลงนั้นมีเนื้อความว่า
ใครเลยจะล่วงรู้จิตใจของมนุษย์..ที่ลึกเกินหยั่งถึง
ดวงใจที่เดียวดายนั้น...จะเเข็งเเกร่งดั่งพญาเหยี่ยวหรือ...
คงมีเพียงฉันที่เดินไปบนถนนที่กว้างไกล
จิตใจดวงน้อยนั้น...อ้างว้างเเละเดียวดาย...
จะมีใครเล่าที่จะล่วงรู้จิตใจดวงนั้น..
ผมอยากบอกนายว่า...จิตใจดวงนั้นผมสามารถหยั่งถึงได้...ด้วยจิตใจของผม
เองนายครับถ้าผมพูดได้ผมอยากพูดว่า
ใครเลยจะล่วงรู้จิตใจของมนุษย์..ที่ลึกเกินหยั่งถึง
ดวงใจที่เดียวดายนั้น...จะเเข็งเเกร่งดั่งพญาเหยี่ยวหรือ...
คงมีเพียงฉันที่เดินไปบนถนนที่กว้างไกล
จิตใจดวงน้อยนั้น...อ้างว้างเเละเดียวดาย...
จะมีใครเล่าที่จะล่วงรู้จิตใจดวงนั้น..
ผมอยากบอกนายว่า...จิตใจดวงนั้นผมสามารถหยั่งถึงได้...ด้วยจิตใจของผม
เองนายครับถ้าผมพูดได้ผมอยากพูดว่า
ผมไม่เคยเสียใจที่เกิดมาเป็นม้าของนายเลยสักครั้ง....
จบ...
ไรท์เเทบคลั่งเเน่ะ
TOT
ท้ายนี้ขอบขอบคุณที่นักอ่านทั้งที่เม้นเเละนักอ่านเงาที่อยู่เคียงข้างอ่านฟิคของกระผมมาจนจบนะครับขอบคุณจริงๆไว้ถ้ามีเวลาว่างไรท์จะมาเปิดเรื่องใหม่นะสำหรับเรื่องนี้ก็บ๊ายบายยยย
โชคดีน้าาาา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น