ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ขอเเต่งงาน+สู่ขอ!!
สายลมอ่อนๆโบกพัดเข้ามาปะกับหน้าของเด็กหนุ่มและเด็กสาวที่นอนอยู่บนเตียงทำให้ทั้งสองคนลืมตาตื่นขึ้นมา
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณฮิบาริ”โคลมเอ่ยทักทายก่อนที่ชายข้างๆจะยิ้มให้แล้วตอบกลับมาว่า
“สวัสดีครับ^^”
“ค่า ไปอาบน้ำเถอะค่ะวันนี้ต้องตรวจเมืองนี่”
“ว้าว จำได้ดีจังได้ๆไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้แหละ”ฮิบาริพูดจบก็เดินเข้าห้องน้ำไปอย่างง่ายดาย
หลังจากที่ทั้งสองคนอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว
ณ ห้องอาหาร
“งั่ม! อร่อยดีนะเนี่ยเสต็กปลาหิมะ”
“ก็กินเยอะๆสิ ตัวนี่ผอมแห้งแรงน้อย”
“โธ่ อ้วนไปมันก็ไม่สวยนี่คะ”โคลมเบ้ปากหนี
“หึ...”
“อะไรอะ”
“เปล๊า”ฮิบาริตอบเสียงสูงก่อนก้มหน้าก้มตากินข้าว
ติ๊งต่องๆ เสียงกริ่งทำให้ทั้ง2คนละมือจากการทานข้าว
“เมด!ไปดูว่าใครมา!”ฮิบาริตะโกนเรียกแม่บ้าน
“ค่า...”แม่บ้านขานตอบก่อนเดินไปเปิดประตู
“สวัสดีจ่ะ..เด็กๆ”เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นจากข้างหลัง
“ยาย!/คุณยาย!”ฮิบาริกับโคลมตะโกนขึ้นพร้อมกันก่อนที่จะวิ่งเข้าไปหาแล้วเชิญคุณยายมานั่ง
“ว่าไง...เห็นว่าสู้ชนะเคียวตะเหรอ”
“คงงั้นล่ะครับคราวนี้ผมจะได้เป็นอิสระเสียที”
“เอ้อ ดีจริงเพราะหนูโคลมแท้ๆเลยนะเราถึงได้เป็นเอาขนาดนี้..”
“คะ-/////////////-“
“ครับ...ผมว่ากะจะไปหายายอาทิตย์หน้าพอดีเลยคุณยายอยู่ที่นี่ก่อนแล้วอาทิตย์หน้ากลับกันนะครับ
“ได้ๆยายไม่ขัดหรอก เฮ้อในที่สุดหลานยายก็มีความรักได้กับเขาซักทีนะ”
“ยาย...”
“อายุก็17แล้วนะไม่ใช่เด็กๆแบบเมื่อก่อนเรียกจบแล้วก็มีลูกเร็วๆนะยายอยากอุ้มเหลนน่ะ”
“คุณยาย=////////////=!!!”
“คิดไปถึงขนาดนั้นเลยรึครับ...รอก่อนแล้วกัน”
“ได้อยู่แล้ว...^^”
ทั้งสามคนคุยกันอย่างสนุกสนานนี่ละมังที่เรียกว่าแม้หนทางข้างหน้าจะมืดมนขนาดไหนโลกก็ยังมีแสงสว่างอีกด้านเสมอ...
9ปีผ่านไป.....
“คุณฮิบาริ!!”โคลมตะโกนเรียกชายหนุ่ม
“อะไร...”
“ไม่เอานะ”
“ทำไมเล่าก็อยู่บ้านนี้มาตั้ง9ปีแล้ว!แค่นี้ทำเป็นร้อง!”
“ก็มันเจ็บอะ!”
“อยู่เฉยๆเลยเดี๋ยวปากแผลมันเปิดเลือดไหลอีก”
“ไม่น่าซุ่มซ่ามเลยเรา..”
“รู้ตัวก็ดียัยต๊อง!”ฮิบาริทายาให้อีกฝ่ายเรียบร้อยก็ลุกขึ้นยืนแล้วขยี้หัวหญิงสาวตรงหน้าอย่างมันเขี้ยว
“คุณฮิบาริอ้ะ!”
“เอาน่าเลิกโวยวายๆ”
“...”
“ดีมาก...นี่..”ฮิบาริพูดจบก็นั่งลงข้างๆโคลม
“คะ?”
“พรุ่งนี้ฉันมีเรื่องจะบอกไปกินข้าวที่โรงแรมกัน..”
“โหต้องเป็นเรื่องสำคัญมากแน่ๆเลยถึงต้องไปกินอาหารแพงๆอย่างนั้น..”
“แหงอยู่แล้วตกลงจะไปมั้ย..”
“ไปสิคะ”
“แต่งตัวดีๆด้วยล่ะ”
“ค่าๆๆ แหมเรื่องเยอะจรงนะคะแค่กินข้าวเองนี่..”
“แล้วจะรู้..”
ร้านอาหารภายในโรงแรม
“ร้านนี้สวยสุดๆไปเลยนะคะเนี่ย..”โคลมพูดขึ้นก่อนหันไปมองหน้าชายหนุ่ม
“ชอบไหมล่ะ”
“ชอบสิคะ มีกลิ่มเทียนหอมด้วยโรแมนติกดีจังไม่น่าเชื่อว่าจะพามาที่แบบนี้นะเนี่ย..”
“หึๆ เอ้าสั่งอาหารซะสิ”
“ค่ะ เอ่อเอาสลัดไข่กุ้งกับสเต๊กเนื้อแล้วกันนะคะ”
“ได้..ผมก็เอาแบบนั้น”ฮิบาริสั่งพนักงานไปเรียบร้อย
พรึ่บ! ไฟภายในห้องอาหารดับลงพร้อมกับเสียงตกใจจากคนภายในห้องนั้นแล้วค่อยๆสว่างด้วยแสงเทียน
ตามด้วยเสียงของดนตรีบรรเลงเพลงขึ้นมาพร้อมกับประโยคหนึ่งของฮิบาริ
“แต่งงานกับผมนะ..”ฮิบาริเปิดกล่องแหวนขึ้นไฟในห้องก็เปิดขึ้นมาก่อนที่คนภายในร้านอาหารจะร้องโห่ขึ้นมาจนโคลมหน้าแดงทำอะไรไม่ถูกเธอจ้องมองไปที่แหวนวงนั้นช่างสวยจริงๆแหวนวงนี้...
“รับเลยๆๆ”เสียงคนรอบข้างโห่ร้องกันอย่างสุดเสียงแต่ว่าไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้กับโต๊ะนักเพราะรู้ดีว่า
ฮิบาริเอาพวกเขาตายแน่ๆ
“เอ่อ เอ่อคือ”ร่างบางตรงหน้าอึกอัก
“ว่าไง...จะรับไหม1ถึงสามไม่รับผมไม่ขอแล้วนะเอ้า”
“เอ่อ..”
“1..”
“คือ คือว่า..”
“2...”
“ระ..ระ”
“สะ..”
“รับค่ะ!!!”โคลมพูดขึ้นก่อนยิ้มน้อยๆออกมาพร้อมกับฮิบาริ
“ฮิ้ววววววว”เสียงของคนรอบข้างร้องขึ้นมาอย่างยินดีก่อนที่จะแยกย้ายกันเพราะฮิบาริหันไปมองทางพวกเขา
“ฉันบอกแล้ว..ว่ามันสำคัญมาก..”
“o//////oค่ะ คุณฮิบาริแน่ใจว่าจะแต่งงานกับฉันเหรอคะ”
“แน่อย่างสุดๆต้องรีบด้วยเอาภายในปีนี้แหละยายจะได้อุ้มเหลนเร็วๆ”
“O/////////////////O”
“หน้าแดงใหญ่แล้ว...”
“อะ เอ่อคือ คุณต้องไปสู่ขอฉันกับท่านมุคุโร่ด้วยนะคะ”
“รู้แล้ว!หึๆมันต้องให้ด้วยถ้าไม่ให้นะผมจะขังคุณไว้แล้วไม่ให้ไปไหนอีกเลย”TOT
“ง่ะ...”
“พรุ่งนี้ผมจะไปสู่ขอนะเตรียมตัวใส่ชุดเจ้าสาวไว้ให้ดีเลย..”ฮิบาริพูดก่อนที่จะจับมือของโคลมมาจูบหนึ่งที่จนโคลมตัวแข็งเขินจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว>///<
และแล้วการสู่ขอที่น่าสะพรึ่งกลัวก็มาถึง
“อะไรนะครับโคลม...”มุคุโร่เอ่ยขึ้นแล้วหันไปมองหน้าฮิบาริที่นั่งหน้าตาย
“เออ อย่างที่แกได้ยินฉันจะขอให้โคลมมาเป็นเจ้าสาวของฉัน”ฮิบาริพูดขึ้น
“คุฟุฟุ...แล้วถ้าผมไม่ให้ล่ะครับ..”
“ฉันจะฆ่าแกซะ แล้วจะเอาตัวยัยนี่ไปอยู่ด้วยจนมีลูกออกมาให้แกพรากไม่ได้เลย!”
“=///////=คุณฮิบาริคะ..”ในหัวเขานี่มีแต่เรื่องผลิตลูกรึยังไงนั่น-*-
“คึหึหึ...อย่าลองดีเลยนะครับฮิบาริ เคียวยะ..”
“สรุปจะให้ไหม...”
“เอ...ให้ดีรึเปล่าน้า...”มุคุโร่ทำท่าคิดจนโคลมต้องมองตาละห้อย
“ไอ้พืชไร่!”
“อะไรครับ..”
“แกอย่ามายั่วโมโหฉันตอบมา!”
“สู้กันสักตั้งไหมครับ....”
“เอางั้นก็ได้..”ฮิบาริรับคำท้าก่อนชักทอนฟาออกมา
เกร๊ง แกร๊ง โครม!! แกร๊งๆๆๆ เคร้ง!!
“หึ..เสมอ”
“นั่นสิครับ..เสมอ..”
“สรุปจะเอายังไงวะไอ้พืชไร่!”
“พูดกับผมให้ดีๆหน่อยสิครับคุณน้องเขย..”มุคุโร่เอ่ยออกมา
“ว่าไงนะ!”
“ครับน้องเขย..”
“ท่านมุ คุโร่..มะหมายความว่า..”
“ครับ^^อนุญาต..”
“ขอบคุณค่ะ!”โคลมดีใจจนวิ่งเข้าไปกอดชายแห่งสายหมอกซึ่งเธอถือว่าเป็นพี่ชาย
“ครับ..”
“แก...ไอ้ มุคุโร่..”
“หะ?”
“แกมากอดคนของฉันได้ยังไงออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!!”ฮิบาริตะโกนก่อนลากโคลมออกมาแล้วกอดเอาไว้แน่น
“หวงเหรอครับ..”
“เออสิ!!หมดธุระฉันไปละ”ฮิบาริพูดตัดบทก่อนจะหันหลังกลับ
“รักษาเธอให้ดีนะครับ...โชคดีนะครับโคลม...”มุคุโร่เอ่ยขึ้นก่อนที่สายหมอกจะเข้ามากำบังตัวแล้วเขาก็หายไป...
“แน่นอนอยู่แล้ว..”ฮิบาริตอบออกไปก่อนกุมมือร่างบางให้เดินตามเขาออกไป..
“ดีใจมั้ยคะ?”โคลมถามขึ้น
“สุดๆเฮ้อผมจะได้มีครอบครัวจะได้มีครอบครัวแล้วจริงๆด้วยล่ะ..”
“ค่าๆ ทำตัวดีๆแล้วกันไม่งั้นฉันจะกลับไปอยู่กับท่านมุคุโร่”
“มันจะไม่มีวันที่เธอได้กลับไปอยู่กับไอ้นั่น..”
“^^”
“แต่งงานกันเดือนหน้านะ..”
“O-oเร็วขนาดนั้นเลยรึคะ?”
“เออออ...ผมอดใจไม่ไหวแล้ว..”ฮิบาริพูดขึ้นก่อนจะโน้มตัวลงไปหอมแก้มร่างตรงหน้า
ช่างมีความสุขจริงๆ...เรื่องร้ายผ่านไปหมดมีแต่เรื่องดีแล้วล่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น